Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk 15 november 2022 ~~~
Wie kent de geschiedenis van de Oekraïense “integraal-nationalisten”, de “nazi’s” volgens de terminologie van het Kremlin? Het begint tijdens de Eerste Wereldoorlog, gaat verder tijdens de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog en nu in het moderne Oekraine.
Veel documenten zijn vernietigd en het moderne Oekraïne verbiedt op straffe van gevangenisstraf melding te maken van hun misdaden. Niettemin hebben deze mensen ten minste vier miljoen van hun landgenoten vermoord en de architectuur van de Endlösung ontworpen, d.w.z. de moord op miljoenen mensen vanwege hun werkelijke of vermeende verbondenheid met de Joodse of zigeunergemeenschappen in Europa.
Ook in andere talen: Deutsch ελληνικά English français italiano
Zoals de meeste westerse politieke analisten en commentatoren was ik tot 2014 niet op de hoogte van het bestaan van Oekraïense neonazi’s. Toen de gekozen president omver werd geworpen, dacht ik dat het gewelddadige groepen waren die in de openbaarheid waren getreden om pro-Europese elementen bij te staan. Sinds de Russische militaire interventie heb ik echter gaandeweg veel documenten en informatie ontdekt over deze politieke beweging, die in 2021 een derde van de Oekraïense strijdkrachten vertegenwoordigt. Dit artikel geeft hiervan een samenvattend overzicht.
Aan het begin van deze geschiedenis, d.w.z. vóór de Eerste Wereldoorlog, was Oekraïne een grote vlakte die altijd heen en weer werd geslingerd tussen Duitse en Russische invloeden. In die tijd was het geen onafhankelijke staat, maar een provincie van het tsarenrijk. Het werd bevolkt door Duitsers, Bulgaren, Grieken, Polen, Roemenen, Russen, Tsjechen, Tataren en een zeer grote Joodse minderheid die afstamde van het oude Khazaarse volk.
Een jonge dichter, Dmytro Dontsov, was enthousiast over de artistieke avant-garde bewegingen en geloofde dat deze zijn land uit de sociale achterstand konden halen. Aangezien de ontwikkeling van het tsaristische rijk sinds de dood van Catharina de Grote was gestagneerd, terwijl het Duitse rijk het wetenschappelijke centrum van het Westen was, verkoos Dontsov Berlijn boven Moskou.
Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werd hij agent van de Duitse geheime dienst. Hij emigreerde naar Zwitserland, waar hij namens zijn meesters het Bulletin van de Nationaliteiten van Rusland in verschillende talen publiceerde, waarin hij opriep tot een opstand van de etnische minderheden van het tsarenrijk om de nederlaag ervan te bewerkstelligen.Dit model werd door de Westerse geheime diensten hergebruikt om deze zomer in Praag het “Forum van Vrije Volkeren van Rusland” te organiseren [1].
In 1917 draaide de bolsjewistische revolutie de rollen om. Dontsovs vrienden kozen de kant van de Russische Revolutie, maar hijzelf bleef pro-Duits. In de anarchie die volgde, werd Oekraïne de facto verdeeld door drie verschillende regimes: de nationalisten van Symon Petliura (die de heerschappij hadden in het gebied dat nu in handen is van de regering-Zelenski), de anarchisten van Nestor Makhno (die zich organiseerden in Novorosssië, het land dat door prins Potemkin was ontwikkeld en dat nooit lijfeigenschap had gekend), en de bolsjewieken (vooral in de Donbass). De strijdkreet van Petliura’s volgelingen was “Dood aan de Joden en de Bolsjewieken”. Ze pleegden talrijke moorddadige pogroms.
Dmytro Dontsov keerde vóór de Duitse nederlaag terug naar Oekraïne en werd een protegé van Symon Petliura. Hij nam korte tijd deel aan de vredesconferentie van Parijs, maar bleef om onbekende redenen niet in zijn delegatie. In Oekraïne hielp hij Petliura een bondgenootschap met Polen aan te gaan om de anarchisten en bolsjewieken te verpletteren. Na de inname van Kiev door de bolsjewieken onderhandelden Petliura en Dontsov over het Verdrag van Warschau (22 april 1920): het Poolse leger verbond zich ertoe de bolsjewieken terug te dringen en Oekraïne te bevrijden in ruil voor Galicië en Volhynië (precies zoals de regering-Zelenski vandaag onderhandelt over de deelname van Polen aan de oorlog in ruil voor de overdracht van dezelfde gebieden). [2]) Deze nieuwe oorlog was een fiasco.
