Waarvoor gebruiken Rusland en China hun militaire superioriteit?

02mei 2023 by ian 
Bron:  Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk, Paris 2 mei 2023 ~~~

In tegenstelling tot wat het Westen denkt, hoeven zij niet bang te zijn voor militaire superioriteit door Rusland en China, maar wel voor het gebruik van hun militaire macht om het Westen te dwingen zijn handtekening te respecteren.

Ook in de talen عربي Deutsch ελληνικά English
Español français italiano Português русский

Rusland en China beschikken over wapens die veel beter zijn dan die van het Westen. Rusland heeft de oorlog in Syrië gewonnen en staat op het punt te winnen in Oekraïne. Ondanks haar inspanningen is de NAVO, die in het Midden-Oosten al heeft gefaald met de jihadisten, niet in staat de realiteit op het slagveld te keren.

De mentaliteit van de voormalige koloniale machten doet hen geloven dat Rusland en China hun militaire superioriteit zullen gebruiken om hun manier van leven op te leggen aan de rest van de wereld. Dat is helemaal niet hun bedoeling en dat is ook niet wat ze doen.

Moskou en Peking blijven aandringen op de toepassing van het internationale recht. Meer niet. De Russen willen thuis met rust gelaten worden, terwijl de Chinezen hopen overal handel te kunnen drijven.

De gebeurtenissen in Oekraïne hebben ons de eisen doen vergeten die Rusland sinds 2007 keer op keer heeft herhaald: Rusland eist zijn eigen veiligheidsgaranties, met name de afwezigheid van arsenalen van derde landen die bij zijn buren zijn opgeslagen. Rusland heeft niet de middelen om zijn grenzen, de grootste ter wereld, te verdedigen. Het kan zijn veiligheid dus niet garanderen als vijandelijke legers zich op meerdere fronten aan zijn grenzen opeenhopen, tenzij het de “verschroeide aarde-strategie” van maarschalk Fedor Rostoshin toepast. Dit was de strekking van alle onderhandelingen over de hereniging van Duitsland. De USSR was hiertegen gekant, tenzij het nieuwe Duitsland toezegde geen NAVO-wapens in het oosten op te slaan. Dit was de strekking van alle onderhandelingen met de voormalige Warschaupactstaten. En dit was ook de strekking van de onderhandelingen met alle staten van de voormalige USSR. Moskou is er nooit tegen geweest dat een staat zijn bondgenoten kiest en uiteindelijk lid wordt van de NAVO. Wel maakte het altijd bezwaar als het NAVO-lidmaatschap de plaatsing van NAVO-wapenvoorraden op het grondgebied van een buurstaat met zich meebracht.

Moskou was pas tevreden in 1999, toen 30 OVSE-lidstaten de Verklaring van Istanbul ondertekenden, bekend als het Handvest voor Veiligheid in Europa, waarin twee belangrijke beginselen zijn vastgelegd

het recht van elke staat om de bondgenoten van zijn keuze te kiezen en

de plicht van elke Staat om de veiligheid van anderen niet in gevaar te brengen bij het waarborgen van zijn eigen veiligheid.

Het was de schending van deze beginselen, en alleen dat, die tot het conflict in Oekraïne heeft geleid. Dat was de strekking van de toespraak van president Vladimir Poetin op de Veiligheidsconferentie van München in 2007: hij veroordeelde toen de niet-naleving van de OVSE-verbintenissen en de vestiging van een “monopolistische” wereldregering.

Het Westen, dat Rusland zag als een mislukt land, gaf hem natuurlijk gelijk, maar spotte met zijn onmacht. Het had ongelijk: Rusland heeft zichzelf hersteld en heeft hen ingehaald. Vandaag gebruikt Rusland zijn kracht om ons de beginselen die wij hebben ondertekend te doen respecteren, niet om ons hun manier van denken op te leggen.

Sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie heeft het Westen de verplichtingen die het tijdens de Koude Oorlog is aangegaan, verwaarloosd om een “Nieuwe Wereldorde” op te bouwen, zoals Margaret Thatcher en George Bush Sr. het uitdrukten; een Nieuwe Wereldorde “gebaseerd op regels” die het Westen zelf heeft gedefinieerd. Zo hebben zich schendingen van onze handtekening en dus van het internationaal recht opgestapeld.

