Het moment van de waarheid in Oekraïne (2) Het Westen weigert vrede

30mei 2023 by ian 
Bron: Thierry Meyssan 
Voltaire Netwerk Paris, 30 mei 2023 ~~~

Namens China komt Li Hui voorstellen dat het Westen zijn fouten toegeeft en vrede sluit in Oekraïne. Zijn analyse is nauwkeurig en gegrond. Maar het Westen heeft niet naar hem geluisterd. Het houdt onophoudelijk vast aan het verhaal dat het tijdens de Koude Oorlog heeft ontwikkeld: zij zijn democraten, terwijl de anderen, alle anderen, dat niet zijn. Ze zullen Oekraïne blijven steunen, ook al heeft het weinig soldaten meer en heeft het in het veld al verloren.

Ook in de talen: عربي Deutsch ελληνικά English 
Español français italiano Português русский

Vorige week wees ik erop dat, onder internationaal recht, het verkopen van wapens je verantwoordelijk maakt voor het gebruik ervan [1]. Dus als het Westen Oekraïne bewapent, moet het ervoor zorgen dat Oekraïne ze alleen ter zelfverdediging gebruikt en nooit een aanval doet op Russisch grondgebied van 2014. Anders zullen ze ongewild in oorlog raken met Moskou.

Het Westen waakt er inderdaad altijd voor om geen partij in de oorlog te worden. Zo heeft het eerst bepaalde wapensystemen verwijderd uit de vliegtuigen die het Oekraïne had beloofd, alvorens deze aan het land te leveren. Daardoor heeft het land niet de mogelijkheid om vanuit Oekraïne lucht-grondraketten af te vuren op verre doelen binnen Rusland. Op een gegeven moment zouden de Oekraïners zich echter opnieuw kunnen bevoorraden met de nodige apparatuur en hun vliegtuigen ermee kunnen uitrusten.

Het spel om om Oekraïne te bewapenen zonder het de middelen te geven om Moskou aan te vallen wordt nu door de Chinese diplomatie ter discussie gesteld. De Wall Street Journal berichtte over enkele punten van deze geschillen, maar verzweeg de kern van het Chinese standpunt [2].

Li Hui, die zojuist Kiev, Warschau, Berlijn, Parijs en Brussel heeft bezocht, heeft zijn voet bij stuk gehouden: in navolging van het “Global Security Initiative” en het “12-puntenplan voor vrede in Oekraïne”, dat op 24 februari door het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken is gepubliceerd, heeft hij zijn gesprekspartners, die deze hebben aanvaard, erop gewezen dat :
• Rusland heeft volgens het internationaal recht het recht om zijn speciale militaire operatie tegen de Oekraïense “integraal-nationalisten” uit te voeren. Het is niet alleen niet in strijd met het VN-Handvest, maar het is een legitieme toepassing van zijn “verantwoordelijkheid om de Russisch sprekende bevolking te beschermen”.
• De Krim, Donbass en het oostelijk deel van Novorossia zijn per referendum legitiem toegetreden tot de Russische Federatie. Deze voormalige Oekraïners vormen al eeuwenlang een heel ander volk dan de Oekraïners van nu.

Hij benadrukte dat Rusland niet vrij is van blaam:
• Het moet voldoen aan het besluit van 16 maart 2022 van het Internationaal Gerechtshof (d.w.z. de interne rechtbank van de VN), waarin het werd gelast zijn militaire operaties in Oekraïne “op te schorten”, iets wat Rusland traag heeft gedaan maar momenteel respecteert.

Hij legde op geduldige wijze uit dat het Westen wel degelijk schuld draagt, voor:
• Het feit dat zij NAVO-wapendepots en militaire bases in het oosten heeeft geïnstalleerd in strijd met hun handtekening onder de OVSE-verklaring van Istanbul (2013);
• het organiseren en ondersteunen van een staatsgreep in 2014 tegen de legitieme autoriteiten van Oekraïne;
• het niet uitvoeren van de Minsk-akkoorden, die door Duitsland en Frankrijk zijn ondertekend (2014 en 2015) en vervolgens door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zijn bekrachtigd;
• het nemen van unilaterale (eenzijdige) dwangmaatregelen tegen Rusland in strijd met het Handvest van de Verenigde Naties (1947).

Daarmee stelde hij niet alleen het hele westerse verhaal ter discussie, maar ook de manier waarop zijn gesprekspartners over het conflict dachten.

Hij wees erop dat, in tegenstelling tot wat zij beweren, de Verenigde Staten niet willen dat Oekraïne wint. Een dergelijke overwinning zou betekenen dat een klein land in staat is Rusland te verslaan, terwijl de Verenigde Staten de confrontatie niet aandurven. Dat zou hun grootste vernedering zijn.

Bovenal is het voor externe waarnemers duidelijk dat het doel van het sturen van tweedehands wapens naar Oekraïne niet is om Rusland te verslaan, maar om Moskou te verleiden bekend te maken welke nieuwe wapens het heeft. Het Westen heeft het Russische leger in Syrië niet serieus geobserveerd, omdat het te druk was met het laten vernietigen van de Syrische staat door jihadisten. Toen president Vladimir Poetin in 2018 beweerde dat hij hypersonische raketten, laserwapens en raketten met nucleaire aandrijving onder de knie had [3], noemde het Westen dat zijn bluf. Ze weten nu dat hij de waarheid sprak, maar weten niet wat de kenmerken van deze wapens zijn en of ze de middelen hebben om ze tegen te gaan.

