Geen andere uitweg dan oorlog

24mei 2022 by ian 
Door Chris Hedges, 
Scheer Post 23 mei, 2022 ~~~

De permanente oorlog heeft het land murw gemaakt. Het heeft een sociaal, politiek en economisch moeras gecreëerd. Elk nieuw militair debacle is weer een nagel aan de doodskist van Pax Americana.

Zoals de bijna unanieme stemming om bijna 40 miljard dollar aan hulp aan Oekraïne te geven illustreert, zitten de Verenigde Staten, gevangen in de doodsspiraal van ongecontroleerd militarisme.

Geen hogesnelheidstreinen. Geen universele gezondheidszorg. Geen levensvatbaar Covid hulpprogramma. Geen respijt van 8,3 procent inflatie. Geen infrastructuurprogramma’s om in verval geraakte wegen en bruggen te repareren, waarvoor 41,8 miljard dollar nodig is om de 43.586 structureel defecte bruggen, die gemiddeld 68 jaar oud zijn, te repareren. Geen kwijtschelding van 1,7 biljoen dollar aan studieschulden. Geen aanpak van de inkomensongelijkheid. Geen programma om de 17 miljoen kinderen te voeden die elke avond met honger naar bed gaan. Geen rationele wapenbeheersing of beteugeling van de epidemie van nihilistisch geweld en massale schietpartijen. Geen hulp voor de 100.000 Amerikanen die elk jaar sterven aan een overdosis drugs. Geen minimumloon van $15 per uur om 44 jaar van loonstagnatie tegen te gaan. Geen respijt voor de benzineprijzen die naar verwachting $6 per gallon zullen bereiken.

De permanente oorlogseconomie, geïmplanteerd sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, heeft de particuliere economie vernietigd, de natie bankroet gemaakt en triljoenen dollars aan belastinggeld verkwist. De monopolisering van het kapitaal door het leger heeft de schuld van de VS opgedreven tot 30 biljoen dollar, 6 biljoen dollar meer dan het BBP van de VS van 24 biljoen dollar. Het aflossen van deze schuld kost 300 miljard dollar per jaar. We geven meer uit aan het leger, 813 miljard dollar voor het fiscale jaar 2023, dan de volgende negen landen, inclusief China en Rusland, samen.

We betalen een zware sociale, politieke en economische prijs voor ons militarisme. Washington kijkt passief toe hoe de VS wegrot, moreel, politiek, economisch en fysiek, terwijl China, Rusland, Saoedi-Arabië, India en andere landen zich ontworstelen aan de tirannie van de Amerikaanse dollar en de internationale Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT), een berichtennetwerk dat banken en andere financiële instellingen gebruiken om informatie te verzenden en te ontvangen, zoals instructies voor geldoverdracht. Zodra de Amerikaanse dollar niet langer de reservevaluta van de wereld is, zodra er een alternatief voor SWIFT is, zal dit een interne economische ineenstorting teweegbrengen. Het zal de onmiddellijke inkrimping van het Amerikaanse imperium forceren en de meeste van zijn bijna 800 overzeese militaire installaties sluiten. Het zal de dood van Pax Americana betekenen.

Democraat of Republikein. Het doet er niet toe. Oorlog is de raison d’état van de staat. Extravagante militaire uitgaven worden gerechtvaardigd in de naam van “nationale veiligheid.” De bijna 40 miljard dollar die voor Oekraïne is uitgetrokken, en waarvan het grootste deel in handen komt van wapenfabrikanten als Raytheon Technologies, General Dynamics, Northrop Grumman, BAE Systems, Lockheed Martin en Boeing, is nog maar het begin. Militaire strategen, die zeggen dat de oorlog lang en langdurig zal zijn, hebben het over infusies van $4 of $5 miljard aan militaire hulp per maand voor Oekraïne. We worden geconfronteerd met existentiële bedreigingen. Maar die tellen niet mee. Het voorgestelde budget voor de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) in het fiscale jaar 2023 is $10,675 miljard. Het voorgestelde budget voor het Environmental Protection Agency (EPA) is $11,881 miljard. Oekraïne alleen al krijgt meer dan het dubbele van dat bedrag. Pandemieën en de klimaatnoodsituatie zijn bijzaak. Oorlog is het enige dat telt. Dit is een recept voor collectieve zelfmoord.

