De Europese Politieke Gemeenschap: een mislukte poging

11okt 2022 by ian 
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk Paris, 11 oktober 2022 ~~~

Sinds het begin van de Russische militaire operatie in Oekraïne zijn de internationale betrekkingen geblokkeerd. Er is geen verandering van posities. President Macron dacht de spelregels te kunnen veranderen door de kaarten te herschikken tijdens een vergadering van de vijandige Europese broeders, de Europese Politieke Gemeenschap. Maar president Poetin verraste hem door de grenzen en het spel zelf te veranderen. 

Ook in andere talen: Deutsch ελληνικά English 
Español français italiano Português русский
In Praag zijn alle genodigden gekozen omdat ze in theorie Rusland veroordelen, maar in de praktijk is het iets anders.

De Franse president Emmanuel Macron weet niet hoe hij crises moet oplossen, maar herschikt alleen de kaarten om nieuwe oplossingen te kunnen overwegen. Daarom heeft hij, gezien het gebrek aan discussie over het conflict in Oekraïne, in mei jongstleden een initiatief gelanceerd: de “Europese Politieke Gemeenschap” (EPC).

Na de “Europese Confederatie” van François Mitterrand en de “Unie voor het Middellandse Zeegebied” van Nicolas Sarkozy heeft het Élysée-paleis geprobeerd zijn partners te overtuigen van het nut van een nieuw “ding”. Overigens schommelt Frankrijk vaak: de Confederatie Mitterrand pleitte voor de alliantie van West en Oost, Brussel en Moskou, terwijl de gemeenschap van Macron zich daarentegen afzet.

Frankrijk, dat in de eerste helft van 2022 het voorzitterschap van de Europese Raad bekleedde, heeft logischerwijs de vaste voorzitter van deze structuur, de voormalige Belgische premier Charles Michel, uitgenodigd. De laatste heeft zich met goede wil in de open bres geworpen. Hij dacht dat hij de EU om zich heen kon verzamelen en zichzelf de mooie rol kon toebedelen, ten koste van de Commissievoorzitter, zijn rivale Ursula von der Leyen. De Franse diplomaten stopten hem slim in zijn hokje, zodat hij niet eens op het podium stond tijdens de laatste persconferentie. Mevrouw von der Leyen is alleen voor de vorm uitgenodigd.

Het EPC is voorbereid met middelen van de EU, maar niet namens de EU. De voorbereidende vergaderingen vonden niet plaats in de gebouwen van de Unie, maar in het Belgische kasteel Hertoginnedal. Dit was overigens onvermijdelijk als het VK en Turkije erbij betrokken zouden zijn. Post-Brexit Londen wil nog steeds geen supranationale structuur en Ankara staat al zo lang aan de poorten van de EU te wachten dat het zich niet wil laten verleiden tot de zoveelste zijlijn. Het Verenigd Koninkrijk heeft zelfs gekibbeld over de titel “Europese Politieke Gemeenschap”, die te veel doet denken aan de ter ziele gegane “Europese Economische Gemeenschap”, de voorloper van de “Europese Unie”. Turkije eiste intussen garanties dat zijn deelname aan de EPC niet slechts een nieuwe afleiding zou zijn om het land te laten wachten.

Uiteindelijk hebben 44 staten aan het forum deelgenomen, dat wil zeggen alle Europeanen behalve Rusland en Wit-Rusland, die duidelijk de aangewezen vijanden zijn. Helaas duurde het zes maanden om deze vergadering voor te bereiden, waardoor het een beetje laat kwam. Toen het werd voorbereid, was het idee om het continent te verenigen tegen de eeuwig slechte Russen die de jonge Oekraïense democratie waren binnengevallen. Natuurlijk zagen sommige staten dat niet zo. Turkije heeft zich zorgvuldig in het midden geplaatst, tussen zijn Oekraïense en westerse bondgenoten aan de ene kant en zijn Russische bondgenoot aan de andere kant. En Servië, dat net als Turkije weigert anti-Russische sancties uit te voeren, zonder zelfs maar zijn Russofilie te verbergen. Binnen de EU gaven Oostenrijk en vooral Hongarije luidkeels blijk van hun vriendschap met Moskou, terwijl ze lippendienst bewezen aan dezelfde standpunten als de anderen. Maar op het laatste moment speelde president Vladimir Poetin een troefkaart uit door 300.000 veteranen te mobiliseren en vier Oekraïense oblaten te laten toetreden tot de Russische Federatie. Daarmee heeft hij het spel verstoord, veel meer dan Emmanuel Macron die alleen de spelregels heeft aangevallen.

