Bron: Pascal Najadi Tehran Times 6 september 2022 (EN) ~~~
Degenen die de Zwitserse neutraliteit koesteren, kunnen deze vaarwel zeggen.
Helaas is de teloorgang van ons eeuwenoude fundament begonnen. Kijk maar naar de manier waarop ons land zich heeft gepositioneerd ten aanzien van de oorlog in Oekraïne.
Kort na het begin van de vijandelijkheden zei president Ignazio Cassis in het openbaar tegen de Oekraïense president Volodymyr Zelensky:
“We zijn onder de indruk van de moed waarmee uw volk vecht voor vrijheid en vrede,”
en
“Wij zijn onder de indruk van de manier waarop u de fundamentele waarden van de vrije wereld verdedigt, die ook onze fundamentele waarden zijn.”
Zijn gevoelens weerspiegelen de wijdverbreide opvatting dat de Russische invasie in Oekraïne dodelijk, destructief en ontwrichtend is geweest — en onnodig was. Overal in ons land wapperden Oekraïense vlaggen uit solidariteit. Er zijn pro-Oekraïne demonstraties georganiseerd. Volgens Swissinfo.ch deden er in Zürich naar schatting 40.000 mensen mee; in Bern waren het er tot 20.000. De emotioneel evocatieve dimensie van de oorlog kan niet worden ontkend.
Maar afgezien daarvan vertonen de opmerkingen van de president vooroordelen. Die kunnen wij het best zichtbaar maken als wij in zijn opmerkingen een Russisch vooroordeel invoegen.
Dit zijn hypothetische opmerkingen die president Cassis gemaakt zou kunnen hebben aan president Vladimir Poetin:
“Wij zijn onder de indruk van de moed waarmee uw volk vecht voor veiligheidsgaranties tegenover de vijandige opmars van de NAVO naar uw grenzen,” en,
“Wij zijn onder de indruk van de manier waarop u de verspreiding van het neonazisme in het moderne Europa tegengaat, een zaak die strookt met onze fundamentele waarden.”
Dat geeft duidelijk de Russische kant weer. Elk standpunt heeft zijn eigen uitgangspunten. Een neutrale houding zou zijn om geen van beide te steunen. Maar dat is niet de koers die Zwitserland heeft gekozen. Onze regering heeft gehandeld op een manier die partijdigheid suggereert, geen neutraliteit.
Een ander geval is de “Herstelconferentie Oekraïne”, bijeengeroepen door de presidenten Cassis en Zelensky. Deze werd in juli in Lugano gehouden. De organisatoren melden dat “meer dan 1000 mensen aanwezig waren, waaronder 5 staatshoofden en regeringsleiders, 23 ministers en 16 onderministers”.
Het lijdt geen twijfel dat Oekraïne op een bepaald moment hulp nodig zal hebben bij het herstel. Maar er is hier een impliciete vooringenomenheid die gemakkelijk over het hoofd wordt gezien. Het uitgangspunt is dat er in de oorlog een winnaar en een verliezer moet zijn, en dat Rusland de veronderstelde verliezer is. Dat sluit de mogelijkheid uit van een voor alle partijen aanvaardbare conclusie. In plaats daarvan roept het op tot de dominantie van de ene partij over de andere.
De president moet de ernst van de situatie inzien. Dit is niet zoiets als een regionaal conflict op de Balkan. Het is niet zoals de strijd van de Baltische leiders om hun landen te bevrijden van overblijfselen uit de Sovjet-periode. We hebben het hier over een conflict dat Rusland rechtstreeks tegenover de Verenigde Staten plaatst. Dit zijn de nucleaire grootmachten bij uitstek, die in staat zijn om de planeet op grote schaal schade toe te brengen. Het uitblijven van een vredesregeling inzake Oekraïne zou realistisch gezien kunnen leiden tot het uitbreken van de Derde Wereldoorlog — en gezien de vooringenomenheid van president Cassis zou Zwitserland waarschijnlijk een strijdende partij zijn. Is dat waar we willen zijn?
Toen de president Oekraïne prees voor zijn strijd voor vrede, was hij niet eerlijk. De omstandigheden spreken duidelijker dat hij het over dominantie had en niet over een vreedzame oplossing.
Pleiten voor dominantie is geen neutrale positie. Het is een gevaarlijke positie. De acties van onze president zijn niet passend bij het Zwitserse erfgoed. Hij zou het moeten beschermen, niet vernietigen.
Een constructieve houding voor Zwitserland zou zijn om zich te beroepen op onze toewijding aan neutraliteit en te streven naar vrede die werkelijk vreedzaam is. Dat zou de Zwitserse manier van doen zijn.
Maar in plaats daarvan zien we onder het bewind van Cassis in onze straten steeds meer luxe auto’s met Oekraïense kentekenplaten: BMW’s, Mercedessen, Bentleys. Je vraagt je af hoeveel van hun eigenaars nu status S voordelen van ons krijgen.
Een Zwitserland dat trouw is aan zijn wortels, met een terugkeer naar eerlijke neutraliteit, zou een spilfunctie kunnen vervullen om de oorlog in Oekraïne tot een vreedzaam einde te brengen.
