Bron: moonofalabama 16 juni 2020 ~~~
Amerikaanse pogingen om een buitenlandse regering omver te werpen door burgerlijke onrust te stoken, worden meestal genoemd naar een kleur of, soms, een bloem. Zo hadden we een “rozenrevolutie” in Georgië, een “groene beweging” in Iran en een “oranje revolutie” in de Oekraïne.
Maar nu lijken de CIA en haar assortiment van ondersteunende organisaties door hun kleurkeuze heen te zijn. Hoe valt anders te verklaren dat hun laatste poging in Wit-Rusland een “pantoffelrevolutie” wordt genoemd?
Nee, de Guardian, die vandaag de kop “Slipper Revolution” publiceerde maar die later veranderde, kwam niet zelf met die stomme bijnaam op de proppen.
Het door het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken gefinancierde tv-station Belsat.eu was de eerste die op 31 mei in een bijschrift bij een foto melding maakte van pantoffels.
Op 6 juni was het door de Amerikaanse regering gefinancierde RFE/RL de eerste om het in een kop te gebruiken.
Gisteren vermeldde de door de Amerikaanse regering en de NAVO gefinancierde Atlantic Council pantoffels in een Wit-Russisch stuk. Het in Washington DC gevestigde en gefinancierde Center for European Policy Analysis vermeed de “pantoffels”, maar zijn gisteren gepubliceerde stuk over Wit-Rusland beschrijft hetzelfde.
Wanneer deze door de westerse regering gefinancierde organisaties en media op hetzelfde moment met toelichtende stukken komen over één nog niet verwesterd land, kan men er zeker van zijn dat er iets aan de hand is. Iemand heeft deze mensen duidelijk ingelicht.
Dus wat is er aan de hand met Wit-Rusland?
Het land heeft een interessante geografische ligging, ingeklemd tussen NAVO-landen en Rusland.
Met zo’n 9,5 miljoen inwoners is Wit-Rusland vrij klein. Sinds 1994 wordt het geregeerd door president Alexander Loekasjenko. Hij heeft vastgehouden aan het beleid uit het Sovjettijdperk. Het land heeft een goed ontwikkelde industrie die vooral zware machines exporteert. Grote delen van de economie zijn nog steeds in handen van de staat en ondersteunen de lokale steden. Het land heeft daardoor de economische catastrofe die zich in Rusland onder Boris Jelzin voltrok, kunnen vermijden, maar het heeft ook de economische ontwikkeling gemist die zich in Rusland na de machtsovername door president Vladimir Poetin voordeed.
Sinds 1995 hebben Rusland en Wit-Rusland een overeenkomst om een Uniestaat te vormen:
De Uniestaat geeft burgers van Rusland en Wit-Rusland het recht om in beide landen te werken en zich er permanent te vestigen zonder formele immigratieprocedures die anders verplicht zouden zijn voor buitenlanders. Zij behouden hun nationale paspoorten en andere identificatiepapieren.
Het verdrag, dat in 1999 werd ondertekend, voorziet ook in een gemeenschappelijke defensie en economische integratie, alsmede in een parlement van de Unie en andere instellingen. Het is er in wezen op gericht Wit-Rusland (en andere voormalige staten van de Sovjet-Unie) met Rusland te integreren. Maar binnen een volwaardige uniestaat zou de persoonlijke rol van Loekasjenko sterk worden verminderd. Telkens wanneer Rusland pogingen ondernam om verdere stappen in die richting te ondernemen, heeft hij zijn poot stijf gehouden.
Rusland heeft de prijs van aardgas en ruwe olie die het aan Wit-Rusland levert gesubsidieerd. De olie wordt slechts gedeeltelijk in het land zelf gebruikt. Wit-Rusland raffineert de olie en verkoopt de daaruit resulterende producten tegen harde valuta op de westerse markten. De gesubsidieerde olie was tot voor kort de “integratieprijs” die Rusland betaalde om Wit-Rusland aan zijn zijde te houden.
Eind 2019 ontmoetten Loekasjenko en Poetin elkaar voor een top in Sotsji. Poetin drong opnieuw aan op meer vooruitgang in de richting van de vorming van de Uniestaat, terwijl Loekasjenko bleef treuzelen. Als gevolg daarvan verlaagde Rusland de “integratiepremie” door hogere prijzen voor zijn olie te eisen.
