Bron: Thierry Meyssan Voltare Netwerk 1 februari 2022 ~~~
De Verenigde Staten hebben eindelijk gereageerd op het Russische voorstel voor een vredesverdrag, maar alleen om te weigeren de argumenten van het Kremlin te bespreken. Terzelfder tijd organiseerden zij een uitgebreide communicatiecampagne waarin Rusland ervan werd beschuldigd voor februari een invasie in Oekraïne voor te bereiden. Kiev heeft dit echter ten stelligste ontkend. Binnen de NAVO verspreidt zich een mengeling van hysterie en verwarring, die Londen gebruikt om stay-behind netwerken te reactiveren. Intussen wordt de Chinees-Russische as sterker.
Voltaire Netwerk, Parijs (Frankrijk)
Dit artikel volgt op:
1. “Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren“, 4 januari 2022.
2. “Washington zet RAND’s plan door in Kazachstan, daarna in Transnistrië“, 11 januari 2022.
3. “Washington weigert naar Rusland en China te luisteren“, 18 januari 2022.en is beschikbaar in 10 – 20 taalversies
عرب Deutsch ελληνικά English Español français italiano Português русский
Het Russische voorstel aan de Verenigde Staten voor een bilateraal verdrag tot instelling van veiligheidsgaranties, dat op 17 december 2021 door het Kremlin werd bekendgemaakt, kreeg op 26 januari 2022, anderhalve maand later, een dubbel antwoord van de Verenigde Staten en de NAVO.
In het Russische voorstel is bepaald dat beide landen het VN-handvest eerbiedigen en dat Washington bovendien zijn mondelinge belofte nakomt om de Navo niet verder uit te breiden dan de Oder-Neisse-lijn die Duitsland van Polen scheidt.
De Verenigde Staten houden hun reactie geheim. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken verklaarde dat zijn land elke beperking van de NAVO-uitbreiding afwijst. De Britse minister van Defensie, Ben Wallace, ging nog verder en verzekerde het Lagerhuis: “Veel landen zijn toegetreden tot het Bondgenootschap, niet omdat de NAVO hen daartoe heeft gedwongen, maar omdat de regeringen en de volkeren van die landen dat uit vrije wil hebben gedaan.”
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov herinnerde eraan dat de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en alle lidstaten van de OVSE de verklaringen van Istanbul van 1999 en Astana van 2010 hebben ondertekend. In deze twee documenten, die door 57 staatshoofden en regeringsleiders zijn ondertekend, worden twee beginselen uiteengezet:
1. Elk land is vrij om zich aan te sluiten bij een militaire alliantie van zijn keuze.
2. elk land is verplicht zijn veiligheid niet te versterken ten nadele van anderen.
Het lijdt echter geen twijfel dat de toetreding van de voormalige leden van het Warschaupact tot de NAVO, die de stationering van Amerikaanse wapens op hun grondgebied met zich meebrengt, een bedreiging vormt voor de veiligheid van Rusland.
De opmerking van Ben Wallace over de wil van de volkeren om tot de NAVO toe te treden is feitelijk onjuist. Bij het referendum van 30 september 2018 over de toetreding van de Noord-Macedoniërs tot de NAVO bijvoorbeeld, had 91,46% van de kiezers daadwerkelijk “ja” geantwoord, maar zij vormden slechts 33,75% van het electoraat. Bovendien is geen enkel lidmaatschap van de NAVO geldig zolang het niet is aanvaard door elk van de lidstaten van deze organisatie.
Het antwoord van de NAVO, ook geheim, werd toegelicht door haar secretaris-generaal Jens Stoltenberg [1]. Het bevat drie voorstellen en één eis:
Heropenen van de respectieve diplomatieke missies van de NAVO en Rusland;
Initiëren van verdere besprekingen over wapenbeheersing en regelgeving voor middellange- en korte-afstandsraketten;
Voorstellen van nieuwe transparantieregels voor militaire oefeningen en nucleaire doctrines.
Evacuatie van Trans-Dnjestrië, de Krim, Abchazië en Zuid-Ossetië, bezet door het Russische leger in Moldavië, Oekraïne en Georgië.
Deze drie voorstellen zijn erop gericht het risico van een nucleaire oorlog te verminderen. Zij verschillen van wat bekend is over de reactie van de VS in die zin dat zij het voorwerp zijn van echte onderhandelingen. Zij getuigen dat de NAVO-leden zich bewust zijn van de risico’s van een kernoorlog.
