Bron: M. K. BHADRAKUMAR indianpunchline 25 oktober 2022 ~~~
David Brinkley, de legendarische Amerikaanse nieuwslezer met een carrière die vanaf de Tweede Wereldoorlog een verbazingwekkende vierenvijftig jaar omspande, zei ooit dat een succesvol man iemand is die een stevig fundament kan leggen met de stenen die anderen naar hem hebben gegooid. Hoeveel Amerikaanse staatslieden deze van Jezus Christus geërfde nobele gedachte ooit in praktijk hebben gebracht, blijft twijfelachtig.
Het verbluffende voorstel van de Russische president Vladimir Poetin aan de Turkse president Recep Erdogan om een gaspijpleiding naar Turkije aan te leggen om een internationaal knooppunt te creëren van waaruit Russisch gas aan Europa kan worden geleverd, blaast deze “Gandhiaanse” gedachte nieuw leven in.
Poetin besprak het idee met Erdogan tijdens hun ontmoeting in Astana op 13 oktober en sprak er sindsdien over op het forum van de Russische Energieweek vorige week, waar hij voorstelde in Turkije de grootste gashub van Europa te creëren en het gasvolume, waarvan de doorvoer niet langer mogelijk is via de Nord Stream, naar deze hub om te leiden.
Poetin zei dat dit kan betekenen dat een ander gaspijpleidingsysteem wordt aangelegd om de hub in Turkije te voeden, waardoor gas zal worden geleverd aan derde landen, voornamelijk Europese landen, “indien zij geïnteresseerd zijn”.
Op het eerste gezicht verwacht Poetin geen positieve reactie van Berlijn op zijn staande voorstel om de string van de Nord Stream 2, die onbeschadigd is gebleven, te gebruiken voor de levering van 27,5 miljard kubieke meter gas gedurende de wintermaanden. De oorverdovende stilte van Duitsland is begrijpelijk. Kanselier Off Scholz is doodsbang voor de toorn van president Biden.
Berlijn zegt te weten wie de Nord Stream pijpleidingen heeft gesaboteerd, maar wil het niet onthullen omdat het de nationale veiligheid van Duitsland raakt! Ook Zweden voert aan dat de zaak veel te gevoelig ligt om het verzamelde bewijsmateriaal met welk land dan ook, inclusief Duitsland, te delen! Biden heeft Gods vrees in de hoofden van deze schuchtere Europese “bondgenoten” gestoken, die zonder twijfel weten wat goed voor hen is! Ook de westerse media is opgedragen de Nord Steam saga te bagatelliseren, zodat met het verstrijken van de tijd het publieke geheugen zal vervagen.
Maar Rusland heeft zijn huiswerk gedaan dat Europa niet zonder Russisch gas kan, ondanks de huidige bravoure van zelfverloochening. Eenvoudig gezegd, de Europese industrieën zijn afhankelijk van goedkope, betrouwbare leveringen van Russisch om hun producten concurrerend te houden op de wereldmarkt.
De energieminister van Qatar, Saad al-Kaabi, zei vorige week dat hij zich geen toekomst kan voorstellen waarin “nul Russisch gas” naar Europa stroomt. Hij merkte scherpzinnig op: “Als dat het geval is, dan denk ik dat het probleem enorm zal zijn en nog heel lang zal duren. Je hebt gewoon niet genoeg volume om dat (Russische) gas op lange termijn te vervangen, tenzij je zegt ‘ik ga enorme kerncentrales bouwen, ik ga kolen toestaan, ik ga stookolie verbranden’.”
In wezen is Rusland van plan zijn gasknooppunt in Haidach in Oostenrijk (dat in juli door de Oostenrijkers in beslag werd genomen) te vervangen. Het is denkbaar dat het knooppunt in Turkije een afzetmarkt heeft in Zuid-Europa, waaronder Griekenland en Italië. Maar er is meer aan de hand.
Kort gezegd heeft Poetin een strategische zet gedaan in de geopolitiek van het gas. Zijn initiatief maakt korte metten met het onzinnige idee van de Russofobe bureaucraten van de Europese Commissie in Brussel, onder leiding van Ursula von der Leyen, om een prijsplafond op te leggen voor de aankoop van gas. Het maakt onzin van de plannen van de VS en de EU om het profiel van Rusland als gasgrootmacht te ondermijnen.
Logischerwijs zou de volgende stap voor Rusland moeten zijn om zich aan te sluiten bij Qatar, ’s werelds tweede grootste gasexporteur. Qatar is ook een nauwe bondgenoot van Turkije. In Astana, in de marge van de top van de Conferentie over interactie en vertrouwenwekkende maatregelen in Azië (CICA), had Poetin onlangs een ontmoeting achter gesloten deuren met de emir van Qatar, sjeik Tamim bin Hamad Al Thani. Zij kwamen overeen om binnenkort in Rusland een vervolgbijeenkomst te houden.
