Over de Russische militaire operatie in Oekraïne: Als de volkeren weer gaan praten – Toespraak van Liane Kilinc

10okt 2022 by ian 
Bron: Liane Kilinc 7 oktober 2022 
freidenker.org 10 oktober 2022 ~~~

Geliefde aanwezigen,

Als je wilt bepalen hoe het met de vrede in de wereld gesteld is, moet je eerst je blik rechthouden. Dit is niet gemakkelijk, want dag na dag worden we gebombardeerd met nieuws waarin de Russische militaire operatie in Oekraïne tot de ergste oorlog in de wereldgeschiedenis wordt verklaard en sympathie voor het Oekraïense regime wordt opgedrongen, terwijl tegelijkertijd de oorlog tegen de bezitloze klassen en zelfs een deel van de bezitlozen in eigen land genadeloos wordt gevoerd in opdracht van de VS.

Het vergt geduld, veel aandacht en grondig nadenken om het overzicht niet te verliezen.

Men zou zelfs de indruk kunnen krijgen dat de macht van het Westen is toegenomen. Niet alleen omdat ze elke centimeter die de Oekraïense troepen innemen, ongeacht de prijs, verkopen alsof ze Moskou bijna hebben veroverd.

Ook omdat ze ondertussen, niet alleen in Oekraïne, naar de meest openlijke, brutale vorm van heerschappij grijpen.

Terwijl het toilet voor het honderdtwintigste geslacht onder jubelstemming wordt ingericht, trekt het Duitse leger door de steden en wordt elk democratisch recht ontkracht.

In feite is niet Oekraïne Europees geworden, maar is Europa Oekraïens geworden.

De heersende klasse aarzelt niet haar toevlucht te nemen tot de hardste repressie, en het minste wat men moet concluderen is dat de fascisten allang weer aan de macht zijn. Hun bruin is groen.

En toch – als je een kaart van de wereld zou willen tekenen waarop te zien is waar de beslissende gebeurtenissen plaatsvinden, zou het centrum daarvan niet meer in Europa liggen.

Ook niet in de Verenigde Staten.

Dan zou het de hele, gigantische rest van de wereld zijn, Azië, Latijns-Amerika en Afrika, die zich beginnen te verzamelen rond twee polen, Rusland en China.

Je hoort er hier bijna niets over. Niets van het Oostelijk Economisch Forum in Vladivostok, en niets van de BRICS-bijeenkomst in Samarkand. Maar er gebeuren monsterlijke dingen. Wat na de Tweede Wereldoorlog begon, met veel steun van de Sovjet-Unie, de bevrijding van landen van het koloniale juk, een strijd waarin herhaaldelijk tegenslagen waren, staat op het punt te worden voltooid. Het was langzaam begonnen in de laatste twee decennia, met de opkomst van China, dat langzaam en gestaag ook handelsbetrekkingen opbouwde met Afrika en Latijns-Amerika. Daarna kwamen, vooral in Afrika, ontwikkelingsprojecten. Spoorlijnen, wegen om het hele continent te doorkruisen.

De grootse plannen van de nieuwe Zijderoute, die de landen van Centraal-Azië, die ooit enkele van de meest welvarende handelssteden ter wereld hadden, terugbrengt naar het centrum van de verbindingen die het hele Aziatische continent verbinden. Wegen, pijpleidingen, havens; gigantische projecten die tientallen landen zullen transformeren en blijven transformeren.

En nu, in deze maanden, weken, dagen, wordt zichtbaar dat de macht van het Westen gebroken is.

Annalena Baerbock, die zich in onze regering als simulatie van een minister van Buitenlandse Zaken voordoet, zou een papiertje bij zich hebben met alle landen die niet bereid waren mee te gaan met de resoluties tegen Rusland in de VN.

Deze lijst is een lijst van bevrijden.

Dit zijn de landen die zich niet langer lieten chanteren door de koloniale machten.

Baerbock mag het ronddragen of het elke ochtend voor het ontbijt opzeggen, ze zal dit feit niet kunnen veranderen. De Verenigde Staten ook niet.

Vrede en soevereiniteit, dat zijn de voorwaarden voor ontwikkeling.

In ons thuisland waren beide kostbaar voor ons.

We wisten welke rol de westerse mogendheden, inclusief het andere Duitsland, speelden voor de rest van de wereld.