De eis tot evacuatie van Trans-Dnjestrië, de Krim, Abchazië en Zuid-Ossetië toont eens te meer aan dat het westerse blok het in het VN-Handvest verankerde recht van volkeren op zelfbeschikking ontkent. De geschiedenis van deze vier gebieden getuigt ervan dat zij bewoond worden door volkeren die verschillen van de Moldaviërs, de Oekraïners en de Georgiërs. Er was geen etnische zuivering. Elk volk koos zijn onafhankelijkheid via een referendum. Bovendien heeft de onafhankelijke Krim het lidmaatschap aangevraagd van de Russische Federatie, die het heeft aanvaard.
Het is alsof de Verenigde Staten en de NAVO zich doof houden voor Rusland.
In deze laatste weken hebben Bulgarije, Denemarken, Spanje, Estland, Italië, Letland, Litouwen, Polen, Roemenië en het Verenigd Koninkrijk wapens naar Oekraïne gestuurd of troepen ingezet om het land te verdedigen [2]. Niet alleen de Amerikaanse en Britse pers voedden in februari de geruchten over een mogelijke Russische invasie in Oekraïne, maar ook de pers in Midden- en Oost-Europa en in de Baltische staten volgde dit voorbeeld. Toch zijn de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en zijn minister van Defensie Oleksii Reznikov herhaaldelijk gezegd dat er geen sprake is van een dergelijk risico, dat hun land op korte termijn niet bedreigd wordt [3].
Deze dissonantie binnen het westerse blok is schokkend. Het bevestigt dat de Verenigde Staten buiten de werkelijkheid redeneren. Natuurlijk verwachtte Rusland een verwerping van zijn verdragsvoorstel door de VS, maar niet dat het argumenten zou opdreunen die nergens op slaan en zijn eigen argumenten zou negeren. President Biden lijkt de strategie van zijn voorganger Richard Nixon tegen de USSR te hebben gevolgd, die van de gek (MadMan-theory): onsamenhangende opmerkingen maken op een dreigende toon om de tegenstander te intimideren en hem te doen terugkrabbelen. Of, in de woorden van professor Thomas Schelling: “een dreiging die ruimte laat voor toeval”. Deze strategie faalde in de Vietnam oorlog. Het is onwaarschijnlijk dat het de tweede keer wel zal lukken, vooral omdat het team van president Vladimir Poetin veel capabeler is dan dat van eerste secretaris Leonid Brezjnev. Het is de bluf van een pokerspeler tegen de berekening van een schaker.
De spanning rond Oekraïne zou gemakkelijk een diplomatieke oplossing kunnen vinden. In de eerste plaats omdat, hoewel Washington en Brussel (het NAVO-hoofdkwartier) blijven herhalen dat Oekraïne het recht heeft toe te treden tot het bondgenootschap, daar nu geen sprake van is, en zelfs niet op middellange termijn. Ten tweede zou het volstaan dat het bondgenootschap zijn verklaring van 1996 herhaalt dat het “niet van plan is, geen plannen heeft en geen reden heeft om kernwapens in te zetten op het grondgebied van zijn nieuwe leden” – de drie “neen’s” – om op korte termijn, op militair vlak, alles weer normaal te laten worden [4]. Feit blijft dat de door Rusland gestelde vraag niet de aanwezigheid van Amerikaanse wapens in Oekraïne betreft, maar in veel algemenere zin, die van de eerbiediging van de verdragen.
Terwijl de twee grote spelers dit vreemde spel spelen, brengen sommige bondgenoten van de Verenigde Staten hun meningsverschillen naar voren.
Eerst en vooral is er het VK, dat de stay-behind netwerken uit de Koude Oorlog nieuw leven heeft ingeblazen. Vaak wordt vergeten dat het Atlantisch Bondgenootschap historisch gezien een gezamenlijke creatie is van de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Het is waar dat de NAVO, in de woorden van president Charles De Gaulle, slechts een dekmantel is voor de Amerikaanse overheersing van Europa, aangezien de opperbevelhebber van het bondgenootschap altijd een Amerikaanse officier is, maar de politieke besluiten worden gezamenlijk genomen door Washington en Londen, en de andere geallieerden zijn slechts vazallen. Dat staat niet in het Noord-Atlantisch Verdrag, maar het is opnieuw bevestigd in de oorlog tegen Libië. De Atlantische Raad werd niet bijeengeroepen om over de aanval op Tripoli te beslissen, omdat sommige leden daartegen gekant waren. Het besluit werd genomen op een geheime bijeenkomst in Napels door de VS en het VK alleen, in aanwezigheid van een paar bondgenoten die zij hadden uitgekozen.
