Bron: Matthew Ehret substack.com 5 april 2023 ~~~
De officiële toetreding van Finland tot de NAVO is in de transatlantische technocratische sfeer bejubeld als een overwinning voor de democratie en de vrijheid. Jens Stoltenberg zei tijdens de openingsceremonie enthousiast tegen zijn Finse collega’s: “Met Finland als bondgenoot is Finland veiliger en de NAVO sterker. Uw strijdkrachten zijn omvangrijk en uiterst capabel, uw veerkracht is ongeëvenaard, en al vele jaren werken troepen uit Finland en de NAVO-landen zij aan zij als partners. Vanaf vandaag zijn wij bondgenoten.”
Maar hoe waar zijn deze uitspraken?
Terwijl Finland graag verkondigt dat zijn oorlog met Rusland in 1941-1944 niets te maken had met de Tweede Wereldoorlog, maar gewoon een defensieve alliantie met Duitsland was tegen de kwaadaardige Sovjet-Unie, en terwijl Zweden graag verkondigt dat het neutraal bleef tijdens de Tweede Wereldoorlog, spreken de feiten een heel andere taal.
Niet alleen speelden beide landen een agressieve rol in de oorlog tegen de Sovjet-Unie tijdens Operatie Barbarossa en daarna, maar beide landen verleenden ook enorme leningen en andere economische steun van 1940 tot 1945.
Op zuiver militair vlak zorgde het “neutrale” Zweden, onder leiding van koning Gustav V en de sociaal-democratische premier Per Albin Hannson, ervoor dat zijn grondgebied ter beschikking werd gesteld van de nazi’s tijdens de Slag om Narvik in 1940, die leidde tot de val van Noorwegen. Toen een jaar later Operatie Barbarossa van start ging, mocht Duitsland gebruik maken van de spoor- en communicatienetwerken op Zweeds grondgebied om via Finland de Sovjet-Unie binnen te vallen. Duitse soldaten en gevechtsuitrusting werden van Oslo naar Haparanda in Noord-Zweden vervoerd om aanvallen op Rusland voor te bereiden.
Op het economische front ging 37% van de Zweedse export tijdens de oorlog naar Duitsland, waaronder 10 miljoen ton ijzererts per jaar en de grootste productie van kogellagers, van vitaal belang voor de nazi-oorlogsmachine, die via havens naar nazi-landen werden geëxporteerd. bezet Noorwegen. De pro-fascistische familie von Rosen speelde een van de belangrijkste rollen bij de bevordering van de nazi-ideologie in Zweden: Eric von Rosen was medeoprichter van de Nationaal-Socialistische Partij van Zweden en gaf het Duitse oppercommando toegang tot de hogere regionen van de Zweedse adel.
Daarnaast was graaf Hugo von Rosen Hugo von Rosen directeur van de Amerikaanse tak van de Zweedse Enskilda Bank en SKF Bearing, die de stroom van geld en kogellagers (geproduceerd in Philadelphia) naar de Wehrmacht gedurende de oorlog beheerde.
Historicus Douglas Macdonald schreef: “SKF-kogellagers waren absoluut onmisbaar voor de nazi’s. De Luftwaffe kon niet vliegen zonder kogellagers, en tanks en pantserwagens konden niet rollen zonder. Nazi-kanonnen, bommenvizieren, generatoren en motoren, ventilatiesystemen, onderzeeërs, spoorwegen, mijnbouwmachines en communicatieapparatuur konden niet functioneren zonder kogellagers. In feite hadden de nazi’s de Tweede Wereldoorlog niet kunnen uitvechten als Wallenbergs SKF hen niet had voorzien van alle kogellagers die ze nodig hadden.”
Hugo was de aangetrouwde achterneef van Goering, en zijn neef Eric zal binnenkort een belangrijke rol spelen in dit verhaal.
Finlands nazi-erfenis
In tegenstelling tot Zweden heeft Finland nooit geprobeerd neutraliteit te veinzen, en in dit opzicht kan het worden geprezen omdat het de hypocrisie van zijn Zweedse neven heeft vermeden. Finland deelde een grens van 1340 km met Rusland, een gebied op 40 km van het huidige Sint-Petersburg, en was een waardevol stuk onroerend goed voor de nazi’s. In tegenstelling tot Zweden,
Tijdens de oorlog vochten 8000 Finse soldaten rechtstreeks aan de zijde van de nazi’s tegen de Russen, van wie velen tussen 1941 en 1943 dienden in pantserdivisies van de nazi-SS. Uit een schandalig rapport van 248 bladzijden dat de Finse regering in 2019 publiceerde, bleek dat niet minder dan 1408 Finse vrijwilligers rechtstreeks in de SS-panzerdivisie dienden en massale wreedheden begingen, waaronder de uitroeiing van joden en andere oorlogsmisdaden.
