door Manlio Dinucci Voltaire Netwerk 19 juli 2021
De atoombom is niet langer het wapen dat de VS in staat stelde Japan te dwingen zich aan hen over te geven in plaats van aan de USSR. Het is nu een gewoon wapen dat alleen van opperste waarde is wanneer de lancering ervan tot op de seconde wordt beslist. Dus de scenario’s veranderen. Kwaliteit weegt zwaarder dan kwantiteit.
Deutsch English Español français italiano Português Türkçe
Manlio Dinucci Voltaire Netwerk
Op de basis Redzikowo in Polen is begonnen met de installatie van het Aegis Ashore-systeem, voor een bedrag van meer dan 180 miljoen dollar. Het wordt de tweede Amerikaanse raketbasis in Europa, nadat die van Deveselu in Roemenië in 2015 operationeel werd. De officiële functie van deze bases is om met het “schild” van SM-3 onderscheppingsraketten de Amerikaanse strijdkrachten in Europa en die van de Europese NAVO-bondgenoten te beschermen tegen “huidige en opkomende ballistische raketdreigingen van buiten het Euro-Atlantische gebied”.
Naast de twee landinstallaties doorkruisen vier met hetzelfde Aegis-systeem uitgeruste schepen, die door de Amerikaanse marine op de Spaanse basis Rota zijn gestationeerd, de Middellandse Zee, de Zwarte Zee en de Oostzee. De Amerikaanse marine heeft ongeveer 120 torpedojagers en kruisers die met dit raketsysteem zijn bewapend.
Zowel de schepen als de Aegis-installaties aan land zijn uitgerust met de Mk 41 verticale lanceerinrichtingen van Lockheed Martin: verticale buizen (in de romp van het schip of in een ondergrondse bunker) van waaruit de raketten worden gelanceerd. Lockheed Martin zelf documenteert, ter illustratie van de technische kenmerken, dat hiermee raketten voor alle missies kunnen worden gelanceerd: antiraket, luchtafweer, anti-schip, anti-onderzeeboot en aanval tegen landdoelen. Elke lanceerbuis is aanpasbaar aan elke raket, met inbegrip van “raketten voor langeafstandsaanvallen”, waaronder de Tomahawk kruisraket. Hij kan ook worden bewapend met een kernkop.
Het is derhalve onmogelijk te weten welke raketten zich daadwerkelijk in de verticale lanceerinrichtingen van de Aegis Ashore-basis in Roemenië bevinden en welke in die in Polen zullen worden geïnstalleerd. Evenmin welke raketten zich aan boord bevinden van de schepen die de grenzen van de Russische territoriale wateren overschrijden. Omdat Moskou dit niet kan controleren, gaat het ervan uit dat er zich ook kernraketten bevinden.
Hetzelfde scenario in Oost-Azië, waar Aegis-oorlogsschepen van de Zevende Vloot elkaar kruisen in de Zuid-Chinese Zee. De belangrijkste bondgenoten van de VS in de regio – Japan, Zuid-Korea, Australië – hebben ook schepen die zijn uitgerust met het Amerikaanse Aegis-systeem.
Dit is niet het enige raketsysteem dat de VS in Europa en Azië inzet. In zijn toespraak aan de George Washington School of Media and Public Affairs verklaarde generaal McConville, stafchef van het Amerikaanse leger, afgelopen maart dat het Amerikaanse leger een “task force” aan het voorbereiden is met “lange-afstands precisievuur vermogen dat overal heen kan, bestaande uit hypersonische raketten, middellange-afstandsraketten, precisieslag raketten” en dat “deze systemen in staat zijn door luchtafweergeschut heen te dringen”.
De generaal wees erop dat “we van plan zijn een van deze task forces in Europa in te zetten en waarschijnlijk twee in de Pacific.”
In een dergelijke situatie is het niet verwonderlijk dat Rusland de plaatsing van nieuwe intercontinentale raketten versnelt, met kernkoppen die, na een ballistische baan, nog duizenden kilometers doorglijden met hypersonische snelheid. Evenmin verbaast het nieuws, gepubliceerd door de Washington Post [1], dat China meer dan honderd nieuwe silo’s bouwt voor intercontinentale ballistische raketten met kernkoppen. De wapenwedloop speelt zich niet zozeer af op kwantitatief niveau (aantal en vermogen van kernkoppen) als wel op kwalitatief niveau (snelheid, penetratievermogen en geografische locatie van nucleaire dragers). De reactie, in geval van een aanval of een veronderstelde aanval, wordt steeds meer toevertrouwd aan de kunstmatige intelligentie, die in enkele seconden moet beslissen over de lancering van kernraketten. Dit vergroot de kans op een nucleaire oorlog per vergissing, een risico dat tijdens de Koude Oorlog meermaals is gelopen.
Het Verdrag inzake het verbod op kernwapens, dat in 2017 door de Verenigde Naties is aangenomen en in 2021 in werking is getreden, is tot dusver door 86 staten ondertekend en door 54 geratificeerd. Geen van de 30 NAVO- en 27 EU-landen (behalve Oostenrijk) heeft het geratificeerd of zelfs maar ondertekend. In Europa hebben alleen Oostenrijk, Ierland, Malta, San Marino en de Heilige Stoel het ondertekend en geratificeerd. Geen van de negen nucleaire landen – de Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Israël, China, Pakistan, India en Noord-Korea – heeft het geratificeerd of zelfs maar ondertekend.