Om zijn kant te versterken onderhandelde Petliura in het geheim met de oprichter van de Joodse bataljons in het Britse leger (het “Joodse Legioen”) en inmiddels bestuurder van de Zionistische Wereldorganisatie (WZO), Vladimir Jabotinsky. In september 1921 kwamen de twee mannen overeen zich te verenigen tegen de bolsjewieken in ruil voor Petliura’s toezegging zijn troepen te verbieden hun pogroms voort te zetten. Het Joodse Legioen zou de “Joodse Gendarmerie” worden. Maar ondanks zijn inspanningen slaagde Petliura er niet in zijn troepen te kalmeren, vooral omdat zijn naaste medewerker Dontsov nog steeds de afslachting van Joden aanmoedigde. Toen de overeenkomst werd onthuld, kwam de Zionistische Wereldorganisatie in opstand tegen het Petliura regime. Op 17 januari 1923 stelde de WZO een commissie in om de activiteiten van Jabotinsky te onderzoeken. Jabotinsky weigerde zich te komen verantwoorden en nam ontslag uit zijn functie.
Petliura vluchtte naar Polen en vervolgens naar Frankrijk, waar hij werd vermoord door een Joodse anarchist uit Bessarabië (het huidige Transnistrië). Tijdens het proces nam deze laatste de verantwoordelijkheid voor zijn misdaad en betoogde dat hij de honderdduizenden Joden wreekte die waren vermoord door de troepen van Petliura en Dontsov. Het proces had een grote impact. De rechtbank sprak de moordenaar vrij. Bij deze gelegenheid werd de Liga tegen Pogroms, de toekomstige Licra (Internationale Liga tegen Racisme en Antisemitisme) opgericht.
Niet alleen de nationalisten werden verslagen, maar ook de anarchisten. Overal zegevierden de bolsjewieken en kozen, niet zonder discussie, voor aansluiting bij de Sovjet-Unie.
Dmytro Dontsov publiceerde literaire tijdschriften die een fascinatie uitoefenden op de jeugd. Hij bleef pleiten voor een door Duitsland gedomineerd Midden-Europa en zocht toenadering tot het opkomende nationaal-socialisme. Hij noemde zijn doctrine al snel Oekraïens “integraal nationalisme”. Daarmee verwees hij naar de Franse dichter Charles Maurras. In feite was de logica van beide mannen aanvankelijk identiek: zij zochten in hun eigen cultuur de middelen om een modern nationalisme te doen gelden. Maurras was echter anti-Duits, terwijl Dontsov pro-Duits was. De term “integraal nationalisme” wordt nog steeds geclaimd door de volgelingen van Dontov, die, na de val van het Derde Rijk, de term “nazisme” waarmee de Russen naar hen verwijzen, niet zonder reden weerleggen.
Volgens hem wordt “Oekraïens nationalisme” gekenmerkt door :
- “de bevestiging van de wil tot leven, tot macht, tot uitbreiding” (hij bevordert “het recht van sterke rassen, volkeren en naties om zich te organiseren om de bestaande cultuur en beschaving te versterken”)
- “de wil om te vechten en het bewustzijn van de uiterste consequenties daarvan” (hij prijst het “creatieve geweld van de initiatiefrijke minderheid”).
Zijn kwaliteiten zijn:
- “fanatisme”;
- “immoraliteit”.
Uiteindelijk werd Dontsov, die zijn verleden de rug toekeerde, een onvoorwaardelijke bewonderaar van de Führer, Adolf Hitler. Zijn volgelingen hadden in 1929 rond kolonel Jevhen Konovalets de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) opgericht. Konovalets noemde Dontsov “de geestelijke dictator van de jeugd van Galicië”. Er ontstond echter een geschil tussen Dontsov en een andere intellectueel over zijn extremisme dat leidde tot een oorlog tegen iedereen, toen Konovalets plotseling werd vermoord. De OUN (gefinancierd door de Duitse geheime dienst) splitste zich toen in tweeën. De “integraal-nationalisten” reserveerden de OUN-B voor zichzelf, genoemd naar Dontsovs favoriete leerling, Stepan Bandera.
