Slaapwandelend in het Fascisme: Waarom CIA/NAVO’s buitenlands beleid consistent is geweest voor de afgelopen 77 jaar

20mei 2022 by ian 
Bron: Cynthia Chung ibykus20 
strategic-culture 16 mei 2022 (Blocked)
Canadian-patriot.org 19 mei 2022 ~~~

[Dit is de laatste aflevering van een vijfdelige serie. Zie hier voor deel 1, deel 2 gaat over hoe Oekraïens Nationalisme werd gekocht en betaald door de CIA na de Tweede Wereldoorlog, deel 3 gaat over NAVO’s Operatie Gladio, deel 4 gaat over de rol van de CIA en de NAVO in de wereldwijde heroïnehandel, Miami als het nieuwe centrum van het Internationale Fascisme en hoe de moord op President Kennedy hiermee verbonden is].

Tot dusver in deze serie hebben we een beeld gezien dat de NAVO, de CIA, en fascisten inclusief regelrechte Nazi’s allemaal voor hetzelfde apparaat werken en in wezen hetzelfde doel hebben: het omverwerpen van democratisch gekozen leiders en hen vervangen door dictators en fascistische rechtse regeringen. In deel 4 werd besproken hoe de winsten van de handel in verdovende middelen op hun beurt worden gebruikt om rechtse terroristische activiteiten wereldwijd te financieren, naar het model van NAVO’s Gladio. De “grote heroïne coup” door de CIA en co. ging over het hebben van volledige controle over de winsten van heroïne voor precies dit doel.

Het is hier dat we ons verhaal zullen hervatten.

Sneeuw is nu zwart

Bertrand Russell besprak in zijn boek “The Impact of Science on Society” (1952) dat “massapsychologie het politiek belangrijkste onderwerp zal zijn”, dat wil zeggen, de lens waarin een individu de “werkelijkheid” en de “waarheid” ziet. Russell is heel duidelijk, dergelijke “overtuigingen” worden niet door het individu zelf gegenereerd, maar moeten door de Staat worden gevormd.

Natuurlijk worden individuen niet aangemoedigd om na te denken over een absolute waarheid of werkelijkheid, maar worden zij aangemoedigd om op een veel kleinere schaal te denken, over individuele “feiten”, want dit is veel gemakkelijker te controleren en te vormen en beperkt ook “problematisch” denken, zoals het nadenken over oorzaak en gevolg.

Russell, in zijn “Impact of Science on Society”, gaat verder met te vertellen hoe men een maatschappij kan programmeren om te denken dat sneeuw zwart is in plaats van wit:

“Ten eerste, dat de invloed van thuis belemmerend is. Ten tweede, dat er niet veel gedaan kan worden tenzij indoctrinatie begint voor de leeftijd van tien jaar. Ten derde, dat verzen op muziek en herhaaldelijk geïntoneerd zeer effectief zijn. Ten vierde, dat de mening dat sneeuw wit is een morbide hang naar excentriciteit moet tonen. Maar ik anticipeer. Het is aan toekomstige wetenschappers om deze stelregels te preciseren en te ontdekken hoeveel het per hoofd kost om kinderen te laten geloven dat sneeuw zwart is, en hoeveel minder het zou kosten om hen te laten geloven dat het donkergrijs is.”

Dit is natuurlijk een programma voor de meest ambitieuze “reframing” van de “werkelijkheid,” maar, zoals we vandaag zien, hoeven we niet te beginnen voor de leeftijd van tien jaar voor andere soorten van “reframing,” en nergens lijkt dit het meest succesvol en effectief te zijn met welke leeftijdsgroep dan ook dan het “buitenlandse” beleid van het Westen.

Want sneeuw is iets wat we regelmatig zien en meemaken. Het is veel moeilijker om iets bekends te “herkaderen”, maar iets “buitenlands” is millennia lang een nogal vaag en ongedefinieerd concept geweest, en is dus een veel gemakkelijkere kandidaat voor de staat om te “herkaderen” als onze collectieve “realiteit”, onze collectieve “existentiële angst”. En zo is ons begrip van wie onze “vriend” en wie onze “vijand” is, gedurende het grootste deel van de geschiedenis zelden bepaald door de mensen zelf, maar eerder door hun regeringsstructuur.

Een dergelijke regeringsstructuur is vrij om voor ons te bepalen wat “waarheid” versus “onwaarheid” is, wat “feit” versus “fictie” is, omdat de mensen, ondanks alle misbruik en uitbuiting door een dergelijke regeringsmacht, nog steeds naar ditzelfde ding kijken om zich te beschermen en af te schermen van het beangstigende “onbekende”.

Beter de duivel die je kent? In dit geval is onwetendheid zeker niet zaligmakend…

Echter, de “feiten” die door de Staat worden aangemoedigd, blijken toch niet zo “op feiten gebaseerd” te zijn, en zo zien we nu vaak van de engelen der gerechtigheid; de feilloze, almachtige, en anonieme “fact-checkers” dat “de waarheid” steeds minder een kwestie is van “goed” of “fout”, maar veeleer een kwestie van semantiek, prioriteiten en wat men verkiest te benadrukken.

Bijvoorbeeld, het zeer reële neonazi-probleem in Oekraïne (zie Deel 1 en Deel 2), is nu door de media “geherformuleerd” om ofwel 1) te erkennen dat er inderdaad echte neonazi’s zijn in Oekraïne maar dat zij ook nationalisten zijn en dus strijden voor heel Oekraïne, 2) te beweren dat het “hervormde” neonazi’s zijn die blijkbaar gedomesticeerd zijn en nu respectabele verdedigers van Oekraïne zijn, 3) dat Oekraïne een Joodse president heeft en dat zoiets dus op de een of andere manier fundamenteel onmogelijk is.

Maar feit is, we hebben dit verhaal al eerder gehoord, 77 jaar geleden…

Beter de duivel die je kent?

In 1998 lanceerde de Nazi War Crimes and Japanese Imperial Government Records Interagency Working Group (IWG), in opdracht van het Congres, wat de grootste door het Congres gemandateerde declasseringsoperatie van één enkel onderwerp in de geschiedenis werd. Als gevolg daarvan zijn meer dan 8,5 miljoen bladzijden openbaar gemaakt in het kader van de “Nazi War Crimes Disclosure Act” (P.L. 105-246) en de “Japanese Imperial Government Disclosure Act” (P.L. 106-567). Deze documenten omvatten operationele dossiers van het Office of Strategic Services (OSS), de CIA, de FBI en de inlichtingendienst van het leger. De IWG heeft tussen 1999 en 2007 drie rapporten aan het Congres uitgebracht.

Er werd een onderzoeksgroep samengesteld om de belangrijkste elementen van deze enorme onlangs gederubriceerde gegevensbank samen te stellen en te ordenen, het resultaat was de publicatie van “U.S. Intelligence and The Nazis” in 2005, uitgegeven door de Nationale Archieven.

Een deel van de ge-declassificeerde inhoud onthult hoe de FBI en de CIA willens en wetens samenwerkten met nazi-oorlogsmisdadigers vlak na WO II en in verschillende gevallen zelfs nog voor de oorlog voorbij was.

Timothy Naftali schrijft in “U.S. Intelligence and The Nazis” (1):

“Het U.S. Army’s Counterintelligence Corps (CIC) deelde de mening van de CIA dat de vervolging van nazi-oorlogsmisdadigers onverenigbaar was met naleving van de voorschriften van de Koude Oorlog…’Op dit moment, 1952, wordt de aanhouding van oorlogsmisdadigers niet langer beschouwd als een missie van CIC,’ schreef het 430e Detachement aan het hogere hoofdkwartier in het U. S. Army in Oostenrijk, en voegde eraan toe: “Men is ook van mening dat de vervolging van oorlogsmisdadigers niet langer van primair belang wordt geacht voor de Amerikaanse autoriteiten”…” [cursivering toegevoegd].

Wat was de oorzaak van deze abrupte ommezwaai binnen bepaalde kringen van de Verenigde Staten om nazi-oorlogsmisdadigers te beschermen, en in veel gevallen, degenen die niet eens in dienst waren van de Verenigde Staten? Waarom werden deze Nazi oorlogsmisdadigers zo snel vergeven en “onschadelijk” bevonden voor de wereld, nu zij de oorlog hadden verloren?

De reden voor dit besluit van de FBI en de CIA was dat de bestrijding van het Sovjet communisme niet alleen de eerste prioriteit was geworden in een naoorlogse wereld, maar het leek de enige prioriteit van deze veiligheidsdiensten, die zelfs zo ver gingen dat ze publiekelijk verklaarden dat het niet tot hun taak behoorde om achter Duitse oorlogsmisdadigers aan te gaan, zelfs als ze toevallig in de Verenigde Staten verbleven (2).

En dus, zolang de Nazi’s alleen gericht waren op de vernietiging van de Sovjet Unie, moesten zij nu beschouwd worden als onmisbare “bondgenoten” voor de zaak van de zogenaamde “vrije wereld”.