De oorzaak van Finlands bondgenootschap met de nazi’s tijdens de oorlog is ook veel duisterder dan de gezuiverde geschiedenisboeken toelaten.
Sinds het Verdrag van München van 1938, dat voorzag in de vernietiging van Tsjecho-Slowakije en de groei van een monster van Frankenstein in het hart van Europa, hadden de Sovjetleiders de opbouw van de nazi-oorlogsmachine op weg naar Rusland gadegeslagen als een treinbotsing in slow motion.
In zijn briljante The Shocking Truth About the Munich Agreement of 1938 toont Alex Krainer aan dat de Britse geheime diplomatie ervoor zorgde dat vanaf Hitlers overname van Oostenrijk tot de invasie van Polen in september 1939, de Britse appeasement slechts schijn van verzet tegen het nazisme opriep, terwijl het in feite de meedogenloosheid ervan aanmoedigde Groei als een Frankenstein-monster in het hart van Europa…,
De race om het hart veilig te stellen en Finland’s NaziWende.
Rusland wist dat een aanval onvermijdelijk was en ondertekende in augustus 1939 het Molotov-Ribbentroppact om zijn tijd af te wachten en te proberen een bufferzone in te stellen tussen het expansionistische naziregime en zichzelf. Tijdens deze kleine periode was er een race gaande om de belangengebieden te consolideren, waarbij Rusland defensief optrad om zijn huid te beschermen voordat de onvermijdelijke oorlog begon. Duitsland haastte zich ondertussen om het vuur aan de schenen te leggen met militaire operaties die het rijk over Europa verspreidden.
Rusland behaalde verschillende belangrijke strategische diplomatieke overwinningen door de ondertekening van wederzijdse bijstandspacten met Letland, Litouwen en Estland. Finland, onder leiding van veldmaarschalk Carl Gustaf Mannerheim en premier Risto Ryti, wees het Russische aanbod echter af.
In het mislukte Russisch-Finse verdrag inzake wederzijdse veiligheid bood Rusland aan Zuid-Karelië in het noorden af te staan in ruil voor een verplaatsing van de Sovjetgrens naar het westen op de Karelische Isthmus en toestemming om Russische bases in Finland te stationeren. De pro-Duitse regering van Ryti en Mannerheim had in de jaren dertig openlijk toenadering gezocht tot de Duitsers, en een groot deel van de Finse aristocratie had samen met hun Zweedse pro-Nazi tegenhangers waanvoorstellingen over expansionisme, die geloofden dat een groot deel van het noordwesten van Rusland, Oost-Karelië genaamd, blijkbaar een “zuiver” Scandinavisch volk bevatte dat niet was besmet met Slavisch of Scandinavisch bloed.
Bijschrift: Een kaart uit de Tweede Wereldoorlog met de meest radicale versie van de ‘Groot Finland’-ideologie, die een groot deel van het Noord-Russische grondgebied als eigendom van Finland beschouwde.
Finlands afwijzing van de samenwerkingsovereenkomst resulteerde in november 1939 in de Russische beslissing om binnen te vallen, wat resulteerde in het verlies van 20.000 Finse soldaten, 11% van het Finse grondgebied dat 1/3 van haar economisch potentieel vertegenwoordigde en een verbrand ego. Deze vier maanden durende “Winteroorlog” eindigde in maart 1940 met een gereduceerd en vernederd Finland dat uit was op wraak.
Veldmaarschalk Mannerheim en premier Ryti geloofden heilig in de ‘groter Finland’-mythe, waarbij Mannerheim aan de vooravond van het Finse akkoord met de nazi’s luidkeels aan zijn soldaten verkondigde dat “ik in 1918, tijdens de bevrijdingsoorlog [tegen Rusland], aan de Finnen en Weense Kareliërs had verklaard dat ik mijn zwaard niet in mijn schede zou steken voordat Finland en Oost-Karelië vrij zouden zijn”. Deze toespraak maakte het moeilijk om het idee te handhaven dat Finlands bondgenootschap met de nazi’s louter “defensief” was.
