Imran Khan en de onafhankelijkheid van Pakistan

16mei 2023 by ian 
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk Paris, 16 mei 2023 ~~~

Pakistan is nooit onafhankelijk geweest. Het is altijd een speelbal gebleven in de handen van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Tijdens de westerse oorlog tegen het Afghaanse communistische regime werd het een uitvalsbasis voor Bin Ladens mujahideen en Arabische strijders. Maar het afgelopen decennium heeft een cricketkampioen geprobeerd Pakistan te bevrijden, vrede te sluiten met India en sociale voorzieningen te creëren: Zijn naam is Imran Khan.

Ook in de talen: عربي Deutsch ελληνικά 
English Español français italiano Português

De Pakistaanse bevolking komt in opstand tegen zijn leger en het politieke gezag. Overal ontstaan demonstraties ter ondersteuning van de voormalige premier Imran Khan, die net is vrijgelaten maar waartegen honderd rechtszaken lopen.

Wie is Imran Khan?

Imran Khan komt uit een illustere Pashtun-familie. Zijn vader stamt af van een Indiase generaal en gouverneur van Punjab, en zijn moeder van een soefimeester die het Pashto-alfabet heeft ontwikkeld. Hij is opgeleid in Lahore en vervolgens in Engeland in Oxford. Hij spreekt Saraïki, Urdu, Pashto en Engels. Hij is een cricketspeler, de belangrijkste sport in Pakistan. Hij was kapitein van het nationale team in 1992 en wist de Wereldbeker te winnen. Tussen 1992 en 1996 wijdde hij zich uitsluitend aan filantropische activiteiten. Met het geld van zijn familie opende hij een ziekenhuis voor kankerpatiënten en een universiteit. In 1996 ging hij de politiek in en richtte hij de Pakistan Movement for Justice (PTI) op. Hij won in 2018 een zetel in de Nationale Vergadering, maar was de enige verkozene van zijn partij.

Imran Khan is geen politicus zoals de anderen. Hij herkent zich in de visie van Mohamed Iqbal (1877-1938), de geestelijke vader van Pakistan. Hij wilde breken met de religieuze onbuigzaamheid van de islam en een poging tot interpretatie ondernemen, maar hij bleef gevangen in een gangbare en juridische visie op de islam. Imran Kahn vond zijn weg pas toen hij de Iraanse filosoof en socioloog Ali Shariati ontdekte, een vriend van Jean-Paul Sartre en Fratnz Fanon [1]. Shariati, onbekend in het Westen, stelde zijn studenten voor de voorschriften van de Islam te evalueren door ze in praktijk te brengen en alleen die voorschriften te behouden die zij nuttig vonden. Zelf hield hij zich bezig met een herinterpretatie van de islam die jonge Iraniërs fascineerde. Hij sprak zich uit tegen het regime van Sjah Reza Pahlevi en steunde Ayatollah Rouhollah Khomeiny, die toen in ballingschap was en door alle Iraanse geestelijken unaniem als ketter werd beschouwd. Hij werd vermoord door de geheime politie van de sjah, de sawak, in Engeland in 1977, net voor Khomeini’s terugkeer naar zijn land. Hij was derhalve de aanstichter van de Iraanse revolutie, maar hij heeft het nooit geweten.

Imran Khan is dus een soenniet, en een bewonderaar van een sjiitische filosoof. Hij stelt voor zijn land te moderniseren, niet door de religieuze tradities uit te roeien, maar integendeel door te proberen ze te sorteren om alleen de beste te behouden. Hij is buitengewoon open en tolerant in een land dat als eerste ter wereld werd geregeerd door de Egyptische Moslimbroederschap, een sektarische politieke partij die banden heeft met de Britse MI6 [2]. Net als Ali Shariati is hij een revolutionair in de edele zin van het woord en een anti-imperialist. In zijn politieke leven heeft hij altijd de Angelsaksische overname van zijn land aan de kaak gesteld. Hij wordt dus logischerwijs het mikpunt van de Britse en Amerikaanse imperialisten.

