De nasleep van de oorlog tussen de VS en Rusland in Oekraïne nadert zijn einde: de VS is de grootste verliezer.

11apr 2023 by ian 
Bron:  Elijah J. Magnier 
ejmagnier.com 12 april  2023 ~~~

“Europa moet streven naar een strategische economie en afstappen van de afhankelijkheid van Amerika”…. Met deze eenvoudige woorden verwoordde de Franse president Emmanuel Macron wat de West-Europese leiders bezighield, die Oekraïne niet in een oorlog tegen Rusland wilden duwen en de betrekkingen met Rusland niet wilden verbreken. Maar de vraag is: zijn een paar woorden van een invloedrijke Europese leider die de Amerikaanse hegemonie zat is, genoeg om het roer om te gooien en Europa terug te brengen naar de rationaliteit die het ontbeert sinds het uitbreken van de Amerikaans-Russische oorlog op Oekraïens grondgebied? Is Macron oprecht in zijn aanbod? Zo ja, kan hij de onderdanigheid van Europa aan de VS veranderen? Wat de juiste antwoorden ook zijn, de gevolgen van de oorlog komen aan de oppervlakte, maar de oorlog is nog lang niet voorbij.

Het is niet de eerste keer dat Macron soortgelijke woorden spreekt, waarin hij oproept tot onafhankelijkheid van Europa en waarschuwt voor de groeiende invloed van de VS op het oude continent. In 2018 zei de Franse president namelijk dat Europa een eigen leger moet hebben om zich te beschermen tegen zijn vijanden, met name de Verenigde Staten, en dat de NAVO in een staat van ‘hersendood’ verkeerde.

Een paar jaar later werd hij echter gedwongen de Amerikaanse oorlog in Oekraïne te steunen, en al zijn zes pogingen om met de Russische president Vladimir Poetin te bemiddelen om de oorlog te stoppen mislukten. Om de betrekkingen tussen Moskou en Parijs te verslechteren, stuurde Frankrijk onder druk van de VS militair materieel naar Oekraïne en Duitsland en Oost-Europa (die gehoorzamer zijn aan de VS) en sloot zich aan bij de westerse club door Rusland sancties op te leggen. Europa negeerde zijn behoefte aan goedkoop Russisch gas van goede kwaliteit, in de overtuiging dat Rusland spoedig in zijn handen zou vallen en het slechts een kwestie zou zijn van het delen van de “oorlogsbuit”.

Maar het verloop van de oorlog in het voordeel van Rusland en in het nadeel van Oekraïne wordt vandaag duidelijker, ondanks de steun van meer dan veertig landen in een door de VS geleid gezamenlijk operationeel commando in Ramstein, Duitsland. Anderzijds zijn de landen die de westerse sancties tegen Rusland hebben verworpen, begonnen zich te organiseren en te verenigen, weg van het Westen, dat slechts 16 procent van de wereldbevolking vertegenwoordigt.

Deze landen hebben besloten hun handel en olieverkoop te activeren zonder uitsluitend op de dollar te vertrouwen. In plaats daarvan zijn zij overeengekomen om handel te drijven in de Chinese yuan en lokale valuta’s, waardoor China meer monetaire macht krijgt en de lokale economieën van deze landen zich kunnen ontwikkelen en hun waarde kunnen behouden. Europa maakt zich hierover zorgen, vooral omdat zijn industrie al is getroffen door de stijging van de energieprijzen en het besluit van het Amerikaanse Congres om industriële bedrijven te steunen met belastingvoordelen en energiefaciliteiten, waardoor de Europese industrie naar de VS is getrokken.

Naarmate olieproducerende landen afstappen van handel die uitsluitend in dollars plaatsvindt, zal het “petrodollar”-argument dat halverwege de jaren zeventig ontstond ter ondersteuning van de Amerikaanse munt, waarschijnlijk afbrokkelen door het gebruik van de yuan. Saoedi-Arabië heeft al een overeenkomst gesloten om een derde van zijn olie in de lokale valuta aan China te verkopen. Dit heeft de noodklok geluid in Washington, dat beseft dat de sancties en de economische controle over de wereld beginnen af te nemen. De BRICS volgen dit voorbeeld, een belangrijke stap naar de-dollarisering.

De BRICS (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) zijn goed voor 31,5% van het mondiale bbp, terwijl de machtigste en rijkste westerse industrielanden (de VS, Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, het Verenigd Koninkrijk en Japan) 30,7% van het mondiale bbp voor hun rekening nemen.

Europa is dus bang de trein te missen en achterop te raken bij de BRICS-landen, die de kandidatuur van 12 landen overwegen, waaronder Iran, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Latijns-Amerikaanse landen). Het is dan ook niet verwonderlijk dat Frankrijk de Europese leiders de boodschap geeft dat het tijd is om opnieuw te kijken naar opties die in het belang van het continent zijn en het niet schaden in plaats van de onverenigbare belangen van de Verenigde Staten te behartigen.