Terug uit Sochi en geconfronteerd met een krimpende economie gooide Loekasjenko het over een andere boeg. Hij maakte de VS en andere westerse landen openlijk het hof en legde plotseling de nadruk op de soevereiniteit van Wit-Rusland. Hij kocht zelfs Amerikaanse schalie-olie:
Loekasjenko heeft lang gebalanceerd om Rusland dichtbij te houden, maar niet te dichtbij. Hij werpt zelden blokkades op voor het Russische beleid. Maar Loekasjenko heeft zich ook verzet tegen de druk van het Kremlin om de twee landen te verenigen tot één staat – iets waar ze in 1999 mee instemden.
…
Dus toen ze het in december niet eens konden worden over een nieuwe prijs voor de olie die Moskou aan Minsk verkoopt, heeft Rusland de levering tijdelijk stopgezet. Loekasjenko beloofde daarop de Wit-Russische olieleveranciers te diversifiëren. Hij deed zijn belofte gestand door in de afgelopen vijf maanden olie te kopen uit Azerbeidzjan, Noorwegen en Saoedi-Arabië, profiterend van een door het coronavirus veroorzaakte schok in de olieprijzen.
…
Pompeo bezocht Minsk begin februari, toen hij voor het eerst aanbood om Amerikaanse olie “tegen een concurrerende prijs” te verkopen. Het was de eerste reis naar Wit-Rusland van de hoogste Amerikaanse diplomaat sinds Loekasjenko aan de macht kwam. In april hervatten de twee landen formeel hun diplomatieke betrekkingen toen Julie Fisher, een topambtenaar van het State Department voor Europa, werd benoemd tot ambassadeur in Wit-Rusland – een functie die al meer dan tien jaar vacant was.
Loekasjenko’s onhoudbare stunt om elders olie te kopen werkte tot op zekere hoogte. In mei stemde Rusland opnieuw in met de levering van olie aan Wit-Rusland, maar slechts voor de helft van de hoeveelheid van de voorgaande jaren.
Maar toenadering tot het “westen” heeft ook een prijs. Een ambassadeur van de VS in de stad betekent dat plannen voor een regimeverandering nooit ver weg zijn. De plotselinge aandacht die Wit-Rusland nu krijgt van aan de VS gelieerde organisaties is een zeker teken dat er een aan de gang is.
Op 9 augustus worden in Wit-Rusland presidentsverkiezingen gehouden. Loekasjenko zal zijn best doen om opnieuw te winnen.
Kleurenrevoluties ontstaan meestal naar aanleiding van controversiële verkiezingen. De resultaten worden publiekelijk in twijfel getrokken nog voor de verkiezingen beginnen. Wanneer de resultaten eindelijk bekend zijn, zullen de westerse media beweren dat ze afwijken van de verwachting die ze hebben gewekt en dat ze dus vervalst moeten zijn. De mensen zullen de straat op worden gedreven om te protesteren. Om de chaos te vergroten kunnen scherpschutters aan het werk worden gezet om op de politie en op demonstranten te schieten, zoals dat in Oekraïne is gebeurd. De opstand eindigt wanneer hij wordt neergeslagen of wanneer de favoriete kandidaat van de V.S. op zijn plaats wordt gezet.
Vorig jaar KV
de Amerikaanse National Endowment for Democracy ten minste 34 projecten en organisaties in Wit-Rusland. De VS doen dat niet uit liefdadigheid maar om de vinger op de zere plek te leggen.
De VS lijken ten minste twee kandidaten in de race te hebben. De eerste is de Navalny-achtige opruiende ‘pantoffelman‘:
In de beginfase van de huidige verkiezingscampagne hebben duizenden mensen in de steden in de rij gestaan om petities te ondertekenen die de kandidatuur van de belangrijkste rivalen van Loekasjenko ondersteunen. Kandidaten moeten tegen begin juli 100.000 handtekeningen hebben verzameld om aan de verkiezingen te mogen deelnemen.