Gedurende de jaren 1932-33 hieven de bolsjewistische politieke commissarissen, die meestal joods waren, een oogstbelasting, zoals in andere regio’s van de Sovjet-Unie. In combinatie met aanzienlijke en onvoorspelbare weersomstandigheden, veroorzaakte dit beleid een enorme hongersnood in verschillende regio’s van de USSR, waaronder de Oekraïne. Het staat bekend als de “Holodomor”. In tegenstelling tot wat de integraal-nationalistische historicus Lev Dobrianski beweert, was dit geen plan voor de uitroeiing van de Oekraïners door de Russen, want ook andere Sovjetregio’s hadden daaronder te lijden, maar een inadequaat beheer van overheidsmiddelen in tijden van klimaatverandering. Lev Dobrianski’s dochter, Paula Dobrianski, werd een van de assistenten van president George W. Bush. Ze voerde een meedogenloze strijd om historici die het niet eens waren met de propaganda van haar vader van de westerse universiteiten te verwijderen [3].
In 1934 organiseerde Bandera als lid van de nazi-inlichtingendienst en hoofd van de OUN-B de moord op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken, Bronisław Pieracki.
Vanaf 1939 werden de leden van de OUN-B, die een militaire organisatie vormden, de UPA, in Duitsland opgeleid door het Duitse leger, en daarna opnieuw in Duitsland, maar dan door hun Japanse bondgenoten. Stepan Bandera bood Dmytro Dontsov aan de leider van hun organisatie te worden, maar de intellectueel weigerde en gaf de voorkeur aan een leidende rol in plaats van een operationele commandant.
De “integraal-nationalisten” bewonderden de inval in Polen in het kader van het Duits-Sovjet pact. Zoals Henry Kissinger, die niet van pro-Sovjetisme kon worden verdacht, aantoonde, ging het er niet om dat de USSR Polen zou annexeren, maar om een deel ervan te neutraliseren als voorbereiding op de confrontatie met het Reich. Voor rijkskanselier Hitler ging het daarentegen om het begin van de verovering van een “leefruimte” in Midden-Europa.
Vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog vocht de OUN-B onder leiding van Dmytro Dontsov aan de zijde van de nazi-legers tegen de Joden en de Sovjets.
De samenwerking tussen de Oekraïense “integraal-nationalisten” en de nazi’s ging door met voortdurende moordpartijen op de meerderheid van de Oekraïense bevolking, die ervan werd beschuldigd Joods of communistisch te zijn, tot de “bevrijding” van Oekraïne door het Derde Rijk in de zomer van 1941 onder de kreet “Slava Ukraїni!” (Eer aan Oekraïne), de oorlogskreet die tegenwoordig door de regering-Zelensky en de Amerikaanse Democraten wordt gebruikt. In die tijd riepen de “integraal-nationalisten” de “onafhankelijkheid” van de Sovjet-Unie uit in aanwezigheid van nazi-vertegenwoordigers en Grieks-orthodoxe geestelijken, niet in Kiev, maar in Lviv, naar het voorbeeld van de Hlinka Garde in Slowakije en de Ustasha in Kroatië. Zij vormden een regering onder leiding van Providnyk (leider) Stepan Bandera, met zijn vriend Jaroslav Stetsko als premier. Hun aanhang in Oekraïne wordt geschat op 1,5 miljoen mensen. Dit betekent dat de “integraal-nationalisten” altijd sterk in de minderheid waren.
