Kinzhal raketaanval op NAVO bunker – Waarom zwijgt iedereen?

09mei 2023 by ian 
Bron: Lyuba Lulko 
pravda 21 april 2023 ~~~

Russische noch Amerikaanse autoriteiten zeggen iets over de raketaanval op de regio Lviv in Oekraïne die op 9 maart, precies een maand geleden plaatsvond. Wel kan men gevolgen van die aanval zien in het veranderende beleid van de NAVO.

Berichten over de Kinzhal-raketaanval op een NAVO-bunker verschenen in Oekraïense Telegram-kanalen en in een weinig bekende Griekse publicatie. Maar noch het Russische ministerie van Defensie, noch het Pentagon gaven commentaar op de gebeurtenis.

Hypersonische Kinzhal-raketten konden niet anders dan het doel treffen, aangezien de raketten onkwetsbaar zijn voor alle luchtafweer. Dit is een feit dat zelfs het Pentagon toegeeft.

Ten tweede werden de Kinzhal-raketten gebruikt om een zeer belangrijk doelwit diep onder de grond te raken. Naar verluidt bevond het doel zich in Lviv in West-Oekraïne – een bunker van de Strijdkrachten van Oekraïne, waar ook NAVO-specialisten werkten. De bunker bevond zich naar verluidt 120 meter onder de grond.

Het Kremlin moest wel goede redenen hebben om een dergelijke aanval uit te voeren. Een van die redenen was een terroristische aanslag in de Russische regio Bryansk op 2 maart, waarbij een burger werd gedood en een jongen gewond raakte.

Het was een terreurdaad, want de missie van een groep Oekraïense militanten onder vermomming van “het Russische bevrijdingsleger” had geen militaire betekenis. Waarschijnlijk waren geheime diensten van Oekraïne, de VS en mogelijk het VK bij de operatie betrokken. Belangrijker is echter dat het de eerste terroristische aanval was op de “oude” gebieden. Dat was al een existentiële bedreiging, en Rusland moest reageren.

Het antwoord kwam in de vorm van de Kinzhal-raketaanval, waarbij naar verluidt maar liefst 160 NAVO-officieren in de bunker werden vernietigd.

De NAVO had nog maar één adequate reactie over – een nucleaire.

Als de NAVO deze verliezen zou erkennen, zou het bondgenootschap adequate maatregelen moeten nemen als antwoord. De NAVO zou bijvoorbeeld een Russisch controlecentrum in de regio Kherson kunnen aanvallen. Dit zou echter een tactische nucleaire aanval vanuit Europa moeten zijn, omdat de NAVO niet beschikt over een ongrijpbaar hypersonisch wapen zoals dat van Rusland.

De tests van zo’n raket eindigden in maart met een mislukking. Toevallig beschikt Moskou al lang over een breed scala aan hypersonische wapens en werkt het aan zijn nieuwe generatie, terwijl het Pentagon er alleen in slaagt stabiele vluchten met supersonische snelheid uit te voeren.

Na 9 maart stond Washington dus voor een dilemma:

  • ofwel het conflict met Rusland verhogen tot een nucleair niveau
  • of een andere uitweg zoeken en het conflict bevriezen.

Zoals blijkt uit de gebeurtenissen die daarna plaatsvonden, werd voor de tweede optie gekozen, aangezien het doel van de oorlog voor de Amerikanen niet is om de Russische Federatie te verslaan, maar om hun bankiers in staat te stellen te investeren en enorme winsten te behalen uit het herstel van Oekraïne. Natuurlijk zou Rusland daarvoor een pro-westerse regering over moeten laten.

Blijkbaar vreesden Amerikaanse militaire functionarissen dat sommige mensen in het Amerikaanse Congres zouden aandringen op een nucleaire aanval op Rusland. Dit is nog een reden voor de Amerikaanse media om de nasleep van de Kinzhal-raketaanval onder het tapijt te vegen.

Hoe het conflict in Oekraïne wordt bevroren

Verdere gebeurtenissen vormen een logische keten.

In maart en april verdrievoudigde het aantal berichten in de westerse media over de slechte gang van zaken binnen de gelederen van de strijdkrachten van Oekraïne. Er waren mensen in rode broeken die inlichtingengegevens lekten over de ineenstorting van de strijdkrachten van Oekraïne.

Zij stelden ook de noodzaak van onderhandelingen tussen Kiev en Moskou aan de orde, waarbij territoriale concessies moeten worden gedaan.

De Franse president Emmanuel Macron ging naar China (want Xi Jinping wil Anthony Blinken niet ontmoeten en neemt ook geen telefoontjes aan van Joe Biden) waar hij zich aansloot bij het vredesplan van Beijing.

De “corridors van solidariteit” voor de export van Oekraïens graan door Europa werden met spoed afgeschaft, waardoor Kiev begrotingsinkomsten misliep. Opmerkelijk is dat het Warschau was dat het initiatief nam tot de beperking, hoewel Polen brandde van verlangen om een confederatie met Oekraïne op te richten. Dit idee is nu van tafel.

Er werd zelfs gesproken over de fysieke eliminatie van Zelensky.

Het bezoek van Jens Stoltenberg aan Kiev was de kers op de taart. Terwijl Stoltenberg in Kiev was, publiceerde The Washington Post een artikel waarin Zelensky de situatie in Bakhmut werd verweten. De VS zouden hem daarvoor gewaarschuwd hebben, maar nu kan hij alleen zichzelf de schuld geven. Het lijkt erop dat Stoltenberg de laatste waarschuwing aan Zelensky bracht – onderhandelen met Moskou.

Westerse bankiers moeten winst kunnen maken

In de nabije toekomst, waarschijnlijk met een ander leiderschap in Kiev, zal Washington instemmen met alle eisen van Moskou inzake de kwestie Oekraïne in termen van territoriale concessies. In ruil daarvoor zullen de VS deelnemen aan het economisch herstel van Oekraïne. Het is natuurlijk mogelijk dat dit plan niet doorgaat en Washington met lege handen achterblijft. In dat geval zal het moeilijk zijn om aan de Amerikaanse belastingbetalers uit te leggen wat er sinds de crisis in Oekraïne is gebeurd.

Men kan zich ook afvragen waarom het Russische Ministerie van Defensie met geen woord rept over de vernietiging van de NAVO-bunker in Lviv. De reden is blijkbaar dezelfde: Rusland heeft ook geen behoefte aan een escalatie van het conflict met de Verenigde Staten.