Hoewel revisionistische historici vaak beweren dat Herman Goring in augustus 1940 een persoonlijke boodschapper naar Helsinki stuurde om toestemming te vragen voor het gebruik van het Finse grondgebied in ruil voor wapens en steun, getuigt de verklaring van SS-kolonel Horst Kitschmann – die op de hoogte was van deze uitwisselingen – in 1945 dat het Mannerheim zelf was die als eerste contact opnam met Goring om voor te stellen deze regeling te treffen.
Gedocumenteerd in Henrik Lunde’s “Finland’s War of Choice” getuigde Kitschmann: “In de loop van deze gesprekken vertelde von Albedill [Duitse majoor in de attachéstaf die Kitschmann informeerde] mij dat generaal-majoor Roessing al in september 1940 in opdracht van Hitler en van de Duitse generale staf het bezoek van generaal-majoor Talwel, gevolmachtigde van maarschalk Mannerheim, aan het hoofdkwartier van de Führer in Berlijn had geregeld. Tijdens dit bezoek werd een overeenkomst bereikt tussen de Duitse en Finse generale staf over de gezamenlijke voorbereiding en uitvoering van een aanvalsoorlog tegen de Sovjet-Unie. In dit verband vertelde generaal Talwel mij tijdens een conferentie in zijn hoofdkwartier in Aunosa in november 1941, dat hij op persoonlijk bevel van maarschalk Mannerheim al in september 1940 als een van de eersten contact had opgenomen met het Duitse opperbevel met het oog op een gezamenlijke voorbereiding van een Duitse en Finse aanval op de Sovjet-Unie.”
In september 1940 werd een geheim Fins-Duits doorvoerverdrag goedgekeurd en het debacle van Barbarossa werd in gang gezet.
Op 16 juni 1941 riep Mannerheim 16% van de Finse bevolking op om mee te vechten met de Wehrmacht als voorbereiding op deze aanval.
Toen Barbarossa op 22 juni 1941 officieel van start ging, waren er 400.000 Finse en Duitse troepen in Finland, terwijl de Finse vliegvelden werden overgedragen aan nazi-bommenwerpers.
Mannerheims pact met de duivel resulteerde in een vroege overwinning, aangezien zijn droom van een “Groot Finland” eindelijk tot leven was gekomen toen uitgestrekte gebieden van Moermansk tot het Onegiameer in 1941-1944 onder Finse bezetting vielen. Gedurende deze periode werden etnische Russen en Joden in Finland naar dwangarbeiderskampen gestuurd, waar velen werden uitgeroeid.
In het Finse rapport van 2019 stond: “De subeenheden en mannen van de SS-divisie Wiking die betrokken waren bij de opmars naar de Sovjet-Unie en de tocht door Oekraïne en de Kaukasus waren betrokken bij talrijke wreedheden… Uit de dagboeken en herinneringen van de Finse vrijwilligers blijkt dat vrijwel iedereen onder hen vanaf het begin op de hoogte moet zijn geweest van de wreedheden en slachtpartijen”.
Toen de Finse SS Wiking Divisie tussen juli-augustus 1941 via West-Oekraïne oprukte, werden meer dan 10.000 burgers gedood in Lviv en Zhytomyr en nog eens meer dan 600.000 in de regio vanaf het begin van Barbarossa tot maart 1942.
Het vreemde geval van Finlands blijvende hakenkruis
Er moet nu iets gezegd worden over het merkwaardige officiële Finse luchtmachtlogo dat in 1919 werd gecreëerd en dat bleef bestaan tot 2020, toen het logo werd verwijderd van vliegtuigen, vlaggen en uniformen (hoewel het nog steeds op de muren van de luchtmachtacademie staat).
Ik doel hier natuurlijk op het vreemde hakenkruis dat Finland na 1945 niet bereid bleek van zijn militaire vliegtuigen of uniformen te verwijderen, ondanks de val van de nazi-bondgenoten.
Gesanctioneerde geschiedenisboeken zijn er snel bij om deze eeuwenlange fetisj met het hakenkruis af te doen als een totaal toeval dat niets te maken heeft met de nazi’s, omdat de nazi-partij het symbool een vol jaar na de Finse regering invoerde. Maar zoals de meeste van onze officiële historische verhalen brokkelt ook dit verhaal bij de minste druk in stukken.