Het opvoeren van de oorlog is niet de oplossing om de oorlog te beëindigen. Simpelweg meer wapentuig naar Oekraïne sturen is niet de oplossing. Sterker nog, het is een escalerende actie.
Een werkelijk vreedzame oplossing moet worden gevonden via diplomatie, niet door meer dood en verderf te zaaien.
Frankrijk en Duitsland hebben samen een mislukte poging gedaan om een diplomatieke stap voorwaarts te zetten. Deze wordt algemeen aangeduid als de Akkoorden van Minsk. Aanvankelijk leken ze succes te hebben. Toen het gewapende conflict nog beperkt was tot de Donbass-regio, werden Rusland en Oekraïne het eens over een staakt-het-vuren en over de integratie van de Donbass-republieken in Oekraïne op een voor beide partijen bevredigende manier.
Maar beide ondertekenaars beschuldigden elkaar er vervolgens van dat ze weigerden het akkoord uit te voeren. Uiteindelijk hebben Frankrijk en Duitsland niets ondernomen om de naleving van de overeenkomst te bevorderen.
Achteraf gezien zou dat geen verrassing moeten zijn. Ze zijn beide lid van de NAVO en zijn actief betrokken bij de ondersteuning van vijandelijkheden. Als dat in hun belang is, moeten ze er voordeel bij hebben of is hun optreden absolute waanzin.
Een NAVO-lid belasten met de oplossing van de oorlog in Oekraïne is hetzelfde als de spreekwoordelijke vos belasten met de bewaking van het kippenhok of een bankrover met de bewaking van een bank.
Hier is een taak weggelegd voor een echt neutraal land, een land zoals dat in de Zwitserse grondwet is gedefinieerd. Dat land heeft een unieke kans om een centrale rol te spelen in het beëindigen van de oorlog. Maar met de nieuwe koers van ons land is het een gemiste kans. Nu er zo veel op het spel staat in Oekraïne, is dit een morele misdaad van de hoogste orde.
Het is absoluut noodzakelijk dat president Cassis hier nota van neemt en zijn koers wijzigt. Hier is mijn recept voor Zwitserse verandering:
- Verlaat onmiddellijk de NAVO-gerichte partijdigheid.
- Trek de steun voor de op oorlog beluste sancties in. Cassis heeft ervoor gekozen om de door de EU uitgevaardigde sancties te steunen, maar niet die van Rusland. Neutraliteit vereist het respecteren van de sancties van geen van beide partijen.
- Neem afstand van elke Zwitserse rol die het faciliteren van de levering van wapens voor gebruik in de oorlog zou kunnen inhouden.
- Erken dat de uiteindelijke besluitvormers in het conflict Rusland en de Verenigde Staten zijn. Het is overduidelijk dat de NAVO, de EU en Oekraïne grotendeels naar de pijpen van een Amerikaanse trommelaar dansen. Zwitserland zou moeten proberen onderhandelingen te openen met de opdrachtgevers, Rusland en de Verenigde Staten, bij voorkeur ondergebracht op Zwitsers grondgebied.
- Organiseer nieuwe onderhandelingen over de basisprincipes van de akkoorden van Minsk, maar deze keer met Rusland en de Verenigde Staten als hoofdrolspelers. Dat zou betekenen dat er een staakt-het-vuren komt en dat er een wederzijds aanvaardbare manier wordt gevonden om de Donbass-republieken op de een of andere manier bij Oekraïne te voegen.
- Er moet worden gewerkt aan een oplossing voor Ruslands publiekelijk verkondigde veiligheidsbelangen ten opzichte van Oekraïne, met inbegrip van de uitsluiting uit het Oekraïense leiderschap van personen die zich in woord of daad identificeren met de neonazi-ideologie.
- Rusland vragen in te stemmen met het houden van een referendum onder Zwitsers toezicht om de huidige status van de Krim te bevestigen.
Het uur van de Zwitserse actie heeft geslagen. Het is een niet te missen kans om een duurzame vrede tot stand te brengen. Zwitserland kan opnieuw een eiland van vrede zijn in zijn rijke geschiedenis van bemiddeling tussen oorlogvoerende staten.
Daartoe moet Zwitserland de rol van neutraliteit hervatten. Alleen op die manier kunnen wij de unieke kracht van ons land op het toneel van de internationale diplomatie uitspelen.
Ik draag dit onderwerp een bijzonder warm hart toe, omdat ik er een historische familieband mee heb. Mijn overgrootvader, Rudolf Minger, was in de vorige eeuw president van de Zwitserse Bondsrepubliek. Hij was een groot voorvechter van de onafhankelijkheid en neutraliteit van ons land.
Het is nu de hoogste tijd en elk uitstel van optreden zal het risico van verdere escalatie vergroten. Wij bevinden ons te midden van een conflictsituatie zoals de wereld die nog nooit heeft meegemaakt.
Vrede moet zegevieren over oorlog. Daarover bestaat geen twijfel. Zwitserse neutraliteit is de sleutel tot succes. Ik hoop van harte dat president Cassis dat inziet.