Er waren drie beperkingen aan de gierigheid en bloeddorst van de permanente oorlogseconomie die nu niet meer bestaan. De eerste was de oude liberale vleugel van de Democratische Partij, geleid door politici als Senator George McGovern, Senator Eugene McCarthy, en Senator J. William Fulbright, die The Pentagon Propaganda Machine schreef. De zelfverklaarde progressieven, een erbarmelijke minderheid, in het Congres van vandaag, van Barbara Lee, die de enige stem in het Huis en de Senaat was tegen een brede, open-ended machtiging die de president toestond oorlog te voeren in Afghanistan of waar dan ook, tot Ilhan Omar staan nu plichtsgetrouw in de rij om de nieuwste proxy-oorlog te financieren. De tweede beperking werd gevormd door onafhankelijke media en de academische wereld, waaronder journalisten als I.F. Stone en Neil Sheehan, samen met wetenschappers als Seymour Melman, auteur van The Permanent War Economy en Pentagon Capitalism: The Political Economy of War. Ten derde, en misschien wel het belangrijkste, was er een georganiseerde anti-oorlogsbeweging, geleid door religieuze leiders als Dorothy Day, Martin Luther King Jr. en Phil en Dan Berrigan, en groepen als Studenten voor een Democratische Samenleving (SDS). Zij begrepen dat ongecontroleerd militarisme een dodelijke ziekte was.

Geen van deze oppositionele krachten, die de permanente oorlogseconomie niet terugdraaiden maar wel de excessen ervan in toom hielden, bestaat nu nog. De twee regerende partijen zijn gekocht door bedrijven, vooral militaire aannemers. De pers is anemisch en onderdanig aan de oorlogsindustrie. Propagandisten voor permanente oorlog, grotendeels afkomstig van rechtse denktanks die rijkelijk worden gefinancierd door de oorlogsindustrie, staan samen met voormalige militairen en ambtenaren, geciteerd of geïnterviewd als militaire deskundigen. NBC’s “Meet the Press” zond op 13 mei een segment uit waarin functionarissen van het Center for a New American Security (CNAS) simuleerden hoe een oorlog met China over Taiwan eruit zou kunnen zien. De mede-oprichtster van CNAS, Michèle Flournoy, die verscheen in het “Meet the Press” oorlogsspelletjes segment en door Biden werd overwogen om het Pentagon te leiden, schreef in 2020 in Foreign Affairs dat de VS “het vermogen moet ontwikkelen om geloofwaardig te dreigen om alle militaire schepen, onderzeeërs en koopvaardijschepen van China in de Zuid-Chinese Zee binnen 72 uur tot zinken te brengen”.Het handjevol anti-militaristen en critici van het imperium ter linkerzijde, zoals Noam Chomsky, en ter rechterzijde, zoals Ron Paul, zijn door een volgzame media tot persona non grata verklaard. De liberale klasse heeft zich teruggetrokken in een activistisch boetiekje waar kwesties van klasse, kapitalisme en militarisme zijn weggegooid voor “cancel-cultuur”, multiculturalisme en identiteitspolitiek. Liberalen juichen de oorlog in Oekraïne toe. Bij het begin van de oorlog in Irak deden ze tenminste mee aan belangrijke straatprotesten. Oekraïne wordt omarmd als de nieuwste kruistocht voor vrijheid en democratie tegen de nieuwe Hitler. Ik vrees dat er weinig hoop is om de rampen die op nationaal en mondiaal niveau worden georkestreerd, terug te draaien of in te dammen. De neo-conservatieven en liberale interventionisten roepen eenstemmig om oorlog. Biden heeft deze oorlogsstokers, wier houding tegenover nucleaire oorlog angstaanjagend onbezonnen is, benoemd om het Pentagon, de Nationale Veiligheidsraad en het Ministerie van Buitenlandse Zaken te leiden.

Aangezien alles wat we doen oorlog is, zijn alle voorgestelde oplossingen militair. Dit militair avonturisme versnelt de neergang, zoals de nederlaag in Vietnam en de verspilling van 8 biljoen dollar in de zinloze oorlogen in het Midden-Oosten illustreren. Oorlog en sancties, zo denkt men, zullen Rusland, rijk aan gas en natuurlijke hulpbronnen, verlammen. Oorlog, of de dreiging van oorlog, zal de groeiende economische en militaire macht van China beteugelen.