Wat deze artikelenenserie echter heeft aangetoond is dat dit zeker niet het geval was en dat in plaats daarvan terrorisme en tirannie, zoals Operatie Gladio, McCarthyisme en COINTELPRO, werden losgelaten op de “vrije wereld”, zodat alles wat niet binnen het afgesproken enge scenario paste, moest worden geschrapt en gezuiverd. Dit gold ook voor mensenrechtenactivisten en democratisch gekozen politieke leiders. Niemand mocht het script betwisten dat nu voor hen was gekozen. Wat was het draaiboek? Een geleidelijke overgang naar fascistische rechtse regeringen, allemaal voor onze ogenschijnlijke bescherming tegen het Sovjet-communisme.

Politieke leiders die dit in de weg zouden staan werden standrechtelijk geëxecuteerd door de hit-squads van Gladio, waaronder de Italiaanse premier Aldo Moro, de Zweedse premier Olof Palme, de Turkse premier Adnan Menderes, de Amerikaanse president John F. Kennedy, Alfred Herrhausen, en Enrico Mattei.

Timothy Naftali schrijft in “U.S. Intelligence and The Nazis” (3):

“In 1953, toen een verzoek van het Congres om vast te stellen of Eichmann [een van de belangrijkste nazi-organisatoren van de holocaust] zich schuilhield in het Midden-Oosten… legde de CIA aan geïnteresseerde Amerikaanse senatoren uit dat zij niet langer verantwoordelijk was voor het opsporen van nazi-vluchtelingen, zelfs de beruchte Eichmann niet. Hoewel de CIA een voortdurende interesse heeft in de verblijfplaats en activiteiten van individuen zoals Eichmann,’ legde een CIA-officier uit met goedkeuring van de adjunct-directeur van de Centrale Inlichtingendienst, ‘houden wij ons niet bezig met het arresteren van oorlogsmisdadigers en zijn daarom niet in de positie om een actieve rol in deze zaak op ons te nemen’. De senatoren aanvaardden blijkbaar deze missieverklaring…[en dus zonder verdere informatie over Eichmann] werd het onderzoek opgeschort in 1954.” [nadruk toegevoegd].

Ongelooflijk genoeg voegde het 430ste Detachement in hun nota aan het hogere hoofdkwartier in het Amerikaanse leger in Oostenrijk aan dit “niet in de zaak van het arresteren van oorlogsmisdadigers,” toe dat:

“Daarom lijkt het erop dat de politie-autoriteiten van Salzburg moeten worden geïnformeerd dat de arrestatie van [Adolf Eichmann] en [zijn] overbrenging naar de CIC niet langer gewenst is.” (4) [cursivering toegevoegd]

Timothy Naftali schrijft in “U.S. Intelligence and The Nazis” (5):

“De Amerikaanse commandanten waren het niet volledig eens met het besluit van Detachement 430 om de handen in onschuld te wassen voor de verantwoordelijkheid voor de omgang met Eichmann. Nazi-oorlogsmisdadigers bleven op een controlelijst staan, en als de Oostenrijkers Eichmann zouden oppakken, zou hij aan de CIC moeten worden overhandigd. Maar er zouden geen nieuwe Amerikaanse inspanningen komen om hem op te sporen.”

Otto Adolf Eichmann was een Duits-Oostenrijkse SS-Obersturmbannführer en een van de belangrijkste organisatoren van de Holocaust – de zogenaamde “Endlösung der Judenfrage”, wat de officiële codenaam was voor de moord op alle Joden binnen bereik, hetgeen niet beperkt bleef tot het Europese continent.

Eichmann was belast met het faciliteren en beheren van de logistiek rond de massadeportatie van miljoenen Joden naar getto’s en vernietigingskampen in het door de Nazi’s bezette Oost-Europa tijdens WO II.

Eichmann klaagde ooit tegen SS-collega’s dat onder zijn supervisie slechts 6 miljoen Joden waren vermoord. (6)

Op 23 mei 1960 stond de Israëlische premier David Ben-Gurion op in de Knesset, het Israëlische parlement, om een verbijsterende mededeling te doen: “Adolf Eichmann, een van de grootste nazi-oorlogsmisdadigers, is in Israëlische gevangenschap.”

Bijna twee weken eerder, op 11 mei 1960, was Eichmann gevangen genomen door Mossad agenten in Argentinië. Na de oorlog leefde hij nog tien jaar onder de schuilnaam Richard Klement.

Timothy Naftali schrijft in “U.S. Intelligence and The Nazis” (7):

“De ontvoering van Eichmann kwam als een complete verrassing voor de Amerikaanse regering. De Israëliërs hadden de CIA (het belangrijkste contactpunt tussen de Israëlische inlichtingendienst en Washington sinds 1951) niet gewaarschuwd dat zij de beroemdste levende nazi-oorlogsmisdadiger hadden opgespoord en hem zonder pardon voor het gerecht zouden brengen.

De Israëlische gevangenneming van Eichmann deed meer dan alleen de aandacht vestigen op die mannen die erin geslaagd waren het gerecht te ontlopen in de chaos van de onmiddellijk naoorlogse periode; voor de CIA zou deze onverwachte gebeurtenis een heronderzoek forceren van enkele van de voormalige Nazi’s die zij had gerekruteerd in de haast om inlichtingenresultaten te produceren in de jaren 1950. Sommige van Eichmann’s medewerkers, zo bleek, hadden voor de CIA gewerkt…

Waarom onderhield de CIA na de oorlog überhaupt betrekkingen met personen die aan de zijde van Adolf Eichmann hadden gewerkt bij de vervolging en uitroeiing van miljoenen mensen? Onder welke omstandigheden konden mensen met een dergelijke staat van dienst als aanvaardbaar agentenmateriaal worden beschouwd? De morele dimensie even buiten beschouwing latend, welke operationele waarde zouden deze veteranen van de oorlog tegen de Joden kunnen hebben gehad in de clandestiene strijd met de Sovjet Unie? De organisatie waarvoor ze werkten, de SD en later het Reich Security Main Office (RSHA), was de inlichtingendienst van de SS en van de Nazi Partij. Zoals de meeste inlichtingendiensten in totalitaire regimes, was de SD meer de waakhond van de ideologie dan van de waarheid. Het feit dat sommige van deze mannen in het anti-Joodse kantoor van deze toch al ideologische dienst zaten, zou hun inlichtingen geloofsbrieven nog verdachter moeten maken.” [nadruk toegevoegd]

Dit overduidelijke feit weerhield de Amerikaanse regering er echter niet van om Reinhard Gehlen, hoofd van de militaire inlichtingendienst van de Wehrmacht in het oosten, te sponsoren in een door de CIA gesteund bewakingsapparaat dat in West-Duitsland was opgezet; de Gehlen Organisatie (1946-1956), die later de Bundesnachrichtendienst (BND) werd van 1956-1968, waarvan Gehlen de stichtende voorzitter was.

West-Duitsland kreeg te horen dat het aan het lijntje moest worden gehouden voor zijn nazi-misdaden en ambities tijdens WO II, zodanig dat het bijna 10 jaar lang bezet werd door Britse, Franse en Amerikaanse militairen. Maar tegelijkertijd moest een hooggeplaatste “voormalige” Nazi de leiding krijgen over hun veiligheid en inlichtingen?!?

De bezetting van West-Duitsland eindigde pas op 5 mei 1955, nadat West-Duitsland in 1954 had ingestemd met toetreding tot de NAVO. Pas nadat West-Duitsland had toegestemd om lid te worden van de NAVO, kregen ze toestemming om een legermacht van maximaal een half miljoen man te hebben en de productie van wapens te hervatten.

Met andere woorden, pas nadat West-Duitsland ermee had ingestemd zijn lot samen met de rest van de NAVO-landen te bezegelen in een eeuwige patstelling met de Sovjet-Unie, kregen zij hun kruimeltje “vrijheid”.

De rechten van Duitsland werden niet ingeperkt vanwege zijn nazi-oorlogsmisdaden, zoals de CIA en de NAVO duidelijk lieten blijken, dat zij zo bereid waren gratie te verlenen aan zijn oorlogsmisdadigers. De realiteit was dat Duitsland werd gebruikt als bolwerk tegen de Sovjet-Unie, en het Duitse volk zou nu de prijs gaan betalen voor de misdaden van zijn nazi-leiders. Het Duitse volk zou het hoofd moeten buigen in onderdanigheid, terwijl “voormalige” Nazi’s een eersteklas behandeling kregen van de CIA en co. (veel hiervan betaald door de Amerikaanse belastingbetaler, mag ik toevoegen).

