Oekraïne: Wat komt daarna?

09jun 2022 by ian 
Bron: Jorge Capelán 
off-guardian 9 juni 2022 ~~~

Ongetwijfeld leven wij, zoals een Chinese filosoof zou zeggen, in “interessante tijden”, dat wil zeggen tijden van grote verandering voor de gehele mensheid.

Existentialistische filosofen als Sartre en Camus zouden verbaasd zijn als zij vandaag zouden zien hoe verwijzingen (althans in naam) naar de gedachtestroming die zij bijna 80 jaar geleden vormden, in de media steeds talrijker worden.

Steeds meer staten en naties beweren geconfronteerd te worden met “existentiële” bedreigingen, en dat is geen wonder, want Rusland heeft alles op het spel staan, het Westen heeft alles op het spel staan, en ook de wereld heeft alles op het spel staan.

In deze tekst proberen wij verder te kijken dan het onmiddellijke en een blik te werpen op wat er zou komen na deze grote botsing tussen de Verenigde Staten en Rusland-China. Wij zullen trachten een antwoord te geven op de vraag hoe de nieuwe post-westerse multipolaire orde eruit zou zien. Maar eerst zullen wij enkele opmerkingen maken over de huidige situatie met betrekking tot de oorlog in Oekraïne.

De afgelopen dagen werden op het Economisch Wereldforum enkele van de diepste zorgen van het Westen geventileerd. Terwijl de gepensioneerde (en bijna honderdjarige, maar allerminst seniele) keizerlijke strateeg Henry Kissinger waarschuwde dat er nog maar weken zijn om met Rusland aan de onderhandelingstafel te gaan zitten om een oorlog te voorkomen die “het machtsevenwicht in Europa” in gevaar zou brengen.

De topadviseurs van de marionettenpresident Volodymir Zelensky namen geen seconde de tijd om Kissinger van repliek te dienen met een onbeschoft “loop naar de hel” en “domme lul“.

Als Kissinger gedegradeerd is tot de groep van dissidente (maar niet beslissend invloedrijke) stemmen binnen het imperium, dan kan iets anders gezegd worden van George Soros.

De tachtigjarige tycoon en verkwistende politieke financier van Amerikaanse oorlogen, lanceerde op het Forum de lapidaire waarschuwing dat:

de beste en misschien de enige manier om onze beschaving te behouden, is Poetin zo snel mogelijk te verslaan”

Soros’ woorden moeten in hun ware betekenis worden opgevat.

Soros zegt niet “red de mensheid”, want dat is het minst belangrijke voor de globalistische elites die vandaag het bevel voeren over het “collectieve Westen”. Hij zegt “red onze beschaving”, dat wil zeggen, de enige die voor hen bestaat, namelijk de beschaving die is ontstaan als gevolg van de genocide van de Europese kolonisatie van de wereld 500 jaar geleden.

De reactie van het Westen op de Russische speciale operatie in Oekraïne is van dien aard dat de Derde Wereldoorlog echt dreigt uit te breken voordat deze rechtstreeks Chinees grondgebied bereikt. In Oekraïne heeft Rusland het aangedurfd om de 30 jaar durende uitbreiding van de NAVO naar het Oosten met wapens in de hand te beantwoorden en het Westen voelde zich onmiddellijk met de dood bedreigd. Een bewijs van zijn broosheid, zowel in zijn materiële als in zijn ideologische basis.

Zeker, het westerse globalisme is een seniel fenomeen, met zichtbare koppen als die van Biden (79 jaar), Klaus Schwab (84) en George Soros (90).

De wanhoop die te bespeuren valt bij de woordvoerders van het globalisme (Biden, de NAVO, de Britten, de Europese politieke klasse…) geeft aan dat het Westen, onder de bescherming van het globalisme, ostentatief de waarschuwingen van Kissinger in de wind slaand, geen Plan B heeft: zijn enige plan is de directe wereldwijde dictatuur van zijn multinationals te vestigen door China en Rusland terug te dringen.

Wat Rusland betreft, dromen zij van een terugkeer naar de tijd van Jeltsin na de val van de USSR, en wat China betreft, van een terugkeer naar de tijd van de Opiumoorlogen in de 19e eeuw. ijdele illusies van oude keizerlijke glorie…

Het is inmiddels duidelijk dat opkomende mogendheden uit de meest uiteenlopende windstreken niet bereid zijn naar de pijpen van Washington te dansen: India en China, gevolgd door de rest van de BRICS-landen en grote landen als Mexico en Argentinië; bijna alle grote olie-exporteurs; veel landen die rijk zijn aan bevolking en grondstoffen en zelfs oude bondgenoten van Washington als Israël, Saoedi-Arabië en Turkije verzetten zich op veel punten tegen het westerse dictaat om Rusland te isoleren en op de knieën te dwingen. Integendeel, zij zijn positief en nemen zelfs actief deel aan het Russische beleid om de internationale handel buiten de baan van de dollar te ontwikkelen.

