Bron: Daniel Kovalik covertactionmagazine 24 maart 2022 ~~~
Rusland had een lijn in het zand getrokken en, eenmaal geschonden, Washington getrotseerd door op te treden om zijn belangen te verdedigen. Veel landen steunen Rusland, en Washington is machteloos om het te stoppen.
Als u bent zoals ik, hebt u het nieuws over de Russische militaire operatie in Oekraïne en de implicaties daarvan voor de wereld op de voet gevolgd. Het is duidelijk dat we op dit moment nog niet op de hoogte zijn van al deze implicaties, en dat zal wellicht nog enige tijd zo blijven. Dit herinnert ons aan Nixon’s vraag aan Zhou Enlai in 1972 over zijn gedachten over de Franse Revolutie. Zhou, met zijn langetermijnvisie op de wereld, antwoordde eenvoudig: “te vroeg om te zeggen”.
We zien echter zeer snel enkele ontwikkelingen opkomen die ons kunnen vertellen waar dit alles heen gaat. Ten eerste zijn Rusland en China, in reactie op de extreme sancties van de VS tegen Rusland, waaronder het verwijderen van de Russische Centrale Bank uit het SWIFT-banksysteem, snel overgeschakeld op het overmaken van geld via andere middelen en op handel met de Chinese Yuan.
En nu overweegt ook de oude bondgenoot van de VS, Saudi-Arabië, hetzelfde te doen.
Ondertussen weigeren de leiders van zowel Saoedi-Arabië als de VAE naar verluidt om tijdens de Oekraïne-crisis oproepen van president Joe Biden aan te nemen. In een andere grote stap hebben de VAE, die een van de landen was die tien jaar lang een surrogaatoorlog voerden tegen Syrië en zijn president, Bashar al-Assad, Assad nu in Dubai ontvangen, met de verklaring dat Syrië een essentieel onderdeel is van de Arabische veiligheid. Dit moet gekmakend zijn voor de VS, die nog steeds een derde van Syrië bezet houden en Assad nog steeds als persona non grata beschouwen.
Vervolgens zien we Amerikaanse delegaties met de pet in de hand naar zowel Venezuela als Iran gaan – al lange tijd het doelwit van Amerikaanse pogingen tot regimeverandering en sancties – op zoek naar olie uit deze landen om te proberen de netto vermindering van olie- en aardgasleveringen, veroorzaakt door de oorlog in Oekraïne en de sancties die als reactie daarop zijn uitgevaardigd, te compenseren. De president van Venezuela, Nicolás Maduro, die door de VS niet eens wordt erkend als de verkozen leider van Venezuela, moet wel opgetogen zijn geweest dat de VS zijn komen smeken om hulp, om die vervolgens met lege handen af te wijzen.
En terwijl de V.S. probeert te beweren dat de wereld aan haar kant staat in het willen isoleren van Rusland, is het tegendeel in feite waar. Als we kijken naar de landen die tegenstemden, zich onthielden van stemming of gewoon helemaal niet stemden over de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN die de acties van Rusland veroordeelt – (tegen) Rusland, Noord-Korea, Eritrea, Wit-Rusland en Syrië; (onthoudingen) China, India, Iran, Irak, Algerije, Angola, Armenië, Bangladesh, Bolivia, Burundi, Centraal-Afrikaanse Republiek, Congo, Cuba, El Salvador, Equatoriaal-Guinea, Kazachstan, Kirgizië, Laos, Madagaskar, Mali, Mongolië, Mozambique, Namibië, Nicaragua, Pakistan, Senegal, Zuid-Afrika, Zuid-Soedan, Sri Lanka, Sudan, Tadzjikistan, Tanzania, Uganda en Vietnam; (niet stemmend) Azerbeidzjan, Burkina Faso, Kameroen, Eswatini, Ethiopië, Guinee, Guinee-Bissau, Marokko, Togo, Turkmenistan, Oezbekistan en Venezuela – men ziet dat landen die de meerderheid van de wereldbevolking en een enorm deel van het landoppervlak vertegenwoordigen, niet aan de kant van de V.S. staan. S. zijn.
Zoals Vyacheslav Tetekin, jarenlang lid van de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF) en voormalig Russisch parlementslid, uitlegt, “zijn de beweringen over het mondiale karakter van de boycot van Rusland onjuist. De BRICS-landen (Brazilië, India, China en Zuid-Afrika), die 43% van de wereldbevolking uitmaken, hebben de sancties niet gesteund. China is de grootste en India de op twee na grootste economie ter wereld. Sancties werden niet gesteund door Azië (met uitzondering van Japan en Zuid-Korea met hun militaire bases in de VS), het Midden-Oosten, de grootste landen van Latijns-Amerika en de meerderheid van de Afrikaanse naties”.