De nazi’s stonden verdeeld tussen enerzijds de Rijkscommissaris voor Oekraïne, Erich Koch, voor wie de Oekraïners ondermenselijk waren, en anderzijds de minister voor de bezette oostelijke gebieden, Alfred Rosenberg, voor wie de “integraal-nationalisten” echte bondgenoten waren. Uiteindelijk werd Bandera op 5 juli 1941 naar Berlijn gedeporteerd en onder Ehrenhaft (eervolle gevangenschap) geplaatst, d.w.z. onder huisarrest als hoge persoonlijkheid. Na de moord door leden van OUN-B op de leiders van de rivaliserende factie, OUN-M, werden Stepan Bandera en zijn organisatie echter op 13 september 1941 door de nazi’s gesanctioneerd. 48 van hun leiders werden gedeporteerd naar een gevangenenkamp in Auschwitz (dat nog geen vernietigingskamp was, maar slechts een gevangenis). De OUN-B werd gereorganiseerd onder Duits bevel. Het was toen dat alle Oekraïense nationalisten de volgende eed aflegden: “Als trouwe zoon van mijn vaderland sluit ik mij vrijwillig aan bij de gelederen van het Oekraïense Bevrijdingsleger en zweer met vreugde dat ik trouw zal strijden tegen het bolsjewisme voor de eer van het volk. Wij leveren deze strijd samen met Duitsland en haar bondgenoten tegen een gemeenschappelijke vijand. Met loyaliteit en onvoorwaardelijke onderwerping geloof ik in Adolf Hitler als leider en opperbevelhebber van het bevrijdingsleger. Ik ben te allen tijde bereid mijn leven te geven voor de waarheid.”
De nazi’s kondigden aan dat er in de gevangenissen veel lichamen waren ontdekt, slachtoffers van “bolsjewistische joden”. Daarom vierden de “integraal-nationalisten” hun “onafhankelijkheid” door meer dan 30.000 Joden te vermoorden en door actief deel te nemen aan de razzia van de Joden van Kiev in Babi Yar, waar 33.771 van hen in twee dagen tijd, op 29 en 30 september 1941, werden doodgeschoten door de SS Einsatzgruppen van Reinhard Heydrich.
In dit tumult verdween Dmytro Dontsov. In werkelijkheid was hij naar Praag gegaan en had hij zich in dienst gesteld van de architect van de Endlösung, Reinhard Heydrich, die zojuist tot vice-gouverneur van Bohemen-Moravië was benoemd. Heydrich organiseerde de Wanseeconferentie die de “Endlösung der Juden- und Zigeunerfragen” plande [4].. Vervolgens richtte hij in Praag het Reinard Heydrich Instituut op om de systematische uitroeiing van al deze bevolkingsgroepen in Europa te coördineren. De Oekraïner Dontsov, die nu in grote luxe in Praag woonde, werd onmiddellijk de beheerder ervan. Hij was dus een van de belangrijkste architecten van het grootste bloedbad in de geschiedenis. Heydrich werd in juni 1942 vermoord, maar Dontsov behield zijn functies en privileges.
Stepan Bandera en zijn plaatsvervanger Jaroslav Stetsko werden onder huisarrest geplaatst in het hoofdkwartier van de Algemene Inspectie van Concentratiekampen in Oranienburg-Sachsenhausen (30 km van Berlijn). Zij schreven in alle vrijheid brieven aan hun aanhangers en aan de leiding van het Reich en leden geen enkele ontbering. In september 1944, toen het Reichsleger zich terugtrok en Bandera’s volgelingen in opstand kwamen, werden de twee leiders door de nazi’s vrijgelaten en in hun oude functie hersteld. Bandera en Stetsko hervatten de gewapende strijd, samen met de nazi’s, tegen de joden en de bolsjewieken.
Ceremonie van de integraal-nationalistische Orde Centuria. Volgens de George Washington Universiteit was het in 2021 al doorgedrongen tot de belangrijkste legers van de NAVO.
Maar het was al te laat. Het Derde Rijk was aan het instorten. De Angelsaksen namen Dontsov, Bandera en Stetsko onder hun hoede. De theoreticus van het integraal-nationalisme werd overgeplaatst naar Canada, terwijl de twee beoefenaars van de massamoord werden overgeplaatst naar Duitsland. MI6 en de OSS (voorloper van de CIA) herschreven hun biografieën, waarbij hun nazi-betrokkenheid en verantwoordelijkheid voor de “Endlösung” werd verwijderd.