Anderzijds beginnen zich scheuren af te tekenen in Europa, dat er niet in geslaagd is de boycot van Russische olie door te voeren en niet serieus van plan lijkt zich te ontdoen van het Russische gas waarvan het afhankelijk is.

Het oude continent wordt verscheurd tussen een globalistische heersende klasse (zowel de politiek als de media) en de realiteit van een anti-Russische oorlog die de ergste economische en sociale gevolgen heeft voor de eigen volkeren.

Meer en meer Europeanen beginnen in te zien dat zij niet in eeuwige oorlog met Rusland kunnen leven. Maar door het globalistische script van Wall Street en de City van Londen te volgen, brengt Europa zijn toekomst als een van de polen van de opkomende multipolariteit in gevaar.

Zullen zijn elites in staat zijn het roer op tijd om te gooien?

Drie mogelijke scenario’s

Na bovenstaande constateringen en rekening houdend met het permanente gevaar van een thermonucleaire oorlog, kunnen wij ons drie grote scenario’s voorstellen:

  1. Overwinning van het Westen met “regime change” in Moskou en Peking en het wereldwijd opleggen van een westerse corporatieve dictatuur.

Dit zou het eindspel betekenen en de oplegging van de ontvolkingsagenda van het Westen. Er zal waarschijnlijk een grote nucleaire brand uitbreken, en als dat niet gebeurt, zou dat hoe dan ook leiden tot wereldwijde genocide vanwege de toegenomen armoede en de vernietiging van de boerenstand op wereldschaal. Goedenacht.

  1. De nederlaag van het Westen na een bloedige confrontatie, hoogstwaarschijnlijk met “tactische” kernwapens.

Dit scenario zou leiden tot het langzame en onzekere ontstaan van een nieuwe post-westerse orde. De welvaart van de mensheid is niet verzekerd, als gevolg van de materiële, ecologische en sociale vernietiging door oorlog.

  1. De nederlaag van het Westen onder minder oorlogszuchtige omstandigheden.

Indien het gebruik van kernwapens kan worden vermeden of beperkt, en indien er tegelijkertijd een breed proces van ongehoorzaamheid aan de door het Westen gepropageerde “op regels gebaseerde orde” op gang komt, zal de nieuwe post-westerse orde het lot van de mensheid met meer succes tegemoet kunnen treden.

In dit laatste scenario zijn er twee mogelijkheden: De eerste is dat het Westen, in de vorm van Noord-Amerika/Europa, ” een van de spelers onder de anderen ” blijft. De tweede (en meer waarschijnlijke) mogelijkheid is dat zowel Noord-Amerika als Europa naar de tweede plaats worden verwezen, gezien het ernstige gevaar van een burgeroorlog in de Verenigde Staten en de gevolgen van anti-Russische sancties voor de westerse, met name Europese, economieën.

De nieuwe post-westerse orde (enkele observaties)

De nieuwe post-westerse orde moet voortkomen uit feiten, zij kan geen product zijn van een schrijftafel of een pact aan boord van een oorlogsschip, zoals het beroemde Atlantisch Handvest dat in augustus 1941 door Churchill en Roosevelt werd ondertekend en 80 jaar later door Biden en Boris Johnson werd geparodieerd.

Waren de Britse en Amerikaanse leiders het in 1941 eens over vele kwesties die de naoorlogse wereld zouden gaan bepalen, in 2021 kwamen zij overeen zich samen in de afgrond van “après moi, le deluge” ( na mij de zondvloed) te storten.

Op economisch gebied moet de nieuwe orde voorrang geven aan de werkelijke economie, waarbij financiën ondergeschikt worden gemaakt aan politieke macht. De logica van “win-win” en consensus toepassen. De nieuwe post-westerse orde waarvan de grondslagen thans worden gelegd, heeft in de eerste plaats een nieuwe financiële orde nodig.

Deze is absoluut noodzakelijk en zal zeker worden gekenmerkt door het einde van de fiatvaluta’s (d.w.z. valuta’s waarvan de waarde alleen door “marktvertrouwen” wordt gedekt); een verankering van valuta’s aan goud en grondstoffen en een pluraliteit van valuta’s (“valutamandjes”).

De nieuwe post-westerse orde zal een groot aantal conflicten erven die door de oude westerse koloniale orde niet zijn opgelost (van het Mapuche-conflict in Chili tot Palestina, Turkije, talrijke conflicten in Afrika, enz.) Zij zal ook structurele problemen erven met betrekking tot de beschikbaarheid van hulpbronnen, met name water.

Zij zal ook het hoofd moeten bieden aan een zeer ernstige sociaal-economische schuld (bijvoorbeeld het gebrek aan voedsel, water en sanitaire voorzieningen voor grote delen van de mensheid) en aan het gebrekkige westerse produktiemodel dat zij heeft geërfd (bijvoorbeeld van een medische “industrie” die gebaseerd is op het ziek houden van bevolkingsgroepen om hun produkten aan hen te verkopen, tot een voedsel-“industrie” die gebaseerd is op vernietiging van het milieu, vernietiging van de biodiversiteit en produktie van voedsel van slechte kwaliteit).

