Bron: Eric Zuesse southfront 02 september 2022 ~~~
In 1962, toen JFK en Chroesjtsjov onderhandelden over de Cubaanse Raket Crisis, en JFK klaar was om vanaf Amerika’s 129 operationele Atlas ICBM (Inter Continentale Ballistische Raket) sites (en vanaf nog veel meer bommenwerpers plus onderzeeërs), een nucleaire aanval tegen de Sovjet-Unie te lanceren als Chroesjtsjov de verscheping van naar schatting 32 tot 36 Sovjet R-14 IRBM’s (Intermediate Range Ballistic Missiles) naar Cuba niet zou annuleren, werd een deal gesloten die de Derde Wereldoorlog (WO III) zou voorkomen.
JFK was bezorgd dat die R-14’s binnen ongeveer een half uur Amerika’s commandocentrum in Washington DC zouden kunnen bereiken, duizend mijl van Cuba vandaan – misschien te snel voor de president om dan Amerikaanse vergeldingsraketten en bommenwerpers te kunnen lanceren. Maar zowel hij als Chroesjtsjov waren fatsoenlijke mannen die een derde wereldoorlog wilden vermijden, dus werd een redelijke deal bereikt. Van 5-9 november 1962 verwijderden Sovjet-schepen alle 42 raketten, 160 kernkoppen (bommen), en tot 28 nucleair-geschikte vliegtuigen, van Cuba. In 1994 schreef Sovjet-generaal Anatoli I. Gribkov, die deel had uitgemaakt van de Sovjetoperatie op Cuba, dat Chroesjtsjov “wist … dat de strategische nucleaire strijdkrachten van de V.S. in 1962 ongeveer 17 tegen 1 groter waren dan de onze“. John F. Kennedy was echter niet geïnteresseerd in het ‘winnen’ van een nucleaire oorlog, maar in het voorkomen daarvan.
Helaas veranderde het Amerikaanse beleid inzake nucleaire oorlog niet later dan 2006 van het hebben van kernwapens om een WO III te voorkomen (de metastrategie genaamd Mutually Assured Destruction, of “M.A.D.”) naar het opbouwen en gebruiken ervan om een nucleaire oorlog te “winnen” en zo Rusland te veroveren (de metastrategie genaamd “Nuclear Primacy“). Op 1 maart 2017 bevestigden drie vooraanstaande onafhankelijke Amerikaanse wetenschappers dat er duidelijk bewijs was dat de Amerikaanse regering in feite “van plan was om de capaciteit te hebben om een nucleaire oorlog te voeren en te winnen door vijanden te ontwapenen met een verrassende eerste aanval.” Dat is de “Nuclear Primacy” (Nucleaire Voorsprong) metastrategie, in actie. Het is de meta-strategie van de Amerikaanse regering. En hun militaire NAVO alliantie is een essentieel onderdeel om het uit te voeren. NATO naties zijn plaatsen van waaruit U.S. nucleaire raketten tegen Rusland kunnen lanceren. Ze zijn veel dichter bij het Kremlin, Ruslands brein-centrum, dan (vanaf Cuba) Amerika. Het land dat het dichtst bij het Kremlin ligt is Oekraïne; daarom wilde de Amerikaanse regering Oekraïne vooral bij de NAVO betrekken.
In de periode 2003-2009 was slechts ongeveer 20% van de Oekraïners voorstander van het NAVO-lidmaatschap, terwijl ongeveer 55% ertegen was. In 2010 stelde Gallup vast dat 17% van de Oekraïners de NAVO beschouwde als “bescherming van je land”, terwijl 40% de NAVO beschouwde als “een bedreiging voor je land”. Oekraïners zagen de NAVO overwegend als een vijand, niet als een vriend. Maar na Obama’s coup in februari 2014 in Oekraïne, “zou het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne 53,4% van de stemmen krijgen, een derde van de Oekraïners (33,6%) zou er tegen zijn.” Nadien bedroeg de steun echter gemiddeld ongeveer 45% – nog steeds meer dan twee keer zo hoog als vóór de staatsgreep het geval was geweest. De Oekraïners zijn van mening veranderd en zijn voor de NAVO in plaats van ertegen, omdat de miljardairs die de winnende politieke kandidaten financieren en die de media in de VS en in Oekraïne controleren, daar na de staatsgreep zwaar propaganda hebben gevoerd, en die regeringen en media hebben Rusland afgeschilderd als de vijand van Oekraïne, en Amerika en de EU en de NAVO (die door de Oekraïners vóór de staatsgreep als hun vijand werden beschouwd) als de vrienden van Oekraïne. Dus: De Oekraïners wilden na de Amerikaanse staatsgreep lid worden van de EU, en lid worden van de NAVO.
