Rusland wil de VS dwingen het VN-handvest te respecteren
Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk 4 januari 2022
Rusland en China hebben de Verenigde Staten onlangs schriftelijk verzocht het Handvest van de Verenigde Naties en zijn woord dat het gegeven heeft te eerbiedigen. Deze stap, zonder enige agressie, stelt niet alleen het functioneren van de VN, de NAVO en de Europese Unie ter discussie, maar bijna alle stappen vooruit van de VS sinds de ontbinding van de USSR. Het is duidelijk onaanvaardbaar voor Washington. Maar de hypermacht van de VS is niet meer wat het geweest is. Het zal moeten beginnen zich terug te trekken.
Voltaire Netwerk | Paris (Frankrijk) | 4 januari 2022
عربي Deutsch ελληνικά English Español français italiano Português русский Türkçe
De wereld van vandaag wordt geleid door de Verenigde Staten van Amerika en de NAVO, die zich opwerpen als de enige wereldmachten, terwijl de Russische Federatie en de Volksrepubliek China machtiger zijn dan zij, zowel economisch als militair.
Op 17 december 2021 maakte Moskou een ontwerp van een bilateraal verdrag met Washington openbaar, dat voorziet in garanties voor vrede [1], alsmede een ontwerp-akkoord over de uitvoering ervan [2]. Deze documenten zijn niet tegen de Verenigde Staten gericht, zij zijn alleen bedoeld om hen te dwingen het Handvest van de Verenigde Naties na te leven en hun eigen beloftes na te komen.
Op 23 december, tijdens de jaarlijkse persconferentie van president Poetin, leidde een vraag van Sky News journaliste Diana Magnay tot een woordenwisseling. Vladimir Poetin antwoordde haar onomwonden dat de opmerkingen van Rusland over het gedrag van de VS dateren van 1990 en dat Washington ze niet alleen heeft genegeerd, maar er ook op heeft aangedrongen dat te blijven doen. Nu stonden NAVO-wapens op het punt te worden ingezet in Oekraïne, hetgeen voor Moskou een onaanvaardbaar feit zou zijn [3]. Nooit eerder heeft een Russische leider zich op deze manier uitgedrukt. Het moet duidelijk zijn dat installatie van raketten op vier minuten vliegen van Moskou een extreme bedreiging vormt en een reden is voor oorlog.
Op 30 december was er een telefoongesprek tussen de presidenten Biden en Poetin. Van Amerikaanse zijde werden suggesties gedaan voor een oplossing van de Oekraïense kwestie, terwijl van Russische zijde de discussie werd teruggebracht tot de schendingen door de VS van het VN-handvest en het gegeven woord.
De VS overwegen hun goede trouw te tonen door Oekraïne niet in de NAVO op te nemen. Dit is een manier van reageren met slechts een marginaal antwoord op de gestelde vraag en die waarschijnlijk alleen een oorlog kan voorkomen indien het gepaard gaat met terugtrekkingsmaatregelen
Het is duidelijk dat wij een periode van extreme confrontatie ingaan die verscheidene jaren zal duren en elk moment in een wereldoorlog kan ontaarden.
In dit artikel zullen wij dit conflict, dat in het Westen grotendeels onbekend is, onder de loep nemen.
1- De uitbreiding van de NAVO tot aan de grens van Rusland
Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de Verenigde Staten bewust de grootste [militaire] last aan de Sovjet-Unie overgelaten. Tussen 22 en 27 miljoen Sovjetburgers stierven (13 tot 16 procent van de bevolking) vergeleken met 418.000 Amerikaanse burgers (0,32 procent van de bevolking). Toen dit bloedbad was afgelopen, vormden de Verenigde Staten een militair bondgenootschap in West-Europa, de NAVO, waarop de USSR reageerde met de oprichting van het Warschaupact. De NAVO bleek al snel een federatie te zijn die het in artikel 2 van het Handvest van de Verenigde Naties [4] neergelegde beginsel van staatssoevereiniteit schond, hetgeen door Derde Wereldlanden vervolgens op de Conferentie van Bandung [5] in 1955 aan de kaak gesteld werd. Uiteindelijk heeft de USSR ook het VN-handvest geschonden door in 1968 de Brezjnev-doctrine aan te nemen en deze op te leggen aan de leden van het Warschaupact. Toen de USSR werd ontbonden en een aantal van haar voormalige leden een nieuw militair bondgenootschap vormden, het Collectief Veiligheidsverdrag [CSTO], besloten zij er, overeenkomstig het VN-handvest, een confederatie van te maken.
