Hoe Monsters die Joden doodsloegen in 1944 Amerika’s favoriete “Vrijheidsstrijders” werden in 1945 – met een beetje hulp van hun vrienden bij de CIA

11jun 2022 by ian 
Bron: Evan Reif 
covertactionmagazine 10 juni 2022

Deel II van een 3-delige serie over Fascisme en de CIA in Oekraïne

“Terreur zal niet alleen een middel tot zelfverdediging zijn, maar ook een vorm van agitatie, die vriend en vijand gelijkelijk zal treffen, ongeacht of ze het wensen of niet.” -UVO (fascistische Oekraïense militaire organisatie) brochure uit 1929

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog begon de Amerikaanse inlichtingendienst onmiddellijk met het rehabiliteren van de fascisten van de wereld om de nieuwe oorlog tegen het communisme te voeren. Van de transformatie van de bloedige “Duivel van Showa” Nobusuke Kishi tot de door hem uitgekozen Eerste Minister van Japan, tot Emil Augsburg, de architect van de Holocaust, door de CIA omschreven als “Eerlijk en idealist…houdt van lekker eten en wijn…onbevooroordeelde geest…”, het lijkt erop dat Langley nooit een fascist tegenkwam waar het geen zaken mee kon doen.

Dat was het geval met Yaroslav Stetsko en de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN). Stetsko bracht de oorlog door in de schaduw van Stepan Bandera, maar uiteindelijk zou Stetsko zijn vriend ver overtreffen in termen van bekendheid. Al snel werden de monsters die nog maar enkele jaren daarvoor Joden met hamers hadden doodgeslagen Amerika’s favoriete “vrijheidsstrijders” en gingen ze wereldwijd zaken doen.

Yaroslav Stetsko, links, met buste van hem in Ternopil in Oekraïne. [Bron: forward.com]

Het Vorstendom Yaroslav

“Daarom sta ik achter de vestiging van de uitroeiing van de Joden en de opportuniteit om de Duitse methoden om Joden uit te roeien over te brengen naar Oekraïne, met uitsluiting van hun assimilatie…” -Yaroslav Stetsko

Onder leiding van nazi-oorlogsmisdadiger Alfred Rosenberg werd in 1943 het Comité van Onderworpen Volkeren opgericht, met het idee om alle anti-Sovjet partizanen onder één vlag te verenigen. In werkelijkheid bestond het merendeel van de leden uit OUN-soldaten, en de leider was de tweede-in-bevelhebber van de OUN, Jaroslav Stetsko. CSN veranderde zijn naam in 1946 in het Anti-Bolsjewistische Blok van Naties of ABN. Omwille van de consistentie zal de naam ABN worden gebruikt.

Alfred Rosenberg [Bron: encyclopedia.ushmm.org]

Stetsko was een goede vriend van OUN-B oprichter Stepan Bandera. Net als Bandera was hij een militante antisemiet, die marxisme en jodendom over één kam scheerde en opriep tot de uitroeiing van beide. Zelfs na de oorlog, toen zijn Amerikaanse bazen hem dwongen zijn publieke uitspraken te verzachten, riep hij nog steeds op tot een “etnisch zuiver” Oekraïne, gezuiverd van Joden, Polen en Russen.

Stetsko geloofde dat zijn eigen Galicische Oekraïners de directe afstammelingen waren van de Rus, de Noorse veroveraars die uiteindelijk de eerste tsaren werden onder Rurik. Deze Scandinaviërs waren Stetsko’s meesterras, doordrenkt met alle kwaliteiten die je zou verwachten.

Aan de andere kant beschouwde Stetsko de Russen eerder als Aziaten dan als Europeanen. Russen werden gezien als afstammelingen van de Mongolen en Hunnen, waardoor ze van nature tiranniek, wreed en bedrieglijk waren. Stetsko’s ideologie zou het fundament worden waarop moderne Oekraïense fascisten hun bewegingen hebben gebouwd. De parallellen met het nazisme zijn duidelijk genoeg dat het verrassend is om deze ideologie vandaag een thuis te zien vinden in de Wall Street Journal.