Deze rol van Washington en Londen als opperheren had hen er tijdens de Koude Oorlog toe gebracht netwerken in stand te houden om zich te mengen in de binnenlandse politiek van de Lidstaten met hun principiële instemming, maar zonder hun medeweten [5]. Deze interventies omvatten de moord op de Italiaanse Eerste Minister Aldo Moro, de omverwerping van het Griekse republikeinse regime en de installatie van het militaire regime van de kolonels. In Frankrijk steunde de NAVO de OAS (Organisation de l’Armée secrète) bij het uitvoeren van ongeveer 40 moordpogingen op president De Gaulle. Het Pentagon maakte publiekelijk bekend dat deze netwerken – die ondanks herhaalde aankondigingen nooit zijn ontbonden – waren uitgebreid tot Oekraïne. Rusland heeft geconcludeerd dat Oekraïne de facto lid is van het bondgenootschap, maar zich niet kan beroepen op artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag om zijn veiligheid te waarborgen.
Londen kondigde ook aan dat het zijn militaire solidariteit met Polen versterkte in een trilaterale alliantie met Oekraïne [6]
. In een paar weken tijd is Warschau de draaischijf geworden waarlangs alle hulp aan Kiev stroomt. De Polen willen zich echter niet al te zeer blootgeven. Daarom hebben zij aangeboden om Rusland de Amerikaanse bases op zijn grondgebied te laten inspecteren op voorwaarde dat zij de Russische bases in de enclave Kaliningrad mogen inspecteren [7].
De VS en het VK zijn bezorgd over het gebrek aan inzet van de nieuwe Duitse regering onder bondskanselier Olaf Scholz.
Berlijn heeft geweigerd Britse vliegtuigen toestemming te geven over zijn grondgebied te vliegen om Oekraïne te bewapenen. Volgens de Verdragen hadden de Duitsers geen bezwaar kunnen maken als het verzoek van het Pentagon was gekomen.
Berlijn vraagt om de Oekraïense kwestie los te koppelen van de ingebruikneming van de Nord Stream 2-gaspijpleiding, die van essentieel belang is voor zijn economie.
Ten slotte komt het zijn verbintenis om 2% van zijn BBP aan defensie te besteden niet na, maar gebruikt het slechts 1,5%.
Staatssecretaris Antony Blinken kwam persoonlijk de regering-Scholz de les lezen, maar in plaats van met Rusland te onderhandelen, is Duitsland verstrikt in de interne onderhandelingen binnen zijn regeringscoalitie.
Dan blijft de Franse zaak over. President Emmanuel Macron heeft de onderhandelingen in het Normandische formaat hervat om de akkoorden van Minsk uit te voeren en vrede te brengen in Oekraïne. Hij voerde lange gesprekken met zijn Russische ambtgenoot, president Vladimir Poetin. Maar in deze kwestie ligt het probleem elders: het zijn de Oekraïners die weigeren de door hen ondertekende overeenkomst uit te voeren. Zij zijn het die de burgeroorlog in de Donbass aanwakkeren.
Terug naar Washington. De politieke klasse is unaniem in haar verzet tegen Rusland, maar verdeeld over de middelen om het te doen buigen. Al drie weken wordt er gedebatteerd over verschrikkelijke sancties. Als het die nu aanneemt, krijgt Moskou echter sancties opgelegd voordat het Oekraïne binnenvalt en kan het dat dus doen zonder bang te hoeven zijn voor represailles. Ernstiger is dat de Republikeinen de voorstellen van de Heritage Foundation [8] steunen, terwijl de Democraten zich vastklampen aan die van het Center for American Progress [9]. Allen zijn zich er terdege van bewust dat de uitvoering van de in de OVSE aangegane verbintenissen door de ondertekening van de verklaringen van Istanbul van 1999 en Astana van 2010 het begin van het einde zou betekenen. Het “Amerikaanse Rijk” wordt bedreigd, niet door Rusland, maar door het internationale recht, dat tot dusver niet wordt gehandhaafd.
Dus de vraag die opkomt is deze: Welke middelen is Rusland bereid te gebruiken om Washington te dwingen het internationaal recht (in de zin van de VN en niet in de zin van de Verenigde Staten) na te leven? De Russische onderminister van Buitenlandse Zaken, Sergej Ryabkov, had twijfels laten bestaan over een eventuele overbrenging van raketten naar Cuba of Venezuela. De vice-voorzitter van de Russische Veiligheidsraad, Dmitri Medvedev, verklaarde echter dat dit “uitgesloten” was omdat het tegen de belangen van deze twee landen zou indruisen [10]; een manier om te benadrukken dat de aanwezigheid van Amerikaanse wapens in Centraal- en Oost-Europa indruist tegen de belangen van de landen die er onderdak aan bieden.