Politiek gezien zal de nieuwe orde pluriform moeten zijn, aangezien zij zal bestaan uit liberale democratieën, theocratieën, autocratieën, enz. en uit landen met socialistische, kapitalistische en andere oriëntaties.

De nieuwe post-westerse orde kan niet voortkomen uit de erfgenamen van de Volkenbond of de VN, aangezien beide zijn ontworpen door de westerse imperiale mogendheden. Noch de Volkenbond, noch de VN hebben zich ooit om de rechten van de zwakken bekommerd. De VN is volledig doordrongen van westerse belangen (” burgerlijke samenleving ” van NGO’s gefinancierd door westerse landen, het model van ” publiek-private partnerschappen ” dat in de praktijk een model is van plundering van de openbare sector, enz.)

Deze organen zijn inefficiënt, omdat zij voorrang geven aan stemming boven consensus en aan “regels” (op maat gemaakt volgens westerse belangen) boven de oplossing van gemeenschappelijke problemen.

Wij moeten geen “hervorming” van deze organisaties verwachten; zij zullen zelf geleidelijk aan belang inboeten omdat zij niet in staat zijn een antwoord te bieden op de echte problemen van de wereld.

De nieuwe post-westerse orde moet voortkomen uit de huidige opkomende multilaterale mechanismen en andere, zoals CELAC, ASEAN, OPEC+, BRICS, enzovoort. Deze orde moet gebaseerd zijn op consensus, op de win-win-logica, op de logica van respect voor diversiteit en op agenda’s voor het oplossen van problemen in plaats van op normatieve opvattingen over politieke systemen, enz.

De grote uitdaging: De hegemonie veranderen om de wereld te dekoloniseren.

De ontmanteling van het unipolaire imperium is slechts de eerste stap om de mensheid te bevrijden van de westerse barbarij. Niet alleen Latijns-Amerika moet worden gedekoloniseerd, maar de hele wereld die vanaf de 15e eeuw door de Europese expansie werd getroffen.

Het begrip hegemonie is niet alleen van toepassing op politieke overheersing, maar ook op controle over dominante ideeën (culturele hegemonie).

De westerse hegemonie verdwijnt niet met het verdwijnen van de unipolaire wereld, zoals de invloed van Rome niet ophield met de val van het West-Romeinse Rijk.

Laten we niet vergeten dat de katholieke kerk de erfgenaam van Rome was en tot op de dag van vandaag is blijven voortbestaan als een van de pijlers van de westerse overheersing, zowel in ideologisch als in materieel-financieel opzicht.

De erven van de westerse hegemonie zijn op hun beurt drie van de grote bijdragen van het Westen aan de mensheid: wetenschap en technologie zoals die door het Westen zijn geformaliseerd; de westerse opvatting van kennis en de daarmee verbonden instellingen zoals de moderne school, enz. en het westerse concept van ontwikkeling, uitgedrukt in de ideologie van de moderniteit.

Het is van essentieel belang deze drie structuren te dekoloniseren om ervoor te zorgen dat het Westerse imperium niet overleeft na zijn politieke en economische ineenstorting. Het is van essentieel belang om wetenschap, kennis en het concept van ontwikkeling te herformuleren vanuit het perspectief van de gehele mensheid en niet dat van het Westen.

Dit betekent niet dat deze instellingen en categorieën moeten worden verworpen, maar dat zij op creatieve wijze opnieuw moeten worden toegeëigend door ze te “resignificeren” (hervormen), om een uitdrukking te gebruiken die in zwang is.

Gedurende 150 jaar heeft een kleine imperiale elite (Europa-Verenigde Staten), met zowel openbare als particuliere middelen, het hele institutionele netwerk gefinancierd en georganiseerd dat op planetair niveau beslist wat de moeite van het bestuderen waard is, welke vragen te stellen, welke problemen op te lossen en hoe dat te doen.

Dit heeft vandaag de dag zeer tastbare gevolgen, bijvoorbeeld voor het vraagstuk van de pandemieën en hun gevolgen; voor de vraag hoe moet worden gereageerd op crises van allerlei aard; voor de uitdagingen van de kunstmatige intelligentie en de informatie- en communicatietechnologieën.

Het westerse imperium laat ons een wereld na waarin productie ondergeschikt is gemaakt aan speculatieve winst ten voordele van particuliere monopolistische belangen.

Zo erven wij een geneeskunde die gebaseerd is op het ziek houden van ons, een agro-industrieel complex dat gebaseerd is op de vernietiging van het milieu en de productie van voedsel van slechte kwaliteit, en informatietechnologieën die ons isoleren, bespioneren en controleren, in plaats van onze potentiële mogelijkheden te bevrijden

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de barbarij die we van het Westen hebben geërfd.

De nieuwe post-westerse orde staat voor de uitdaging de mensheid te redden voor een lang tijdperk van historische ontwikkeling of ten onder te gaan voor de barbaarse globalistische holocaust.
Jorge Capelán is een journalist en auteur uit Nicaragua, u kunt meer van zijn werk (in het originele Spaans) hier lezen.