Karikatuur van Poetin als een Aziatische strijder. [Bron: si.wsj.net]

In 1944, aanvoelend dat Nazi-Duitsland op het punt stond te verdwijnen, reikte de OUN de hand aan de Britse inlichtingendienst. De twee partijen ontmoetten elkaar in het Vaticaan, niet lang daarna gaven de leiders van de OUN zich over aan de Amerikanen. Weggevoerd naar München, stelden hun westerse beschermheren hen luxe appartementen en SS-bodyguards ter beschikking. In de onmiddellijke nasleep van de nederlaag van Nazi Duitsland, werkten veel van de OUN soldaten als huurmoordenaars in het uitgebreide netwerk van “ontheemden” kampen onder het commando van MI6.

Het waren de Britten en Duitsers die op dit moment de voornaamste beschermheren waren van de oude OUN. De beruchte Nazi spion Reinhard Gehlen was niet alleen de contactpersoon voor Stetsko en Bandera, maar ook hun vriend. Zij ontmoetten elkaar toen de OUN voor de nazi’s vocht en bleven vrienden voor de rest van hun leven.

Reinhard Gehlen [Bron: wikipedia.org]

De eerste significante Amerikaanse steun kwam in 1947, en daarmee een sterk uitgebreid mandaat.

Zoals Peter Grose gedetailleerd beschrijft in zijn boek Operation Rollback: America’s Secret War Behind the Iron Curtain (Boston: Mariner Books, 2001), leverde de CIA heimelijk wapens, training en steun voor operaties binnen de USSR zelf, waar veel nationalistische strijdkrachten als partizanen bleven vechten tegen het Rode Leger.

De nationalistische strijdkrachten in Oekraïne waren een amalgaam van SS overblijfselen, OUN/UPA strijdkrachten, criminelen, en verschillende andere collaborerende milities. Ze hielden zich voornamelijk op in de bossen van West-Oekraïne, opereerden als bandieten, overvielen collectieve boerderijen, lokten soldaten in een hinderlaag en pleegden moorden op Sovjetfunctionarissen. Vooral Joden en CPSU-leden waren begeerde doelwitten.

De CIA leverde niet alleen wapens, maar ook teams van spionnen en commando’s. De gevechten duurden tot het midden van de jaren vijftig, en de laatste achterblijvers werden in 1960 gedood of gearresteerd.

Het dodental van deze operaties is onduidelijk, de schattingen lopen uiteen van 20-50.000. De overgrote meerderheid van hen waren burgers, vaak gedood met bijlen en hamers – wat het handelsmerk van de OUN was. De OUN beweert dat het NKVD-infiltranten in OUN-uniformen waren die de burgers doodden; gedeclassificeerde KGB-documenten hebben echter aangetoond dat dit niet het geval was.

Standbeeld van Stetsko in Ternopil, Oekraïne. [Bron: wikipedia.org]

Vanaf ongeveer 1948 begon de CIA zich langzaam los te maken van Stepan Bandera (en dus ook van Stetsko), die ze zowel vanuit politiek als operationeel oogpunt als een blok aan het been zagen. De CIA gaf de voorkeur aan Mykola Lebed, het hoofd van de SB doodseskaders van de OUN en een man die door het leger werd omschreven als een “bekende sadist en nazi-collaborateur”.

Mykola Lebed [Bron: encyclopediaofukraine.com]

Lebed was echter bereid samen te werken met andere Oekraïense nationalistische groeperingen en liet alle Oekraïners toe in zijn organisatie, terwijl Bandera absolute controle eiste over de ABN en een etnisch zuivere OUN. Bandera had ook een arrogante houding ten opzichte van veiligheid en weigerde beveiligde communicatie te gebruiken met de redenering dat de inferieure Aziatische Russen niet slim genoeg waren om hem te pakken te krijgen. De KGB onderschepte daarom de meeste van zijn telefoongesprekken en correspondentie, tot groeiende woede van de CIA.