Timothy Naftali schrijft in “U.S. Intelligence and The Nazis” (8):

“Materiaal dat is vrijgegeven door de CIA en het Ministerie van Defensie onder de Nazi War Crimes Disclosure Act van 1998 maakt een grondige analyse mogelijk van de oorsprong, implicaties en resultaten van de naoorlogse sponsoring door de Amerikaanse regering van Reinhard Gehlen en van de organisatie die in 1956 de Bundesnachrichtensdienst (BND), de West-Duitse Geheime Dienst, werd.

Vier algemene conclusies komen naar voren…Ten eerste, ondanks het feit dat de Amerikaanse regering bijna elf jaar lang de belangrijkste bron van financiering voor Gehlen’s activiteiten was, heeft zij nooit de controle over Gehlen’s operaties gekregen die zij verwachtte, nastreefde, of had moeten hebben. Ten tweede handelde Reinhard Gehlen vaak te kwader trouw in zijn contacten met de Verenigde Staten. Hij misleidde een generatie Amerikaanse inlichtingenofficieren over de details van zijn operaties en schond de basisovereenkomsten die de basis moesten vormen van het systeem van samenwerking. Ten derde werd een aanzienlijk aantal voormalige leden van de SD buitenlandse inlichtingendienst, de Gestapo, en de Waffen-SS gerekruteerd voor de organisatie toen deze werd gefinancierd door de Amerikaanse regering. Het rekruteren van deze personen door Gehlen gebeurde niet op aandringen van de Amerikaanse regering; nadat Washington echter te weten was gekomen dat Gehlen oorlogsmisdadigers gebruikte, verkoos het er niets tegen te doen.

Tenslotte had de CIA geen hoge dunk van Gehlen en zijn organisatie als inlichtingendiensten. De belangrijkste doelen van de Agency in de Gehlen-affaire waren het vergemakkelijken van de Amerikaanse penetratie van een toekomstige West-Duitse inlichtingengemeenschap…” [nadruk toegevoegd]

NATO’s twijfelachtige loyaliteit

Het was niet alleen de CIA die bereid was samen te werken met “voormalige” Nazi’s als onderdeel van Amerika’s buitenlands beleid na WO II; zoals het geval was met de aan de Nazi’s gelieerde OUN-B’s Mykola Lebed en de CIA’s AERODYNAMIC (besproken in Deel 2), waar aan de Stefan Bandera Nazi’s gelieerde ultra-nationalistische propaganda zwaar gepromoot werd in Oekraïne tijdens de jaren van de Koude Oorlog met CIA financiering. Deze ultranationalistische radicalisering van bepaalde groepen Oekraïeners was gerechtvaardigd omdat het de haat tegen de Sovjet Unie aanmoedigde. Oekraïne zou ook een soort bolwerk zijn, maar werd als veel vervangbaarder beschouwd dan de Duitsers.

Een CIA analist oordeelde dat, “een vorm van nationalistische gevoelens blijft bestaan [in de Oekraïne] en… er een verplichting is om het te ondersteunen als een wapen in de Koude Oorlog.” (9)

Deze filosofie was heel duidelijk te zien in de keuze van de staf van de NAVO.

Adolf Heusinger, die van 1938 tot 1944 diende als chef operaties binnen de generale staf van het opperbevel van het Duitse leger in de nazi-Duitse strijdkrachten. Daarna werd hij benoemd tot waarnemend chef van de generale staf voor de nazi’s.

Heusinger zou, net als Gehlen, nooit berecht worden tijdens de processen van Neurenberg. In plaats daarvan kreeg hij de leiding over het pas opgerichte West Duitse leger, als generaal van de Bundeswehr van 1957 tot 1961. Daarna werd hij voorzitter van het Militair Comité van de NAVO van 1961-1964. Dit viel samen met de periode van verhoogde moordpogingen tegen de Gaulle, waarbij de NAVO Operatie Gladio betrokken was (zie Deel 3).

Hans Speidel, een nazi-generaal, was één van de belangrijkste militaire leiders van West-Duitsland tijdens de vroege Koude Oorlog. Hij was een van de belangrijkste oprichters van de Bundeswehr. Hij was een belangrijke figuur in de Duitse herbewapening en hield toezicht op de integratie van de Bundeswehr in de NAVO. (10) Hij werd militair adviseur van Bondskanselier Konrad Adenauer en de opperbevelhebber van de grondtroepen van de NAVO in Centraal-Europa van 1957-1963.

Volgens een artikel in Der Spiegel (11), waarin documenten worden aangehaald die in 2014 door de Bundesnachrichtendienst (buitenlandse inlichtingendienst van Duitsland) zijn vrijgegeven, maakten Heusinger en Speidel mogelijk deel uit van de Schnez-Truppe, een geheim illegaal leger dat veteranen van de Wehrmacht en Waffen-SS in 1949 in Duitsland oprichtten.

Je zou denken dat zoiets onwaarschijnlijk of zelfs onmogelijk is, maar de waarheid is dat zo’n geheim illegaal leger, samengesteld uit Nazi’s van na de Tweede Wereldoorlog, het script van NAVO’s Operatie Gladio volgt.

Johannes Steinhoff, Luftwaffe gevechtspiloot tijdens WO II en ontvanger van het Ridderkruis van het IJzeren Kruis (de hoogste onderscheiding van het nazi-leger), werd in 1960 de Duitse militaire vertegenwoordiger bij het Militair Comité van de NAVO, diende van 1965-1966 als waarnemend commandant van de Geallieerde Luchtstrijdkrachten Centraal-Europa bij de NAVO, van 1966-1970 als Inspecteur van de Luchtmacht en van 1971-1974 als voorzitter van het Militair Comité van de NAVO.

Johann von Kielmansegg, officier van de generale staf bij het opperbevel van de Wehrmacht 1942-1944, was luitenant-generaal van het opperbevel van de geallieerde landstrijdkrachten Centraal-Europa van de NAVO in Fontainebleau en opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten Centraal-Europa van de NAVO van 1967-1968

Jurgen Bennecke was eveneens generaal bij de Wehrmacht en van 1968-1973 opperbevelhebber van de NAVO van de Geallieerde Strijdkrachten Midden-Europa.

Ernst Ferber, majoor bij de Wehrmacht en groepsleider van de organisatorische afdeling van het opperbevel van het leger (Wehrmacht) van 1943-1945 en ontvanger van het IJzeren Kruis 1e klasse, was van 1973-1975 opperbevelhebber van de NAVO van de Geallieerde Strijdkrachten Centraal-Europa.

Karl Schnell, batterijchef in de Westcampagne in 1940, later Eerste Generale Stafofficier van het LXXVI Panzerkorps in 1944 en ontvanger van het IJzeren Kruis 2e Klasse, was NAVO’s opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten Centraal-Europa van 1975-1977.

Franz Joseph Schulze, luitenant in de reserve en chef van de 3e batterij van het Flak Storm Regiment 241 en ontvanger van het Ridderkruis van het IJzeren Kruis in 1944, was NAVO’s opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten Centraal-Europa van 1977-1979.

Ferdinand von Senger und Etterlin, luitenant van de 24e pantserdivisie van het Duitse 6e leger, adjudant van het opperbevel van het leger, was van 1979-1983 opperbevelhebber van de NAVO voor de geallieerde strijdkrachten in Midden-Europa.

[Opmerking: Dit is geen volledige lijst van “voormalige” nazi’s die onder de NAVO dienden].

Aldus had de NAVO van 1957 tot 1983 tenminste één, zo niet meerdere hooggeplaatste “voormalige” nazi’s in volledige bevelvoering over meerdere afdelingen binnen de NAVO.

De positie van NAVO bevelhebber en chef van de Geallieerde Strijdkrachten Centraal Europa (CINCENT Commander in Chief, Allied Forces Central Europe – AFCENT) was een positie die gedurende 16 JAARONAFGEBROKEN, van 1967-1983, UITSLUITEND werd vervuld door “voormalige” nazi’s.

Ziet u al een patroon ontstaan?

Zoals eerder vermeld in deze serie, in de context van dit, was NATO’s recente twitter schandaal met het plaatsen van het Zwarte Zon Nazi occulte symbool deze afgelopen internationale vrouwendag, misschien toch niet een slippertje…
Fact Checking the “Fact-Checkers” over Oekraïne

Fact Checking the “Fact-Checkers” on Ukraine

Voor we vandaag de situatie in Oekraïne doornemen, wil ik met jullie een zeer relevant verhaal delen over hoe de CIA nieuws maakt.

Udo Ulfkotte was een bekende Duitse journalist en auteur van talrijke boeken. Hij werkte 25 jaar als journalist, waarvan 17 jaar voor de Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), inclusief zijn rol als redacteur. In zijn boek uit 2014 “Journalists for Hire: How the CIA Buys News,” gaat Ulfkotte in op hoe de CIA samen met de Duitse inlichtingendienst (BND) schuldig waren aan het omkopen van journalisten om artikelen te schrijven die ofwel de waarheid verdraaiden ofwel volledig fictief waren om een pro-westerse, pro-NAVO inslag te promoten, en dat hij een van die omgekochte journalisten was.