Dit zijn demente en gevaarlijke fantasieën van een heersende klasse die zich heeft losgemaakt van de werkelijkheid. Niet langer in staat hun eigen samenleving en economie te redden, proberen zij die van hun concurrenten in de wereld te vernietigen, vooral die van Rusland en China. Zodra de militaristen Rusland hebben verlamd, zo luidt het plan, zullen zij hun militaire agressie richten op de Indo-Pacific, en domineren wat Hillary Clinton als minister van Buitenlandse Zaken, verwijzend naar de Pacific, “de Amerikaanse Zee” noemde.

Je kunt niet over oorlog praten zonder het over markten te hebben. De VS, waarvan het groeipercentage is gedaald tot onder de 2 procent, terwijl dat van China 8,1 procent bedraagt, heeft zich tot militaire agressie gewend om haar verzwakkende economie te ondersteunen. Als de VS de Russische gasleveranties aan Europa kunnen stopzetten, zullen zij de Europeanen dwingen van de Verenigde Staten te kopen. Tegelijkertijd zouden Amerikaanse bedrijven graag de plaats innemen van de Chinese Communistische Partij, zelfs als zij dit moeten doen door middel van oorlogsdreiging, om onbelemmerde toegang tot de Chinese markten te krijgen. Als er een oorlog met China uitbreekt, zal dat de Chinese, Amerikaanse en wereldeconomie verwoesten en de vrije handel tussen landen vernietigen, zoals in de Eerste Wereldoorlog.

Washington probeert wanhopig militaire en economische allianties op te bouwen om een opkomend China af te weren, waarvan de economie volgens het Britse Centre for Economics and Business Research (CEBR) in 2028 die van de Verenigde Staten zal hebben ingehaald. Het Witte Huis heeft gezegd dat het huidige bezoek van Biden aan Azië bedoeld is om een “krachtige boodschap” te sturen naar Beijing en anderen over hoe de wereld eruit zou kunnen zien als democratieën “samen de regels van de weg bepalen”. De regering Biden heeft Zuid-Korea en Japan uitgenodigd om de NAVO-top in Madrid bij te wonen.

Maar steeds minder landen, zelfs onder de Europese bondgenoten, zijn bereid zich te laten domineren door de Verenigde Staten. Washington’s vernisje van democratie en vermeende eerbiediging van de mensenrechten en burgerlijke vrijheden is zo ernstig aangetast dat het niet meer te herstellen is. De economische achteruitgang, nu de Chinese produktie 70 procent hoger ligt dan die van de VS, is onomkeerbaar. Oorlog is een wanhopige reddingsboei, een die door de geschiedenis heen door stervende rijken is gebruikt, met catastrofale gevolgen. “Het was de opkomst van Athene en de angst die dit bij Sparta inboezemde die oorlog onvermijdelijk maakte,” aldus Thucydides in de Geschiedenis van de Peloponnesische Oorlog.

Een belangrijk onderdeel van het voortbestaan van de permanente oorlogsstaat was de oprichting van de All-Volunteer Force. Zonder dienstplichtigen komt de last van de oorlogsvoering te liggen bij de armen, de arbeidersklasse en de militaire gezinnen. Door deze All-Volunteer Force kunnen de kinderen van de middenklasse, die de antioorlogsbeweging in Vietnam aanvoerden, de dienst vermijden. Het beschermt het leger tegen interne opstanden, uitgevoerd door troepen tijdens de Vietnam-oorlog, die de samenhang van de strijdkrachten in gevaar brachten.

De “All-Volunteer Force” maakt, door de pool van beschikbare troepen te beperken, ook de wereldwijde ambities van de militaristen onmogelijk. Wanhopig om het aantal troepen in Irak en Afghanistan op peil te houden of te verhogen, stelde het leger het stop-loss beleid in dat willekeurig contracten in actieve dienst verlengde. De populaire term was de ‘achterdeur dienstplicht’. De poging om het aantal troepen te verhogen door het inhuren van particuliere militaire aannemers, had ook een verwaarloosbaar effect. Een verhoging van het aantal troepen zou de oorlogen in Irak en Afghanistan niet hebben gewonnen, maar het kleine percentage mensen dat bereid is om in het leger te dienen (slechts 7 procent van de Amerikaanse bevolking is veteraan) is een niet erkende achilleshiel voor de militaristen.