De herhaalde waarschuwingen van de CIA konden de Britten en Duitsers, die Bandera’s voornaamste beschermheren bleven, echter niet ontmoedigen. De situatie verslechterde in de loop der jaren, zodat de CIA in 1954 een “burn notice” uitvaardigde voor Bandera. De CIA staakte niet alleen alle steun aan Bandera, maar dreigde hem ook te vermoorden als zijn beschermheren bij de geallieerde MI6 dit voorbeeld niet zouden volgen.

“2. Indien de CIA en de SS het niet eens kunnen worden over een formule voor gecoördineerde operaties langs de hierboven geschetste lijnen, zal het CIA-standpunt zijn: a. Elke partij zal haar afzonderlijke actielijn voortzetten met beperkte operationele coördinatie op het niveau Washington-Londen. b. De CIA zal onafhankelijke actie ondernemen om de huidige leiding van de OUN/B te neutraliseren.” [SS verwijst hier naar de Britse Veiligheidsdienst, de officiële naam voor MI6, niet de Nazi SS].

De Britten begrepen de boodschap en trokken hun steun aan Bandera in. Hetzelfde jaar werd Bandera door de ABN geroyeerd, waardoor hij voorgoed gemarginaliseerd werd. Vijf jaar later vermoordde de KGB Bandera in zijn huis in München.

Het probleem van de CIA lag bij Bandera persoonlijk en dus, met hem weg, ook bij alle beperkingen voor Stetsko. In plaats van te vechten met Lebed voor financiering, zoals voorheen, gaven de V.S. gewoon twee keer zoveel geld. Stetsko zat nu aan het roer, en vanaf dat moment voerde hij het bevel over de restanten van Bandera’s bandietenleger met vrijwel onbeperkte westerse steun.

De Fascistische Internationale

“Wij, het vrije volk dat hier verzameld is, beschuldigen de regering Carter van verraad aan de mensheid.
-Mario Sandoval Alarcón, Guatemalteekse leider van het doodseskader, op de conferentie van de Wereld Anti-Communistische Liga (WACL) in 1979.

Nadat de militaire macht van de ABN in Oekraïne was opgebruikt, werd de organisatie een tijdlang wat lusteloos. Ver van de bijlzwaaiende terroristen van een paar jaar geleden, hield Stetsko zich vooral bezig met propaganda en demonstraties. Ook de retoriek van de ABN werd in deze periode aanzienlijk zachter in een poging om de aantrekkingskracht van de financiering te verbreden, en veranderde van bloed en aarde naar vrijheid en democratie.

Deze rebranding was niet veel meer dan een PR-campagne. De ABN bleef een virulent antisemitische en rechtse organisatie. Zo is er de relatie van Stetsko met Marvin Liebman, een extreem-rechtse activist die zowel met de zionistische terroristen van Irgun als met de blanke supremacisten in Rhodesië samenwerkte. Liebman werkte in 1958 korte tijd samen met de ABN, maar walgde zo van Stetsko’s Jodenhaat dat hij de ABN publiekelijk aan de kaak stelde en weigerde nog langer voor hen te werken. Liebman ontving daarna nog jaren doodsbedreigingen van de ABN.

Marvin Liebman [Bron: wikipedia.org]

Het was ook niet alleen Stetsko. In 1984 hield ABN-bestuurder en nazi-officier Nikolai Nazarenko een toespraak op het jaarlijkse Captive Nations-diner, waarin hij zei:

“Er is een bepaalde etnische groep die zich in Israël vestigt. Deze etnische groep werkt de hele tijd samen met de communisten. Zij waren de Vijfde Colonne in Duitsland en in alle Gevangen Naties… Zij vormden de Vijfde Colonne in Duitsland en in alle gevangen landen… Zij zouden spioneren, saboteren en elke daad stellen in het belang van Moskou. Natuurlijk moest er een natuurlijke zelfverdediging komen tegen deze Vijfde Colonne. Ze moesten geïsoleerd worden. Veiligheid was nodig. Dus werd de Vijfde Colonne gearresteerd en gevangen gezet. Deze specifieke etnische groep was verantwoordelijk voor het helpen van de Sovjet NKVD. Een miljoen van onze mensen werden vernietigd als gevolg van hun hulp aan de NKVD… Je hoort veel over de Joodse Holocaust, maar hoe zit het met de 140 miljoen christenen, moslims en boeddhisten die door het communisme werden gedood?