In een interview beschrijft Ulfkotte hoe hij uiteindelijk de moed verzamelde om het boek te publiceren, nadat het jaren stof had liggen te vergaren, in reactie op de uitbarstende crisis van 2014 in Oekraïne, waarbij hij zegt:

“Ik voelde dat het juiste moment was gekomen om het af te maken en te publiceren, omdat ik me ernstig zorgen maak over de Oekraïense crisis en de mogelijke verwoestende gevolgen voor heel Europa en ons allemaal…Ik ben helemaal niet pro-Rusland, maar het is duidelijk dat veel journalisten blindelings volgen en publiceren wat het persbureau van de NAVO verstrekt. En dit soort informatie en verslagen zijn volkomen eenzijdig”. [nadruk toegevoegd].

In een ander interview verklaarde Ulfkotte:

“het is zo klaar als een klontje dat de agenten van verschillende diensten zich bevonden in de centrale kantoren van de FAZ, de plaats waar ik 17 jaar heb gewerkt. De artikelen verschenen verschillende keren onder mijn naam, maar ze waren niet mijn intellectueel product. Ik werd eens benaderd door iemand van de Duitse Inlichtingendienst en de CIA, die me vertelde dat ik over Kadhafi moest schrijven en moest melden hoe hij in het geheim een fabriek voor chemische wapens probeerde te bouwen in Libië. Ik had geen informatie over dit alles, maar ze lieten me verschillende documenten zien, ik hoefde alleen maar mijn naam op het artikel te zetten. Denk je dat dit journalistiek genoemd kan worden? Ik vind van niet.”

Ulfkotte heeft publiekelijk verklaard:

“Ik schaam me ervoor. De mensen voor wie ik werkte wisten vanaf het begin alles wat ik deed. En de waarheid moet boven tafel komen. Het gaat niet alleen om FAZ, dit is het hele systeem dat corrupt is over de hele linie.” [nadruk toegevoegd]

Udo Ulfkotte is inmiddels overleden. Hij overleed januari 2017, dood aangetroffen in zijn woning, naar verluidt door een hartaanval. Zijn lichaam is snel daarna gecremeerd, waardoor elke mogelijkheid van een autopsie is uitgesloten. Zijn boek is op dit moment zo goed als onvindbaar gemaakt voor aankoop.

De huidige situatie met betrekking tot de berichtgeving in de media over Oekraïne lijkt niet anders te zijn, zo niet nog veel erger.

Om de steun voor het Oekraïense leger te versterken, heeft Kiev een gestage stroom van gesofisticeerde propaganda gekweekt, gericht op het aanwakkeren van publieke en officiële steun van Westerse landen.

De Oekraïense propagandastrategie werd geprezen door een NAVO-commandant die aan de Washington Post vertelde: “Ze zijn echt uitstekend in stratcom – media, info-ops, en ook psy-ops.” De Post gaf uiteindelijk toe dat “Westerse functionarissen zeggen dat, hoewel ze veel van de informatie die Kiev naar buiten brengt over de zich ontwikkelende situatie op het slagveld niet onafhankelijk kunnen verifiëren, met inbegrip van de aantallen slachtoffers aan beide zijden, het niettemin zeer effectieve stratcom vertegenwoordigt.”

Dan Cohen voor Mint Press News schrijft:

“De sleutel tot de propaganda-inspanningen is een internationaal legioen van public-relationsfirma’s die rechtstreeks samenwerken met het Oekraïense ministerie van Buitenlandse Zaken om informatieoorlog te voeren.Volgens de nieuwssite PRWeek werd het initiatief gelanceerd door een anonieme persoon die naar verluidt een in Oekraïne gevestigd public relationsbedrijf heeft opgericht…

Volgens de anonieme persoon hebben meer dan 150 pr-firma’s zich aangesloten bij de propaganda-blitz.

De internationale inspanning wordt geleid door PR Network mede-oprichter Nicky Regazzoni en Francis Ingham, een top public relations consultant met nauwe banden met de Britse regering. Ingham werkte eerder voor de Britse Conservatieve Partij, zit in de Britse Government Communication Service Strategy and Evaluation Council, is Chief Executive van de International Communications Consultancy Organisation, en leidt de ledenorganisatie voor Britse lokale overheidscommunicatoren, LG Comms.

Ingham, die lid is geweest van de Britse regering en nog steeds connecties op zeer hoog niveau heeft binnen de Britse regering, speelt dus een leidende rol bij het vormgeven van de manier waarop de oorlog in Oekraïne wordt voorgesteld.

Dan Cohen geeft een grondige uitleg over hoe deze “PR-firma’s” verantwoordelijk zijn voor het rapporteren en verspreiden van verzonnen nieuws en dat zelfs wanneer dergelijke rapporten onomstotelijk onwaar blijken te zijn, ze die toch blijven gebruiken. Deze PR-instrumenten omvatten propagandagrafieken, die worden gemaakt om radicalisering aan te moedigen en de ultranationalistische identiteit te bevorderen; het gebruik van xenofobe en racistische taal (niet alleen tegen Russen), het ronduit prijzen van Oekraïense neonazi’s als helden, het verafgoden van de aan de Nazi’s gelieerde OUN-B leider Stefan Bandera, en het aanmoedigen van gewelddadige handelingen tegen andere individuen (zie Cohen’s artikel voor voorbeelden).

Waarom zou iemand als Ingham betrokken zijn bij iets als dit? Wel, als je deel 2 van deze serie al gelezen hebt, zul je zien dat dit gewoon een voortzetting is van een tientallen jaren durend script.

Als je je ooit hebt afgevraagd wie er achter de almachtige “fact-checkers” zit, in het geval van StopFake, die zichzelf als zodanig hebben gekwalificeerd, worden ze gefinancierd door de National Endowment for Democracy (NED), ook wel bekend als de volstrekt valse afdeling van de CIA, de Atlantic Council, de International Renaissance Foundation (gefinancierd door miljardair George Soros van de Open Society Foundation), de Britse ambassade in Oekraïne, het Britse Foreign & Commonwealth Office, het German Marshall Fund, en anderen.

StopFake werd in maart 2020 door Facebook ingehuurd om “de stroom van Russische propaganda in te dammen”, maar bleek meerdere personen in dienst te hebben die nauw verbonden waren met gewelddadige neonazi’s. Dit heeft Facebook er echter niet van weerhouden om te blijven samenwerken met StopFake.

Uiteindelijk lijkt het niet uit te maken hoe vaak deze scheidsrechters van de waarheid ongelijk blijken te hebben, want Amerikaanse functionarissen hebben al toegegeven dat ze letterlijk gewoon liegen tegen het publiek over wat er gaande is in Oekraïne.

Hoe ernstig is de neonazi-romantiek in Oekraïne?

Interessant genoeg erkent de Atlantische Raad zelf dat het vrij ernstig is, in een artikel dat in 2018 werd gepubliceerd met de titel “Ukraine’s Got a Real Problem with Far-Right Violence (And No, RT Didn’t Write This Headline).“

Josh Cohen voor de Atlantic Council schrijft [links zijn van het originele artikel]:

“Het klinkt als propaganda van het Kremlin, maar dat is het niet. Vorige week onthulde Hromadske Radio dat het Oekraïense ministerie van Jeugd en Sport de neonazigroep C14 financiert om “nationale patriottische opvoedingsprojecten” in het land te promoten…”

Ja, u leest het goed, C14 heeft samen met het Azov Bataljon kinderen getraind, met aanmoediging en financiering door de Oekraïense regering via het Oekraïense Ministerie van Jeugd en Sport onder de titel “nationale patriottische opvoedingsprojecten”, ook in terreur tactieken.

Josh Cohen vervolgt [links zijn van het originele artikel]:

“Sinds het begin van 2018 hebben C14 en andere extreem-rechtse groepen zoals de aan Azov gelieerde Nationale Militie, Rechtse Sector, Karpatska Sich, en anderen meerdere malen Roma-groepen aangevallen, evenals antifascistische demonstraties, gemeenteraadsvergaderingen, een evenement gehost door Amnesty International, kunsttentoonstellingen, LGBT-evenementen, en milieuactivisten. Op 8 maart voerden gewelddadige groepen aanvallen uit op betogers voor de Internationale Vrouwendag in steden over heel Oekraïne. In slechts een paar van deze gevallen deed de politie iets om de aanvallen te voorkomen, en in sommige gevallen arresteerden ze zelfs vreedzame demonstranten in plaats van de daadwerkelijke daders.”

Na de aanvallen van 8 maart 2018 op Internationale Vrouwendag-marcheerders schreef Amnesty International “Oekraïne zinkt weg in een chaos van ongecontroleerd geweld, gesteld door radicale groepen en hun totale straffeloosheid. Vrijwel niemand in het land kan zich onder deze omstandigheden veilig voelen.”