Rusland heeft al een kader voor samenwerking met Iran in een aantal gezamenlijke projecten in de olie- en gasindustrie. De Russische vice-premier Alexander Novak maakte onlangs plannen bekend om tegen het einde van het jaar een olie- en gasruilovereenkomst met Iran te sluiten. Hij zei dat “technische details worden uitgewerkt – kwesties van transport, logistiek, prijs en tariefvorming”.
Nu zijn Rusland, Qatar en Iran samen goed voor meer dan de helft van alle bewezen gasreserves ter wereld. De tijd nadert voor hen om de samenwerking en coördinatie te intensiveren naar het voorbeeld van de OPEC Plus. Alle drie de landen zijn vertegenwoordigd in het Forum van gasexporterende landen (GECF).
Het voorstel van Poetin appelleert aan de lang gekoesterde droom van Turkije om een energieknooppunt voor de deur van Europa te worden. Erdogan liep dan ook instinctief warm voor Poetins voorstel. Tegen de leden van de regeringspartij in het Turkse parlement zei Erdogan deze week: “In Europa houden ze zich nu bezig met de vraag hoe ze warm kunnen blijven in de komende winter. Wij hebben dat probleem niet. Wij zijn met Vladimir Poetin overeengekomen in ons land een gasknooppunt te creëren, waardoor aardgas, zoals hij zegt, aan Europa kan worden geleverd. Europa zal dus gas bestellen bij Turkije.”
Turkije kan daarmee niet alleen zijn eigen energiezekerheid versterken, maar ook die van Europa. Ongetwijfeld zal het belang van Turkije een grote sprong voorwaarts maken in het buitenlands beleid van de EU, terwijl ook de strategische autonomie van het land in de regionale politiek wordt versterkt. Dit is een enorme stap voorwaarts in Erdogans geostrategie – de geografische richting van het Turkse buitenlandse beleid onder zijn leiding.
Vanuit Russisch oogpunt werkt de strategische autonomie van Turkije en zijn vermogen om een onafhankelijk buitenlands beleid te voeren natuurlijk uitstekend voor Moskou in de huidige omstandigheden van westerse sancties. Het is denkbaar dat Russische bedrijven Turkije gaan beschouwen als een productiebasis waar westerse technologieën toegankelijk worden. Turkije heeft een douane-unie-overeenkomst met de EU, waardoor de douanerechten op alle industriële goederen van Turkse oorsprong volledig worden afgeschaft. (Zie mijn blog Rusland-Turkije reset verlicht regionale spanningen, 9 aug 2022)
In geopolitieke termen is Moskou tevreden met het NAVO-lidmaatschap van Turkije. Het is duidelijk dat de voorgestelde gashub Turkije veel extra inkomsten oplevert en de betrekkingen tussen Rusland en Turkije stabieler en voorspelbaarder zal maken. De strategische banden die de twee landen met elkaar verbinden worden inderdaad steeds langer – de S-400 ABM deal, samenwerking in Syrië, de Akkuyu kerncentrale, Turk-stream gaspijpleiding, om er een paar te noemen.
De twee landen geven openlijk toe dat zij van mening verschillen, maar de manier waarop Poetin en Erdogan door middel van constructieve diplomatie ongunstige omstandigheden steeds weer ombuigen tot kansen voor “win-win”-samenwerking is gewoonweg verbazingwekkend.
Er is wel vernuft voor nodig om de Europese bondgenoten van de VS zonder enige dwang of lompheid Russisch gas te laten inkopen, zelfs nadat Washington de Nord Stream-gaspijpleidingen in de diepten van de Oostzee heeft begraven. Het is dramatisch ironisch dat een NAVO-mogendheid in deze richting met Rusland samenwerkt.
De uit Oost-Europa afkomstige elite van het Amerikaanse buitenlands beleid is sprakeloos door de pure geraffineerdheid van het Russische vernuft om zonder enig spoor van wrok de armzalige manier te omzeilen waarop de VS en hun bondgenoten – Duitsland en Zweden in het bijzonder – de deur dichtgooiden voor Moskou zonder zelfs maar een blik te werpen op de beschadigde miljardenpijpleidingen die het in goed vertrouwen had aangelegd in de diepten van de Oostzee op initiatief van twee Duitse kanseliers, Gerhard Schröder en Angela Merkel.
Het huidige Duitse leiderschap van kanselier Olaf Scholz ziet er erg dwaas en laf – en provinciaal – uit. Ursula von der Leyen van de Europese Commissie krijgt bij dit alles een enorme afstraffing die uiteindelijk haar tragische nalatenschap in Brussel zal bepalen als vlaggendrager voor Amerikaanse belangen. Dit wordt waarschijnlijk de eerste casestudy voor historici over hoe multipolariteit in de wereldorde zal werken.
Topfoto: Wie heeft er baat bij? De eerste foto’s van de Nord Stream pijpleiding tonen een gat van 50 meter na “krachtige explosies” die sabotage bevestigen.