Daarom was het niet verrassend om Macron na zijn bezoek aan China te horen aankondigen dat Frankrijk zich niet zou aansluiten bij een militaire alliantie die aanstuurt op een nieuwe proxy-oorlog in Taiwan tegen China. Europa heeft er absoluut geen belang bij zich te distantiëren van China en de BRICS, wat desastreuze gevolgen zou hebben voor de Europeanen. Het is evenmin in het belang van Europa om China te bombarderen of Taiwan te verdedigen wanneer de Verenigde Naties en meer dan 181 andere landen, waaronder de VS en de EU, het eiland erkennen als deel van “één China”. Geen enkele Europese leider ziet enig voordeel in het verklaren van de oorlog aan China na de gevolgen van een oorlog tegen Rusland. Bovendien ligt China op ongeveer 9600 kilometer afstand en is het de derde grootste exportbestemming en de grootste importpartner van Europa (in 2021 zal de EU-uitvoer naar China 223 miljard euro bedragen en de invoer 472 miljard euro).

De VS hebben 754 militaire bases in 80 landen over de hele wereld. Om als wereldleider te overleven, moeten de VS hun strijdkrachten inzetten, moderniseren en paraat houden. De VS voeren oorlogen om hun economische wiel draaiende te houden, voornamelijk door dollars te drukken zonder dat daar goud tegenover staat. Daardoor kunnen de VS honderden miljarden gedrukte dollars uitgeven aan wapens en oorlogen. Dit is geen luxe die Europa zich kan veroorloven omdat het meestal onder de paraplu en dominantie van de VS staat met weinig resultaat, ten dele om aan Amerikaanse sancties te ontsnappen.

De aankondiging van Macron is onvermijdelijk omdat de VS de NAVO en al haar bondgenoten onder druk zetten om het op te nemen tegen China in een militair blok dat Europa niet kan opbrengen na het verlies van Rusland en de sterke economische banden die het oude continent ermee verbond. De NAVO werd opgericht als de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie om weerstand te bieden aan de Sovjet-Unie, niet om de militaire arm van de VS te worden, om haar bondgenoten te betrekken bij elke oorlog die de VS om eigen redenen besluit uit te roepen. In de afgelopen twintig jaar hebben de oorlogen van de VS de reputatie van Europa beschadigd omdat het het internationaal recht aan zijn laars lapte en een partner was in massamoord in Servië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Jemen.

De VS hebben geprobeerd de weg tussen Rusland en de EU terug te draaien door de Russisch-Duitse gaspijpleiding Nord Stream-2 te saboteren, waardoor de energiebruggen werden afgesneden en de stroom tot een laag niveau werd teruggebracht (7 procent van de 45 procent van Europa’s afhankelijkheid van Russische energie). De zakelijke en handelsbetrekkingen tussen Rusland en de EU kunnen echter weer normaal worden zonder te vertrouwen op het toekomstige wederzijdse vertrouwen tussen beide partijen. De VS is niet langer een betrouwbare vredesmakelaar, en de EU volgde dit voorbeeld met de erkenning van Duitsland en Frankrijk, de twee garanten, dat het Minsk-akkoord van 2014 werd ondertekend om Poetin te misleiden en Oekraïne de tijd te geven zich te bewapenen ter voorbereiding van een toekomstige oorlog, die nu aan de gang is. Er was geen zorg over het aanbieden van een federale staat aan de Russisch sprekende Donbass in Oekraïne, en de EU kneep een oogje dicht voor de 14.000 Oekraïners die door de regeringstroepen van Kiev werden gedood.

Maar Europa houdt liever afstand van een bondgenootschap dat de strijd aan het verliezen is, of probeert tenminste zijn verliezen te beperken. Als het schip zinkt, verlaten de passagiers, of wie er ook aan boord is, het om te overleven. Deze situatie zal echter veranderen als de wereld minder vertrouwt op de dollar, zijn Amerikaanse obligaties vermindert en veel van deze obligaties vervangt door goud, zoals Saoedi-Arabië, Rusland, China en Iran de afgelopen jaren hebben gedaan. Dit is waartoe Macron, Amerika’s naaste bondgenoot, heeft opgeroepen, wat een nieuwe klap betekent voor het fragiele bondgenootschap van Washington, waarbij Oost-Europese landen naar verwachting loyaler zullen blijven aan de NAVO dan aan het Europese continent. De verklaring van president Joe Biden bevestigde dat de oorlog in Oekraïne “voor de NAVO, voor Oost-Europa” was.

Maar als de rest van het Amerikaanse bondgenootschap het zonder Frankrijk en Duitsland moet stellen, wordt het een zwakke partner. In ieder geval heeft Macron zojuist de wind doen keren die in de tegenovergestelde richting begon te waaien en die Rusland in een oorlog in Oekraïne heeft meegesleurd. Deze oorlog toont opnieuw aan dat het mogelijk is om terug te keren naar oorlogen om dominantie te verkrijgen, maar dat machtsbehoud een mislukt project is, zoals vele Amerikaanse oorlogen hebben aangetoond.