De NAVO heeft echter altijd geprobeerd manieren te vinden om Rusland te veroveren, en heeft altijd geweigerd verzoeken van Rusland om lid te worden van de NAVO in overweging te nemen.
De feitelijke eisen die Poetin op 17 december 2021 aan de NAVO had gesteld, en die de NAVO op 7 januari 2022 formeel had afgewezen, en welke afwijzing door de NAVO de aanleiding was geweest voor Poetins besluit om Oekraïne binnen te vallen, behelsden onder meer: “Artikel 6: Alle lidstaten van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie verbinden zich ertoe af te zien van verdere uitbreiding van de NAVO, met inbegrip van de toetreding van Oekraïne en andere staten.”
Oekraïne was daar een speciaal aandachtspunt omdat het de grens heeft die van alle landen het dichtst bij Moskou ligt, op slechts 353 mijl afstand. Washington DC is daarentegen 1.131 mijl verwijderd van Cuba. Als Kennedy bezorgd was, dan had Poetin nog meer reden om bezorgd te zijn – 353 mijl in plaats van 1.131 mijl, en veel snellere raketten nu dan toen. Terwijl het uitschakelen van Amerika als de Sovjetraketten op Cuba waren gebleven ongeveer een half uur zou hebben geduurd, zou het uitschakelen van Rusland als Oekraïne tot de NAVO zou toetreden ongeveer 5 minuten in beslag nemen. Poetin had alles geprobeerd om te voorkomen dat Oekraïne tot de NAVO zou toetreden, maar Biden en zijn anti-Russische militaire NAVO-bondgenootschap dreven er de spot mee en weigerden zelfs maar een van zijn verzoeken in overweging te nemen. De enige manier om het dan nog te doen, was militair.
Toen Rusland op 24 februari 2022 Oekraïne binnenviel, kopte het Amerikaanse CNN “What does Putin want?” en opende:
In een lang essay uit juli 2021 verwees Poetin naar Russen en Oekraïners als “één volk” en suggereerde hij dat het Westen Oekraïne had gecorrumpeerd en uit de baan van Rusland had gerukt door middel van een “geforceerde verandering van identiteit”.
Dat soort historisch revisionisme was volop te zien in Poetins emotionele en met grieven overladen toespraak tot de natie op maandag, waarin hij zijn besluit aankondigde om de Volksrepublieken van Donetsk en Luhansk te erkennen, terwijl hij de eigen soevereiniteit van Oekraïne in twijfel trok.
U.S. News & World Report kopte “EXPLAINER: Why Did Russia Invade Ukraine?” en een hoofdonderdeel was
Wanneer is het huidige conflict tussen Rusland en Oekraïne begonnen?
Rusland begon eind 2021 zijn militaire aanwezigheid rond Oekraïne uit te breiden – ook in Wit-Rusland, een nauwe bondgenoot van Rusland ten noorden van Oekraïne – onder verschillende voorwendselen, terwijl het vaag bleef over zijn bedoelingen. Tegen december hingen tienduizenden Russische troepen aan de grens, omsingelden het land virtueel en voerden de spanningen op die leidden tot een telefoongesprek tussen Poetin en de Amerikaanse president Joe Biden.
Het nieuwe boek van onderzoekshistoricus Eric Zuesse, AMERICA’S EMPIRE OF EVIL: Hitler’s Posthumous Victory, and Why the Social Sciences Need to Change, gaat over hoe Amerika na de Tweede Wereldoorlog de wereld overnam om haar tot slaaf te maken van miljardairs uit de VS en de daaraan gelieerde landen. Hun kartels onttrekken de rijkdom van de wereld door niet alleen hun ‘nieuws’ media te controleren, maar ook de sociale ‘wetenschappen’ – waarmee ze het publiek duperen.