Toen president Barack Obama beweerde Osama Bin Laden in Pakistan te hebben gedood [3], beschuldigde de Pakistaanse politieke klasse het leger ervan onderdak te hebben geboden aan staatsvijand nummer één van de Verenigde Staten. Pakistan heeft in theorie een burgerlijk regime, maar het is door talloze militaire staatsgrepen geteisterd. Het leger, dat het enige effectieve bestuur vormt, heeft geleidelijk de controle over veel economische sectoren overgenomen. Tijdens de oorlog in Afghanistan steunde het namens de CIA de Afghaanse mujahideen en natuurlijk de Arabische strijders van Osama Bin Laden. Om het leger op zijn plaats te zetten, organiseerden de civiele autoriteiten de “memorandum-affaire”. Een geheim document waar de Wall Street Journal over berichte, zou zijn gestuurd naar de voorzitter van de Amerikaanse Joint Chiefs of Staff, generaal Mike Mullen, om een nieuwe staatsgreep in Pakistan te voorkomen. Iram Khan staat niet aan de kant van het leger of de politieke klasse. Hij roept op tot vervroegde verkiezingen. Hij gelooft niets van de versie van de VS, het leger of de politici. Hij voert zowel campagne tegen corruptie als tegen onderwerping aan de VS, twee thema’s die beide Pakistaanse kampen aangaan. In een paar maanden tijd is zijn partij uit de schaduw gekomen en heeft zijn discours zijn volk voor zich gewonnen. Hij vormde een coalitie en werd premier in 2012.

Een afvallige premier

Toen hij staatshoofd was creëerde hij, geïnspireerd door het voorbeeld van Mohammed, een gratis gezondheidszorgprogramma in Punjab, opende hij opvangcentra voor daklozen en voerde hij een programma voor sociale bescherming en armoedebestrijding in.

Hij botste met de islamisten van Tehreek-e-Labbaik Pakistan die de doodstraf eisten voor godslasteraars. Tijdens de aanslag op het voormalige pand van Charlie-Hebdo in Parijs en de moord op een leraar Samuel Paty [4] in Conflans-Sainte-Honorine viel hij de Franse president Emmanuel Macron aan, die de aanvallen op de islam die door deze misdaden werden uitgelokt rechtvaardigde. Uiteindelijk heeft hij, na een moeizaam akkoord met de fanatici van Tehreek-e-Labbaik Pakistan, deze beweging verboden.

Als symbool van zijn ruimdenkendheid heeft hij de Kartarpur-corridor aangelegd, waardoor Indiase sikhs [5] op bedevaart kunnen gaan naar het heiligdom van hun stichter Goeroe Nanak, 5 kilometer in Pakistan. Maar de Indiase regering opent geen gelijkwaardige corridor voor Pakistaanse Sikhs om in India op bedevaart te gaan naar Dera Baba Nanak.

Ondanks de vooruitgang van de China-Pakistan Economische Corridor dwong de situatie hem om hulp te vragen aan het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Zoals gewoonlijk eist het IMF neoliberale structurele hervormingen. Het resultaat is een daling van de levensstandaard en een terugkeer naar de armoede. Hij ging naar Rusland op een moment dat dit land net militair had ingegrepen tegen de “integraal-nationalisten” in Oekraïne. Wij herinneren eraan dat Stepan Bandera aan het begin van de Koude Oorlog samenwerkte met de Moslimbroederschap. Onmiddellijk hebben de Verenigde Staten politiek ingegrepen in Pakistan om de regering van Imran Khan omver te werpen. Na een eerste poging stemden de parlementsleden voor een motie van wantrouwen en werd de premier ontslagen.

Een onvoorspelbare oppositieleider

Imran Khan, die een zeer kleine minderheid in de Nationale Vergadering vertegenwoordigt maar een enorme meerderheid van de bevolking, wordt de leider van het volksverzet.

De premier die hem opvolgt is Shehbaz Sharif, broer van voormalig premier Nawaz Sharif. De Sharif-dynastie is betrokken bij veel van de financiële schandalen die in de Panama Papers aan het licht zijn gekomen. Zij heeft een aantal offshore-bedrijven die zij heeft gebruikt om belastingontduiking te organiseren. Nawaz Sharif werd veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf en vervolgens tot nog eens 7 jaar in een andere zaak, alvorens in ballingschap te gaan in Londen. Shehbaz Sharif was tijdens de dictatuur van generaal Pervez Musharraf in ballingschap gegaan naar Saoedi-Arabië.

Op 3 november 2022 werd een moordaanslag op Khan georganiseerd, waarbij één persoon werd gedood en drie personen werden gewond, waaronder Khan zelf, die gewond raakte aan zijn been. Hij beschuldigt premier Shehbaz Sharif ervan opdracht tot de aanslag te hebben gegeven. Volgens een video noemde een van de twee schutters het spelen van muziek door Khan tijdens gebeden als motief en dat hij had ingestemd om te praten met Israël, een “kafir” (ongelovige) natie De schutter is lid van de Tehrik-e-Labbaik Pakistan. In werkelijkheid was de toenadering van Pakistan tot Israël onder Imran Khan het resultaat van welwillende druk van Saoedi-Arabië.