Tetekin wijst erop dat, hoewel hij het huidige Russische leiderschap niet steunt en er zelfs tegen gekant is, hij het wel eens is met het besluit om in Oekraïne actie te ondernemen om de bevolking van de Donbass te verdedigen – mensen die de CPRF acht jaar lang actief heeft gesteund met vrijwillige strijders en humanitaire hulp – en om de neonazistische strijdkrachten daar te verslaan.
Tetekin schrijft: “Al dertig jaar lang ben ik een van de meest actieve critici van het binnen- en buitenlands beleid van de Russische elite. In zijn klassenkarakter verschilt de oligarchisch-bureaucratische macht in Rusland niet veel van de macht in Oekraïne (behalve dan zonder fascisme en volledige controle van de V.S.). Maar in die helaas zeldzame gevallen waarin de leiders van Rusland een lijn volgen die tegemoet komt aan de historische belangen van het land en het volk, is het principe van ‘automatische’ kritiek nauwelijks op zijn plaats.”
Een persoon in een pak Beschrijving automatisch gegenereerd met gemiddeld vertrouwenVyacheslav Tetekin [Bron: commons.wikimedia.org]
Het is belangrijk op te merken dat het de CPRF was die oorspronkelijk in januari van dit jaar de resolutie indiende bij de Russische Doema met het verzoek aan president Poetin om Donetsk en Lugansk te erkennen – een resolutie die de Doema uiteindelijk goedkeurde en waar Poetin uiteindelijk in februari naar handelde.
Intussen hebben een aantal belangrijke wereldleiders duidelijk te kennen gegeven dat zij de schuld voor de gebeurtenissen in Oekraïne volledig bij de VS en de NAVO leggen.
Zo veroordeelde de voormalige Boliviaanse president Evo Morales – slachtoffer van een door de VS gesteunde staatsgreep in 2019 – de “misdaden tegen de menselijkheid” die Oekraïne sinds 2014 begaat, en zei dat “de VS altijd oorlogen uitlokt om zijn wapens te verkopen, interventies, militaire bases, om natuurlijke hulpbronnen over te nemen (…) Het is niet alleen op zoek naar de hulpbronnen van Oekraïne, maar ook om Rusland militair te omsingelen.”
Morales riep op tot een “internationale mobilisatie om een halt toe te roepen aan de interventionistische expansiedrift van de NAVO en de VS”, die hij “de grootste vijand van de mensheid” noemde en die “het leven, de vrede en de economie bedreigt door zijn expansionistische, interventionistische en oorlogszuchtige beleid”.
Morales’ verklaring komt nu er topgeheime documenten zijn onthuld waarin NAVO-uitbreiding in Latijns-Amerika wordt voorgesteld, zowel via de Britse Mount Pleasant-basis op de Falklandeilanden (eilanden die het VK in 1982 met geweld van Argentinië heeft afgenomen) als via Colombia, dat sinds 2017 een “extra-continentale partner is en . . . al werd gebruikt om Boliviaanse luchtmachtofficieren op te leiden.”
En natuurlijk hielden de VS en Colombia gezamenlijke marineoefeningen voor de kust van Colombia – oefeningen waarbij ook een Amerikaanse nucleaire onderzeeër betrokken was – binnen enkele dagen na de Russische invasie van Oekraïne. Volgens de toenmalige Colombiaanse minister van Defensie Diego Milano, “[wordt] deze oefening uitgevoerd in het kader van de NAVO, in het geval van Colombia als mondiaal partnerland, wordt ernaar gestreefd de beste internationale normen aan te passen bij de ontwikkeling van maritieme operaties.”
De VS mogen dan nog steeds militair machtig zijn en bondgenoten in Zuid-Amerika kunnen dwingen, de bijna alleenheerschappij die de VS na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 met veel plezier uitoefende, loopt ten einde. De Russische operatie in Oekraïne is niet de oorzaak van deze verschuiving, maar zij bespoedigt haar zeker. Jarenlang heeft de wereld toegekeken hoe de VS en de NAVO zich uitbreidden tot aan de grenzen van Rusland, en zelfs verder naar plaatsen als Colombia; hoe zij het ene land na het andere (bijv. Servië, Irak (twee keer), Afghanistan, Libië, Syrië, Somalië, Jemen) naar believen en volkomen straffeloos bombardeerden en binnenvielen; en hoe zij het internationale recht met voeten traden alsof het niet meer dan een kleinigheid was. Dit heeft niet alleen enorm veel leed veroorzaakt, maar ook grote wrevel en frustratie bij de wereldgemeenschap, die machteloos leek om de westerse aanval te stoppen.