Nazarenko tijdens de oorlog. [Bron: kir-bor.livejournal.com]

Dat is de echte Holocaust en daar hoor je nooit iets over!”

Na deze toespraak keerde Nazarenko terug naar zijn rol in de Republikeinse Partij, waar hij campagne voerde voor Ronald Reagan als onderdeel van de “National Heritage Groups” van de GOP. De GOP verbande hem kort uit de partij in 1988, totdat lobbywerk van Anna Chennault hem zijn positie teruggaf.

Zonder oorlog te voeren, leek het alsof de ABN in de vergetelheid raakte. Dit zou veranderen in 1966, met de oprichting van de Wereld Anti-Communistische Liga (WACL), die de oude OUN de kans gaf om hun merk van terreur wereldwijd te exporteren.

Aanvankelijk was de WACL een fusie van de ABN met haar Aziatische tegenhanger, de door Chiang Kai-shek geleide Asian People’s Anti-Communist League, maar deze zou zich snel uitbreiden en de extreem-rechtse militanten van de wereld ijverig inlijven. Als anticommunistisch verenigd front waren er geen ideologische beperkingen voor de leden, wat betekende dat terroristen en dictators ellebogen wreven met professoren en senatoren. De ledenlijst van de WACL omvatte in de loop der jaren onder meer nazi’s en collaborateurs, dictators en leiders van doods eskaders, een misdaadbaas van de Yakuza die oorlogsmisdadiger werd, de Koreaanse sekteleider Sun Myung Moon en senator en John McCain.

Sun Myung Moon [Bron: freedomofmind.com]

WACL opende nieuwe grenzen voor de oude OUN-stalwarts. Ze waren nu betrokken op vier continenten en met hun intercontinentale bereik kwamen nieuwe zakelijke mogelijkheden voor de handel in drugs en wapens, samen met hun oude ambachten van moord en marteling. Er was veel vraag naar ABN-personeel als huurmoordenaars en als instructeurs voor doodseskaders over de hele wereld.

WACL diende ook als doorgeefluik voor geheime fondsen, waarbij miljoenen werden uitgekeerd aan hun cliënten. WACL zorgde voor een plausibele ontkenning, waarbij een ogenschijnlijk particuliere groep werd gebruikt als dekmantel om organisaties te financieren waarvan niet kon worden gezien dat zij door regeringen werden gefinancierd.

WACL en ABN richtten over de hele wereld regionale afdelingen op, sommige succesvoller dan andere. In Chili hielp de plaatselijke ABN de fascistische generaal Augusto Pinochet aan de macht te komen en in Argentinië was de groep betrokken bij de “Vuile Oorlog”, een heimelijke anticommunistische campagne die resulteerde in de foltering, moord en verdwijning van meer dan 20.000 mensen.

Vanaf het begin in Azië had de WACL actief steun verleend aan anticommunistische groeperingen in Vietnam. Chiang was de voornaamste trainer van de Zuid-Vietnamese Speciale Troepen op bases in Taiwan, en leverde wapens en aanzienlijke financiële middelen. WACL maakte ook meerdere reizen naar Vietnam, waar zij anti-Communistische guerrilla’s bewapenden.

Het zou daar geweest kunnen zijn dat WACL voor het eerst de beruchte U.S. Army Gen. John Singlaub van MACV-SOG ontmoette. Singlaub was een van de hoofdverantwoordelijken voor het Phoenix Programma, een geheime terreurcampagne uitgevoerd door de CIA, de speciale strijdkrachten van het Amerikaanse leger en de Zuidvietnamese politie. Minstens 20.000 Vietnamezen werden vermoord, vele duizenden meer brutaal gemarteld met de hulp van WACL trainers.

