Bron: Pepe Escobar Strategic Culture, 13 september 2022 ~~~
We zitten in een existentiële oorlog. Het is een zaak van leven en dood, schrijft Pepe Escobar.
Oorlogen worden niet gewonnen door PsyOps. Vraag maar aan Nazi Duitsland. Toch was het een giller om de NATO media op Kharkov te zien, unaniem leedvermaak over “de hamerslag die Poetin uitschakelt”, “de Russen zitten in de problemen” en andere ongein.
De feiten: De Russische troepen hebben zich teruggetrokken uit het gebied rond Charkov naar de linkeroever van de rivier de Oskol, waar zij zich nu hebben verschanst. Een lijn Kharkov-Donetsk-Lugansk lijkt stabiel. Krasny Liman wordt bedreigd, belegerd door superieure Oekraïense troepen, maar niet fataal.
Niemand – zelfs Maria Zakharova niet, het hedendaagse vrouwelijke equivalent van Hermes, de boodschapper van de goden – weet wat de Russische generale staf (RGS) in deze en alle andere gevallen van plan is. Als ze beweren het te weten, liegen ze.
Op dit moment is het redelijk veilig om aan te nemen dat één linie – Svyatogorsk-Krasny Liman-Yampol-Belogorovka – met zijn huidige garnizoenen lang genoeg stand kan houden totdat nieuwe Russische troepen binnendringen en de Oekraïners terugdringen over de Seversky-Donets linie.
Op de vraag waarom Charkov gebeurde, brak de hel – in alle opzichten – los. De Volksrepublieken en Rusland hadden nooit genoeg mannen om een 1000 km lange frontlinie te verdedigen. De hele inlichtingencapaciteit van de NAVO merkte dit op – en profiteerde ervan.
Er waren geen Russische troepen in deze nederzettingen: alleen Rosgvardia, en zij zijn niet getraind om tegen militaire troepen te vechten. Kiev viel aan met een voordeel van ongeveer 5 tegen 1. De geallieerde troepen trokken zich terug om een omsingeling te voorkomen. Er zijn geen Russische troepenslachtoffers omdat er geen Russische troepen in de regio waren.
Het is mogelijk dat dit een eenmalig incident was. De door de NAVO geleide Kievse troepen kunnen gewoon nergens in de Donbass, Kherson of Mariupol een herhaling doen. Ze worden allemaal beschermd door sterke, reguliere Russische legereenheden.
Als de Oekraïners in het gebied rond Charkov en Izyum blijven, is het vrijwel zeker dat zij zullen worden verpletterd door massale Russische artillerie. Militair analist Konstantin Sivkov beweert dat “de meeste gevechtsklare formaties van de Oekraïense strijdkrachten zich nu op de grond bevinden (…) we zijn erin geslaagd ze naar de openbaarheid te lokken en zijn ze nu systematisch aan het vernietigen”.
De door de NAVO geleide Oekraïense strijdkrachten, vol met NAVO-huurlingen, hebben zes maanden besteed aan het aanleggen van voorraden materieel en het reserveren van getrainde troepen voor juist dit Kharkov-moment – terwijl ze de afdankertjes in een massale vleesmolen stuurden. Het zal moeilijk zijn om een lopende band van aanzienlijke krachten op topniveau in stand te houden om iets dergelijks weer voor elkaar te krijgen.
De komende dagen zal blijken of Charkov en Izyum verband houden met een veel grotere NAVO-opstoot. De stemming in de door de NAVO gecontroleerde EU nadert de wanhoop. Het is mogelijk dat dit tegenoffensief een teken is dat de NAVO zich eindelijk in de oorlog mengt, terwijl het tegelijkertijd een nogal zwakke plausibele ontkenning vertoont: Haar sluier van – geveinsde – geheimhouding kan de aanwezigheid van “adviseurs” en huurlingen over het hele spectrum niet verhullen.
