Bron:Stephen Karganovic strategic-culture.org 7 oktober 2022 ~~~
De regering in de Republiek Srpska (Bosnie-Herzegovina), sinds 2006 geleid door Milorad Dodik, is ongetwijfeld een bron van ergernis voor het collectieve Westen.
Te midden van verschillende geopolitiek belangrijke verkiezingen (Brazilië, Bulgarije) die allemaal op zondag plaatsvonden, is die in de Republiek Srpska misschien wat onder de radar gebleven. Maar daarom niet minder belangrijk.
De Republiek Srpska is de Servische entiteit binnen Bosnië en Herzegovina, en zij oefent aanzienlijke invloed en vetorecht uit op belangrijke beleidsterreinen (doorgaans uitgeoefend ten nadele van westerse doelstellingen). In de meest recente confrontatie als gevolg van het conflict in Oekraïne heeft zij een sterk pro-Russisch standpunt ingenomen, de vorming van een solide anti-Russisch front van satellietstaten op de Balkan verhinderd en een veto uitgesproken over het opleggen van sancties tegen de Russische Federatie door Bosnië.
Om al deze en een aantal andere dwingende redenen is de regering van Srpska het doelwit van vernietiging door het Westen. Vernietiging is in dit specifieke geval niet overdreven, aangezien het uiteindelijke doel meer is dan louter een verandering van regime. Volgens de (in dit geval correcte) schatting van de westerse mogendheden en hun inlichtingendiensten is de Servische bevolking, die krachtens het Dayton-akkoord iets minder dan de helft van Bosnië bestuurt, overwegend pro-Russisch en intuïtief anti-NAVO. Daarom, zo redeneert het Westen, mag hun, strategisch gelegen diep in de achterhoede van het Westers bondgenootschap, niets worden toegestaan dat in de buurt komt van een (zelfs beperkte) staat.
De regering in de Republiek Srpska, die sinds 2006 in verschillende hoedanigheden onder leiding staat van Milorad Dodik, is ongetwijfeld een bron van ergernis geweest voor het collectieve Westen, en zij was vaak het doelwit van vervanging door volgzame lokale Servische collaborateurs. Hoewel verandering van regime in de Republiek Srpska altijd de minimale doelstelling was, beschouwden westerse beleidsmakers systemische verandering als verreweg de beste optie.
In de Bosnische context betekent dat voor de Westerse mogendheden de ontmanteling van het bestuurssysteem dat is vastgelegd in het Dayton-akkoord dat in 1995 een einde maakte aan het gewapende conflict in Bosnië en Herzegovina. Het Dayton-akkoord voorzag in twee autonome etnisch gedefinieerde entiteiten, de Servische Republiek en de Moslim-Kroatische Federatie, en een zwak centraal bestuur in Sarajevo met weinig effectieve bevoegdheden. Het is duidelijk dat de westerse regeringen Dayton vanaf het begin hebben gezien als een louter tijdelijke en geen permanente regeling, die vrij snel daarna zou leiden tot de instelling van een sterke centrale regering, die zij gemakkelijker konden controleren, en met sterk verzwakte en verminderde samenstellende entiteiten.
Het standvastige verzet van de regering Dodik tegen deze geplande inbreuken is de afgelopen anderhalf decennium het centrale politieke drama in Bosnië geweest. In zijn streven om de status van de Republiek Srpska zoals bepaald in het Dayton-akkoord te behouden, heeft Dodik politieke bondgenoten gezocht, en die heeft hij gevonden in de Russische Federatie en de laatste tijd ook in het Hongarije van Orban.
Voor het collectieve Westen is deze houding van de leiders van de Republiek Srpska onaanvaardbaar. Om de situatie te verhelpen heeft het de standaardinstrumenten die het tot zijn beschikking heeft, gebruikt om ten minste twee keer rond verkiezingstijd, in 2014 en 2018, een “oranje revolutie” uit te lokken. De huidige poging is de derde in de reeks.
Om hun maximale doel te bereiken, de afschaffing van de Republiek Srpska, hebben de westerse beleidsmakers gebruik gemaakt van twee belangrijke instrumenten. Ten eerste hebben zij de uitspraken van het Tribunaal van Den Haag over Srebrenica gebruikt om aan te voeren dat de Republiek Srpska een “genocidale entiteit” is die geen moreel recht van bestaan heeft in de moderne wereld. Bovendien hebben zij voor het Internationaal Gerechtshof in Straatsburg een vonnis in elkaar geknutseld dat hun goed uitkomt. De uitspraak doet het Dayton-akkoord teniet en stelt dat een etnisch gebaseerde interne verdeling van bevoegdheden, zelfs als die oorspronkelijk door de partijen is overeengekomen, discriminerend en daarom onaanvaardbaar is. (De opvallend vergelijkbare constitutionele regelingen van België worden nooit als probleem aangehaald). Het besluit van Straatsburg, vastgelegd in de zaak Sejdic en Finci, beoogt de belangrijkste beperkende bepalingen van Dayton ongedaan te maken en het beginsel van “één man, één stem” in te voeren, hetgeen uiteraard de meer meegaande niet-Servische meerderheid van Bosnië zou bevoordelen.