Er is een fundamentele onverenigbaarheid tussen het internationaal recht, dat voortvloeit uit de Conferentie van Den Haag van 1899, en het Angelsaksisch recht: het internationaal recht is een positief akkoord. Het is unaniem vastgesteld. Dat betekent dat het wordt aanvaard door iedereen die het toepast. Het Angelsaksische recht daarentegen is gebaseerd op gewoonte, op gebruik. Het loopt daarom altijd achter op de ontwikkeling van de wereld en bevoordeelt degenen die de wereld hebben gedomineerd.

Vanaf 1993 begon het Westen één voor één alle internationale verdragen te vervangen en te herformuleren in Angelsaksisch recht. Madeleine Albright, die toen onder president Bill Clinton de Verenigde Staten vertegenwoordigde in de VN-Veiligheidsraad, was de dochter van professor Josef Korbel. Deze Tsjechische diplomaat, die professor werd aan de Universiteit van Denver, doceerde dat de beste manier voor de Verenigde Staten om de wereld te domineren niet was om deze militair te veroveren, om haar een eigen rechtssysteem te laten aannemen, zoals de Britse Kroon had gedaan in haar imperium. Na ambassadeur bij de VN te zijn geweest, werd Madeleine Albright minister van Buitenlandse Zaken. Toen president George W. Bush Bill Clinton opvolgde, was het de geadopteerde dochter van Josef Korbel, Condoleezza Rice, die haar plaats innam na het Colin Powell intermezzo. In de praktijk heeft het Westen twee decennia lang geduldig het internationale recht vernietigd en zijn regels opgelegd, tot het punt waarop het zich nu de nadrukkelijke titel “Internationale Gemeenschap” toeeigent.

Op 21 maart 2023 werden de presidenten van Rusland en China, Vladimir Poetin en Xi Jinping, het in Moskou eens over een gemeenschappelijke strategie om het internationaal recht naar de overwinning te leiden. In hun ogen is het gewoon een kwestie van ontmanteling van alles wat Madeleine Albright en Condoleezza Rice hebben bewerkstelligd.

Rusland, dat gedurende de maand april de VN-Veiligheidsraad voorzat, heeft besloten een open debat te houden over “Handhaving van de internationale vrede en veiligheid: een doeltreffend multilateralisme op basis van de verdediging van de beginselen die zijn vastgelegd in het Handvest van de Verenigde Naties”.

De zitting, die werd voorgezeten door de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov, was niet bedoeld om de vuile was uit te pakken die zich sinds de val van de Sovjet-Unie had opgehoopt, maar om zoveel mogelijk staten te mobiliseren. In de kadernota die Rusland voorafgaand aan het debat verspreidde (S/2023/244), legde Moskou uit hoe de westerse unipolaire orde het internationale recht verdrong. Het waarschuwde ook voor de rol van niet-overheidsactoren, de beruchte “NGO’s”, in dit systeem. In dit kaderdocument werd ook benadrukt dat het gebruik van mensenrechten als criterium voor goed bestuur niet tot een haalbaar doel leidt, maar ze tot een politiek wapen maakt en de verbetering ervan ernstig belemmert. In het algemeen worden internationale tribunalen nu meer gebruikt om goedheid te prediken dan om recht te spreken. Zij worden bijna niet meer gebruikt om geschillen te beslechten, maar vooral om hiërarchieën te creëren; om te verdelen in plaats van te verenigen. De nota werd afgesloten met een reeks vragen, waaronder: “Wat kan worden gedaan om de cultuur van dialoog en consensus binnen de [VN] organisatie, inclusief de Veiligheidsraad, te herstellen? Wat is de beste manier om aan te tonen dat de huidige situatie, die wordt gekenmerkt door een selectieve benadering van de normen en beginselen van het internationaal recht, met inbegrip van het Handvest, onaanvaardbaar is en niet kan voortduren? “.

De tussenkomst van de secretaris-generaal van de VN, de Portugees António Guterres, leidde niet tot enige vooruitgang. Hij beperkte zich tot het presenteren van het toekomstige programma van de VN. Het grote aantal deelnemers aan het debat splitste zich vervolgens op in drie groepen.