Het verhaal gaat dat de Zweedse graaf Eric von Rosen het Witte Leger van Finland in 1918 een met hakenkruizen versierd vliegtuig van het type Thulin D schonk, waarmee de Finse luchtmacht werd opgericht met het hakenkruis als officieel logo. Aangezien von Rosen het hakenkruis al als zijn persoonlijk embleem gebruikte sinds hij het voor het eerst zag op oude runen toen hij op de middelbare school zat, wordt geconcludeerd dat de Finse militaire hakenkruizen en hun nazi-tegenhangers geen enkel verband kunnen hebben.
Deze bewering gaat volledig voorbij aan het feit dat beide broers Eric en Clarence von Rosen vooraanstaande edelen waren die trots de nazi-zaak verdedigden, de Zweedse eugenetica sponsorden via het Zweeds Instituut voor Rassenbiologie aan de Universiteit van Uppsala (ca. 1922), lobbyden voor sterilisatiewetten en Hitler introduceerden bij de bovenlaag van de Zweedse elite. In 1933 werd Eric von Rosen stichtend lid van de Nationalsocialistiska Blocket (alias: “De Nationale Socialistische Partij van Zweden”).
De krachtige steun voor de nazi’s (waaronder de invloed van de von Rosen’s op de Zweedse Enskilda Bank en SKF) maakt ook dat we de nauwe relatie die zowel Clarence, Eric als Hugo von Rosen hadden met hun zwager Hermann Goring, die na WO I als persoonlijke piloot voor Eric von Rosen had gewerkt, anders moeten interpreteren.
Tijdens een verlengd verblijf op het kasteel Rockelstad van von Rosen in 1920 maakte Goring voor het eerst kennis met 1) von Rosens hakenkruizen die het kasteel en het aangrenzende jachtslot versierden, 2) von Rosens passie voor natuurbehoud waar Goring het mee eens was en die later de eerste minister van bosbouw en natuurbehoud van het naziregime werd in de jaren 1930 en 3) Eric von Rosens schoonzus Carin von Kantzow die spoedig Goring’s vrouw werd en door Hitler “First Lady of the Nazi Party” werd genoemd.
Bijschrift: Foto van Birgitta, Mary, Hermann Göring en Eric von Rosen in Rockelstad in Zweden 1933.
Eric en Clarence von Rosen waren volgelingen van een occulte sekte genaamd Ariosophism, geleid door een mystieke rune-geobsedeerde dichter genaamd Guido von List, die simpelweg de theosofie van Madame Blavatsky nam en er een Arische rassensuperioriteit draai aan gaf met een verhoogde focus op Wotan mythen. In deze sekte werden het hakenkruis en andere runensymbolen zoals de Othala rune, Ehlaz/levens rune, Sig-runen (later gebruikt door de SS), en wolfshoek behandeld als heilige beelden begiftigd met magische kracht.
Guido von List had zijn sekte georganiseerd in een binnen- en buitenkern waarbij de “uitverkorenen” een geheime interpretatie van de runen leerden onder een occult elitegenootschap genaamd de Hoge Armanen Orde waar von List zelf als Grootmeester fungeerde.
Dit racistische occulte Ariërisme met zijn theosofische doelstelling om hindoeïstische en boeddhistische mystiek in te brengen in een nieuw postchristelijk tijdperk werd in deze periode een uiterst populair fenomeen onder de adellijke families van Europa. Het doel was om een perverse interpretatie van oosters spiritualisme zonder inhoud te gebruiken en een nieuwe orde te scheppen op basis van een “Watermantijdperk”, dat het verouderde “Vissentijdperk” zou vervangen, dat het verouderde verstand vertegenwoordigde, zoals geïllustreerd door mensen als Socrates, Plato en Christus.
Uit de Hoge Armanen Orde groeide al snel een andere geheime occulte organisatie, de Thule Society, waarvan Rudolf Hess, Hans Frank, Hermann Goring, Karl Haushofer en Hitlers coach Dietrich Eckart de belangrijkste leden waren.
Een ongemakkelijk feit moet nu onder ogen worden gezien
Het is een ongemakkelijk feit in de geschiedenis, dat diezelfde machten die het fascisme deden ontstaan, nooit zijn gestraft tijdens de processen van Neurenberg. De industriëlen en financiers van Wall Street, die Duitsland voor en tijdens de oorlog van geld en voorraden voorzagen, werden niet gestraft… noch de Britse financiers van de Bank of England, die ervoor zorgden dat de nazi-kas gevuld werd met geconfisqueerde buit uit Oostenrijk, Tsjecho-Slowakije of Polen.