Josh Cohen schrijft:

“Om duidelijk te zijn, extreem-rechtse partijen zoals Svoboda presteren slecht in de peilingen en verkiezingen van Oekraïne, en Oekraïners geven er blijk van niet door hen geregeerd te willen worden. Maar dit argument is een beetje een “red herring.” Het zijn niet de electorale vooruitzichten van extremisten die de vrienden van Oekraïne zorgen moeten baren, maar eerder de onwil of het onvermogen van de staat om gewelddadige groepen te confronteren en een eind te maken aan hun straffeloosheid.” [nadruk toegevoegd].

We hoorden het echter rechtstreeks uit de mond van Jevhen Karas, de leider van de Oekraïense neonazigroep C14: wat bepaalt wie de macht in Oekraïne in handen heeft, heeft nooit echt te maken gehad met opiniepeilingen en verkiezingen.

Zoals de beroemde “f*ck the EU”-tape aan de stomverbaasde wereld onthulde, heeft het Oekraïense volk niet echt inspraak in wie zijn regering leidt. Na de zogenaamde “Revolutie van Waardigheid”, waarbij Oekraïners letterlijk stierven voor “democratie”, gingen de VS verder met het “beïnvloeden” van het rooster van de nieuw gevormde Oekraïense regering, in het bijzonder rond leden van Svoboda en Pravyi Sector (Rechtse Sector) die vijf hoge functies bekleedden in de nieuwe regering, inclusief de post van vice-premier.

Maar neonazi’s hebben niet alleen op politiek gebied westerse steun gekregen.

Afgelopen oktober nog heeft Victoria Nuland, als reactie op haar mislukte diplomatieke bezoek aan Rusland, volgens de Franse journalist Thierry Meyssan, Dmytro Yarosh “opgedrongen” aan president Zelensky. Op 2 november 2021 benoemde president Zelensky Dmytro Yarosh (leider van de aan de neonazi gelieerde ultranationalistische paramilitaire groep Right Sector 2013-2015) tot adviseur van de opperbevelhebber van de strijdkrachten van Oekraïne, Valerii Zaluzhnyi (voor meer hierover zie deel 1).

Dit is precies dezelfde Dmytro Yarosh die sinds 2014 op de “wanted list” van Interpol staat.

Neonazi’s worden ook voortdurend getraind door de CIA, de Britse SAS (Special Air Service) en andere NAVO-landen, zoals Canada, sinds ten minste 2014. Deze training is doorgegaan ondanks de intocht van Rusland in Oekraïne, wat is bevestigd door The Times, Ottawa Citizen, CTV News, en Radio Canada.

De Canadese regering heeft geprobeerd te ontkennen dat zij weet heeft van het trainen van neonazi-militanten in Oekraïne en heeft beweerd dat zij niet verantwoordelijk zijn om na te gaan wie zij in feite trainen, maar dat dit de verantwoordelijkheid is van de Oekraïense regering. Dergelijke beweringen van onwetendheid sneuvelden echter toen de neonazi’s die zij trainden, foto’s plaatsten op hun sociale-media-accounts, waarop hun neonazi-badges te zien waren die hen als zodanig herkenbaar maakten, zodat iedereen het kon zien.

Op dezelfde dag als de ongepaste NAVO-tweet op Internationale Vrouwendag van een Oekraïense soldaat met het occulte nazi-Zwarte Zon-symbool, verschenen op de twitterfeed van NEXTA foto’s waarop te zien is hoe het neonazi-bataljon van Azov door instructeurs uit “NAVO-landen” wordt opgeleid in het gebruik van NLAW-granaatwerpers.

De badge op het zijwapen is die van het neonazistische Azov Bataljon

De ultranationalistische Rechtse Sector is ook in het veld verschenen met NLAW-lanceerinrichtingen van Britse makelij.

De Britse minister van Defensie Ben Wallace vertelde het Lagerhuis op 9 maart dat “we vanaf vandaag 3.615 NLAW’s [aan de Oekraïense strijdkrachten] hebben geleverd en er nog steeds meer leveren. Binnenkort beginnen we ook met de levering van een kleine zending antitank Javelin-raketten”.

Voor een volledige lijst van alle wapens die sinds 2014 door alle betrokken landen naar Oekraïne zijn gestuurd, zie hier.

Voor degenen die vooral onvermurwbaar zijn dat neonazi’s niet “officieel” deel uitmaken van het Oekraïense leger, moet worden meegedeeld dat het Azov Bataljon deel uitmaakt van de Nationale Garde van Oekraïne, en dus, ja het officieel deel uitmaakt van het leger van Oekraïne.

Andriy Biletsky, de eerste commandant van het Azov Bataljon en later een parlementslid van de Nationale Garde, leidde eerder de neonazistische paramilitaire organisatie “Patriot van Oekraïne,” en verklaarde ooit in 2010 dat het de missie van de Oekraïense natie was om “de blanke rassen van de wereld te leiden in een laatste kruistocht… tegen de door Semieten geleide Untermenschen [onmensen].”

In 2019 waarschuwde het Soufan Center, dat terroristische en extremistische groeperingen over de hele wereld volgt:

“Het Azov Bataljon ontpopt zich als een kritisch knooppunt in het transnationale rechtse gewelddadige extremistische netwerk… [Zijn] agressieve aanpak van netwerken dient een van de overkoepelende doelstellingen van het Azov Bataljon, om gebieden onder zijn controle in Oekraïne om te vormen tot het primaire knooppunt voor transnationale blanke suprematie.”

Het Soufan Center beschreef hoe het “agressieve netwerken” van het Azov Bataljon zich over de hele wereld uitstrekt om strijders te rekruteren en zijn blanke supremacistische ideologie te verspreiden. Buitenlandse strijders die trainen en vechten met het Azov Bataljon keren vervolgens terug naar hun eigen landen om toe te passen wat ze hebben geleerd en anderen te rekruteren.

In 2014 publiceerde Newsweek een artikel met de titel “Ukrainian Nationalist Volunteers Committing ‘ISIS-Style’ War Crimes.” Is dit een aanwijzing dat zowel de Azov als ISIS hun financiering en training uit precies dezelfde bronnen hebben ontvangen? Hmmm.

Een van de adviseurs van president Zelensky, Oleksiy Arestovych, heeft in talrijke interviews zijn openlijke bewondering uitgesproken voor de tactieken van ISIS/ISIL en zijn benadering van zaken en bestuur. Dubbel hmmm.

De NAVO is onlangs zo ver gegaan dat zij een korte film heeft gemaakt waarin de Baltische nazi-collaborateurs, de “Bosbroeders”, worden geëerd. De NAVO-film verheerlijkt de “Bosbroeders”, voormalige Waffen SS-strijders die vrijwillig met de nazi’s collaboreerden, als anti-communistische helden.

Dovid Katz, een vooraanstaand historicus en anti-Nazi onderzoeker veroordeelde de NATO film wegens het herschrijven van de geschiedenis:

“Door verder te gaan dan het door de vingers zien van de verering van pro-Hitler krachten in Oost-Europa…[de NAVO] overschrijdt de lijn regelrecht in het aanbieden van haar morele legitimatie van nazi-troepen zoals de Letse Waffen SS.” [nadruk toegevoegd]

David Ignatius, de Washington Post columnist en betrouwbare stem van het Amerikaanse inlichtingen apparaat, merkte op dat zelfs voorafgaand aan de Russische invasie van Oekraïne, “de Verenigde Staten en NAVO bondgenoten [klaar stonden] om wapens en training te leveren voor een lange strijd van verzet.”

Dit is dezelfde David Ignatius die ooit president was van de National Endowment for Democracy (NED) (aka specialisten in kleurenrevoluties), die arrogant verklaarde in een interview in 1991 dat “veel van wat we vandaag doen, 25 jaar geleden heimelijk werd gedaan door de CIA…Het grootste verschil is dat wanneer dergelijke activiteiten openlijk worden gedaan, het flappentotaal bijna nul is. Openheid is zijn eigen bescherming”.

Ik denk dat de NED van gedachten is veranderd over “openheid is zijn eigen bescherming.”

Jeremy Kuzmarov voor Covert Action Magazine schrijft in een artikel getiteld “National Endowment for Democracy Deletes Records of Funding Projects in Ukraine” [links uit het originele artikel]:

“De National Endowment for Democracy (NED) – een afsplitsing van de CIA, opgericht in het begin van de jaren ’80 om overal ter wereld initiatieven ter bevordering van de democratie te bevorderen – heeft alle gegevens over de financiering van projecten in Oekraïne verwijderd uit hun doorzoekbare database “Awarded Grants Search”.

De gearchiveerde webpagina, vastgelegd op 25 februari 2022 vanaf 14:53, laat zien dat NED tussen 2014 en nu $22.394.281 heeft toegekend aan Oekraïne in de vorm van 334 toekenningen. De opname om 23:10 dezelfde dag toont “Geen resultaten gevonden” voor Oekraïne. Op dit moment zijn er nog steeds “Geen resultaten gevonden” voor Oekraïne…

Het wissen van de gegevens van de NED is nodig om de grote leugen van de regering-Biden – die in de media weerklinkt – te valideren, namelijk dat de Russische invasie van Oekraïne ‘niet uitgelokt’ was.” [nadruk toegevoegd].