Sommige anti-Loekasjenko-betogers zijn begonnen met slippers te zwaaien als reactie op de oproep van de populaire YouTube-vlogger en presidentskandidaat Syarhey Tsikhanouski om de president van Wit-Rusland “als een kakkerlak” te verpletteren. Dit heeft geleid tot voorzichtige gesprekken over een dreigende “pantoffelrevolutie” in navolging van de gebrandmerkte protestbewegingen die erin geslaagd zijn autoritaire regimes elders in de voormalige Sovjet-Unie omver te werpen.
Twee kandidaten kunnen waarschijnlijk serieus worden genomen:
Viktor Babariko is het voormalige hoofd van Belgazprombank, terwijl Valery Tsepkalo een voormalige hoge ambtenaar van de regering-Loekasjenko is die als Belarussische ambassadeur in de Verenigde Staten diende voordat hij meer recentelijk aan het hoofd stond van het Belarus Hi-Tech Park, een van de grootste IT-clusters in Centraal- en Oost-Europa. In tegenstelling tot de marionetten en buitenstaanders die de kans krijgen om het tegen Lukashenko op te nemen, beschikken Babariko en Tsepkalo over de nodige anciënniteit en ervaring om serieus te worden genomen als alternatieven voor de huidige politieke status quo.
Babariko, als voormalig hoofd van een Gazprom-bank, wordt verondersteld Ruslands favoriete kandidaat te zijn, terwijl Tsepkalo waarschijnlijk degene is die de V.S. graag in functie zouden zien. Beiden hebben vrij vergelijkbare neoliberale programma’s die pleiten voor privatisering en een meer open economie.
Loekasjenko kan stappen ondernemen om kandidaten te verwijderen die zijn positie in gevaar zouden kunnen brengen. De politie zegt 900.000 dollar te hebben gevonden in een huis van de ‘videoblogger’ Tsikhanouski. Hij wordt er ook van beschuldigd de politie te hebben aangevallen tijdens een toegestane bijeenkomst. Vorige week werd een inval gedaan bij Babariko’s voormalige bank op beschuldiging van belastingontduiking. Tsepkalo werd ontslagen als hoofd van het Wit-Russische Hi-Tech Park nadat hij dit had gebruikt om zichzelf te verrijken. Er zijn verschillende duidelijke fraudezaken die tegen hem zouden kunnen worden aangespannen.
De economie van Belarus zal dit jaar waarschijnlijk krimpen. Loekasjenko’s reactie op de Covid-19-epidemie is net zo slecht geweest als die van Trump. De staatsinkomsten uit de raffinage en verkoop van producten uit gesubsidieerde Russische olie lopen terug.
Er zijn redenen om Loekasjenko uit zijn ambt te stemmen. Maar er zijn ook redenen om te willen dat hij blijft.
Het BBP per persoon in Wit-Rusland ligt rond de 20.000 dollar (KKP). Dat is twee keer zoveel als in buurland Oekraïne en zo’n 30% lager dan in Rusland. De inkomensgelijkheid in Wit-Rusland is relatief hoog. De sociale zekerheid en de dienstverlening functioneren in aanzienlijke mate.
Het is helemaal niet redelijk om te beweren dat Loekasjenko geen legitieme winnaar van de verkiezingen zou kunnen zijn.
Een kleurenrevolutie, zoals die nu in voorbereiding is, zou waarschijnlijk uitlopen op de verwoesting van het land.
Mocht Wit-Rusland in de handen vallen van een “westerse” gesponsorde kandidaat, dan zou zijn toekomst er somber uitzien. De staatsbedrijven zouden voor een appel en een ei worden geprivatiseerd en een groot deel van het op de Sovjet-Unie gelijkende sociale stelsel, dat voor het merendeel van de bevolking nog steeds goed functioneert, zou worden ontmanteld. De economische betrekkingen met Rusland zouden eronder lijden. Uiteindelijk zou Wit-Rusland waarschijnlijk slechter af zijn dan zelfs de Oekraïne.
De toekomst van het land op lange termijn ligt in Rusland, dat de middelen en belangen heeft om het goed te beheren. De economieën van beide landen zijn reeds sterk geïntegreerd. Hun bevolking spreekt dezelfde taal. Zij hebben een gemeenschappelijke geschiedenis en dezelfde godsdienst.
Rusland heeft er groot belang bij Wit-Rusland binnen zijn rijk te houden. Het is moeilijk te voorspellen hoe het zal reageren als er een door de VS gestuurde kleurenrevolutie komt.