De Verenigde Staten kunnen geen enkele natie meer voor de gek houden en hun strategie is een open boek geworden voor wereldleiders. Een jaar oorlog tegen Rusland heeft de wereld veranderd, waardoor nauwe bondgenoten alternatieven voor de Amerikaanse dominantie hebben kunnen vinden of hun opties hebben kunnen diversifiëren. De resultaten, die zich nu aftekenen, laten zien waar de wereld naartoe gaat. Een jaar van oorlog tussen de VS en Rusland heeft zoveel belangrijke gebeurtenissen opgeleverd:

China werd ook een vredestichter na de Iran-Saudi-deal en sloot de EU en de VS uit als onbetrouwbare partners of waarborgers van de vrede, vooral na de terugtrekking uit de Iraanse nucleaire deal JCPOA in 2018 en toen de Europese ondertekenaars zich niet aan de afspraken hielden. Bovendien stuurde Washington zijn CIA-directeur om Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, twee oude bondgenoten van de VS, te vertellen dat het beëindigen van de oorlog in Jemen, toenadering tot Iran en Syrië en de verkoop van olie aan China in yuan botsten met de belangen van de VS. Het was een teken dat de olierijke landen hun wil uitoefenen en de belangen van hun bevolking boven die van de VS stellen. Bovendien helpen Saoedi-Arabië en de Emiraten de Amerikaanse dollar te verzwakken, waardoor de illegale en eenzijdige Amerikaanse sancties, die de Golfstaten niet meer lijken te respecteren, worden ondermijnd.

Het door de VS bewapende financiële SWIFT-systeem is niet langer het enige nadat Rusland, Iran en de BRICS-landen, waaronder Amerika’s bondgenoot India, gebruik zijn gaan maken van het Chinese alternatieve geldovermakingssysteem, het Cross Border Interbank Payment System (CIPS). New Delhi heeft gezegd geen belang te hebben bij het naleven van unilaterale westerse sancties tegen Moskou en zal blijven zoeken naar vitale energie en andere grondstoffen.

De normalisatie met Israël is afgenomen nu het tijdperk van Iran als eerste en enige vijand in het Midden-Oosten ten einde is. Israël gaat gebukt onder het gewicht van demonstraties die het van binnenuit hebben verzwakt, gevolgd door externe klappen uit Syrië en Libanon en binnen Palestina, die de fronten hebben verenigd en tegelijk de militaire macht van Israël hebben uitgedaagd.

Turkije, het op één na machtigste land in de NAVO, is ook dichter dan ooit bij Iran en Rusland gekomen, weg van de VS. Het Russische oorlogsschip Admiral Gorshkov meerde voor het eerst in zijn geschiedenis aan in de haven van Jeddah, geladen met 3M22-Zircon hypersonische raketten. Iraanse oorlogsschepen meerden aan in Rio de Janeiro, Brazilië, en negeerden de protesterende Amerikaanse regering. Teheran stuurde ook elke maand met olie geladen schepen naar Venezuela en Syrië en trotseerde daarmee de westerse sancties en de achtertuin van Amerika. China, Rusland en Iran voerden gezamenlijke marinemanoeuvres uit in zeeën die zijn voorbehouden aan de VS en zijn bondgenoten.

Demonstraties en inflatie treffen het Westen, dat de dreiging van armoede voelt met water- en energietekorten, stijgende voedselprijzen, een scherpe daling van de waarde van de nationale munt en de ineenstorting van de industrie.

Het doel om de Russische economie te vernietigen en Moskou op de knieën te krijgen is mislukt, en het boemerangeffect op het Westen is hard en pijnlijk. Dit zijn voorbeelden van de eerste resultaten van de prille Amerikaans-Russische oorlog in Oekraïne, die een nieuwe fase inluiden waarin de wereld afstand zal nemen van het unilateralisme. Het is normaal dat de Verenigde Staten proberen op te lossen waartoe zij denken in staat te zijn. Maar hoe zal het zijn dominantie handhaven? Zal Amerika zijn toevlucht nemen tot een nieuwe oorlog, of zal het de voldongen feiten erkennen? Het tij keert, en het is te laat om het te stoppen.

Meer artikelen van Elijah Magnier lezen?
Neem dan een
abonnement op het nieuwsportaal van ejmagnier.com

Elijah J Magnier is een ervaren oorlogscorrespondent en senior politiek risicoanalist met meer dan 35 jaar ervaring in het Midden-Oosten. Hij heeft diepgaande ervaring, solide contacten en politieke kennis opgedaan in Iran, Irak, Libanon, Libië, Soedan en Syrië. Gespecialiseerd in terrorisme en contraterrorisme, inlichtingen, politieke beoordelingen, strategische planning en grondig inzicht in politieke netwerken in de regio. Volgde ter plaatse de Israëlische invasie in Libanon (eerste oorlog 1982), de oorlog tussen Irak en Iran, de Libanese burgeroorlog, de Golfoorlog (1991), de oorlog in voormalig Joegoslavië (1992-1996), de Amerikaanse invasie in Irak (2003 tot heden), de tweede oorlog in Libanon (2006), de oorlog in Libië en Syrië (2011 tot heden). Woonde vele jaren in Libanon, Bosnië, Irak, Iran, Libië en Syrië.

Gerelateerd (berichten in dit archief):