De mislukking van de Oekraïense tegenaanval

17jun 2023 by ian

Bron: moonofalabama 17 juni 2023 ~~~

Op 4/5 juni lanceerde het Oekraïense leger zijn lang aangekondigde tegenoffensief in het zuidoosten van Oekraïne. Tien dagen later is er geen noemenswaardige vooruitgang.

Dit is niet de uitkomst die de oorlogspropagandisten hadden verwacht:

[Generaal Petreus] sprak over de situatie in Oekraïne met het BBC Radio 4 programma Today.

Over het tegenoffensief zei hij:

Ik denk dat dit tegenoffensief zeer indrukwekkend zal zijn.

Ik heb het gevoel dat ze gecombineerde wapeneffecten zullen bereiken, met andere woorden, ze zullen met succes gecombineerde wapenoperaties uitvoeren waarbij je genieofficieren hebt die de obstakels doorbreken en de mijnenvelden enzovoort verspreiden; pantserwagens die recht op hen afkomen, beschermd door infanterie tegen antitankraketten; luchtverdediging die de Russische vliegtuigen van hen afhoudt; elektronische oorlogsvoering die hun radionetwerken stoort; logistiek vlak achter hen; artillerie en mortieren recht voor hen.

En het allerbelangrijkste … is dat als de voorste elementen onvermijdelijk na 72-96 uur tot een hoogtepunt komen, fysiek is dat ongeveer hoever je kunt gaan, en ze verliezen zullen hebben geleden … je vervolgeenheden hebt die rechtdoor gaan en profiteren van de vooruitgang en het momentum behouden en ik denk dat dat de hele Russische verdediging in dat gebied vlot kan trekken, dan denk ik dat er ook andere mogelijkheden ontstaan op de flanken.

Terug in de realiteit werden de leidende elementen van de Oekraïense aanval afgeslacht. Ze raakten in minder dan een dag ‘op hun hoogtepunt’, dat wil zeggen dat ze hun vermogen tot verdere aanvallen verloren:

De mannen van de Oekraïense 37ste Brigade waren vers getraind en bewapend met door het Westen geleverde wapens, belast met een eerste opmars door door Russisch bezet gebied in de eerste dagen van een langverwacht tegenoffensief.

Ze zouden een zware prijs betalen.

Binnen 20 minuten na hun opmars op 5 juni ten zuiden van Velyka Novosilka, in de zuidoostelijke Donetsk regio, ontploften overal mortieren om hen heen, zeiden soldaten. Een 30-jarige soldaat die bekend staat als Lumberjack zag twee van de mannen in zijn voertuig hevig bloeden; één verloor een arm terwijl hij om zijn familie riep. Lumberjack kroop in een krater, maar de granaatscherven van een mortier gingen door de grond en doorboorden zijn schouder.

“We werden daar in het veld achtergelaten, zonder tanks of zware bepantsering,” zei Lumberjack, die met The Washington Post sprak op voorwaarde dat hij alleen geïdentificeerd werd met zijn roepnaam omdat hij geen toestemming had om over de strijd te praten. “We werden van drie kanten beschoten met mortieren. We konden niets doen.”

Er waren minder dan 50 mannen in de eenheid, zei hij, en 30 keerden niet terug – ze werden gedood, gewond of gevangen genomen door de vijand. Vijf van de pantservoertuigen van de eenheid werden binnen het eerste uur vernietigd.

Degenen die deze eenheden trainden, maakten ernstige fouten:

Gedurende het eerste anderhalf uur van de aanval van het 37ste nabij Velyka Novosilka, bestookten de Russen de eenheid met non-stop beschietingen die hun AMX-10 RC pantservoertuigen binnendrongen, volgens Grey, een andere soldaat in het bataljon die sprak op voorwaarde dat hij alleen geïdentificeerd kon worden met zijn roepnaam. De pantservoertuigen, soms “lichte tanks” genoemd, waren niet zwaar genoeg om de soldaten te beschermen, zei Grey, en moesten achter hen worden geplaatst in plaats van ervoor.

De AMX-10 is geen tank en kan ook niet als tank worden gebruikt. Het is een licht verkenningsvoertuig op wielen dat 50 jaar geleden door Frankrijk werd gebouwd om opstandelingen in zijn voormalige Afrikaanse koloniën te overheersen. Een van de belangrijkste kenmerken is dat het een goede snelheid heeft in de achteruitversnelling. Dit om weg te kunnen springen zodra er serieuze tegenkrachten worden ontdekt.

De Oekraïense tegenaanval zit nu vast in de Russische veiligheidszone, mijlenver van de echte verdedigingslinies. Dit was voorspelbaar.

Zoals het Amerikaanse veldhandboek 100-2-1 het Sovjetleger in de verdediging beschreef (pag. 93 e.v.):

Wanneer de verdediging wordt opgezet voordat er contact is met de vijand, richten de Sovjets een veiligheidsechelon op tot 15 kilometer voor het hoofdverdedigingsgebied. De elementen die het veiligheidsechelon vormen komen uit het tweede echelon van de divisie. Voor elk regiment van het eerste echelon kan een veiligheidseenheid van maximaal een bataljon worden ingezet.