Decommunisering als de-energisering
De speciale militaire operatie (SMO) gaat conceptueel niet over het veroveren van grondgebied op zich, maar over het beschermen van Russisch sprekende burgers in bezette gebieden, d.w.z. de-militarisering en de-nazificatie.
Dit concept kan binnenkort veranderen. En dit is waar het pijnlijke, netelige debat over de Russische mobilisatie om de hoek komt kijken. Maar zelfs een gedeeltelijke mobilisatie is misschien niet nodig: Wat nodig is, zijn reserves die de geallieerde strijdkrachten in staat stellen de achterste/defensieve linies te dekken. Strijders van het type Kadyrov zouden het offensief voortzetten.
Het valt niet te ontkennen dat de Russische troepen een strategisch belangrijk knooppunt in Izyum hebben verloren. Zonder dat wordt de volledige bevrijding van de Donbass veel moeilijker.
Maar voor het collectieve Westen, waarvan het karkas ronddobbert in een gigantische simulatiebel, is de psyche veel belangrijker dan een beetje militaire vooruitgang: vandaar al het leedvermaak over het feit dat Oekraïne de Russen in slechts vier dagen uit heel Charkov kon verdrijven – terwijl het zes maanden de tijd had om de Donbass te bevrijden en daar niet in slaagde.
De heersende opvatting in het Westen – krampachtig aangewakkerd door psyops-deskundigen – is dan ook dat het Russische leger door deze “hamerslag” is getroffen en er nauwelijks van zal herstellen.
Charkov kwam precies op het juiste moment, met de winter voor de deur, de publieke opinie al moe van de Oekraïne-kwestie en de propagandamachine die behoefte had aan een oppepper voor haar miljarden dollars kostende wapenproductie.
Niettemin heeft Charkov Moskou misschien gedwongen de pijngrens te verhogen. Dit werd gedaan door een paar goedgeplaatste Kinzhals vanuit de Zwarte Zee en de Kaspische Zee om hun visitekaartjes te overhandigen aan de grootste thermische centrales in het noordoosten en midden van Oekraïne (de meeste energie-infrastructuur bevindt zich in het zuidoosten).
De helft van Oekraïne zat plotseling zonder elektriciteit en water. Treinen kwamen tot stilstand. Als Moskou besluit alle grote Oekraïense onderstations tegelijk uit te schakelen, zijn een paar raketten voldoende om het Oekraïense energienet volledig te vernietigen – en een nieuwe betekenis te geven aan de term “de-energieering”
Een deskundige analyse zegt: “Als transformatoren van 110-330 kV beschadigd zijn, is het bijna onmogelijk om ze in bedrijf te stellen (…) En als dit met minstens vijf onderstations tegelijk gebeurt, is alles kapot. Stenen tijdperk voor altijd.”
De Russische regeringsfunctionaris Marat Bashirov was veel kleurrijker: “Oekraïne wordt teruggevoerd naar de 19e eeuw. Als er geen energiesysteem is, zal er geen Oekraïens leger zijn. Feit is dat generaal Volt ten strijde is getrokken, gevolgd door generaal Moroz (“vorst”).
Een deskundige analyse zegt: “Als transformatoren van 110-330 kV beschadigd zijn, is het bijna onmogelijk om ze in bedrijf te stellen (…) En als dit met minstens vijf onderstations tegelijk gebeurt, is alles kapot. Stenen tijdperk voor altijd.”
De Russische regeringsfunctionaris Marat Bashirov was veel kleurrijker: “Oekraïne wordt teruggevoerd naar de 19e eeuw. Als er geen energiesysteem is, zal er geen Oekraïens leger zijn. Feit is dat generaal Volt ten strijde is getrokken, gevolgd door generaal Moroz (“Frost”).
En zo zou het kunnen dat we eindelijk aan een “echte oorlog” beginnen – zoals in Poetins beruchte uitspraak dat “we nog niets zijn begonnen”.
Het RSG zal de komende dagen een definitief antwoord geven.
Opnieuw woedt er een verhit debat over wat Rusland nu gaat doen (de RGS is immers ondoorgrondelijk, met uitzondering van Joda Patrusjev).
De RGS kan kiezen voor een serieuze strategische aanval met uitschakeling elders om de zaak ten kwade te keren (voor de NAVO).
Hij kan ervoor kiezen meer troepen te sturen om het front te beschermen (zonder gedeeltelijke mobilisatie).
En wat nog belangrijker is, het zou het mandaat van de WIM kunnen uitbreiden – tot het punt waarop de transport-/energie-infrastructuur van Oekraïne volledig wordt vernietigd, van gasvelden tot thermische centrales en onderstations tot het stilleggen van kerncentrales.
Maar het zou ook een mengeling van alles kunnen zijn: een Russische versie van Shock and Awe, die een ongekende sociaal-economische catastrofe teweegbrengt. Moskou heeft dit al aangekondigd: Wij kunnen u op elk moment en binnen een paar uur terugbrengen naar het Stenen Tijdperk (cursief van mij). Uw steden zullen Generaal Winter begroeten met nul verwarming, ijskoud water, stroomstoringen en geen verbinding.
Een anti-terreur operatie
Alle ogen zijn gericht op de vraag of de “beslissingscentra” – zoals in Kiev – binnenkort bezoek krijgen van Kinzhal. Dat zou betekenen dat Moskou er genoeg van heeft. De siloviki hebben dat in ieder geval gedaan. Maar we zijn er nog niet. Nog niet. Want voor de overdreven diplomatieke Poetin gaat het echte spel over gasleveringen aan de EU, die nietige speelbal van de Amerikaanse buitenlandse politiek.
Poetin is zich er zeker van bewust dat het binnenlandse front onder druk staat. Hij weigert zelfs een gedeeltelijke mobilisatie. Een perfecte indicator voor wat er in de winter kan gebeuren zijn de referenda in de bevrijde gebieden. De uiterste datum is 4 november, de dag van de nationale eenheid, die in 2004 werd ingevoerd ter vervanging van de viering van de Oktoberrevolutie.
Met de toetreding van deze gebieden tot Rusland zou elk Oekraïens tegenoffensief worden beschouwd als een oorlogsdaad tegen de gebieden die in de Russische Federatie zijn opgenomen. Iedereen weet wat dit betekent.
Als het collectieve Westen een hybride en kinetische oorlog tegen je voert – met alles van massale inlichtingen tot satellietgegevens en hordes huurlingen – en je staat erop om een slecht gedefinieerde speciale militaire operatie (SMO) uit te voeren, kun je voor onaangename verrassingen komen te staan.
De status van SMO kan dus binnenkort veranderen: het wordt onvermijdelijk een antiterroristische operatie.
Dit is een existentiële oorlog. Een zaak van leven en dood. Het geopolitieke/geo-economische doel van de Amerikanen is de Russische eenheid te vernietigen, een regimeverandering te bewerkstelligen en alle immense bodemschatten te plunderen. De Oekraïners zijn niet meer dan kanonnenvoer: in een soort verwrongen geschiedenis remake, het moderne equivalent van de piramide van schedels die Timur in 120 torens cementeerde toen hij Bagdad verwoestte in 1401.
Misschien is er een “hamerslag” nodig voor de RSG om wakker te worden. Vroeg of laat gaan de fluwelen of andere handschoenen uit. Uit SMO. In de oorlog.
Van Pepe Escobar: Hij is een Braziliaanse journalist die een column, The Roving Eye, schrijft voor Asia Times Online en commentator is bij de Russische RT en de Iraanse Press TV. Hij schrijft regelmatig voor de Russische nieuwszender Sputnik News en schreef eerder veel opiniestukken voor Al Jazeera.