Rusland prees het VN-Handvest en betreurde de ontwikkeling ervan in de afgelopen dertig jaar. Het pleitte voor de gelijkheid van alle soevereine staten en hekelde de exorbitante macht van het Westen en zijn unipolaire organisatie. Het herinnerde eraan dat de speciale militaire operatie in Oekraïne het resultaat was van een staatsgreep in Kiev in 2014 en dat het probleem dus niet Oekraïne was, maar de manier waarop wij internationale betrekkingen onderhouden. En passant waarschuwde Rusland de secretaris-generaal van de VN en herinnerde hem aan zijn plicht tot onpartijdigheid. Het benadrukte dat als de documenten van de komende topontmoetingen van de organisatie dit beginsel niet respecteren, zij de wereld verder zullen verdelen in plaats van haar te verenigen.

De Groep Vrienden v/d Verdediging van het VN-Handvest en de Groep van 77 sloten zich aan bij de Russische benadering.

Een tweede groep, bestaande uit westerse politici, leidde het debat voortdurend af naar de Oekraïense kwestie, weigerde de staatsgreep van de Maidan in overweging te nemen, benadrukte het geweld van de Russische “invasie” en herinnerde aan de menselijke kosten daarvan.

Een derde groep vuurde scherpere pijlen af. Pakistan veroordeelde het begrip “netwerk-multilateralisme” als strijdig met een internationale orde van soevereine en gelijke staten. Het verwierp ook elk vooruitzicht van een “unipolaire, bipolaire of zelfs multipolaire wereld die door een paar ultramachtige staten zal worden gedomineerd”. Ethiopië en Egypte hekelden de rol die de grootmachten aan niet-overheidsactoren hebben toegekend.

Terwijl Rusland en China vóór het debat verschillende delegaties hadden herinnerd aan de internationale verdragen die de Nieuwe Wereldorde flagrant schendt, waren er in dit debat geen vragen over specifieke gevallen, met uitzondering van Oekraïne, dat door het Westen aan de orde werd gesteld.

Men moet echter rekening houden met de vele claims van niet-westerse landen, d.w.z. regeringen die 87% van de wereldbevolking vertegenwoordigen.

Bijvoorbeeld 
 Finland heeft zich er in 1947 schriftelijk toe verbonden neutraal te blijven. Zijn lidmaatschap van de NAVO is dus een schending van zijn eigen handtekening. 
 De Baltische Staten hebben zich bij hun oprichting in 1990 schriftelijk verplicht tot het behoud van de monumenten ter ere van de offers van het Rode Leger. De vernietiging van deze monumenten is daarom een schending van hun eigen handtekening. 
 De Verenigde Naties hebben op 25 oktober 1971 resolutie 2758 aangenomen waarin wordt erkend dat Peking, en niet Taiwan, de enige legitieme vertegenwoordiger van China is. Als gevolg daarvan werd de regering van Chiang Kai-shek uit de Veiligheidsraad gezet en vervangen door die van Mao Zedong. Daarom vormen bijvoorbeeld de recente Chinese marinemanoeuvres in de Straat van Taiwan geen agressie tegen een soevereine staat, maar een in alle vrijheid inzetten van zijn strijdkrachten in zijn eigen territoriale wateren. 
 Het Verdrag inzake de niet-verspreiding van kernwapens uit 1968 verplicht de ondertekenende staten ertoe geen kernwapens over te dragen aan een derde land. In het kader van de NAVO hebben de Verenigde Staten echter tactische (niet strategische) kernbommen overgedragen aan enkele van hun overzeese bases. Bovendien hebben zij buitenlandse militairen opgeleid om ze te gebruiken. Dit is een schending van hun handtekening door de VS en door Duitsland, België, Italië, Nederland en Turkije. enz. enz.

Wat wij in het “Westen” uiteindelijk moeten vrezen van Rusland en China is dat zij ons zullen dwingen onszelf te zijn en ons woord te houden.

Topfoto: De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov zit op 24 april 2023 de VN-Veiligheidsraad voor.

Gerelateerd (artikelen in dit archief):