Het is dus noodzakelijk elders te zoeken. Naar Syrië, bijvoorbeeld. De Syrische en Russische luchtmachten zijn begonnen met gezamenlijke manoeuvres boven de Golan Hoogvlakte, die volgens de VN juridisch gezien Syrisch is, maar die Israël in 1981 illegaal heeft geannexeerd. De Tsahal durfde niet op deze vliegtuigen te vuren. Naleving van de verdragen is niet alleen een zaak van de VS, maar ook van Israël.
De trage reactie van Washington op het late voorstel van Rusland van 2021 en de zichtbare hysterie in het Congres hebben China wakker geschud. Hij heeft de National Defence Authorisation Act (NDAA) van 2022 geregistreerd, die op 27 december 2021 in werking is getreden. Het voorziet in een gigantisch defensiebudget (kernwapens niet meegerekend) van 768 miljard dollar! Niemand heeft deze tekst (2.186 bladzijden) in zijn geheel gelezen, maar de filosofie ervan is duidelijk het isoleren van Peking. Zo heeft Wang Yi, de Chinese minister van Buitenlandse Zaken, niet nagelaten zijn Amerikaanse ambtgenoot Antony Blinken eraan te herinneren … om in te gaan op de “legitieme” eisen van Moskou. Stap voor stap wordt de Chinees-Russische entente bevestigd; een as die veel te machtig is voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten.
Een laatste opmerking. Toen Washington Moskou op 23 januari meedeelde dat het de laatste hand legde aan zijn schriftelijk antwoord, gaf het te kennen dat het dit geheim wenste te houden [11]. Rusland heeft hiermee ingestemd. De enige mogelijke verklaring voor deze stap is dat het Witte Huis zich opmaakte om andere besprekingen met zijn gesprekspartners te voeren. Het Westen verlaat nu de democratie en gaat over tot geheime diplomatie.
Topfoto: Bijeenkomst van de delegaties van de VS en Rusland in Genève, 21 januari 2022. Russisch Ministerie van Buitenlandse Zaken
Vertaling
openbaararchief.nl
[1] “Jens Stoltenberg Press Conference”, by Jens Stoltenberg, Voltaire Network, 26 January 2022.
[2] “Europa in de loopgraven tegen de verzonnen vijand”, door Manlio Dinucci, Vertaling openbaararchief.nl, Il Manifesto (Italië) , Voltaire Netwerk, 27 januari 2022.
[3] «US warns Russian attack may be ’imminent,’ Ukraine disagrees: Here’s why», Conor Finnegan, ABC News, January 26, 2022.
[4] «Nato honesty on Ukraine could avert conflict with Russia», Samuel Charap (Rand), Financial Times, January 14, 2022.
[5] Nato’s Secret Armies: Operation Gladio and Terrorism in Western Europe, Daniele Ganser, Frank Cass (2004).
[6] “Liz Truss’ speech to the Lowy Institute”, by Liz Truss, Voltaire Network, 21 January 2022.
[7] «Poland ready to make deal with Russia – media», Jonny Tickle, Russia Today, January 28, 2022.
[8] « Seven Rules for Exiting Misplaced U.S. and NATO Talks with Russia », Daniel Kochis & Luke Coffey, Heritage Foundation, January 14, 2022.
[9] «How the United States Should Respond if Russia Invades Ukraine», Max Bergmann, Center for American Progress, January 25, 2022.
[10] « Rusia considera que la reacción de Estados Unidos a sus exigencias “no es positiva” », Javier G. Cuesta, El País, 25 de enero de 2022.
[11] Аккаунт полковника Кассада в Telegram, 23 января 2022 г.
Eerdere berichten in dit archief:
Europa in de loopgraven tegen de verzonnen vijand – Manlio Dinucci Voltaire Netwerk 27 januari 2022Biden’s “kleine inval” onthult veel over de Rusland-strategie van zijn team – Andrew Korybko One World Press en off-guardian.org 26 januari 2022Het plan en een Afghanistan binnen Europa – Manlio Dinucci Voltaire Netwerk 20 januari 2022Rusland en Wit-Rusland reageren op NAVO-acties aan de grenzen – telesur 20 januari 2022Washington weigert naar Rusland en China te luisteren – (deel 3) Thierry Meyssan 18 januari 2022