Er wordt een gedetailleerd en gecoördineerd vuurplan ontwikkeld. Wapens worden zo geplaatst dat de maximale hoeveelheid vuur direct voor de [Voorste rand van het gevechtsgebied] kan worden gericht. Vijandelijke penetraties worden afgestraft door artillerievuur te verleggen en door tegenaanvallen uit te voeren.

groter

Het Oekraïense leger gebruikte minstens vier brigades voor de aanval. Minstens twee daarvan kwamen uit de reserve van 12 brigades die was opgebouwd voor de tegenaanval. Met verliezen van zo’n 30% werden de betrokkenen ernstig toegetakeld voor weinig tot geen winst:

De Russen proberen zoveel mogelijk slachtoffers te maken en zoveel mogelijk voertuigen te vernietigen in een gevechtszone vóór de hoofdverdedigingslinie, waardoor de Oekraïense troepen uitgeput raken voordat ze die bereiken. In feite verandert het gebied voor de hoofdverdedigingslinie in een kill zone.

…

Als de Russische strategie effectief blijkt, kan Oekraïne te veel van zijn pas getrainde troepen – tienduizenden in getal – en te veel tanks en infanteriegevechtsvoertuigen verliezen om de hoofdverdedigingslinie te doorbreken.

Zelfs als ze zover komen, zouden de troepen te verzwakt kunnen zijn om naar het zuiden te stromen en te helpen een belangrijk doel te bereiken: het verbreken van de zogenaamde landbrug die Rusland verbindt met het bezette Krim-schiereiland. Dit zou gedaan worden door de Zee van Azov te bereiken, ongeveer 60 mijl verderop.

De Oekraïense troepen waren hier duidelijk niet voor getraind. Ze vielen ook op te veel plaatsen aan. De kaart bovenaan toont aanvalspijlen op 7 plaatsen en vier hoofdrichtingen. Eén of twee aanvalsrichtingen, met meer geconcentreerde troepen, hadden misschien tot betere resultaten geleid.

De Russische president Poetin beschreef onlangs de Oekraïense slachtoffers:

Ik zal het aantal personeelsverliezen niet noemen. Dat laat ik aan het ministerie van Defensie over nadat het de cijfers heeft gecontroleerd, maar de structuur van de verliezen is ook voor hen ongunstig. Wat ik bedoel te zeggen is dat van alle personeelsverliezen – en ze naderen een aantal dat catastrofaal genoemd kan worden – de structuur van deze verliezen ongunstig voor hen is. Want zoals we weten, kunnen verliezen saneerbaar of onherstelbaar zijn. Normaal gesproken, ik ben bang dat ik er een beetje naast zit, maar onherstelbare verliezen liggen rond de 25 procent, maximaal 30 procent, terwijl hun verliezen bijna 50/50 zijn. Dit is mijn eerste punt.

Ten tweede, als we kijken naar onherstelbare verliezen, is het duidelijk dat de verdedigende partij minder verliezen lijdt, maar deze verhouding van 1 op 10 is in ons voordeel. Onze verliezen zijn een tiende van de verliezen van de Oekraïense strijdkrachten.

Sinds het begin van de tegenaanval vermeldt het Russische dagrapport een totaal van ongeveer 10.500 Oekraïense slachtoffers.

Een tweede grote poging om de Forward Edge of the Battle Area (FEBA) over te steken met de overgebleven Oekraïense troepen wordt verwacht, maar zal waarschijnlijk geen beter resultaat hebben. De lang gepromote Oekraïense tegenaanval zal waarschijnlijk eindigen met grote Oekraïense verliezen en geen winst.

Dit zal dan snel een enorm politiek probleem worden:

Als hij de herverkiezingscampagne van volgend jaar ingaat, heeft Biden een grote overwinning op het slagveld nodig om te laten zien dat zijn onvoorwaardelijke steun voor Oekraïne het Amerikaanse leiderschap in de wereld heeft opgepoetst, een sterk buitenlands beleid met steun van beide partijen nieuw leven heeft ingeblazen en het verstandige gebruik van Amerikaanse militaire kracht in het buitenland heeft aangetoond.

…

Een warrige uitkomst van beperkte winst in Oekraïne zou koren op de molen zijn van al deze kritiek en de toch al troebele wateren van het debat binnen de NAVO en de Europese Unie over de toekomstige houding ten opzichte van zowel Oekraïne als Rusland verder vertroebelen. Een minder dan “overweldigend” succes zou waarschijnlijk ook de druk in het Westen verhogen om Kiev onder druk te zetten om te onderhandelen over een territoriale regeling die misschien niet naar wens is.

De regering Biden kan weinig doen om het sombere beeld te veranderen. Het Congres zal haar er waarschijnlijk van weerhouden om het Amerikaanse leger openlijk in te zetten in Oekraïne. De Europese NAVO-bondgenoten hebben nu gezien wat het Russische leger met zijn vijanden kan doen. Ze zullen niet graag zien dat hun eigen troepen hetzelfde wordt aangedaan.

Onderhandelingen zijn dus de enige uitweg.

De vraag voor Rusland is wanneer en met wie. Gesprekken met alleen Oekraïne, een louter Amerikaanse gevolmachtigde zonder echte zeggenschap, zouden onvoldoende zijn. Het is de Amerikaanse regering die moet instemmen met een nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa. De Russische voorwaarden voor vrede zullen streng zijn en het zal nog veel tijd en veel dode Oekraïners kosten voordat de VS ermee instemt.