Bandera en Stetsko werden in München geplaatst om de Angelsaksische stay-behind netwerken in de Sovjet-Unie te organiseren. Vanaf 1950 hadden zij een belangrijk radiostation, Radio Free Europe, dat zij deelden met de Moslimbroederschap van Said Ramadan (de vader van Tariq Ramadan). Het radiostation werd gefinancierd door het Nationaal Comité voor een Vrij Europa, een afsplitsing van de CIA waarvan directeur Alan Dulles lid was, evenals de toekomstige president Dwight Eisenhower, krantenmagnaat Henry Luce en filmregisseur Cecil B. DeMilles. De specialist in psychologische oorlogsvoering en toekomstige beschermheer van de Straussianen, Charles D. Jackson, was voorzitter.
Vladimir Jabotinsky ging na een verblijf in Palestina naar New York. Bension Netanyahu (de vader van de huidige Israëlische premier) voegde zich bij hem.De twee mannen schreven de leerstellingen van het “revisionistische zionisme” en de Joodse Encyclopedie.
Bandera en Stetsko hebben veel gereisd. Ze organiseerden sabotageacties in de hele Sovjet-Unie, vooral in de Oekraïne, en verspreidden pamfletten vanuit vliegtuigen. Daartoe vormden zij het Anti-Bolsjewistisch Blok (ABN), waarin hun Midden-Europese soortgenoten verenigd waren [5]. De Britse dubbelspion, Kim Philby, informeerde de Sovjets vooraf over Bandera’s acties. Bandera ontmoette Dontsov in Canada en vroeg hem de leiding te nemen in de strijd. Opnieuw weigerde de intellectueel en wijdde zich liever aan zijn schrijven. Hij verzonk in een mystiek delirium geïnspireerd door Viking mythen van de Varangianen. Hij kondigde de eindstrijd aan van de Oekraïense ridders tegen de Russische draak. Bandera verbond zich ondertussen met de Chinese leider Chiang Kai-shek, die hij in 1958 ontmoette. Maar hij werd het jaar daarop in München door de KGB vermoord.
Yaroslav Stetsko zette de strijd voort via Radio Free Europe en de ABN. Hij ging naar de Verenigde Staten om te getuigen voor Senator Joseph MacCarthy’s Commissie voor On-Amerikaanse Activiteiten. In 1967 richtte hij samen met Chiang Kai-shek de Wereld Anti-Communistische Liga op [6]. De Liga omvatte vele pro-Amerikaanse dictators uit de hele wereld en twee martelscholen, in Panama en Taiwan. Klaus Barbie, die Jean Moulin in Frankrijk en Che Guevara in Bolivia vermoordde, was lid. In 1983 werd Stetsko op het Witte Huis ontvangen door president Ronald Reagan en nam hij samen met vice-president George Bush senior deel aan de plechtigheden van Lev Dobrianski’s “Captive Nations” (d.w.z. de door de Sovjets bezette volkeren). Hij stierf uiteindelijk in 1986.
Maar daar eindigt het verhaal niet. Zijn vrouw, Slava Stetsko, nam de leiding van zijn organisaties over. Ook zij reisde de wereld rond om elke strijd tegen de “communisten” te steunen, of liever, als we verwijzen naar de geschriften van Dontsov, tegen de Russen en de Chinezen. Toen de USSR werd ontbonden, veranderde mevrouw Stetsko eenvoudigweg de titel van de Liga in de Wereldliga voor Vrijheid en Democratie, wat nog steeds de naam van de Liga is.
Slava Stetsko deed mee aan de eerste verkiezingen van het onafhankelijke Oekraïne in 1994. Ze werd verkozen in de Verkhovna Rada, maar omdat haar staatsburgerschap door de Sovjets werd ingetrokken, kon ze haar zetel niet innemen. Zij haalde echter de Oekraïense president, Leonid Kuchma, naar de CIA-kantoren in München en dicteerde hem delen van de nieuwe grondwet. Ook nu nog stelt artikel 16 van de nieuwe grondwet dat “het behoud van het genetisch erfgoed van het Oekraïense volk de verantwoordelijkheid van de staat is”. De nazi-rassendiscriminatie wordt in het moderne Oekraïne dus nog steeds verkondigd, zoals in de ergste momenten van de Tweede Wereldoorlog.