En we hebben ons steentje bijgedragen om ze te weerstaan.

Maar op dat moment was volledig succes nog niet mogelijk.

Het is niet zo dat alle landen zich nu willen aansluiten bij de organisaties waar deze nieuwe orde zich vormt. BRICS, SCO, de Zijderouteprojecten – plotseling zitten Pakistan en India aan dezelfde tafel, of mogelijk Iran en Saudi-Arabië in de nabije toekomst; landen die in het verleden allesbehalve vreedzame betrekkingen met elkaar onderhielden. Maar ze weten dat samenwerking de sleutel tot succes is. En men mag nooit vergeten dat het zaaien van verdeeldheid tussen volkeren en religies altijd een belangrijk instrument is geweest van koloniale controle.

Zoals Brecht schreef in het Solidariteitslied?

Als de volkeren eenmaal zelf spreken, zullen ze spoedig verenigd zijn…

Ze zijn zojuist begonnen te praten.

Dat Baerbock en haar collega’s hier boos op reageren verandert niets aan deze feiten.

Ze hebben zelf de ontwikkeling versneld.

Misschien hebben ze zich misrekend en dachten ze dat hun controle nog sterk genoeg was, en verwachtten ze eigenlijk dat de hele wereld naar hen zou luisteren toen ze sancties oplegden. Maar deze keer is de reactie heel anders.

Geconfronteerd met de keuze tussen aansluiting bij Rusland en China of bij het Westen, kozen de meeste landen niet voor het Westen.

Dit is de eerste keer dat een handelsoorlog zich keert tegen degenen die hem hebben veroorzaakt.

We zien het hier niet, we horen het hier niet, maar hele handelsstromen herschikken zich, zowel in grondstoffen als in eindproducten, en er is één regio die geleidelijk ontkoppeld wordt – het Westen, de voormalige koloniale machten.

Rusland levert nog steeds olie en gas, maar aan India en China. Het Westen probeerde landen de ontwikkeling van hun grondstoffen te ontzeggen onder het mom van “klimaatbescherming” en verkocht hen in plaats daarvan te dure en onbetrouwbare energiebronnen op krediet; geen probleem, dan ontwikkelt China het gasveld wel. Als de sancties niet aan Rusland waren opgelegd, was het resultaat waarschijnlijk hetzelfde geweest, maar had het een paar jaar langer geduurd.

Dus het gebeurde in één klap.

Ook al was de verandering de afgelopen jaren al aangekondigd.

Denk aan de mislukte couppoging in Venezuela; de coup in Bolivia, die maar heel even lukte; of de Verenigde Staten die een Bolsonaro in Brazilië binnenhaalden om de Braziliaanse oliemaatschappij Petrobras in handen te krijgen, maar dat mislukte door het Braziliaanse leger.

Sterker nog – een van zijn eerste verklaringen na zijn aantreden vier jaar geleden was dat hij graag een Amerikaanse militaire basis in het land zou hebben.

De volgende dag meldde een van de bekendste kranten van het land dat een hoge militaire officier had verklaard dat Brazilië zoiets niet nodig had…

Het zijn niet alleen linkse regeringen die deze weg inslaan.

Helaas gebeurt in feite het tegenovergestelde; degenen die voldoen aan de definitie van “links” die tegenwoordig in het Westen gebruikelijk is, degenen die identiteitspolitiek bedrijven en “het klimaat willen beschermen” zijn een doorgeefluik geworden voor koloniale machten, terwijl andere regeringen die reactionair genoemd zouden worden onmiddellijk de kans grijpen om soevereiniteit te verwerven.

Wat tegenwoordig in het Westen het etiket “links” draagt, is het product van tientallen jaren grondig graafwerk, dat vrij spel had nadat de Sovjet-Unie en ons vaderland van de kaart waren verdwenen.

Het resultaat is vandaag te zien in de Bondsdag onder het kopje “Links”. Een macht die niet eens meer weet hoe je het woord “soevereiniteit” moet spellen.

Vrede en soevereiniteit zijn de voorwaarden voor ontwikkeling. Werkelijk, indien we niet in het midden van het instortende Westen zaten, zouden we het moeten vieren.

De mensheid maakt nu gigantische stappen voorwaarts.

