Bron: Andrew Korybko oneworld.press 7 maart 2022 ~~~
Het door de VS geleide Westen nam Pakistan duidelijk voor lief en bleef het land neerbuigend beschouwen als hun “junior partner” of zelfs nog als hun “vazalstaat”. Daarom eisten veel van hun afgezanten in Islamabad zonder succes dat het land Rusland publiekelijk zou veroordelen, ondanks het feit dat dit de nationale belangen van de Zuid-Aziatische staat ondermijnt.
De Pakistaanse premier Imran Khan heeft zojuist trots blijk gegeven van de strategische autonomie van zijn land door de in Islamabad gevestigde westerse afgezanten te veroordelen die eerder van hem eisten dat hij Rusland publiekelijk zou veroordelen voor zijn speciale militaire operatie in Oekraïne. Door retorisch te vragen: “Wat vinden jullie van ons? Zijn wij uw slaven … dat wat u ook zegt, wij ook zullen doen? Ik wil de ambassadeurs van de Europese Unie vragen: Heeft u een dergelijke brief aan India geschreven?”, brak hij de postkoloniale neo-imperiale ketenen van het Westen over Pakistan.
Pakistan onthield zich van stemming in de AVVN over Oekraïne, samen met ongeveer drie dozijn andere niet-westerse landen, waaronder India, die beide op indrukwekkende wijze hetzelfde beleid van neutraliteit in de Nieuwe Koude Oorlog voeren, ondanks het feit dat ze al decennia lang rivalen zijn. Terwijl India bekend staat om zijn vroegere beleid van ongebondenheid en zijn beleid van multi-gebondenheid na de Koude Oorlog, had Pakistan zijn buitenlands beleid niet eerder op een dergelijke manier geformuleerd, wat aantoont hoezeer premier Khan invloed heeft uitgeoefend op de hervorming van zijn grote strategie.
De Russisch-Pakistaanse betrekkingen zijn wederzijds voordelig, zijn niet gericht tegen derden, en zijn gezamenlijk gericht op de verwezenlijking van hun complementaire grote strategieën voor de integratie van het Euraziatische continent, met speciale aandacht voor de Centraal-Aziatische ruimte tussen beide. Het Groter Euraziatisch Partnerschap (GEP) van Rusland is voor zijn succes afhankelijk van het nieuwe Pakistaanse beleid van geo-economie, en vice versa. Deze voormalige rivalen uit het tijdperk van de Koude Oorlog zijn snel hechte partners geworden door hun vele bilaterale en multilaterale belangen.
De VS moeten hier wel van geschrokken zijn, aangezien zij Pakistan altijd als een “junior partner” hebben behandeld, zozeer zelfs dat critici binnen die Zuid-Aziatische staat bezorgd werden dat hun land op een gegeven moment zelfs was veranderd in Amerika’s “vazalstaat”. Premier Khan heeft zich uitgesproken over de onderdanigheid van vorige regeringen aan andere staten ten koste van hun eigen belangen, wat verklaart waarom hij onmiddellijk aan de slag is gegaan om de koers van het buitenlands beleid van Pakistan te corrigeren als een van zijn topprioriteiten in zijn ambtsperiode.
Voor alle duidelijkheid: “Nauwere Russisch-Pakistaanse betrekkingen zijn niet gericht tegen Amerika of India”, maar zijn gericht op wederzijds voordelige doelen, zoals het gezamenlijk indammen van de Afghaanse bedreigingen voor de veiligheid en de uitvoering van het hartstochtelijke anti-armoedebeleid van premier Khan, naast vele andere. Derden, zoals het door de VS geleide Westen, zouden deze ambitieuze visie moeten toejuichen, maar zien alles helaas door het achterhaalde perspectief van zero-sum politics.
Zij beschouwden Pakistan duidelijk als vanzelfsprekend en bleven het land neerbuigend beschouwen als hun “junior partner” of zelfs nog als hun “vazalstaat”, reden waarom zoveel van hun afgezanten eisten dat het land Rusland publiekelijk zou veroordelen, ondanks dat dit de nationale belangen van de Zuid-Aziatische staat ondermijnde, zoals uitgelegd. Door zich trots tegen hen te verzetten en de druk op Pakistan te trotseren, liet premier Khan zien dat zijn land niemands marionet is, wat vergelijkbaar is met een revolutie in het buitenlands beleid.
Het is ook perfect in overeenstemming met de beginselen van het nieuwe nationale veiligheidsbeleid van Pakistan (NSP), dat in overleg met een brede waaier van deskundigen gedurende verscheidene jaren werd opgesteld. Premier Khan handelt dus niet unilateraal of op een “schurkenstreken” zoals sommige van zijn critici in binnen- en buitenland zouden kunnen beweren door te weigeren zijn land Rusland publiekelijk te laten veroordelen, maar handelt volledig in overeenstemming met het Pakistaanse nationale veiligheidsbeleid, dat de nationale belangen van Pakistan vertegenwoordigt zoals die door zijn meest capabele deskundigen zijn bepaald.
Waarnemers moeten goed letten op het voorbeeld dat Pakistan stelt voor andere staten in het Zuiden, vooral die met een moslimmeerderheid en die welke een geschiedenis van nauwe banden met de VS hebben. Premier Khan laat iedereen zien dat het mogelijk is om de eigen nationale belangen te verdedigen tegen de enorme westerse druk in, wat vergelijkbaar is met wat de VAE ook doen, samen met Turkije en enkele andere landen. Deze trend die zich snel meester maakt van de “Ummah” geeft aan hoezeer de invloed van de VS aan het afnemen is.
Amerika mag nooit een zerosum-beleid (de een zijn dood de ander zijn brood) opleggen aan wie dan ook, laat staan aan zijn historische partners zoals Pakistan. Er was een tijd dat de unipolaire hegemonie van de VS onbetwist was, maar die periode is al lang voorbij. Washington kan niet langer van anderen krijgen wat het wil, wanneer het maar wil. Het moedige standpunt van Pakistan om de postkoloniale neo-imperiale ketenen te verbreken, is een krachtige uiting van zijn strategische autonomie en zal er uiteindelijk toe leiden dat het geo-economische potentieel van het land mettertijd verder wordt ontsloten.