U.S. Army Special Forces General John Singlaub. [Bron: washpost]

In 1981, vier jaar na zijn ontslag uit het leger door Jimmy Carter, kreeg Singlaub een lening van zijn oude vriend Chiang. Hij gebruikte het om de United States Council for World Freedom op te richten, de Amerikaanse afdeling van WACL. In 1982 gaf de IRS de Council for World Freedom de status van belastingvrijgestelde, wat het veel gemakkelijker maakte om donaties te werven van de rijken, een taak waarin Singlaub uitblonk.

Deze particuliere steun was slechts een druppel op een gloeiende plaat vergeleken met de bijna grenzeloze financiering door de pas aangetreden Reagan regering. Als een vervulling van Reagan’s oorlogszuchtige anti-Communistische beloften, schoten de fondsen voor geheime operaties omhoog.

In deze periode was Stetsko de ster van het bal en ontmoette hij talloze Amerikaanse regeringsfunctionarissen, waaronder vice-president en voormalig CIA-directeur George H.W. Bush, en zelfs president Reagan zelf. Reagan bracht zijn favoriete schurken met hem mee, en het was in deze tijd dat de Latijns-Amerikaanse narco-terroristen in de WACL op de voorgrond traden. Singlaub en de WACL verspilden weinig tijd met het omarmen van hun nieuwe bondgenoten, en begonnen slechts vier dagen na de CIA in 1981 met het steunen van de Nicaraguaanse Contra’s.

Toen het Congres in 1984 de officiële financiering van de Contra’s stopzette, groeide de rol van de WACL uit tot het belangrijkste kanaal waarlangs Amerikaans geld naar de doodseskaders vloeide. Fondsenwerving vond plaats in het openbaar, waarbij de charismatische Singlaub veel succes had met het werven van Texaanse oliebaronnen voor donaties. Hij organiseerde uitbundige diners om geld in te zamelen en haalde alleen al in 1985 ten minste 25 miljoen dollar op. Op een van zijn feestjes overtuigde hij zelfs een vrouw om een helikopter voor de Contra’s te kopen.

[Bron: twitter.com]

Rijkdom deed WACL of ABN niet vergeten waar ze vandaan kwamen. Ze bleven hun handen vuil maken als wapenhandelaren, huurmoordenaars en adviseurs voor terroristen en dictators over de hele wereld. WACL was Reagan’s “derde macht”, een team van deskundigen dat overal ter wereld kon worden ingezet om een burgeroorlog te ontketenen of een staatsgreep te organiseren precies wanneer Washington dat nodig had.

Bandera’s plaatsvervanger kon echter niet eeuwig blijven regeren. In 1986, op het hoogtepunt van dit gouden tijdperk, stierf Jaroslav Stetsko in München aan kanker. Zijn vrouw Slava nam zijn plaats in bij de WACL en de ABN.

Slava komt naar huis

“Anti-semitisme: Een smeerwoord gebruikt door de Communisten tegen hen die zich effectief tegen hen verzetten en hen ontmaskeren.
Fascist: Een anti-Communist.
Nazi of Hitleriet: Een actieve anticommunist.

Afbeelding — Slava StetskoSlava Stetsko [Bron: encyclopediaofukraine.com]

Slava, geboren als Anna Yevheniya Muzyka, was een nationaliste van lange adem en sloot zich aan bij de OUN in 1938. Daar ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot, Yaroslav. Tijdens de oorlog was ze hoofd van de jeugd- en vrouwenafdeling van de OUN, en hielp ze bij het opzetten van het UPA medisch korps.

Na de oorlog werd ze hoofd van het ABN perskorps en hoofdredacteur van hun krant, “ABN Correspondentie”. Na de moord op Bandera werd Slava plaatsvervangend hoofd van de OUN, en vanaf 1968 was zij hoofd van het buitenlands beleid. Na de dood van haar man, werd Slava benoemd tot hoofd van de ABN.