Wie zal het meest lijden onder dit plan voor een lange strijd van verzet? Het Oekraïense volk.

Als Poetins voornaamste reden om Oekraïne binnen te vallen het “denazificeren” van het land is, en de CIA, de NAVO en co. voortdurend de politieke en militaire componenten van Oekraïne “nazificeren”, dan kunt u zien hoe dit een situatie voor vrede in Oekraïne onmogelijk maakt, en dat het de CIA en de NAVO zijn die hier schuld aan hebben.

U kunt ook begrijpen dat de toetreding van Oekraïne tot de NAVO alleen al onaanvaardbaar was door zijn geografische ligging (de afstand tussen de Oekraïense grens en Moskou is 450 km), maar voeg daarbij het feit dat de NAVO betrokken is bij de bevordering van neonazi-militanten in Oekraïne en dat nu ook Zweden en Finland te kennen hebben gegeven lid te willen worden van de NAVO (zonder referendum, want de democratie is officieel dood in Koude Oorlog 2.0) en we hebben een echte sh*t storm.

Dit is echter niet alleen een bedreiging voor Rusland. De realiteit van de situatie is dat Oekraïne zich de afgelopen 8 jaar in een burgeroorlog heeft bevonden, hoewel de westerse media weigeren dit zeer belangrijke feit te erkennen.

Ivan Katchanovski, hoogleraar politieke studies aan de Universiteit van Ottawa, vertelde MintPress:

“Mensen die de berichtgeving in de westerse media klakkeloos overnemen, zouden een zeer vertekend beeld krijgen van het conflict in Oekraïne en de oorsprong ervan… Ze verzwijgen of ontkennen dat er een burgeroorlog woedt in Donbas, hoewel de meerderheid van de wetenschappers die over dit conflict hebben gepubliceerd of gepresenteerd in westerse academische kringen, het classificeren als een burgeroorlog met Russische militaire interventie. De Westerse media hebben ook verzwegen dat recente “eenheidsmarsen” in Kharkiv en Kyiv en een geënsceneerde training van burgers, waaronder een grootmoeder, werden georganiseerd en geleid door extreem-rechts, in het bijzonder, het Neo-Nazi Azov [Bataljon].”

Robert Parry van Consortium News schrijft [link is van origineel artikel]:

“Op zondag vermeldde een Times artikel van Andrew E. Kramer de opkomende neonazi paramilitaire rol in de laatste drie alinea’s… Met andere woorden, de neonazi milities die naar het front stormden van de anti-Janoekovitsj protesten…zijn nu georganiseerd als stoottroepen uitgezonden om etnische Russen te doden in het oosten [van Oekraïne] – en ze opereren zo openlijk dat ze een Swastika-achtige neonazi vlag hijsen boven één veroverd dorp met een bevolking van ongeveer 10.000.

Het begraven van deze informatie aan het eind van een lang artikel is ook typerend voor de manier waarop de Times en andere mainstream nieuwszenders in de VS in het verleden zijn omgegaan met het neonaziprobleem. Wanneer de realiteit wordt vermeld, vereist dat meestal een lezer die veel weet over de geschiedenis van Oekraïne en tussen de regels van een Amerikaans nieuwsverslag doorleest.” [nadruk toegevoegd].

In de bovenstaande afbeelding, waarin de bevolkingsverdeling tussen etnische Oekraïners en Russen in Oekraïne wordt geschetst, kunt u begrijpen hoe een ultranationalistische visie die zich uitsluitend als etnisch Oekraïens identificeert, een katalysator voor een burgeroorlog zou kunnen zijn.

De bevolking van Donbass heeft begrijpelijkerwijs gevraagd om onafhankelijkheid van Oekraïne, maar de Oekraïense regering heeft geweigerd dit toe te staan of in te grijpen voor een vreedzame oplossing. Wat betekent dit? De oorlog kan pas eindigen als één partij volledig dood is.

Het is niet alleen algemeen bekend dat de VS en de NAVO neonazi’s hebben gefinancierd en opgeleid, maar zij hebben ook een massale wapenleverantie geleverd (zoals eerder vermeld). Het kwam zo ver dat het Congres in 2018 de Verenigde Staten moest verbieden om nog meer wapens te sturen naar Oekraïense milities die banden hebben met neonazi’s, waarbij specifiek het Azov Bataljon werd genoemd. Om de een of andere reden zou dit verbod slechts drie jaar gelden, dus is het nu blijkbaar fair game?

Maar je zou kunnen zeggen, hoe zit het met de misdaden van Rusland tegen het Oekraïense volk, zijn die niet veel erger dan zelfs gemene neonazi’s? Namelijk het bombardement op het theater van Mariupol en het bloedbad van Bucha. Er is al grondig journalistiek onderzoek gedaan naar de bomaanslag op het Mariupol-theater, dat hier kan worden gevonden, en waaruit onomstotelijk blijkt dat het om een valse-aanslag ging.

Wat de massamoord in Bucha betreft, is er tot dusver geen bewijs geleverd dat onomstotelijk aantoont wie deze gruweldaad heeft begaan, er zijn alleen beweringen gedaan. De onderzoeksjournalist Seymour Hersch schreef een rapport getiteld “Whose Sarin,” dat onomstotelijk bewees dat de populaire beweringen van de regering Obama, in een poging om de Syrische regering te beschuldigen, in feite vals waren. In plaats daarvan wees het erop dat het de terroristen waren die sarin gebruikten tegen Syrische burgers, en Amerikaanse en andere fondsen en wapens ontvingen.

Helaas is tijd van essentieel belang bij het onderzoeken van misdaden zoals deze, en ondanks de verontwaardiging over de onmenselijkheid van dergelijke gebeurtenissen, wordt er altijd zwaar getreuzeld, zo niet ronduit afgezien, van een officieel en neutraal onderzoek van dergelijke plaatsen delict. Hoe komt dit?

Rusland heeft de VN-Veiligheidsraad verzocht om een onderzoek en om een bespreking van het bloedbad van Bucha. China heeft ook om een officieel onderzoek gevraagd en heeft tegenreacties gekregen omdat het de schuld niet in de schoenen schuift zolang niet alle feiten bekend zijn. Een officieel onderzoek is echter herhaaldelijk geweigerd. Waarom? Dit zou het officiële protocol moeten zijn voor dergelijke zaken.

In plaats daarvan heeft de VN gereageerd door Rusland te schorsen als lid van haar mensenrechtenorganisatie. Op die manier wordt niet alleen een officieel onderzoek geweigerd, maar wordt Rusland ook een stem ontzegd om op de zaak te reageren.

De verontrustende olifant in de kamer in dit alles is dat het Azov Bataljon al schuldig is bevonden aan soortgelijke wreedheden tegen zijn eigen Oekraïense volk, wat grondig is onderzocht door Max Blumenthal en Esha Krishnaswamy en wat hier kan worden gevonden (waarschuwing: er is grafische inhoud).

Het Azov Bataljon is ook schuldig bevonden aan het opzettelijk in gevaar brengen van Oekraïense burgers door hun artillerie en leger in woonwijken en gebouwen te plaatsen, waaronder crèches en ziekenhuizen, hetgeen zelfs de Washington Post moest erkennen in hun misleidend getitelde artikel “Russia has killed civilians in Ukraine. Kyiv’s verdedigingstactieken vergroten het gevaar.”

Dit zijn echter niet zomaar “verdedigingstactieken”, het zijn flagrante oorlogsmisdaden die door het internationaal recht als zodanig worden erkend. Deze oorlogsmisdaden worden publiekelijk erkend en veroorzaken de dood van een aanzienlijk aantal Oekraïners. Voor alle duidelijkheid: in tijden van oorlog, zoals de Washington Post ook erkent, zijn Oekraïense soldaten en wapens legitieme doelwitten voor het Russische leger. Het is niet Rusland dat hier een oorlogsmisdaad begaat, het is de Oekraïense regering. Zij zijn er letterlijk op betrapt hun eigen mensen als menselijk schild te gebruiken.

Klinkt dit nog steeds als een patriottische nationalistische beweging voor het welzijn en de soevereiniteit van het Oekraïense volk?

Volgens een interview met Scott Ritter, voormalig officier van de inlichtingendienst van de Amerikaanse marine, heeft het Russische leger duidelijk gemaakt dat het “Syrische tactieken” toepast in Oekraïne.

Scott Ritter legt uit dat de tactiek van het Russische leger in Syrië was:

“…het omsingelen van stedelijke gebieden waar deze jihadisten zich hadden verzameld, en de bevolking terroriseerden, hen omsingelen en hen de kans geven om met bussen te evacueren, waarbij hun veiligheid werd gegarandeerd door de Russische militaire politie. Een zachte aanpak die de burgers beschermde, die de burgergebieden beschermde.”

