Biden is correct in zijn beoordeling dat de wereldwijde systemische transitie is versneld

04mei 2022 by ian No Comments 
Bron:  Andrew KORYBKO  
OneWorld, 4 mei 2022 ~~~

Wat dit alles betekent is dat de wereldwijde systeemtransitie naar alle waarschijnlijkheid veel bloediger en chaotischer zal worden dan eerder verwacht, omdat de VS de wereld agressief destabiliseert in een wanhopige poging om haar hegemoniale neergang te vertragen en misschien zelfs iets van diezelfde hegemonie opnieuw te doen gelden.

De Amerikaanse president Joe Biden vertelde arbeiders in een Javelin-produktie-fabriek in Alabama dat “we echt op een keerpunt in de geschiedenis staan – dat gebeurt ongeveer elke zes of acht generaties – waar de dingen zo snel veranderen dat we de touwtjes in handen moeten houden.” Het strekt hem tot eer dat zijn beoordeling van de versnelling van de mondiale systeemovergang juist is, evenals zijn opmerking dat de huidige stand van zaken een historisch keerpunt vormt. Het probleem is dat hij de details en de dynamiek ervan verkeerd heeft voorgesteld.

Volgens hem wordt de westerse beschaving bedreigd door de vermeende autocratische krachten van Rusland en China, die volgens hem om zuiver ideologische redenen de westerse democratie proberen uit te hollen. Als reactie daarop stelt hij voor dat de VS hun zogenaamde “arsenaal aan democratie” uitbreiden, wat zijn eufemisme is voor het onbeperkt opvoeren van de militair-technische uitgaven. Hij hoopt de westerse arbeiders ervan te overtuigen dat dit de economie zal verbeteren en dat elk lijden in het belang is van een groter doel.

Het is om die reden dat hij de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog opriep. Dit was een manipulatieve poging om hun perceptie te verdraaien in de richting die Amerikaanse strategen wensen, namelijk door alles te zien als onderdeel van een existentiële strijd. Biden probeerde ook te suggereren dat deze niet verklaarde Derde Wereldoorlog ook zal eindigen met de overwinning van Amerika, zij het misschien na massale opofferingen van zijn volk en mogelijk ook van de twee multipolaire grootmachten waartegen hij een hybride oorlog voert.

Vanuit het officiële Amerikaanse perspectief voert de Westerse Beschaving een defensieve – en daarom wettelijk en moreel gerechtvaardigde – oorlog tegen de niet-uitgelokte agressie van Rusland en China tegen hun bestuursmodel. De realiteit is echter precies het tegenovergestelde. Wat er feitelijk gebeurt, is dat de hegemoniale neergang van de VS de afgelopen anderhalf decennium op natuurlijke wijze is versneld als gevolg van het contraproductieve beleid dat het heeft gevoerd als onderdeel van zijn grote strategische doel om de unipolariteit te handhaven.

Van de oorlog tegen Irak tot de instabiele financiële basis van de tot dan toe door de VS geleide wereldeconomie en de terugslag als gevolg van de gelijktijdige pogingen om Rusland en China vanaf 2014 “in toom te houden”, hebben de meeste grote stappen die de VS sinds het begin van hun unipolaire moment in 1989-1991 hebben gezet, niet op duurzame wijze hun zelfbenoemde belangen behartigd. Integendeel, ze hebben de neergang van de VS alleen maar bespoedigd en zo onvermijdelijk de opkomst van concurrerende multipolaire grootmachten vergemakkelijkt.

In plaats van vreedzaam mee te gaan in deze wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit en op verantwoorde wijze te proberen een pragmatische rol voor Amerika te vinden binnen deze “nieuwe wereldorde”, zoals Biden het zelf eerder omschreef, keren zijn strategen zich agressief tegen deze processen. Daartoe destabiliseren zij de wereld opzettelijk in de hoop dat de resulterende chaos in een voordelige richting kan worden gestuurd, zodat de Amerikaanse hegemonie mettertijd weer kan worden hersteld.

Eerlijk gezegd zijn de VS daar al op indrukwekkende wijze in geslaagd door de EU via de NAVO onder een anti-Russisch voorwendsel onder controle te brengen in de tijdsspanne van slechts twee maanden na het begin van Moskou’s lopende speciale militaire operatie in Oekraïne. De AUKUS van afgelopen september is ook een Indo-Pacifische macht om rekening mee te houden, een macht waarmee VS-bondgenoot Japan naar verwachting nauw zal samenwerken.

Vanuit een machiavellistisch perspectief zijn de wereldwijde energie- en voedselcrises, die rechtstreeks worden veroorzaakt door de ongekende sancties van het door de VS geleide Westen tegen Rusland, bedoeld om talloze samenlevingen in het Zuiden te destabiliseren. Organische protestbewegingen kunnen op hun beurt worden gekaapt tot Color Revolutions om die regeringen omver te werpen die een beleid van principiële neutraliteit voeren ten opzichte van het Oekraïense conflict en tot dusver geen sancties hebben opgelegd aan Rusland.