Om duidelijk te zijn over wat federatie en confederatie betekenen, laten we een voorbeeld nemen: Tijdens de [Amerikaanse] Afscheidingsoorlog vormden de noordelijke staten een federatie omdat de besluiten van hun regering bindend waren voor alle lidstaten. Daarentegen vormden de zuidelijke staten een confederatie omdat elke lidstaat soeverein bleef.
Toen de Berlijnse Muur en het IJzeren Gordijn in 1989 vielen, wilden de Duitsers hun natie herenigen tot één land. Dit betekende echter de uitbreiding van de NAVO tot het grondgebied van de Duitse Democratische Republiek. In het begin waren de Sovjets hier tegen. Er werd een hereniging met neutralisering van het DDR-grondgebied overwogen. Uiteindelijk stemde eerste secretaris Michail Gorbatsjov in met de uitbreiding van de NAVO door de hereniging van de twee Duitslanden, op voorwaarde dat het bondgenootschap niet zou trachten zich naar het Oosten uit te breiden.
De West-Duitse bondskanselier Helmut Kohl, zijn minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher en de Franse president François Mitterrand steunden gezamenlijk het Russische standpunt: de NAVO moet zich ertoe verbinden niet meer naar het oosten uit te breiden. De Amerikaanse President George H. Bush Sr. en zijn Minister van Buitenlandse Zaken James Baker hebben tegenover al hun gesprekspartners herhaaldelijk publieke verklaringen en toezeggingen in die zin gedaan [6].
Zodra de USSR was ontbonden, traden drie neutrale landen toe tot de Europese Unie: Oostenrijk, Finland en Zweden. De EU en de NAVO zijn echter één en dezelfde entiteit, de ene civiel en de andere militair, beide gevestigd in Brussel. Volgens het Verdrag betreffende de Europese Unie, zoals gewijzigd bij het Verdrag van Lissabon (artikel 42, lid 7), is het de NAVO die de defensie van de Europese Unie verzekert, ongeacht of haar leden al dan niet ook lid zijn van de NAVO. De facto zijn deze neutrale landen niet meer echt neutraal sinds hun toetreding tot de Europese Unie.
In 1993 kondigde de Europese Raad van Kopenhagen aan dat de landen van Midden- en Oost-Europa tot de Europese Unie konden toetreden. Vanaf dat moment verliep het proces van toetreding tot de NAVO voor de voormalige leden van het Sovjetblok probleemloos, afgezien van de traditionele Russische opmerkingen.
Maar in de 90’er jaren, was Rusland slechts een schaduw van wat het geweest was. De rijkdom werd geplunderd door 90 mensen, de zogenaamde “oligarchen”. De levensstandaard stortte in en de levensverwachting van de Russen daalde plotseling met 20 jaar. In deze context luisterde niemand naar wat Moskou zei.
In 1997 riep de NAVO-top in Madrid de landen van het voormalige Sovjetblok op om toe te treden tot het Noord-Atlantisch Verdrag. Na Oost-Duitsland (1990), echter de volgende vijf momenten in strijd met het gegeven woord, waren het Tsjechië, Hongarije en Polen in 1999; daarna Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië in 2004; Albanië en Kroatië in 2009; Montenegro in 2017; en Noord-Macedonië opnieuw in 2020.
Oekraïne en Georgië zullen zich wellicht spoedig bij de NAVO aansluiten, terwijl Zweden en Finland hun theoretische neutraliteit wellicht zullen laten varen en zich openlijk bij het Atlantisch Bondgenootschap zullen aansluiten.
Wat in 1990 onaanvaardbaar was, is vandaag nog steeds onaanvaardbaar. Men kan niet toestaan dat NAVO-raketten op slechts enkele minuten vliegen van Moskou worden gestationeerd. Dezelfde situatie deed zich voor in 1962. De Verenigde Staten plaatsten raketten aan de grens van de USSR in Turkije. Als antwoord installeerden de Sovjets raketten aan de Amerikaanse grens in Cuba. De Amerikaanse president John Kennedy ontdekte op het allerlaatste moment de geweldspiraal waar het Pentagon de VS in had laten lopen. Hij slaagde erin de situatie op te helderen via zijn ambassadeur bij de Verenigde Naties. De toenmalige voorzitter van de US Joint Chiefs of Staff, generaal Lyman Lemnitzer, was gewelddadig anti-Sovjet en van plan een nucleaire oorlog uit te lokken. Gelukkig is zijn huidige opvolger, generaal Mark Milley, veel wijzer en onderhoudt hij beleefde betrekkingen met zijn Russische tegenhangers.
2 Schendingen van het VN-handvest
Over het VN-handvest werd door 50 staten onderhandeld op de Conferentie van San Francisco in 1945, nog voordat de Sovjettroepen Berlijn innamen en het nazi-rijk tot overgave dwongen. Het VN-handvest werd unaniem aangenomen. Sindsdien hebben 147 andere staten het verdrag ondertekend, waardoor het totaal aantal ondertekenaars op 197 komt.
Het Russische voorstel van 17 december 2021 voor een bilateraal verdrag tussen de VS en Rusland tot behoud van de vrede bepaalt in artikel 2: “De partijen zien erop toe dat alle internationale organisaties, militaire allianties en coalities waaraan ten minste een van de partijen deelneemt, de in het Handvest van de Verenigde Naties neergelegde beginselen onderschrijven.” Om de hierboven uiteengezette redenen impliceert dit de transformatie of de ontbinding van de NAVO.
In hetzelfde voorstel staat in artikel 4 dat de voormalige lidstaten van de Sovjet-Unie geen lid kunnen worden van de NAVO. Dit houdt in dat Estland, Letland en Litouwen moeten vertrekken en dat noch Oekraïne noch Georgië mogen toetreden.
Artikel 7 van het Russische voorstel verbiedt de plaatsing van kernwapens buiten de eigen grenzen. Dit houdt in dat de atoombommen die illegaal zijn opgeslagen in bijvoorbeeld Italië en Duitsland [en Nederland], in strijd met het Verdrag van 1968 inzake de niet-verspreiding van kernwapens, onmiddellijk moeten worden verwijderd.
Voorts vereist de eerbiediging van het Handvest van de Verenigde Naties dat wordt teruggekeerd naar het oorspronkelijke functioneren van de VN en dat wordt afgezien van de illegale praktijken waarmee deze organisatie zich sinds de ontbinding van de Sovjet-Unie heeft ingelaten.
De VN voldoet onopgemerkt niet alleen niet meer aan haar statutaire doelstellingen, maar verandert zichzelf ook in een agentschap voor de uitvoering van Amerikaanse besluiten. Zo zijn vredestroepen die vroeger “interpositionele strijdkrachten” waren, sinds de ontbinding van de USSR “vredeshandhavers” geworden. Voortaan beperken zij zich niet langer met ingrijpen wanneer twee partijen oorlog tegen elkaar voeren en erin slagen een staakt-het-vuren te sluiten. In die tijd traden zij met ieders uitdrukkelijke instemming tussen de twee partijen en zorgden zij ervoor dat hun verbintenissen werden nageleefd. Vandaag de dag trekken zij zich niets aan van de instemming van de hoofdrolspelers of zelfs het bestaan van een overeenkomst tussen hen. In de praktijk heeft de Veiligheidsraad, gedurende de twintig jaar dat Rusland instortte, voor één enkel besluit van de Verenigde Staten garant gestaan. In feite stonden de blauwhelmen dus vooral in dienst van het Pentagon.
Het meest in het oog springende voorbeeld is Libië. De Verenigde Staten organiseerden en financierden valse getuigenissen voor de VN-mensenrechtenraad in Genève, waarin werd beweerd dat Muammar Kadhafi zijn eigen volk had gebombardeerd [7]. Deze verklaringen zijn toegezonden aan de Veiligheidsraad. Washington had daarmee een resolutie verkregen die de NAVO toestond in te grijpen om “het volk” van Libië te redden van zijn “dictator”. Ter plaatse verbood de NAVO de Afrikaanse staatshoofden te verifiëren wat er daar gebeurde en dreigde hen allen te doden. Daarna bombardeerde het Libië, waarbij zo’n 120.000 mensen omkwamen die het beweerde te “beschermen”. Tenslotte splitste zij het land in drie delen en installeerde terroristen aan de macht in Tripoli [8].
In het geval van Syrië werd een aanvullende fase doorlopen. De VN, die de Arabische Liga de opdracht had gegeven ter plaatse een onderzoek in te stellen om de berichten over een burgeroorlog te verifiëren, stelde geen vragen toen de missie zonder verklaring werd afgebroken. Maar het was wel zo dat de deskundigen van de eenentwintig Arabische landen in een voorlopig rapport hadden vastgesteld dat de Amerikaanse rapporten vals waren [9]. Vervolgens benoemden de Verenigde Staten Jeffrey Feltman, de assistent van minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, belast met het bredere Midden-Oosten, tot assistent van VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon om de geallieerde operaties in deze oorlog te coördineren vanuit een economisch, politiek en militair perspectief [10]. Jaren later, terwijl deze heer allang vertrokken was om elders andere misdaden te plegen, worden zijn richtlijnen om Syrië uit te hongeren nog steeds opgelegd aan VN-organisaties [11].