“Als gevolg daarvan ontsnapt het probleem van te veel oorlog en te weinig soldaten aan een serieus onderzoek,” schrijft historicus en gepensioneerd legerkolonel Andrew Bacevich in After the Apocalypse: Amerika’s rol in een veranderde wereld. “Verwachtingen dat technologie die kloof zal overbruggen zijn een excuus om de meest fundamentele vragen niet te stellen: Beschikken de Verenigde Staten over de militaire middelen om hun tegenstanders te dwingen hun aanspraak op de status van onmisbare natie in de geschiedenis te onderschrijven? En als het antwoord nee is, zoals de post-9/11 oorlogen in Afghanistan en Irak suggereren, zou het dan niet verstandig zijn als Washington zijn ambities dienovereenkomstig zou temperen?”

Deze vraag, zoals Bacevich opmerkt, is “anathema.” De militaire strategen werken vanuit de veronderstelling dat de komende oorlogen in niets zullen lijken op voorgaande oorlogen. Zij investeren in denkbeeldige theorieën over toekomstige oorlogen die geen rekening houden met de lessen uit het verleden, waardoor nog meer fiasco’s ontstaan.

De politieke klasse is even zelfmisleidend als de generaals. Zij weigert de opkomst van een multipolaire wereld en het voelbare verval van de Amerikaanse macht te aanvaarden. Zij spreekt in de achterhaalde taal van Amerikaans exceptionalisme en triomfalisme, in de overtuiging dat zij het recht heeft haar wil op te leggen als leider van de “vrije wereld”. In zijn memorandum over de defensieplanning uit 1992 stelde de Amerikaanse onderminister van Defensie Paul Wolfowitz dat de VS ervoor moeten zorgen dat er niet opnieuw een concurrerende supermacht ontstaat. De VS zouden hun militaire kracht moeten projecteren om een unipolaire wereld eeuwig te domineren. Op 19 februari 1998 gaf minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright op NBC’s “Today Show” de Democratische versie van deze doctrine van unipolariteit. “Als we geweld moeten gebruiken, is dat omdat we Amerikanen zijn; wij zijn de onmisbare natie,’ zei ze. “We staan sterk, en we kijken verder dan andere landen in de toekomst.

Deze demente visie van ongeëvenaarde Amerikaanse wereldheerschappij, om nog maar te zwijgen van ongeëvenaarde goedheid en deugd, verblindt de gevestigde Republikeinen en Democraten. De militaire aanvallen die zij achteloos gebruikten om de doctrine van de unipolariteit te doen gelden, vooral in het Midden-Oosten, leidden al snel tot jihadistische terreur en langdurige oorlogvoering. Niemand van hen zag het aankomen totdat de gekaapte vliegtuigen in de Twin Towers van het World Trade Center knalden. Dat zij zich aan deze absurde hallucinatie vastklampen is de triomf van hoop over ervaring.

Er is een diepe afkeer onder het publiek voor deze elitaire Ivy League architecten van het Amerikaanse imperialisme. Imperialisme werd getolereerd toen het in staat was macht te projecteren in het buitenland en een stijgende levensstandaard te produceren in eigen land. Het werd getolereerd toen het zich beperkte tot geheime interventies in landen als Iran, Guatemala en Indonesië. Het ontspoorde in Vietnam. De militaire nederlagen die volgden gingen gepaard met een gestage daling van de levensstandaard, stagnatie van de lonen, een afbrokkelende infrastructuur en uiteindelijk een reeks economische beleidsmaatregelen en handelsovereenkomsten, georkestreerd door dezelfde heersende klasse, die het land deïndustrialiseerden en verarmden.

De gevestigde oligarchen, nu verenigd in de Democratische Partij, wantrouwen Donald Trump. Hij begaat de ketterij om de heiligheid van het Amerikaanse imperium in twijfel te trekken. Trump bespotte de invasie van Irak als een “grote, vette fout”. Hij beloofde “ons uit een eindeloze oorlog te houden”. Trump werd herhaaldelijk ondervraagd over zijn relatie met Vladimir Poetin. Poetin was “een moordenaar”, zei een interviewer tegen hem. “Er zijn een heleboel moordenaars,” antwoordde Trump. “Denk je dat ons land zo onschuldig is?” Trump durfde een waarheid te spreken die voor altijd onuitgesproken zou blijven: de militaristen hadden het Amerikaanse volk verraden.