Als je naar de Chinese programma’s voor armoedebestrijding kijkt, zie je dat dit stappen zijn die niet gericht zijn op een uniforme cultuur, zoals altijd het model van het Westen is geweest – het creëren van uniforme behoeften zodat overal dezelfde goederen kunnen worden verkocht.

Nee, deze programma’s beginnen vaak met lokale ambachten, speciale vruchten die in de regio worden geteeld, stoffen, keramiek; zij bevorderen datgene wat de inwoners van een gebied onderscheidt. Ze doen het met succes, en onderweg wordt respect voor elkaar ontwikkeld.

De aanpak van het Westen is anders.

Wat bijzonder is, wordt eruit gepikt en komt in het Westen als luxeartikel terecht – alle geroofde schatten uit Irak bevinden zich vandaag waarschijnlijk in de privékluizen van miljardairs – maar de landen worden overspoeld met westerse producten totdat de plaatselijke economie is verwoest. Iedereen kent het verhaal van de door de EU gesubsidieerde uitvoer van kippenvlees naar West-Afrika. Of die over de verkoop van oude kleren.

We zouden moeten vieren dat dit alles tot een einde komt.

Voor miljarden is dit een stap naar een vreedzamer leven.

Zonder honger, en zonder de terreur die altijd door het Westen is gesponsord.

Zonder het dictaat van een Internationaal Monetair Fonds dat miljoenen in armoede dreef.

Zonder angst voor externe omwentelingen, of zelfs Amerikaanse bommenwerpers.

We moeten het echt vieren.

Het zal de VS geen goed doen om West-Europa te ruïneren.

Ook al heeft speculatie op de gasprijzen alleen al enorme bedragen in de kas van de speculanten gebracht – deze bedragen zijn in dollars of in euro’s; dit is geld dat zeer binnenkort zijn waarde zal verliezen.

Want zowel de VS als dit Europa, dit Duitsland, zijn gehecht aan de rijkdommen die ze van anderen afpakken. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is waarschijnlijk Frankrijk: Tot op de dag van vandaag controleert zij de deviezenreserves van haar voormalige koloniën, int zij belastingen en eist zij het recht op toegang tot alle grondstoffen.

Dit koloniale verdrag is weinig bekend; maar het stort miljarden in de Franse nationale begroting.

Dit zal snel voorbij zijn; Mali is een eerste voorbeeld en anderen zullen volgen.

Dit drijft de heersers van het Westen tegen de muur.

De pogingen om een oorlog te beginnen in Oekraïne waren niet alleen gericht tegen de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk. Zij waren een poging om de wereldwijde ontwikkeling te stoppen in de verwachting een wig te drijven tussen Rusland en China. Ze hebben de Oekraïense fascisten voor dit doel opgebouwd, voor niets anders.

Deze inspanningen waren tevergeefs.

Daarom worden nu, in hun gebruikelijke arrogantie, ook sancties tegen China uitgewerkt.

Maar de 15 procent van de wereld die het Westen vormt, zal niet winnen van de andere 85 procent. En het is niet eens 15 procent; het is hooguit de top promille van deze 15 procent die profiteert van de oude orde. Van dat willekeurige gedoe wat ze cynisch “op regels gebaseerde wereldorde” noemen. Het oude recept voor eeuwigdurende oorlog en wereldwijde ellende.

We moeten het vieren.

Maar helaas zullen we pas feest kunnen vieren als de revanchisten van het fascisme opnieuw zijn verslagen, niet alleen in Oekraïne maar ook hier; als we opnieuw de twee voorwaarden hebben geschapen om ook ons land deel te laten uitmaken van deze nieuwe wereld: Vrede en soevereiniteit.

Dat kan alleen als ons volk weer voor zichzelf spreekt.

Liane Kilinc is voorzitter van de vereniging “Friedensbrücke-Kriegsopferhilfe e.V.” en lid van de Duitse vereniging van vrijdenkers.

Topfoto: DDR-Urlauberschiff „Völkerfreundschaft“, 1972 | Bundesarchiv, Bild 183-L1102-0040 / Sindermann, Jürgen / CC-BY-SA 3.0

Liane Kilinc is voorzitter van de vereniging “Friedensbrücke-Kriegsopferhilfe e.V.” en lid van de Duitse vereniging van vrijdenkers.