De in de VS wonende journalist Ahmad Noorani beschuldigt op zijn website generaal Qamar Javed Bajwa, die net met pensioen is gegaan als stafchef van Pakistan. Hij beweert dat hij en zijn familie de afgelopen zes jaar aanzienlijk rijker zijn geworden. |
Imran Khan eist vervolgens dat wat hij heeft gestolen in beslag wordt genomen en stelt de macht van het leger ter discussie; een instelling die het land verdedigt maar ook een duistere economische rol speelt.

De regering Sharif lanceerde een ongelooflijk aantal rechtszaken, meer dan honderd, tegen de populairste man van het land. Geen enkele daarvan lijkt erg ernstig, maar ze hebben allemaal een aanzienlijk justitieel belang, zodat Imran Khan niets anders kan doen dan zich verantwoorden bij de politie en de magistraten. Tegelijkertijd werd een van zijn volgelingen, senator Azam Khan Swati, die kritiek had op de houding van hoge officieren, gearresteerd wegens belediging van het leger en gevangen gezet.

Maar de man reageerde niet zoals verwacht. Hij hekelt de instrumentalisering van de rechterlijke macht en roept zijn aanhangers op zich vrijwillig in de gevangenis te laten zetten om het systeem te verzadigen en in diskrediet te brengen. Voor elke gevangenis verzamelen zich 500 van zijn partijleden die eisen te worden gearresteerd. Sommigen worden gearresteerd, maar al snel begrijpt de regering de val en probeert hen uiteen te drijven.

Niet wetend wat te doen, overwoog de regering Sharif om Khan te laten vermoorden tijdens een poging tot arrestatie door het leger. Khan’s partij, de Justice Movement (PTI), heeft zijn familielandgoed omsingeld en het leger en de politie de toegang belet.

De arrestatie van Imran Khan door politie en leger in de rechtbank van Lahore. De “wetshandhavers” sloegen de deuren en ramen van de rechtszaal in terwijl de advocaten aan het argumenteren waren.

In de laatste wending, toen Imran Khan op weg was naar de rechtbank om de aanklachten tegen hem te beantwoorden, omsingelde de politie de rechtbank om hem te arresteren. Toen zijn aanhangers de deuren van de rechtszaal sloten, brak de politie ze open en nam hem gevangen.

De westerse mogendheden, die zich opwerpen als verdedigers van de mensenrechten, staken geen vinger uit.

Woordvoerster Karine Jean-Pierre van het Witte Huis zei: “Zoals we al eerder hebben gezegd, hebben de Verenigde Staten geen standpunt over de ene kandidaat of politieke partij boven de andere.

Binnen enkele uren vonden in het hele land spontane demonstraties plaats.

De EU verklaarde: “Terughoudendheid en kalmte zijn geboden (…) De uitdagingen voor Pakistan kunnen alleen door de Pakistani zelf worden overwonnen en de weg ernaartoe kan alleen worden bepaald door middel van een echte dialoog en eerbiediging van de rechtsstaat”.

Na enkele dagen en verschillende doden is Imran Khan zojuist vrijgelaten.

Topfoto: Imran Khan, wereldkampioen cricket en voormalig premier. Hij strijdt voor een moderne, socialere en onafhankelijke

Voetnoten

[1] Ali Shariati and the mystical tradition of islam, Abdollah Vakili, McGill-Queen’s University Press (1991); Islamism and modernism: the changing discourse in Iran, Farhang Rajaee, University of Texas Press (2007); Roots of the Islamic Revolution in Iran, Hamid Algar, Oneonta (2001); ‘Ali Shari’ati and the Shaping of Political Islam in Iran, Kingshuk Chatterjee, Palgrave MacMillan (2016); Pioneers of Islamic Revival, Ali Rahnema, Zed (2018); Diverging Approaches of Political Islamic Thought in Iran Since the 1960s, Seyed Mohammad Lolaki, Springer 2019).

[2] “De Moslim Broederschap als hulpje van MI6 en de CIA”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 20 juli 2021.

[3] « Réflexions sur l’annonce officielle de la mort d’Oussama Ben Laden », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 4 mai 2011.

[4] « L’Éducation nationale a-t-elle perdu la tête ? Ou bien est-ce la France tout entière ? », par Arno Mansouri, Réseau Voltaire, 22 octobre 2020.

[5] Het Sikhisme is strikt genomen geen godsdienst en verwerpt het idee dat een godsdienst een absolute waarheid kan zijn. Het is een praktijk, vergelijkbaar met die van een ridderorde, in een synthese tussen hindoeïsme en islam. Het belijdt de gelijkheid en eenheid van ieder mens; onbaatzuchtige dienstbaarheid; persoonlijke inzet voor het welzijn en de welvaart van allen.

Gerelateerd (berichtem in dit archief):