Slava Stetsko werd herkozen voor de volgende twee zittingsperiodes. Zij heeft de openingszittingen van 19 maart 1998 en 14 mei 2002 plechtig voorgezeten.
In 2000 organiseerde Lev Dobriansky een groot symposium in Washington met veel Oekraïense functionarissen. Hij nodigde Straussian Paul Wolfowitz uit (een vroegere medewerker van Charles D. Jackson). Op deze bijeenkomst stelden de “integraal-nationalisten” zich in dienst van de Straussianen om Rusland te vernietigen [7].
Op 8 mei 2007 hebben de “integraal-nationalisten” van de Oekraïense Volkszelfverdediging en de islamisten op initiatief van de CIA in Ternopol een anti-Russisch “Anti-Imperialistisch Front” opgericht onder gezamenlijk voorzitterschap van de emir van Itchkeria, Dokka Umarov, en Dmytro Jarosh (de huidige speciale adviseur van het hoofd van het Oekraïense leger). De bijeenkomst werd bijgewoond door organisaties uit Litouwen, Polen, Oekraïne en Rusland, waaronder islamitische separatisten uit de Krim, Adygea, Dagestan, Ingoesjetië, Kabardino-Balkarië, Karatsjajevo-Tsjerkessië, Ossetië en Tsjetsjenië. Dokka Umarov kon wegens internationale sancties niet aanwezig zijn en liet zijn bijdrage daar voorlezen.
Achteraf gezien kunnen de Krim-Tataren hun aanwezigheid op deze bijeenkomst niet anders verklaren dan door hun verleden in CIA-dienst tegen de Sovjets.
De pro-Amerikaanse president, Viktor Joesjtsjenko, heeft na de “Oranje Revolutie” een Dmytro Dontsov Instituut opgericht. Joesjtsjenko is een voorbeeld van Angelsaksisch witwassen. Hij heeft altijd beweerd geen banden te hebben met de integraal-nationalisten, maar zijn vader, Andrei, was bewaker in een Nazi vernietigingskamp [8]. Het Dmytro Dontsov Instituut wordt in 2010 gesloten en na de staatsgreep van 2014 heropend.
President Viktor Joesjtsjenko heeft kort voor het einde van zijn ambtstermijn de misdadiger tegen de menselijkheid Stepan Bandera tot “Held van de Natie” verheven.
In 2011 slaagden de integraal-nationalisten erin een wet aan te nemen die de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog verbood omdat die door de Sovjets was gewonnen en door de Banderisten was verloren. Maar president Viktor Janoekovitsj weigerde het in te voeren. Woedend vielen de “integraal-nationalisten” de stoet Rode Leger veteranen aan en sloegen oude mannen in elkaar. Twee jaar later schaften de steden Lviv en Ivano-Frankivsk de ceremonies voor de Dag van de Overwinning af en verboden alle vieringen.
In 2014 weigerden de Oekraïners op de Krim en in Donbass de coupregering te erkennen. De Krim, die zich eerder dan de rest van Oekraïne onafhankelijk had verklaard, bevestigde dit een tweede keer en sloot zich aan bij de Russische Federatie. De Donbass zocht een compromis. De “Oekraïense nationalisten”, onder leiding van president Petro Porosjenko, hebben de openbare diensten daar stopgezet en de bevolking aangevallen. In acht jaar tijd hebben ze minstens 16.000 mensen vermoord in een context van algemene onverschilligheid.
Het was ook sinds de staatsgreep van 2014 dat de integraal-nationalistische milities werden opgenomen in de Oekraïense strijdkrachten. In hun interne reglementen dringen zij er bij iedere strijder op aan de werken van Dmytro Dontsoc te lezen, waaronder zijn belangrijkste boek Націоналізм (Nationalisme).