Dit brengt ons bij het probleem van de VN-organisaties. Velen van hen dienen als dekmantel voor de acties van de Verenigde Staten. In deze periode van de Covid 19-epidemie heeft iedereen bijvoorbeeld kunnen constateren dat de bijdragen van de lidstaten aan dit agentschap [WHO] minder dan 20% van zijn begroting uitmaken, terwijl de donaties van de Bill and Melinda Gates Foundation alleen al 10% vertegenwoordigen. In feite worden sommige acties van de WHO sterk beïnvloed door particuliere belangen. Of zoals de permanente vertegenwoordiger van Rusland bij de Veiligheidsraad, Vitaly Shurkin, onthulde dat het bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de vluchtelingen in 2012 honderden gewapende jihadisten per boot van Libië naar Turkije heeft vervoerd om het zogenoemde Vrije Syrische Leger te vormen.
Maar dat is niet alles. De Veiligheidsraad heeft in de periode van Russische zwakte een reeks sancties tegen staten uitgevaardigd. Vele hoge VN-functionarissen zien ter plaatse dat deze sancties hongersnood veroorzaken en burgerslachtoffers maken. Maar ze zijn aangenomen en kunnen alleen worden opgeheven door een stemming, waartegen de VS zich verzet. Deze zogenaamde “sancties” zijn geen straffen die na een vonnis worden opgelegd, maar wapens tegen volkeren die in naam van de Verenigde Naties worden gebruikt.
Aangezien het Washington niet meer lukt ze goedgekeurd te krijgen, vaardigt het ze eenzijdig uit en dwingt het de Europese Unie, zijn vazal, ze toe te passen. Zo vermoorden de Europeanen van de Unie de burgerbevolking, ditmaal in naam van de “democratie”.
3- De Russisch-Chinese strategie
In het Westen wordt aangekondigd wat er moet gebeuren, om het vaderschap van de gebeurtenis op te eisen. Vaak doen we niets om het te laten gebeuren, we wachten erop en feliciteren onszelf bij voorbaat. Dit is wat men het “aankondigingseffect” noemt. In Rusland en China daarentegen, waar minder gepraat wordt, kondigt men alleen aan wat men zeker zal bereiken. Over het algemeen zijn aankondigingen onthullingen van wat zojuist is gedaan.
Wanneer president Poetin aankondigt dat hij de Verenigde Staten op hun plaats zal zetten, is dat niet-onderhandelbaar. Rusland weet dat president Joe Biden zich niet kan terugtrekken. Het wil hem daartoe dwingen, misschien langzaam, maar zeker. Als een schaker heeft Moskou de volgende zetten voorzien. Het moet alleen zijn kracht tonen en mogelijk toeslaan in de marge. Het Russische leger zou bijvoorbeeld een demonstratie kunnen geven van zijn hypersonische raketten, zodat iedereen kan zien dat daarmee elk doel ter wereld kan worden vernietigd. Of het kan Amerikaanse troepen aanvallen op grondgebied dat zij illegaal bezetten.
Op 15 december 2021 hebben Moskou en Peking een militaire alliantie gesloten. Dat was twee dagen voordat het ontwerp-verdrag met de Verenigde Staten werd gepubliceerd. De presidenten Vladimir Poetin en Xi Jinping spraken via een videoconferentie om het Russische voorstel kracht bij te zetten. China heeft officieel aangedrongen op de legitimiteit van deze eis. Hoewel er veel Sino-Russische meningsverschillen en zelfs conflictpunten zijn, zoals Oost-Siberië, zijn Moskou en Peking gedoemd elkaar te steunen. Beide landen hebben in een niet al te ver verleden geleden onder de aanvallen van westerse mogendheden. Zij hebben de hypocrisie van deze partners aan den lijve ondervonden en weten dat zij elkaar nodig hebben om zich tegen hen te verzetten.
De laatste jaren heeft Rusland zich nieuwe wapens eigen gemaakt. In 2014 heeft het laten zien dat het de communicatie en commando’s kon neutraliseren van een Amerikaanse destroyer, de USS Donald Cook, die was uitgerust met een Aegis-systeem dat het in verbinding bracht met alle Amerikaanse raketlanceerinrichtingen [12], zelfs met een vliegdekschip zoals de USS Ronald Reagan [13]. Vervolgens heeft het in de Levant laten zien dat het het gebied waarin het alle NAVO-communicatie en -commando’s kan neutraliseren kan uitbreiden tot een straal van 300 kilometer [14]. Momenteel heeft Rusland de overhand in conventionele conflicten.