Interessant is dat Zuid-Azië plotseling is uitgegroeid tot een belangrijk strijdtoneel in de nieuwe Koude Oorlog, waarbij India en Pakistan de contouren van deze wereldwijde strijd sterk bepalen. Het eerste land weigert zich te onderwerpen aan de door de VS geleide westerse druk om zich van Rusland te distantiëren en is als gevolg daarvan onder vuur komen te liggen van zijn partners, terwijl het tweede land onlangs een schandalige regeringswisseling heeft ondergaan die ertoe zou kunnen leiden dat het voorheen multipolair georiënteerde buitenlandse beleid weer in de richting van de door de VS geleide westerse orde wordt bijgesteld.

De mondiale schaal, reikwijdte en snelheid waarmee deze processen zich voltrekken is inderdaad ongekend en geeft dus extra geloofwaardigheid aan de opmerking van Biden dat dit een omslagpunt is dat in 100-200 jaar niet is vertoond. In feite heeft zoiets zich nog nooit eerder voorgedaan, omdat de vorige veranderingen waarmee men de huidige overgang zou kunnen vergelijken, niet plaatsvonden in het geglobaliseerde-technologische tijdperk van de moderne tijd, dat heeft geleid tot versnelling en compressie van deze verstrekkende veranderingen.

Want hoe veelbelovend de vooruitzichten van de VS op hegemonie ook mogen lijken, zij zijn nog steeds met enorme risico’s omgeven, vooral door de geo-economische judoworp van president Poetin eind maart, die betaling van gas in roebels eiste van nieuw aangeduide onvriendelijke landen. In combinatie met de mogelijkheid dat Saoedi-Arabië naar verluidt yuan’s overweegt als betaling voor olie en zo een zogenaamde “petroyuan” creëert, zouden deze onderling verbonden energie-financiële ontwikkelingen een revolutie in de wereldeconomie teweeg kunnen brengen.

De status van de “petrodollar” als wereldreservemunt is nog nooit zo bedreigd geweest, wat op zijn beurt betekent dat de financiële hegemonie van de VS nu veel wankeler is dan ooit tevoren. Dan is er ook nog het feit dat de landen van het Zuiden leren een doeltreffender “Democratisch Veiligheidsbeleid” te voeren, dat verwijst naar anti-hybride oorlogstactieken en strategieën om te zorgen voor “versterking van het regime” in geval van door het buitenland gesteunde dreigingen van regimeverandering, zoals het soort dat de VS binnenkort wereldwijd zou kunnen ontketenen.

De door de VS geleide proxy-oorlog van de NAVO tegen Rusland via Oekraïne brengt daarom zowel kansen als belemmeringen met zich mee vanuit een Amerikaans groot strategisch perspectief. Aan de ene kant resulteerde de oorlog in de succesvolle herbevestiging door de VS van hun hegemonie over hun Aziatische en Europese vazalstaten en opende hij nieuwe scenario’s voor een hybride oorlog in het hele Zuiden, maar hij creëerde ook een ongekende kans voor Rusland, China en in toenemende mate ook India om gezamenlijk hun voorheen veilige financiële hegemonie aan te vechten.

Aangezien één van de belangrijkste fundamenten van Amerika’s mondiale hegemoniale model haar controle over het financiële systeem is, betekent dit dat haar plannen worden bedreigd als nooit tevoren in de geschiedenis. In plaats van Eurazië te verdelen en te beheersen, versnellen de VS in feite de convergentie ervan, precies zoals de preventieve verdediging door Rusland van zijn rode lijnen van nationale veiligheid in Oekraïne heeft gedaan ten opzichte van het Westen. De grotere dynamiek die in het spel is, is dat westerse democratieën aan zee zich verenigen tegen niet-westerse democratieën op het vasteland.

De Afrikaanse, Latijns-Amerikaanse en Oceanische regio’s van het Zuiden zullen waarschijnlijk een steeds intenser strijdtoneel van de hybride oorlog worden, omdat het door de VS geleide Westen tracht deze regio’s te destabiliseren om de multipolaire Euraziatische grootmachten economische kansen en politieke partners te ontnemen (met de mogelijke uitzondering van India, dat tussen beide “blokken” in zou kunnen balanceren). Dit zal op zijn beurt waarschijnlijk een grotere betrokkenheid van Rusland en China bij hun “democratische veiligheid” noodzakelijk maken.

In zekere zin kan de door de VS en het Westen door TPLF-geleide hybride terreuroorlog tegen Ethiopië worden gezien als een mogelijke voorloper van wat de rest van het Zuiden binnenkort zou kunnen meemaken. Deze multipolaire leider in de Hoorn van Afrika heeft de opmars van de door het buitenland gesteunde terroristen naar Addis Abeba met succes geblokkeerd, maar tegen een hoge prijs voor zichzelf. Het land behield zijn soevereiniteit met steun van zijn multipolaire Euraziatische partners, die het ook zullen helpen bij de rehabilitatie nadat het conflict definitief is beëindigd, maar het is nog steeds een van de ergste van de afgelopen jaren.

Dit alles betekent dat de mondiale systeemovergang naar alle waarschijnlijkheid veel bloediger en chaotischer zal worden dan eerder werd verwacht, omdat de VS de wereld agressief destabiliseert in een wanhopige poging om hun hegemoniale neergang te vertragen en misschien zelfs iets van diezelfde hegemonie te herwinnen. Rusland, China, India en hun multipolaire partners in het Zuiden moeten zich daarom op dit scenario voorbereiden en dringend multilaterale middelen overwegen om elkaar te helpen deze crises te doorstaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *