Scott Ritter: de realiteit is bijtend voor de NAVO en Oekraïne

21aug 2023 by ian 
Bron: Scott Ritter, 
SputnikNews 20 augustus 2023 ~~~

In de cultfilm Reality Bites uit 1990 zit een iconische scène waarin Leilaina, gespeeld door Winona Ryder, de afscheidsrede uitspreekt. “Wat gaan we nu doen?” vraagt ze, voordat ze een nog relevantere vraag stelt: “Hoe kunnen we alle schade herstellen die we hebben geërfd?”

Vervolgens beantwoordt ze haar vragen met een klagend: “Ik weet het niet.”

Terwijl we toekeken hoe NAVO en Oekraïense functionarissen worstelden om de realiteit te begrijpen van de situatie waarin ze zich bevinden, met het langverwachte en langverwachte tegenoffensief dat het aflegt tegen de Russische verdediging die ondoordringbaar is gebleken, kwamen de woorden van Leilaina onmiddellijk bij me op.

Oekraïne heeft de laatste van zijn strategische reserves, onder leiding van de elite 82e Luchtlandingbrigade, ingezet in de strijd om het Zaporozhye-dorp Rabotino. Hier, in velden die braak zijn komen te liggen door oorlogsomstandigheden, zijn de beste gevechtstroepen van Oekraïne uiteengereten door Russische verdedigers die weigerden zich over te geven. Gebaseerd op de ervaring van de leidende elementen van de 82ste Brigade, staat hen dit lot ook te wachten.

Nu de Oekraïense strategische reserve is ingezet en binnenkort zal worden verslagen, hebben Oekraïne en hun NAVO-opzichters geen strijdkrachten van betekenis meer tot hun beschikking die invloed kunnen uitoefenen op het verloop van de gevechten die langs de 1000 mijl lange verbindingslijn tussen de Oekraïense en Russische legers woeden.

Ondertussen beschikt Rusland over een ongebruikte reserve van meer dan 200.000 verse, goed getrainde en uitgeruste troepen die klaar staan om te worden ingezet voor de strijd. Als ze uiteindelijk worden ingezet, zal Oekraïne niet over de nodige middelen beschikken om hun aanval af te slaan. Dit is het hoogtepunt van een Russische campagne die precies dit resultaat beoogt – de ineenstorting van het Oekraïense vermogen om grootschalige gevechten op de grond te voeren.

De realiteit is bijtend

De situatie was zo nijpend geworden dat Stian Jenssen, de stafchef van secretaris-generaal Jens Stoltenberg van de NAVO, voor een Noors publiek zei dat een oplossing voor het einde van het conflict met Rusland “zou kunnen zijn dat Oekraïne grondgebied opgeeft en in ruil daarvoor het lidmaatschap van de NAVO krijgt”.

Maar zelfs hier was Jenssen misleidend. Terwijl de realiteit dicteert dat Oekraïne zijn voormalige gebieden Kherson, Zaporozhye, Donetsk, Lugansk en de Krim nooit zal terugkrijgen en dat de verstandigste keuze zou zijn om de onvermijdelijkheid van een Russische overwinning toe te geven en tegelijkertijd het potentieel verlies van nog meer gebieden te vermijden, leek Jenssen te vergeten dat een van de belangrijkste doelen achter de Russische beslissing om de speciale militaire operatie te starten was om te voorkomen dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO.

Alleen iemand die volledig losstaat van de realiteit kan een scenario schetsen waarin Rusland een kwestie opgeeft die cruciaal is voor zijn voortbestaan (geen NAVO-uitbreiding naar Oekraïne) in ruil voor het accepteren van een reeds gerealiseerd feit – Russische controle over de voormalige Oekraïense gebieden.

Zowel de Oekraïense regering als Jenssens baas, Stoltenberg, keerden zich tegen het idee van een ruil van grondgebied voor lidmaatschap. “De NAVO zal Oekraïne steunen totdat het het conflict wint,” zei Stoltenberg een dag na Jenssens blunder tegen een groep verslaggevers in Oslo, daarmee implicerend dat Oekraïne nog steeds van mening is dat een belangrijke voorwaarde voor het oplossen van het conflict is dat Rusland wordt verdreven uit alle voormalige Oekraïense gebieden die door Russische troepen zijn bevrijd en door Rusland worden opgeëist als gevolg van referenda in 2014 (voor de Krim) en 2022 (voor de andere vier gebieden).