Jelena Trivić is de presidentskandidaat van de coalitie van de belangrijkste oppositiepartijen van de Republiek Srpska. De belangrijkste kenmerken zijn nauwe en frequente sociale contacten met de belangrijkste westerse ambassades in Sarajevo en een felle anticorruptieretoriek van het soort dat in het draaiboek van Gene Sharp meestal de aanzet geeft tot oranje revoluties. Daarbij komt dat veel van deze “anticorruptie”-kampioenen gerecycleerde agenten zijn van voormalige Westerse of tenminste coöperatieve regimes die zelf tot aan hun nek in de corruptie zitten.
Blijkbaar zijn dergelijke beschuldigingen niet aan mevrouw Trivić zelf voorbijgegaan, want twee weken geleden dook er een brief op, opgesteld in redelijk fatsoenlijk (hoewel niet onberispelijk) Engels en op wat beweert het officiële briefhoofd van de Amerikaanse regering te zijn, met het verzoek het equivalent van ongeveer 10 miljoen dollar over te maken naar de campagne van Trivić. De jury is misschien nog niet overtuigd van de authenticiteit van de compromitterende brief, maar hij past keurig in de bekende modus operandi in soortgelijke situaties.
Het draaiboek van de kleurenrevolutie werd zondagavond trouw gevolgd toen mevrouw Trivić, zonder de moeite te nemen om te wachten tot de stemmen waren geteld, eenzijdig de overwinning uitriep en zichzelf uitriep tot de volgende president van de Republiek Srpska. Dit in-your-face Balkan Guaido moment werd goedkeurend begroet door haar volgelingen die vanuit haar campagnehoofdkwartier de straat op stroomden om de overwinning te vieren.
Toen de verkiezingsresultaten binnenkwamen, werd al snel duidelijk dat de viering van de overwinning wat voorbarig was en dat Dodik in feite een comfortabele voorsprong had. Er zij aan herinnerd dat volgens het ideale scenario van Gene Sharp voor betwiste verkiezingen er een krappe race moet zijn waarin de door westerse belangen bevoorrechte oppositiekandidaat aannemelijk als de echte winnaar kan worden afgeschilderd, zodat de woedende massa’s kunnen eisen dat hij of zij onmiddellijk wordt geïnstalleerd, ongeacht het werkelijke aantal stemmen.
Het lijkt erop dat de aannemelijkheid van de overwinning van mevrouw Trivić in de loop van de verkiezingsnacht snel twijfelachtig werd, zozeer zelfs dat de overwinningsparade kort na het begin op mysterieuze wijze werd afgeblazen. De volgende ochtend, op maandag 3 oktober, verzamelden de belangrijkste oppositieleden uit het kamp van mevrouw Trivić zich bij de Britse ambassade in Sarajevo. Momenteel is er geen betrouwbare informatie over de onderwerpen die zij met de plaatsvervangend ambassadeur hebben besproken, maar het is aannemelijk dat tactieken om de vastgelopen oranje revolutie in de Republiek Srpska weer op gang te brengen hoog op de agenda hebben gestaan.
In de straten van de belangrijkste steden en dorpen van de Republiek Srpska lijkt het op het moment van schrijven rustig te zijn. Er is nog geen plausibel verhaal over verkiezingsdiefstal geformuleerd, maar het is niet uitgesloten dat Britse specialisten met een verhaal komen dat voldoende is om de ontevreden massa’s op te stoken. De derde maal is misschien geen scheepsrecht, maar de verdere ontwikkelingen in de Republiek Srpska moeten nauwlettend in het oog worden gehouden.
Zowel de regering-Dodik als haar door het Westen gesteunde en gefinancierde tegenstanders (het oordeel over de inmiddels beroemde brief van 10 miljoen dollar is nog niet geveld, maar er zijn genoeg andere bewijzen van buitenlandse inmenging in en financiële corruptie van het politieke proces) worden geplaagd door kaders van lage kwaliteit. Het gebrek aan prestaties van de regering-Dodik op de meeste gebieden, afgezien van de luidruchtige nationalistische retoriek, en haar onvermogen om jonge, goed opgeleide en competente mensen aan te trekken die de regeringsinstellingen nieuw leven zouden kunnen inblazen en de Servische entiteit vooruit zouden kunnen helpen, heeft grote delen van de bevolking van zich vervreemd. Anderzijds bestaat wat doorgaat voor de oppositie ook uit bekende oude gezichten van ambitieuze maar onbekwame politici die hun jarenlange parasitisme in het openbare leven niet kunnen verantwoorden. Zij worden door westerse belangen slechts omarmd en gefinancierd als een opstapje naar de vernietiging van de Republiek Srpska, waarna zij zullen worden afgedankt als het gebruikte toiletpapier dat zij zijn, om te worden vervangen door de oogst van onderdanige WEF “jonge leiders” die ongetwijfeld worden opgeleid om een gecentraliseerd Bosnië en een gecastreerde Republiek Srpska over te nemen terwijl dit wordt geschreven.