In het Oekraïense conflict toont Moskou veel geduld. Het lijdt liever verliezen dan zijn kaarten uit te spelen. De enige nieuwe wapens die zijn ingezet zijn enerzijds de NAVO-commando-verstoorsystemen (al in 2014 getest in reële omstandigheden in de Zwarte Zee [4], in Kaliningrad voor de kust van Korea [5] en in het Midden-Oosten [6]); en anderzijds de Kinjal hypersonische raketten (sinds maart 2022 getest in werkelijke omstandigheden in Oekraïne). Natuurlijk beweren de Oekraïners dat ze die hebben neergeschoten, maar dat is duidelijk gewoon schaamteloze propaganda. Ze zijn momenteel niet te stoppen en Rusland produceert ze nu aan de lopende band. Ze hebben op 9 maart ondergrondse bunkers geraakt en op 16 mei een Patriot-systeem vernietigd. Niemand weet met zekerheid en precisie over welke wapens Rusland beschikt. Maar iedereen weet dat het veel machtiger is geworden dan de Verenigde Staten, waarvan het arsenaal sinds het uiteenvallen van de USSR over het geheel genomen niet is verbeterd.

Sinds de eerste levering van westerse wapens aan Oekraïne heeft Rusland te kennen gegeven dat dit ter plaatse geen rol van betekenis zal spelen, behalve om meer vernietiging en slachtoffers te veroorzaken. De westerse wereld luistert niet omdat zij er bij voorbaat van overtuigd is dat elk Russisch woord propaganda is. Als zij zou proberen te begrijpen, zou zij zich realiseren dat wat zij doen niets te maken heeft met de rechtvaardigingen die zij voorwenden.

Laten we terugkomen op het Chinese standpunt. Li Hui heeft blijkbaar nooit president Volodymyr Zelensky genoemd, die door het Westen tot held is verheven. Inderdaad, terwijl de westerse communicatie alle spelers personifieert, weigeren de Chinezen dat te doen. Zo behouden zij een duidelijker beeld van de krachten die in het spel zijn.

Li Hui vertelde zijn gesprekspartners ook dat zij geen reden hebben om zich aan te sluiten bij het standpunt van de Verenigde Staten en dat zij blijk moeten geven van autonomie. Dit is precies wat president Vladimir Poetin hen vertelde op de Veiligheidsconferentie van München in 2007 [7]. De heer Li durfde hen zelfs te zeggen dat als zij zich economisch van Washington moesten losmaken, zij zich tot Peking konden wenden.

Voor de Europeanen was deze redelijke toespraak psychologisch onhoorbaar. Zij hebben de misdaden van de Verenigde Staten van de afgelopen kwart eeuw niet onderkend en blijven deze ontkennen. In werkelijkheid zijn ze niet bijzonder afhankelijk van Washington, maar zijn ze intellectueel in de ban van Washington.

Zij gingen dan ook niet in op het Chinese argument, maar verklaarden, niet verrassend, dat zij zich niet zouden losmaken van de Verenigde Staten, dat zij de terugtrekking van de Russische troepen uit Oekraïne eisten voordat er onderhandelingen konden plaatsvinden en dat zij erop rekenden dat China ervoor zou zorgen dat het conflict niet zou ontaarden in een nucleaire oorlog.

Dit laatste toont aan dat de Europeanen noch het Russische, noch het Chinese standpunt hebben begrepen. President Poetin heeft herhaaldelijk verklaard dat hij niet de eerste zal zijn die strategische kernwapens zal gebruiken. Van Russische zijde is er dus geen gevaar dat dit conflict zal ontaarden. Bovendien ziet China zichzelf als militaire bondgenoot van Rusland in geval van een wereldwijde confrontatie, maar niet in conflicten waar China niet bij betrokken is, zoals dat in Oekraïne. Bovendien stuurt het daar geen wapens naartoe. Dit onderscheid tussen strategische en tactische bondgenoten is een kenmerk van de multipolaire wereld waaraan Moskou en Peking werken. Er is ook geen sprake van dat Rusland een coalitie zou vormen ter ondersteuning in Oekraïne.

Niemand is zo blind als zij, die niet willen zien.

Topfoto: U zult zijn gezicht niet kennen. Maar Li Hui is een van China’s belangrijkste diplomaten. Hij was het die het Westen vrede in Oekraïne kwam voorstellen. Hij werd vriendelijk ontvangen, maar niemand luisterde naar hem

Thierry Meyssan

Voetnoten

[1] “Het moment van de waarheid in Oekraïne”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 23 mei 2023.

[2] «Europe Snubs China Bid to Split West», Bojan Pancevski & Kim Mackrael, The Wall Street Journal, May 27, 2023.

[3] “The new Russian nuclear arsenal restores world bipolarity”, by Thierry Meyssan, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 6 March 2018.

[4] “What spooked the USS Donald Cook so much in the Black Sea?”, Voltaire Network, 8 November 2014.

[5] “Russia scrambles the controls of the aircraft carrier ’Ronald Reagan’ and the 7th fleet”, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 11 November 2015.

[6] “The Russian army partially blocks the air space over Lebanon and Cyprus”, Translation Pete Kimberley, Voltaire Network, 24 November 2015.

[7] “The unipolar governance is illegal and immoral”, by Vladimir Putin, Voltaire Network, 11 February 2007.

Gerelateerd (berichten in dit archief):