De Russische operatie in Oekraïne, die velen zien als een operatie tegen de NAVO zelf, markeert het einde van dit alles op een ingrijpende manier. Hoewel de VS deze operatie veroordeelt onder verwijzing naar het internationaal recht, weet iedereen die oplet dat het internationaal recht waarop zij zich baseert met geweld is vernietigd door de VS zelf, die er onder andere een punt van hebben gemaakt om de wereld te laten zien dat zij militair kon optreden tegen andere landen (bijv, Servië, Irak) zonder zelfs maar toestemming te vragen aan de VN-Veiligheidsraad, zoals het verplicht is te doen; de besluiten van het Internationaal Gerechtshof negeerde en zich terugtrok uit het grootste deel van zijn rechtsgebied; en zelfs functionarissen van het Internationaal Strafhof sancties oplegde omdat ze hadden aangekondigd van plan te zijn Amerikaanse oorlogsmisdaden in Afghanistan te onderzoeken.
Dr. Francis Boyle treedt toe tot het Tamil Peoples’ Council Team | IllinoisFrancis Boyle [Bron: blogs.illinois.edu]
Deskundigen op het gebied van het internationaal recht, zoals professor Francis A. Boyle, hebben opgemerkt dat Rusland met zijn operaties in Oekraïne handelde in het kader van de zelfverdedigingsbepaling van artikel 51 van het VN-Handvest, gezien de reële en onmiddellijke dreiging die de Oekraïense strijdkrachten vormden voor Rusland en de etnische Russen die in Oekraïne wonen (van wie velen Russische staatsburgers zijn). (Boyle beweert overigens ook dat de biolaboratoria van de VS in Oekraïne wel degelijk faciliteiten voor biologische wapens zijn, en hij kan het weten aangezien hij heeft meegewerkt aan het opstellen van het Verdrag inzake het verbod op biologische wapens). Hoe dan ook, of men het nu eens is met Boyle of niet, wat waar is, is dat Rusland volgens het internationaal recht zeker een betere reden heeft voor zijn acties in Oekraïne dan de VS hadden voor het binnenvallen van landen halverwege de wereld die absoluut geen bedreiging vormden voor de Verenigde Staten.
En nog belangrijker voor de huidige discussie is dat de Russische operaties in Oekraïne, opgevat als een aanval tegen agressie en omsingeling door de NAVO, het einde betekenen van het vermogen van de VS en de NAVO om overal ter wereld naar believen en zonder enige repercussies unilateraal op te treden. Rusland had een lijn getrokken in het zand, en zodra het Westen die overschreed, trad het militair op om zijn belangen te verdedigen.
Dit is iets wat geen enkel land sinds het einde van de Koude Oorlog heeft durven doen, en dit markeert het einde van de “Nieuwe Wereldorde” – een doctrine op grond waarvan de VS zichzelf de rol van meester van de wereld toe-eigende – die president George H.W. Bush aankondigde toen het Oostblok aan het instorten was en die tot op heden van kracht is gebleven. Het zal niemand verbazen dat het grootste deel van de wereld de voorwaarden van de “Nieuwe Wereldorde” om te beginnen nooit heeft gewaardeerd, in feite het slachtoffer is geworden van dat regime en nu zeker niets zal doen om de afbrokkeling ervan te stoppen.
—-
Daniel Kovalik
Daniel Kovalik studeerde af aan de Columbia University School of Law in 1993. Daarna werkte hij tot 2019 als in-house counsel voor de United Steelworkers, AFL-CIO (USW).
Bij de USW werkte hij aan Alien Tort Claims Act-zaken tegen The Coca-Cola Company, Drummond en Occidental Petroleum – zaken die voortkwamen uit flagrante schendingen van de mensenrechten in Colombia.
De Christian Science Monitor beschreef de heer Kovalik als “een van de meest prominente verdedigers van Colombiaanse arbeiders in de Verenigde Staten”, verwijzend naar zijn werk ter verdediging van Colombiaanse vakbondsmensen die met moord werden bedreigd.
De heer Kovalik ontving de David W. Mills Mentoring Fellowship van de Stanford University School of Law en was de ontvanger van de Project Censored Award voor zijn artikel waarin de ongekende moord op vakbondsmensen in Colombia aan het licht werd gebracht.
Hij heeft uitgebreid geschreven over internationale mensenrechten en het buitenlands beleid van de VS voor de Huffington Post en Counterpunch en heeft over de hele wereld lezingen gegeven over deze onderwerpen. Hij is de auteur van verschillende boeken waaronder The Plot To Overthrow Venezuela, How The US Is Orchestrating a Coup for Oil, dat een voorwoord bevat van Oliver Stone.