In april 2015 verklaarde de Verkhovna Rada leden van de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) tot “onafhankelijkheidsstrijders”. De wet is in december 2018 door president Porosjenko aangenomen. Voormalige Waffen SS’ers hadden met terugwerkende kracht recht op pensioen en allerlei uitkeringen. Dezelfde wet stelde elke bewering dat OUN-strijders en UPA-strijders samenwerkten met de nazi’s en etnische zuiveringen van Joden en Polen uitvoerden, strafbaar. Als dit artikel in Oekraïne zou worden gepubliceerd, zou ik in de gevangenis belanden, en u ook, omdat u het leest.
Op 1 juli 2021 vaardigde president Volodymyr Selenskyj de wet inzake inheemse volkeren van Oekraïne uit, die hen onder de bescherming van de mensenrechten plaatst. Aangezien ze niet werden vermeld, kunnen burgers van Russische afkomst zich er niet meer op beroepen in de rechtbank.
In februari 2022 planden de “integraal-nationalistische” milities, die een derde van de strijdkrachten van het land uitmaken, een gecoördineerde invasie van de Krim en de Donbass. Het werd verhinderd door de Russische militaire operatie ter uitvoering van Resolutie 2202 van de VN-Veiligheidsraad om de benarde situatie van de bevolking van Donbass te beëindigen.
In maart 2022 stelde de Israëlische premier Nafatali Bennett, die brak met het “revisionistische zionisme” van Benjamin Netanyahu (de zoon van de secretaris van Jabotinsky), aan president Volodymyr Zelensky voor om in te stemmen met de Russische eisen en zijn land te denazificeren [9]. Aangemoedigd door deze onverwachte steun durfde de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov de zaak van de Joodse Oekraïense president aan te kaarten: “Het Joodse volk heeft in zijn wijsheid gezegd dat de vurigste antisemieten doorgaans Joden zijn. Elke familie heeft zijn zwarte schaap, zoals ze zeggen. Dit was te veel voor de Israëli’s, die zich altijd zorgen maken als iemand hen probeert te verdelen. Zijn toenmalige tegenhanger, Yair Lapid, herinnerde eraan dat de Joden de Holocaust waarvan zij het slachtoffer waren geworden, nimmer zelf hebben georganiseerd. Gevangen tussen zijn geweten en zijn bondgenootschappen herhaalde de hebreewse staat plechtig dat het Oekraïne steunde, maar weigerde het land ook maar één wapen te sturen. Uiteindelijk besloot de generale staf en sloot de minister van Defensie, Benny Gantz, elke mogelijke steun aan de opvolgers van de massamoordenaars van Joden uit.
De Oekraïners zijn de enige nationalisten die noch voor hun volk, noch voor hun land vechten, maar voor één enkel idee: de vernietiging van de Joden en de Russen.
Belangrijkste bronnen:
Ukrainian Nationalism in the age of extremes. An intellectual biography of Dmytro Dontsov, Trevor Erlacher, Harvard University Press (2021).
Stepan Bandera, Het leven en het hiernamaals van een Oekraïense nationalist. Fascisme, genocide en cultus, Grzegorz Rossoliński-Liebe, Ibidem (2014).
Voetnoten
[1] “De westerse strategie om de Russische Federatie te ontmantelen”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 16 augustus 2022.
[2] “Polen en Oekraïne”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 14 juni 2022.
[3] «L’Holodomor, nouvel avatar de l’anticommunisme “européen”» (extrait de Le Choix de la défaite), Annie Lacroix-Riz (2010).
[4] «The Wannsee Conference in 1942 and the National Socialist living space dystopia», Gerhard Wolf, Journal of Genocide Research, Vol 17 N°2 (2015). https://doi.org/10.1080/14623528.2015.1027074
[5] Bulletins van het anti-Bolsjewistische Blok zijn beschikbaar in de Voltaire Network Library. ABN Korrespondenz (auf Deutsch), ABN Correspondence (in english).
[6] “The World Anti-Communist League: the Internationale of Crime”, by Thierry Meyssan, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 12 May 2004.
[7] “Oekraïne: de Tweede Wereldoorlog wordt voortgezet”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 26 april 2022.
[8] Андрей Ющенко: “Персонаж и легенда”, Юрий Вильнер, Yuri Vilner (2007).
[9] “Israël verbijsterd door Oekraïense neonazi’s”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 8 maart 2022.