Het naoorlogse tijdperk zag niet alleen een enorme reorganisatie van fascistische moordenaars in de vorm van de door de CIA/NAVO geleide operatie Gladio en we weten dat Allan Dulles rechtstreeks toezag op de heractivering van Hitlers chef van de inlichtingendienst Reinhard Gehlen in de commandostructuur van de West-Duitse inlichtingendienst, samen met zijn hele netwerk. Oekraïense Nazi’s als Stefan Bandera en Mikola Lebed werden onmiddellijk opgenomen in ditzelfde apparaat met Bandera die met Gehlen werkte van 1956 tot zijn dood in 1958, terwijl Lebed werd opgenomen in de Amerikaanse inlichtingendienst die een CIA dekmantelorganisatie genaamd Prolog leidde.
Zoals Cynthia Chung onlangs uiteenzette in haar Sleepwalking into Fascism, genoten niet minder dan tien hooggeplaatste voormalige nazi’s enorme macht binnen de NAVO-commandostructuur tijdens de donkere jaren van Operatie Gladio. Cynthia schrijft: “Van 1957 tot 1983 had de NAVO ten minste één, zo niet meerdere hooggeplaatste “voormalige” nazi’s het volledige commando over meerdere afdelingen binnen de NAVO… De positie van NAVO-commandant en opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in Midden-Europa (CINCENT Commander in Chief, Allied Forces Central Europe – AFCENT) werd 16 JAAR lang, van 1967-1983, uitsluitend vervuld door “voormalige” nazi’s.”
Gedurende deze jaren organiseerde Gladio niet alleen een stroom van terreur tegen de bevolking van Europa, door gebruik te maken van “marxistische” frontgroepen of door indien nodig aanslagen te plegen op waardevolle doelwitten als Dag Hammarskjold, Enrico Mattei, Aldo Moro of Alfred Herrhausen. Staatslieden die zich niet aan de regels van het Grote Spel hielden, waren helaas niet meer van deze wereld.
Het zelfbenoemde imago van de NAVO als voorbode van de “liberale, op regels gebaseerde internationale orde” is meer dan een beetje oppervlakkig als men kijkt naar de door de nazi’s getekende bondgenootschappen waarvan veel NAVO-fielen in de Atlantische Raad wensen dat ze vergeten worden. Deze geschiedenis zou ons er ook toe moeten brengen de ware oorzaken van de oprichting van de NAVO in 1949 opnieuw te evalueren, die als een nagel aan de doodskist diende voor Franklin Roosevelts visie van een U.S.-Russia-China alliantie, waarvan hij hoopte dat het het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog vorm zou geven.
De groei van de NAVO rond de perimeter van Rusland sinds 1998 en de door de NAVO geleide massale wreedheden van bombardementen in Bosnië, Afghanistan en Libië moeten ook opnieuw worden geëvalueerd met deze nazi-stamboom in gedachten.
Waarom heeft de NAVO ter ere van “Vrouwendag” dit jaar beelden geplaatst van een Oekraïense soldaat die duidelijk een zwarte zon van de Thule-society op haar uniform draagt? Waarom worden actieve Oekraïense nazi’s die dienen in Azov en Aidar bataljons systematisch verdoezeld door de NAVO propaganda outlets of mainstream media ondanks de bewezen gevallen van massale wreedheden in Oost-Donbass sinds 2014? Waarom beleven nazi-bewegingen een enorme opleving in heel Oost-Europa – vooral in landen die sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie onder de invloed van de NAVO zijn gekomen?
Is het mogelijk dat de oorlog waarvan we dachten dat de geallieerden die in 1945 hadden gewonnen, slechts een veldslag was in een grotere oorlog om de beschaving waarvan de uitkomst nog moet worden afgewacht? Zeker, patriotten van Finland en Zweden zouden heel diep moeten nadenken over de duistere tradities die het risico lopen nieuw leven ingeblazen te worden als ze meedoen aan een nieuwe Operatie Barbarossa in de 21e eeuw.
De auteur heeft onlangs een presentatie gegeven over dit onderwerp, die u hier kunt bekijken.