Noam Chomsky kreeg het zwaar te verduren omdat hij terecht opmerkte dat Trump de “enige staatsman” is die een “verstandig” voorstel heeft gedaan om de crisis tussen Rusland en Oekraïne op te lossen. De voorgestelde oplossing omvatte “het vergemakkelijken van onderhandelingen in plaats van deze te ondermijnen, en het toewerken naar een soort aanpassing in Europa… waarin geen sprake is van militaire allianties maar alleen van wederzijdse aanpassing”.

Trump is te ongericht en te wispelturig om serieuze beleidsoplossingen aan te dragen. Hij heeft een tijdschema vastgesteld voor de terugtrekking uit Afghanistan, maar hij heeft ook de economische oorlog tegen Venezuela opgevoerd en opnieuw verpletterende sancties ingesteld tegen Cuba en Iran, die de regering-Obama had beëindigd. Hij heeft het militaire budget verhoogd. Hij heeft blijkbaar geflirt met het uitvoeren van een raketaanval op Mexico om “de drugslaboratoria te vernietigen”. Maar hij erkent een afkeer van imperiaal wanbeleid die weerklank vindt bij het publiek, een publiek dat alle recht heeft om de zelfvoldane mandarijnen te verafschuwen die ons in de ene oorlog na de andere storten. Trump liegt als hij ademt. Maar dat doen zij ook.

De 57 Republikeinen die weigerden het hulppakket van 40 miljard dollar voor Oekraïne te steunen, samen met veel van de 19 wetsvoorstellen die een eerdere hulp van 13,6 miljard dollar voor Oekraïne omvatten, komen uit de kookachtige samenzweerderige wereld van Trump. Zij herhalen, net als Trump, deze ketterij. Ook zij worden aangevallen en gecensureerd. Maar hoe langer Biden en de heersende klasse middelen blijven steken in oorlog op onze kosten, hoe meer deze proto fascisten, die al klaar staan om de Democratische winst in het Huis en de Senaat deze herfst teniet te doen, de overhand zullen krijgen. Marjorie Taylor Greene zei tijdens het debat over het hulppakket voor Oekraïne, waar de meeste leden geen tijd voor hadden gekregen, het volgende: “40 miljard dollar maar er is geen babyvoeding voor Amerikaanse moeders en baby’s.”

“Een onbekend bedrag voor de CIA en de aanvullende rekening voor Oekraïne, maar er is geen formule voor Amerikaanse baby’s,” voegde ze eraan toe. “Stop met het financieren van regime change en witwaspraktijken. Een Amerikaanse politicus dekt hun misdaden in landen als Oekraïne.”

Democraat Jamie Raskin viel Greene onmiddellijk aan voor het napraten van de propaganda van de Russische president Vladimir Poetin.

Greene sprak, net als Trump, een waarheid die weerklank vindt bij een geplaagd publiek. Het verzet tegen een permanente oorlog had moeten komen van de kleine progressieve vleugel van de Democratische Partij, die zich helaas heeft overgeleverd aan het lafhartige leiderschap van de Democratische Partij om hun politieke carrières te redden. Greene is krankzinnig, maar Raskin en de Democraten verkondigen hun eigen soort krankzinnigheid. We zullen een zeer hoge prijs betalen voor deze schertsvertoning.

Topfoto: “No Guts No Glory”. Mr. Fish.

Zie ook:

George Galloway en Francisco Dominguez – debat 2 mei 2022 – Is the Dollar the key to US hegemony?

Dr Francisco Dominguez
Auteur, deskundige in politieke economie; Middlesex University

“Het BBP van de Verenigde Staten is 24 triljoen, de schuld van de overheid is 30 triljoen, het verschil tussen het totale bruto binnenlands product en de schuld is 6 triljoen! Zes triljoen is gelijk aan het gecombineerde BBP van alle Latijns-Amerikaanse landen samen, inclusief Brazilië. Dat geeft je een idee van het probleem…”

Uitzending was op maandag 2 mei 2022
Bekijk het hele debat (Almayadeen TV):
https://youtu.be/WwnFLX3tSBs

met:

  • George Galloway – Scottish journalist, former member of parliament.
  • Dr Francisco Dominguez – Author, Expert in Political economy; Middlesex University
  • Shabbir Razvi – Economist and Political analyst
  • Prof. Michael Hudson – A Wall Street Financial Analyst; President of The Institute for the Study of Long-Term Economic Trends (ISLET)
  • Clive Menzies – Researcher and analyst of political economy He writes at “outersite.org”
  • Prof Steve Keen – Australian economist and author, Honorary Research fellow at University College London