Het was deze tactiek die de Russen samen met het Syrische leger in staat stelde ISIS en andere terroristische filialen te verslaan. Vandaag bezetten ze alleen nog de provincie Idlib. Dat deze terroristen zijn overgebleven, zou niet mogelijk zijn geweest zonder Turkse steun. Dit initiatief om Syrië te bevrijden van ISIS was iets dat de Verenigde Staten duidelijk nooit hebben willen steunen.

In het plaatje links stellen het rood en grotendeels het blauw de regio voor die gecontroleerd wordt door terroristen, of zoals Obama ze graag noemde “gematigde rebellen” in het jaar 2017, in het plaatje rechts stellen het paars en grijs de regio voor die gecontroleerd wordt door terroristen in het jaar 2021. Het groen is de illegale aanwezigheid van de Verenigde Staten en co. in het land.

Interessant is dat toen de Russen in opdracht van de Syrische regering Syrië binnenvielen om de terroristen te bestrijden, dit door bepaalde kringen in de westerse media ook een “Russische invasie” werd genoemd. Het waren echter niet de Russen die Syrische steden plat bombardeerden, dat was de goede oude V.S. van A.

In hetzelfde interview verklaarde Scott Ritter dat diezelfde terroristen die in Idlib gestationeerd waren, nu naar Oekraïne worden gebracht:

“Zelensky heeft de deur opengezet voor illegale strijders, huurlingen uit Europa… de uitbuiters van conflicten… zij hebben de jihadisten binnengebracht… zij hebben de mensen binnengebracht… die ogenschijnlijk Russen willen doden… Het is een gifpil… nu krijgen we deze jihadisten, die overigens bewapend zijn met javalinraketten en stingerraketten. Stel je voor wat er gebeurt als een stel bloeddorstige jihadisten deze wapens meenemen naar Europa. Zou u de Duitse bondskanselier willen zijn die op een snelweg rijdt, wetende dat in de heuvels een jihadistisch hit-team kan zijn, bewapend met javalins> Dit is de slechtste besluitvorming ooit om zoveel wapens ongecontroleerd Oekraïne in te sturen. Ze kunnen zich niet overgeven omdat ze gedood zullen worden, terecht. Dus wat doen wanhopige mensen als ze zich niet kunnen overgeven en niet doodgaan? Ze vluchten met de wapens die ze hebben. Ze begraven het, maken caches, vallen erop terug, zetten het vergeefse verzet voort en in hun woede op het Westen zullen ze uithalen naar het Westen…zo wordt het wereldwijde terrorisme geboren.”

Hoe is dit in het belang van het welzijn van wie dan ook in Europa, laat staan Oekraïne? Dat is het niet.

In november 2015 werd een VN-resolutie ingediend waarin de verheerlijking van het nazisme werd veroordeeld. Van de in totaal 126 lidstaten onthielden 53 landen, waaronder lidstaten van de Europese Unie, zich van stemming, vier landen stemden tegen de resolutie: Canada, Palau, de Verenigde Staten en Oekraïne.

Waarom denkt u dat dat is?

Zelensky: het Enigma

Velen hebben zich vooral afgevraagd hoe Oekraïne zo’n ernstig neonaziprobleem kan hebben, terwijl het een Joodse president heeft.

Er is iets dat je moet weten over de positie van “president” van Oekraïne sinds 2014, in een land waar neonazi’s meer vertrouwen hebben gekregen dan de maffia ooit heeft gehad, dat ze letterlijk niet kunnen worden aangeraakt sinds ze de directe steun en bescherming hebben van de Verenigde Staten en de NAVO.

Toen president Porosjenko (juni 2014 – mei 2019) in september 2014 onderhandelde over de Minsk-akkoorden, stemde hij met Duitsland en Frankrijk in met de speciale autonome status van Donetsk en Lugansk, en dat ze onder deze speciale voorwaarde deel zouden blijven uitmaken van Oekraïne.

Volgens een interview met Scott Ritter (12) was dit onaanvaardbaar voor de neonazi’s, die Porosjenko met het leven bedreigden als zoiets zou worden uitgevoerd.

De Minsk akkoorden werden nooit in werking gesteld. In plaats daarvan kwam Oekraïne in een burgeroorlog terecht die 8 jaar heeft geduurd en tot op de dag van vandaag voortduurt. De akkoorden van Minsk zijn officieel verstreken op 21 februari 2022, op dezelfde dag dat de Doema van Rusland een wetsvoorstel aannam waarin Donetsk en Lugansk officieel als onafhankelijke staten werden erkend. Deze uiteindelijke afwijzing door de Oekraïense regering was een duidelijke aanwijzing dat hun oorlog tegen Donbass zou worden geëscaleerd.

De situatie met president Zelensky is niet anders.

In oktober 2019 had president Zelensky (die in mei 2019 aantrad), een opgenomen face-to-face confrontatie met de militanten van het Azov Bataljon, die een campagne waren gestart om het vredesinitiatief te saboteren, met de naam “Nee tegen Capitulatie”

Kyiv Post vertaalde het gesprek als volgt:

“Luister, Denys [Yantar], ik ben de president van dit land. Ik ben 41 jaar oud. Ik ben geen verliezer. Ik ben naar je toe gekomen en heb je gezegd: haal de wapens weg. Verplaats het gesprek niet naar wat protesten,” zei Zelensky, zoals video’s van de conversatie laten zien. Terwijl hij dit zei, stapte Zelensky agressief op Yantar af, die aan het hoofd staat van het Nationaal Korps, een politieke uitloper van het extreemrechtse Azov vrijwilligersbataljon, in de stad Mykolaiv.

Maar dat hebben we besproken,’ zei Yantar.

Ik wilde begrip in je ogen zien. Maar in plaats daarvan zag ik een man die besloten heeft dat dit een loser is die voor hem staat,’ zei Zelensky.”

De Kyiv Post vervolgt in zijn artikel, dat deze reactie van president Zelensky een sterke tegenreactie kreeg uit bepaalde hoeken van Oekraïne:

“Andriy Biletsky, hoofd van het Nationaal Korps en het Azov Bataljon, dreigde Zelensky op zijn YouTube-kanaal dat meer veteranen naar Zolote zouden trekken als de president zou proberen hen uit de stad te zetten. ‘Er zullen er duizenden zijn in plaats van enkele tientallen,’ zei hij…

Zangeres Sofia Fedyna, die parlementslid is bij de Europese Solidariteitspartij van voormalig president Petro Porosjenko, die 27 zetels in het parlement heeft, reageerde bijzonder agressief. Ze uitte fysieke bedreigingen tegen Zelensky.

‘De heer president denkt dat hij onsterfelijk is’, zei ze in een video die op Facebook werd gedeeld. ‘Daar kan bij toeval een granaat ontploffen. En het zou het mooiste zijn als dat gebeurt tijdens de beschietingen van Moskou als iemand naar de frontlinie komt met een wit of blauw shirt aan.’

Zelenski heeft eerder de frontlinie bezocht gekleed in burgerkleding, in plaats van militaire fatigues.”

Het neonazistische Azov Bataljon heeft Zelensky dus publiekelijk bedreigd als hij tussenbeide zou komen bij pogingen om over vrede te onderhandelen en een einde te maken aan de burgeroorlog in Oekraïne.

Dit is echter niet het volledige verhaal over wie Zelensky is.

President Zelensky wordt ook gesteund door de Oekraïense oligarch Ihor Kolomoisky, die Zelensky’s opgang naar het presidentschap heeft gesponsord, niet alleen met zijn presidentiële campagne, maar ook in de tv-show “Dienaar van het Volk,” die Zelensky letterlijk als president “speelde” gedurende drie seizoenen, die liepen van 16 november 2015 tot 28 maart 2019. Zelensky werd verkozen tot president van Oekraïne minder dan twee maanden nadat de laatste aflevering werd uitgezonden, op 20 mei 2019.

Voormalig president Porosjenko noemde Zelenski tijdens de presidentscampagne zelfs publiekelijk “Kolomoisky’s marionet”. (13)

Kyiv Post meldt:

“Jarenlang heeft het bedrijf van Zelensky shows geproduceerd voor Kolomoisky’s grootste tv-kanaal, 1 + 1. In 2019 gaven de mediakanalen van Kolomoisky een flinke impuls aan de presidentiële campagne van Zelensky. Na, Zelensky’s overwinning, hield Kolomoisky zijn relatie met de president in stand, door meer dan 30 wetgevers te nomineren voor Zelensky’s nieuw opgerichte partij, en met velen van hen invloed te behouden in het parlement.”

Sinds het presidentschap van Zelensky heeft Kolomoisky de controle kunnen verwerven over een aanzienlijk deel van de Oekraïense energiesector, waaronder Ukrnafta en Centrenergo, alsook Burisma Holdings.

Uit een in 2012 door het AntiCorruption Action Centre (ANTAC) in Oekraïne verricht onderzoek naar Burisma Holdings bleek dat de werkelijke eigenaar van Burisma Holdings niemand minder dan Kolomoisky was.

Denk aan het schandaal met Joe en Hunter Biden over Burisma Holdings, het Oekraïense gasbedrijf. De banden van de Bidens met Kolomoisky en de huidige situatie in Oekraïne zijn geen toeval.

In de jaren ’90 richtte Kolomoisky PrivatBank op, die al snel uitgroeide tot een van de grootste financiële instellingen van Oekraïne.

In 2016 nationaliseerde Oekraïne PrivatBank van Kolomoisky en zijn zakenpartner, Gennadiy Boholiubov. Een civiele verbeurdverklaringsaanklacht van het Amerikaanse ministerie van Justitie uit december 2020, zei dat de twee mannen “de bank voor miljarden dollars hebben verduisterd en bedrogen.” [nadruk toegevoegd]

Dan is er ook nog de kwestie van de Pandora Papers, die hebben bevestigd dat de Oekraïense oligarch Kolomoisky miljoenen dollars aan verborgen activa naar het buitenland doorsluisde. Zelensky was hier ook bij betrokken. En wat dit natuurlijk ook betekent, is dat de City van Londen bij dit alles betrokken is.

Kolomoisky heeft een berucht verleden als letterlijke ” plunderaar ” van Oekraïense bedrijven, zoals bevestigd door Harper’s Magazinhttps://web.archive.org/web/20220515073917/https:/harpers.org/2015/08/undelivered-goods/e, en Forbes.

Forbes rapporteert:

“Bogolyubov en Kolomoisky verwierven in het midden van de jaren 2000 een sterke reputatie als bedrijfsrovers en werden berucht door een reeks vijandige overnames. Vijandige overnames in Oekraïense stijl, die vaak de actieve betrokkenheid van Privat’s quasi-militaire teams inhielden.”

Kolomoisky, die Joods is, is ook een financier van het neonazistische Azov Bataljon sinds het werd gevormd in 2014, wat is bevestigd door Reuters, Newsweek, en Aljazeera.

Hij heeft ook privémilities zoals de Dnipro- en Aidarbataljons gefinancierd en persoonlijk ingezet om zijn financiële belangen te beschermen.

Met andere woorden, Kolomoisky financiert het neonazistische Azov Bataljon, dat de afgelopen 8 jaar tegen de Oost-Oekraïners heeft gevochten, en heeft zo rechtstreeks de burgeroorlog in Oekraïne aangewakkerd. Een van de redenen hiervoor is dat de Donbass een regio is met veel natuurlijke hulpbronnen, vooral voor de energiesector, die Kolomoisky heel graag in handen zou willen krijgen. Dit zou alleen kunnen gebeuren met de uitroeiing of bezetting van de bevolking van de Donbass.

Interessant is dat afgelopen Overwinningsdag (8 mei) het interview van de Eerste Plaatsvervangend Permanent Vertegenwoordiger van Rusland bij de VN, Dmitry Polyansky, op Sky News werd afgekapt toen hij ter sprake bracht dat Zelensky voor Overwinningsdag op zijn Twitter-account het insigne van de nazistische 3e SS Panzer Division Totenkopf deelde.

Na jaren van burgeroorlog is de stad Mariupol nu bevrijd. Een redactioneel artikel van de Strategic Culture Foundation schrijft:

“Maar misschien wel de duidelijkste testcase van leugens vs feiten is toch wel de bevrijding van Mariupol door Rusland. De stad keert terug naar de normale situatie na weken van hevige gevechten. Humanitaire hulp wordt verleend door Russische troepen in coördinatie met de VN en het Rode Kruis. Net als in andere delen van de bevrijde Donbass geven de burgers uiting aan hun opluchting en dankbaarheid omdat ze verlost zijn van de militanten die hen met hun hatelijke nazi-ideologie belegerden.”

Denk je dat de mensen in het Westen hier ooit van zullen horen?

Hoe gaan we nu verder?

Nou, laat ik het zo zeggen. De Verenigde Staten en de NAVO weten dat ze Rusland of China niet kunnen verslaan in een directe oorlog, vandaar al deze proxy-oorlogen van de afgelopen jaren onder het mom van “Oorlog tegen Terreur”. Zoals David Ignatius eerlijk uitdrukte, is hun verlangen naar een langdurige oorlog. Dit omdat zij geloven dat zij Rusland bankroet kunnen maken en/of de weg kunnen bereiden voor interne onrust en een uiteindelijke staatsgreep. De dingen gaan echter duidelijk niet zoals gepland.

Wat in deze situatie sterk onderschat is, is 1) de solide alliantie van China met Rusland, 2) het feit dat Rusland het land ter wereld is dat over de meeste hulpbronnen beschikt en waarvan Europa afhankelijk is, en 3) de economische genialiteit van Sergej Glazjev.

De Russische roebel is ook niet gekelderd zoals verwacht. In feite is hij sterker dan ooit geworden.

Alasdair Macleod voor Goldmoney schrijft:

“Keynesianen in het Westen hebben deze situatie verkeerd ingeschat. Zij denken dat de Russische economie zwak is en door de sancties zal worden gedestabiliseerd. Dat is niet waar. Bovendien zouden zij beweren dat een munt die wordt versterkt door erop aan te dringen dat olie en aardgas in roebels worden betaald, de Russische economie in een depressie zal duwen. Maar dat is slechts een statistisch effect en geeft geen beeld van de werkelijke economische vooruitgang of het gebrek daaraan, die niet kan worden gemeten. Feit is dat de winkels in Rusland goed bevoorraad zijn en dat brandstof vrij verkrijgbaar is, wat niet noodzakelijk het geval is in het Westen.

De voordelen voor Rusland zijn dat wanneer de valuta’s van het Westen in een crisis wegzakken, de roebel zal worden beschermd. Rusland zal niet te lijden hebben onder de valutacrisis in het Westen, het zal nog steeds inflatiecompensatie krijgen in de grondstoffenprijzen, en zijn rentetarieven zullen dalen terwijl die in het Westen de pan uit rijzen. Haar overschot op de handelsbalans is al op weg naar nieuwe records.

Het Westen heeft zich in dit alles misrekend, en het is hun economie die volledig zal kelderen door deze “langdurige” oorlog waar deze oligarchen al God weet hoeveel jaar natte dromen over hebben.

We hebben dit onszelf aangedaan. En als we de zaak echt willen rechtzetten, moeten we eerst het respect hebben om de waarheid toe te geven over onze medeplichtigheid aan een groot deel van de ellende van de wereld tijdens deze Koude Oorlog. Degenen onder ons die in overvloed, in comfort en veiligheid hebben geleefd, zouden de eerste stap moeten zetten om zich uit te spreken en nee te zeggen tegen de rest van de wereld die in een door oorlog verscheurde honger lijdt.

We moeten ophouden eerst voor onszelf te zorgen ten koste van alle anderen. We moeten ons gaan bekommeren om wat er met de rest van de wereld gebeurt en de misdaden erkennen die in onze naam zijn begaan. Alleen dan kunnen we echt de nederigheid opbrengen om in te zien dat de oplossing de hele tijd voor onze neus heeft gelegen.

Als we hierin falen, zal de westerse wereld zichzelf economisch niet veel langer in stand kunnen houden. En als ze valt, met wat voor soort mensen denkt u dan omringd te zijn na al die jaren waarin u het fascisme onder uw neus hebt gesteund?

Cynthia Chung is de voorzitter van de Rising Tide Foundation en schrijfster bij Strategic Culture Foundation, overweeg haar werk te steunen door een donatie te doen en u te abonneren op haar substack pagina. Dit artikel was oorspronkelijk gepubliceerd op Strategic Culture Foundation.

Footnotes:

(1) Timothy Naftali et al. (2005) U.S. Intelligence and The Nazis. National Archives & Cambridge University Press: pg. 338
(2) Ibid. pg. 338
(3) Ibid. pg. 337
(4) Ibid. pg 338
(5) Ibid. pg. 338
(6) Ibid. pg. 337
(7) Ibid. pg. 337
(8) Ibid. pg. 376
(9) Richard Breitman and Norman J.W. Goda. (2011) Hitler’s Shadow Nazi War Criminals, U. S. Intelligence, and the Cold War. National Archives: pg. 89
(10) David Clay Large. (1996). Germans to the Front: West German Rearmament in the Adenauer Era.
(11) Klaus Wiegrefe, “Files Uncovered: Nazi veterans Created Illegal Army”, Spiegel Online, 14 May 2014.
(12) https://www.youtube.com/watch?v=AYm8pDrIXBg minute 19:33
(13) https://www.youtube.com/watch?v=MXgli7TpINw minute 0:49