Als de Navo haar wapenleveranties voortzet, zal zij namelijk niet langer de [door de NAVO] niet-erkende republieken van Donbass en het ongenode Russische leger in Oekraïne aanvallen, maar zal zij de Russische Federatie rechtstreeks aanvallen door haar eigen grondgebied aan te vallen. Dertig jaar geleden waren de Britten ervan overtuigd dat de Krim, Novorossia en Donbass Russisch waren. Hun aansluiting “annexatie” noemen zal de realiteit niet veranderen.

Door te blijven aanvallen vertrapt de NAVO het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren dat de onafhankelijkheid van deze regio’s en hun vrije toetreding tot het “moederland” rechtvaardigt. Voor alle voormalige gekoloniseerde staten zal het lijken op wat het is: een coalitie van wraakzoekers die wanhopig probeert haar eeuwenoude overheersing van de wereld te redden.

Anderzijds, als de NAVO besluit daar te stoppen, zullen haar leiders, die voortdurend schreeuwen dat zij Vrede en Recht verdedigen, verschijnen als “papieren tijgers” volgens de formule van Mao Zedong. Iedereen zal concluderen dat het tijdperk van hun heerschappij voorbij is.

Premier Petr Fiala was de eerste regeringsleider die op 15 maart samen met zijn twee Poolse en Sloveense ambtgenoten naar Kiev reisde. Dit is het enige wat we ons van hem zullen herinneren. Zijn uitbarstingen tegen homo’s en de opwarming van de aarde stellen niets voor, in het licht van zijn ongebreideld Atlanticisme.

De bijeenkomst werd geopend door de zeer russofobe Tsjechische premier Petr Fiala, die meteen de anti-Poetin toon — propaganda personaliseert altijd het staatsbeleid – in de zitting zette. Traditiegetrouw kwam de onvermijdelijke Oekraïense president, acteur Volodymyr Zelensky, via een video tussenbeide en kondigde aan dat Russische tanks binnenkort “naar Praag [de plaats van samenkomst] en Warschau zouden marcheren” (sic). Het publiek was stoïcijns en applaudisseerde beleefd, zonder veel warmte.

De EU gaat een “civiele missie” sturen om de grenzen tussen Azerbeidzjan en Armenië te helpen afbakenen. Dit heeft niets te maken met het doel van de top van Praag, maar er is een urgentie om problemen aan te pakken die gewoonlijk blijven etteren.

De besprekingen in de marge van de top waren bijna allemaal mislukkingen, met uitzondering van de Armeens-Azerbeidzjaanse top, die koeltjes begon maar tot de avond duurde.

De thematische sessies boden de gelegenheid om na te gaan wat iedereen van de zaak vond. Na de sabotage van de NordStream-gaspijpleidingen werd het idee geopperd om de gemeenschappelijke infrastructuur te beschermen, hoewel het niet duidelijk was of dit alleen een zorg was of ook een aanklacht tegen de Amerikaanse suprematie. De terroristische actie tegen de Krimbrug had nog niet plaatsgevonden. Achter de schermen juichen ze allemaal de prestaties van de Amerikaanse special forces toe, terwijl ze zich afvroegen hoe ver Washington zou gaan.

Er was geen gezamenlijke verklaring gepland aan het einde van de bijeenkomst en er zou ook geen verklaring mogelijk zijn geweest. Er werd een tijdschema voor de volgende bijeenkomsten van dit forum overeengekomen, over zes maanden in Moldavië, volgend jaar in Spanje en vervolgens in het Verenigd Koninkrijk. Geen van hen weet waarom ze er aan meedoen, en of het programma nog wel zal bestaan.

Niemand kan zijn geaardheid verlogenen. De bijeenkomst werd uitgezonden door Eurovision, een in de jaren vijftig door de NAVO opgericht orgaan dat Oekraïne zijn laatste zangwedstrijd heeft gegund. Een informele bijeenkomst van de Europese Raad volgde op die van de Europese Politieke Gemeenschap. De 27 trokken hun conclusies uit deze praatgrage en nutteloze vergadering.