Zoals u uit bovenstaand citaat kunt opmaken, was Slava net zo’n antisemiet en fascist als haar man. Tegen de tijd dat zij de teugels in 1986 in handen nam, was de neergang van de USSR al terminaal. Naarmate de USSR uiteenviel, begon de financiering van groepen als de hare op te drogen, net als de politieke belangstelling. Toen de Sovjet-Unie in 1991 viel, leek het bijna alsof de geschiedenis ten einde was.

Het was echter niet het einde voor Slava Stetsko. Op 30 juni 1991 keerde Slava terug naar Oekraïne om in Lviv de 50e verjaardag van de onafhankelijkheidsverklaring van de OUN te vieren. Het was ook op de dag af 50 jaar geleden dat de pogrom van Lviv in 1941 plaatsvond. Jaroslav Stetsko zond zijn verklaring uit in Lviv terwijl de pogrom plaatsvond in de straten. Duizenden Joden werden afgeslacht met hamers en bijlen terwijl Yaroslav trouw zwoer aan Adolf Hitler.

Scène uit de pogrom van 1941 in Lviv waar Joden op straat werden vernederd en afgeslacht. [Bron: timesofisrael.com]

Slava moet dierbare herinneringen aan die dag hebben gehad. Ongeveer een jaar later richtte zij haar politieke partij officieel opnieuw op, ditmaal onder de naam Congres van Oekraïense Nationalisten. CUN was nooit een grote partij, maar wel een slimme partij, die vooral rekruteerde bij de politie en de veiligheidsdiensten, waarvan het nut pas na de Maidan zou blijken. Toch deed de CUN mee aan verkiezingen, won zetels en zat in regeringscoalities. Slava opende zelfs de Verkhovna Rada in 1994 en opnieuw in 2002. Na haar dood in 2003 werd ze door de Oekraïense media als een held geëerd.

1994 Rada. [Bron: voltaire.net]
2002 Rada. [Bron: photo.unian.info]

De politieke situatie ten tijde van Slava’s thuiskomst was beladen. In 1991 werd Leonid Kravtsjoek president van Oekraïne.

Zoals steeds weer in de oude unie werd Oekraïne door de V.S. en de NATO geplunderd voor wat het waard was. De levensstandaard daalde in wat eens een van de meest welvarende regio’s van de Sovjet-Unie was, en de misdaad tierde welig. Bendes voerden oorlog om restjes van de tafel, en de situatie werd zo nijpend dat veel vrouwen gedwongen werden zich in de prostitutie te prostitueren om in hun levensonderhoud te voorzien. Nog veel meer vrouwen werden simpelweg ontvoerd en het land uit gesmokkeld.

De inflatie piekte met meer dan 4000%, waardoor spaarrekeningen van de ene dag op de andere waardeloos werden. Door wanbetalingen van banken zaten overheidsmedewerkers vaak jarenlang zonder salaris. Staatsbedrijven werden voor een appel en een ei van de hand gedaan, en daarmee verdwenen ook de banen, zonder dat er iets voor in de plaats kwam. Hierdoor werden zelfs hoogopgeleide mensen zo berooid dat velen stierven van honger en blootstelling. Oekraïne werd een van de armste en meest corrupte naties van Europa en is dat nog steeds.

Kravtsjoek was een acoliet van Jeltsin, en dus werd alles wat niet vastgebout was gestolen of verkocht. Een van de meest flagrante voorbeelden was de koopvaardijvloot van de Zwarte Zee, die in 1992 werd geprivatiseerd en waarvan de schepen vanaf 1993 in offshore-holdings werden ondergebracht. In 1991 was de vloot van 280 schepen de op twee na grootste ter wereld. In 2004 waren er nog maar zes over.

Leonid Kravtsjoek (rechts) met Boris Jeltsin. [Bron: thumb.spokesman.com]

Intussen had de Krim haar eigen problemen. In 1991, kort voor de val van de USSR, werd in een referendum met een ruime meerderheid gevraagd om de autonomie van de Krim terug te geven. De val van de unie maakte dit onmogelijk, zodat het parlement van de Krim in 1992 voor volledige onafhankelijkheid stemde. Dit zou via een referendum worden bevestigd, wat door de Oekraïense regering werd verhinderd.