Maar het wordt steeds duidelijker dat de realiteit het wint van de wens. Er is geen kans voor Oekraïne om de gestelde doelen te bereiken, iets wat de opmerkingen van Jennsen en Stoltenberg weerspiegelden. De NAVO worstelt met het vinden van nieuwe bronnen van materieel voor het snel uitdunnende Oekraïense leger, dat een groot deel van de tanks, gepantserde gevechtsvoertuigen en artilleriesystemen is kwijtgeraakt die door de NAVO en andere landen werden geleverd ter voorbereiding op het mislukte tegenoffensief.

Materiaal dat eerder als te provocerend werd beschouwd, zoals het F-16 gevechtsvliegtuig, is nu vrijgegeven voor Oekraïne. Maar dit doet er allemaal niet toe – zelfs als Oekraïne alles zou krijgen wat het wilde, is het een feit dat Oekraïne niet de mankracht kan genereren, noch in kwantiteit noch in kwaliteit,

die nodig is om dergelijke uitrusting competent te gebruiken op een modern slagveld tegen een Russisch leger dat, eerlijk gezegd, uit dit conflict tevoorschijn is gekomen als de meest slagvaardige en geduchte strijdkracht ter wereld.

De VS en de NAVO worstelen allebei met de vraag hoe ze een situatie moeten aanpakken waarin een strategische Russische overwinning onvermijdelijk is. Hoewel Jenssen later aangaf “spijt” te hebben van zijn suggestie van een ruil van grondgebied voor lidmaatschap, is het een feit dat de harde opstelling van Oekraïne met betrekking tot de voorwaarden die het accepteert voor beëindiging van het conflict niet realistisch is, en hoe langer de bondgenoten en partners van Oekraïne blijven meewerken aan een dergelijke fantasie, hoe moeilijker de weg naar een uiteindelijke oplossing zal worden.

De recente afwijzing door de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergey Lavrov, van onderhandelingen met het Westen over de beëindiging van het conflict laat dit zien. Lavrov noemde als belangrijkste reden voor de Russische houding het feit dat dergelijke onderhandelingen weinig meer zouden zijn dan een “tactische truc” om het Oekraïense leger de kans te geven om uit te rusten en opnieuw op te bouwen.

Het lijkt er steeds meer op dat het einde van het conflict de vorm zal aannemen van capitulatie, niet van onderhandelingen, waarbij Oekraïne de rol speelt van keizerlijk Japan in een herhaling van de overgaveceremonie in september 1945 in de Baai van Tokio aan boord van de USS Missouri. De voorwaarden in zo’n scenario zouden onvoorwaardelijk zijn, de nederlaag van Oekraïne totaal en de koers van de NAVO onverbiddelijk. Oekraïense en NAVO-functionarissen zouden er goed aan doen over deze realiteit na te denken voordat ze besluiten het conflict tot “de laatste Oekraïner” voort te zetten.

De Russische voorwaarden die werden gesteld in het vredesakkoord dat Oekraïne parafeerde voordat het zich onder druk van de voormalige Britse premier Boris Johnson terugtrok, lijken op tafel te liggen, behalve voor de nieuw verworven gebieden van Rusland. Het alternatief zou, zoals de Wit-Russische president Alexander Loekasjenko onlangs aan een Oekraïense journalist uitlegde, het uiteenvallen van Oekraïne kunnen zijn, waarbij wat overblijft van de natie een zielige schaduw van zichzelf is, ontdaan van economische levensvatbaarheid. De realiteit bijt inderdaad.

Topfoto: Een vernielde tank van de Oekraïense strijdkrachten in het dorp Troitskoye, Volksrepubliek Lugansk. Bestandsfoto – © Sputnik / Viktor Antonjoek