De Franse techniek van hypersonische wapens, lange tijd onaangeboord door de NAVO, werd geperfectioneerd door de Sovjets en vervolgens door de Russen [15]. Het is nu het beslissende wapen dat elk doel op aarde nucleair kan treffen. Een draagraket passeert door de atmosfeer, neemt snelheid, cirkelt om de aarde en stort dan neer op het doel door de atmosfeer binnen te dringen. Zijn snelheid is zo hoog dat niemand het kan onderscheppen. Dit wapen maakt het “raketafweerschild” van de NAVO verouderd [16]. Momenteel heeft Rusland de overhand in nucleaire conflicten [17].
Een tussenliggende versie ervan is door Moskou aan Peking en waarschijnlijk aan Pyongyang verstrekt. De vicevoorzitter van de US Joint Chiefs of Staff, admiraal Christopher Grady, erkende de technologische voorsprong van Rusland en kondigde aan dat de VS hard werken om die achterstand in te lopen. Hoewel president Donald Trump het militair onderzoek nieuw leven heeft ingeblazen, zal het Pentagon er nog vele jaren over doen.
De oorlog in Syrië was voor Moskou een gelegenheid om een zeer grote hoeveelheid nieuw wapentuig te testen, waarvan sommige veel beter bleken te zijn dan de westerse. Tegelijkertijd getuigt het feit dat het reusachtige F-35 programma er niet in is geslaagd al zijn verbintenissen na te komen, van het feit dat het militaire onderzoek in de VS in het slop zit. Dit multifunctionele vliegtuig is grotendeels verkocht aan de bondgenoten, maar opgegeven door de Amerikaanse luchtmacht, die terugvalt op de herproductie van oude F-16’s.
Bovendien heeft China een efficiënte techniek voor de vernietiging van satellieten ontwikkeld, die het met Rusland schijnt te hebben gedeeld. De vernietiging van een oude Sovjet-satelliet op 15 november 2021, niet ver van het internationale ruimtestation, heeft binnen de NAVO heftige emoties losgemaakt. Nu kunnen China en Rusland alle NAVO-legers in een paar uur doof en blind maken.
VOETNOTEN
[1] “Draft Treaty betweeen the USA and Russia on Security Guarantees”, Voltaire Network, 17 December 2021.
[2] “Draft Agreement on measures to ensure the security of Russia and NATO”, Voltaire Network, 17 December 2021.
[3] “Vladimir Putin’s annual news conference”, by Vladimir Putin, Voltaire Network, 23 December 2021.
[4] “Charter of the United Nations”, Voltaire Network, 26 June 1945.
[5] Zie de tien beginselen van de Conferentie van Bandung, die als referentie voor ons werk dienen, in « Wat het Netwerk betreft».
[6] «NATO Expansion: What Gorbachev Heard», National Security Archives, December 12, 2017.
[7] Uit een geheim document dat wij hebben gepubliceerd, blijkt dat de leden van de Libische Overgangsraad VS-werknemers waren. S/AC.52/2011/NOTE.93.
[8] “How Al Qaeda men came to power in Libya”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 7 September 2011.
[9] “Report of the Head of the League of Arab States Observer Mission to Syria for the period from 24 December 2011 to 18 January 2012”, Voltaire Network, 2 February 2012.
[10] “Duitsland en de Uno tegen Syrië”, door Thierry Meyssan, Vertaling Bart Ero, Al-Watan (Syrië) , Voltaire Netwerk, 29 januari 2016.
[11] “Parameters and Principles of UN assistance in Syria”, by Jeffrey D. Feltman, Voltaire Network, 15 October 2017.
[12] “What spooked the USS Donald Cook so much in the Black Sea?”, Voltaire Network, 8 November 2014.
[13] “Russia scrambles the controls of the aircraft carrier ’Ronald Reagan’ and the 7th fleet”, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 11 November 2015.
[14] “The Russian army partially blocks the air space over Lebanon and Cyprus”, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 24 November 2015.
[15] « Les moyens russes de Défense hypersonique », par Valentin Vasilescu, Traduction Avic, Réseau Voltaire, 28 mai 2016.
[16] “The new Russian nuclear arsenal restores world bipolarity”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 6 March 2018.
[17] “Vladimir Poetin, adres aan de Russische Federale Assemblee”, door Vladimir Poetin, Voltaire Netwerk, 20 februari 2019.