De Krim probeerde het in 1994 opnieuw, ditmaal eerst via een referendum. Oekraïne reageerde door het Krimparlement te ontbinden en vervolgens Joeri Mesjkov, de president van de Krim, te arresteren en het land uit te zetten. In 1998 werd de Krim een nieuwe grondwet opgelegd, die de autonomie van de Krim beknotte.

Yuri MeshkovYuri Meshkov [Bron: bintel.com]

Kravtsjoeks regering werd in deze periode steeds impopulairder. In 1993 leidden verlammende mijnstakingen tot vervroegde verkiezingen waarin Kravtsjoek, ondanks zijn grote inspanningen, werd verslagen door een andere Leonid, deze keer Koetsjma genaamd.

Koetsjma was geen haar beter. Wijdverspreide corruptie bleef de norm en de Oekraïense economie stortte in onder een nog extremer privatiserings- en bezuinigingsregime.

Door de economische moeilijkheden werd Koetsjma geconfronteerd met een heropleving van de communistische partij. De Communistische Partij, die in 1991 werd verboden, werd in 1993 hervormd na verschillende overwinningen in de rechtbank. Hoewel het te laat was om een presidentskandidaat te formeren, was de CPU na de verkiezingen van 1994 de grootste partij in de Rada.

Door het aanhoudende wangedrag van Koetsjma wonnen de communisten de volgende vier jaar nog meer aan kracht en behaalden ze een indrukwekkende overwinning bij de parlementsverkiezingen van 1998. Toen er voor het volgende jaar presidentsverkiezingen op het programma stonden, werd verwacht dat de communisten opnieuw aan de macht zouden komen. Koetsjma, in paniek, vervalste de verkiezingen met Amerikaanse hulp.

Tot 2000 ging de economie van Oekraïne elk jaar achteruit. Zelfs toen de situatie met de millenniumwisseling verbeterde, deed Koetsjma’s populariteit dat niet. Nadat Koetsjma op band betrapt werd op het bevelen van de dood van de voormalige rechtse terrorist die journalist Georgij Gongadze werd, braken overal in Oekraïne straatprotesten uit. Koetsjma volgde dat op door geavanceerde Sovjet-radarinstallaties te verkopen aan Saddam Hoessein, wat leidde tot een westerse boycot.

Koetsjma probeerde de situatie te stabiliseren door Rusland en de NAVO agressief tegen elkaar uit te spelen. Tijdens de campagne pleitte Koetsjma voor betere betrekkingen met Rusland, maar nadat hij gewonnen had, ging hij heen en weer zoals de omstandigheden vereisten. Koetsjma’s regering ondertekende verdragen met zowel het GOS als de NAVO, en slechts één jaar na de verkoop van radar aan Irak hielp Oekraïne bij de invasie van Irak in het kader van Operatie Irak Vrijheid om weer in de gunst van Amerika te komen.

Kravtsjoek (links) met Bill Clinton in 2007. [Bron: pinchukfund.org]

Koetsjma’s pogingen om het schip te redden mislukten. Na voortdurende protesten en politieke druk stemde hij ermee in om na de verkiezingen van 2004 af te treden en in plaats daarvan zijn beschermeling en premier, Viktor Janoekovitsj, naar voren te schuiven. Het waren deze verkiezingen die het begin zouden vormen van een bijna 20 jaar durende achtbaanrit in de Oekraïense politiek, waarvan we de nasleep vandaag nog duidelijk kunnen zien.

Slava Stetsko zou het niet meer meemaken en stierf in 2003 na een kort ziekbed. Haar politieke partij ging echter door en zou een vitale rol spelen in de saga van de strijd in de volgende twee decennia. Na de Maidan zouden de kinderen van Bandera en Stetsko, opgevoed aan de boezem van de CIA, de kans krijgen om eindelijk hun doel te vervullen als een leger van fascistische moordenaars.

Topfoto: [Bron: threadreadersapp.com]