20 constructieve kritiekpunten op Ruslands Speciale Operatie

17nov 2022 by ian 
Bron: Andrew Korybko 
korybko.substack.com 13 november 2022 ~~~

Andrew Korybko is een amerikaans politiek analist, met veel aandacht voor de grote geopolitieke ontwikkellingen. Hij woont momenteel in Moskou. Zijn opinie hieronder lijkt gebaseerd op een goede en objectieve analyse van de situatie en kan evt verwarring tegengaan.

Tegenvallers rustig erkennen en constructieve kritiek achteraf delen, komt overeen met de geest van wat president Poetin eerder deze zomer suggereerde, toen hij adviseerde ons niet over te geven aan wishful thinking. Niemand die deze pas herstelde wereldmacht en haar feitelijke leiding van de wereldwijde revolutionaire beweging in de nieuwe koude oorlog oprecht steunt, kan zich met een goed geweten onttrekken aan zijn morele verantwoordelijkheid om Rusland’s zelfverbetering op goedbedoelde manier aan te moedigen.

De speciale operatie van Rusland in Oekraïne nadert haar negende maand, waarin zij haar deel van successen en tegenslagen heeft gekend. De eerste zijn breed uitgemeten door de Alt-Media Gemeenschap (AMC), maar velen onder hen hebben ook veel van de laatste toegedekt door een combinatie van “5D schaak” samenzweringstheorieën en wensdenken (die samen “copium” kunnen worden genoemd). Het doel van dit stuk is licht te werpen op deze “harde waarheden”.

Voor alle duidelijkheid: “Rusland voert een existentiële strijd ter verdediging van zijn onafhankelijkheid en soevereiniteit” nadat de NAVO in Oekraïne haar rode lijnen op het gebied van nationale veiligheid heeft overschreden. De VS weigerden de verzoeken van Rusland om veiligheidsgaranties te respecteren en gaven dus voorrang aan het in bedwang houden van Rusland boven China, omdat zij deze Euraziatische grootmacht beschouwden als de zogenaamde “zwakke schakel” in de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit.

Het bleek dat “alle partijen in het Oekraïense conflict elkaar onderschatten”, maar “Rusland zal zelfs in het scenario van een militaire patstelling in Oekraïne nog steeds strategisch winnen”, omdat zijn speciale operatie wereldwijd spelveranderende processen in gang heeft gezet die alleen kunnen slagen als Rusland overleeft. Deze beoordeling blijft overeind ondanks de recente tegenslag in de regio Kherson. Nu alles in de juiste context is geplaatst, zal ik, alvorens verder te gaan, een korte verklaring van afwijzing van aansprakelijkheid afleggen.

Niemand mag de komende verzameling van opbouwende kritiek op de speciale operatie van Rusland verkeerd interpreteren als een zogenaamde “betweterige aanpak” die suggereert dat elke tekortkoming ruim van tevoren duidelijk was en dus gemakkelijk voorkomen had kunnen worden. Achteraf is alles altijd veel duidelijker, en deze kritieken laten niet doorschemeren dat de gebeurtenissen anders hadden kunnen verlopen. Ze worden uitsluitend gedeeld voor de geschiedenis en om Rusland te helpen zichzelf te verbeteren:

  1. Het was misschien een beetje laat om de speciale operatie in 2022 van start te laten gaan.

Een van de populairste patriottische kritieken is dat de speciale operatie iets te laat van start is gegaan, wat de doeltreffendheid ervan heeft belemmerd, aangezien Kiev acht jaar de tijd had om zich voor te bereiden. Degenen die dit standpunt onderschrijven, vinden dat de operatie in de zomer van 2014 of uiterlijk in de zomer van 2020/2021 had moeten beginnen. Dit gezegd zijnde, had Rusland in de zomer van 2014 zijn economie nog niet sanctiebestendig gemaakt of zijn leger nog niet gemoderniseerd, terwijl het nog steeds goede hoop had op een diplomatieke oplossing voor dit veiligheidsdilemma in de zomer van 2020/2021.

  1. Rusland heeft te laat geleerd dat het Westen niet te goeder trouw onderhandelt.

Voortbouwend op het vorige punt is de voornaamste reden waarom Rusland tot februari 2022 heeft gewacht met zijn speciale operatie het misplaatste geloof van zijn leiders dat het Westen te goeder trouw onderhandelt. President Poetin – die verre van het monster, de gek of het meesterbrein is dat zijn vijanden en vrienden om hun eigen redenen van hem maken – heeft deze les te laat geleerd, maar zijn principiële en rationele geloof in diplomatie kan hem niet worden aangerekend, omdat het op dat moment zinvol was het te proberen.

  1. Diplomatieke discretie (geheimhouding) liet de strijdkrachten en burgers psychologisch onvoorbereid op een conflict.

Rusland maakte geen details bekend over de bedreiging van de nationale veiligheid door de clandestiene uitbreiding van de NAVO in Oekraïne om diplomatieke discretie te behouden en zo de besprekingen te helpen slagen door de VS een dekmantel te bieden om “hun gezicht te redden” indien zij zouden instemmen met de gevraagde veiligheidsgaranties. Het ruilmiddel is echter dat de strijdkrachten en de burgers hierdoor psychologisch onvoorbereid zijn op een conflict. Indien zij van deze dreiging op de hoogte waren gesteld, hadden zij zich op dat scenario kunnen voorbereiden.

  1. De timing van de speciale operatie werd praktisch bepaald door de VS en Kiev.

President Poetin onthulde uiteindelijk de details van de bedreiging van de nationale veiligheid door de clandestiene uitbreiding van de NAVO in Oekraïne, waaronder zijn bewering dat de speciale operatie werd gelanceerd om het derde offensief tegen Donbass, dat Kiev met steun van de VS zou beginnen, te voorkomen. Voornamelijk die (geloofwaardige) tweede genoemde ontwikkeling, het 3e offensief tegen Donbass, zette Rusland ertoe aan te handelen zoals het deed, wat betekent dat zijn twee tegenstanders praktisch de timing van deze campagne bepaalden.

  1. Rusland heeft nooit het strategische initiatief gehad in het Oekraïense conflict.

Aangezien de VS, de NAVO en Kiev nooit te goeder trouw onderhandelden over Donbass en de Russische verzoeken om veiligheidsgaranties, maar dergelijke besprekingen misbruikten als dekmantel voor de voorbereiding van een derde offensief in de toenmalige Oekraïense burgeroorlog, waren zij en niet Moskou altijd de baas over het strategische initiatief. Hoewel zij dus ten onrechte geloofden dat het risico van een grootschalige Russische conventionele interventie gering bleef, hebben zij dat niettemin ook niet uitgesloten en zich dienovereenkomstig op dat scenario voorbereid.

  1. Diplomatieke discretie contraproductief voor de Russische diplomatie

De Mainstream Media (MSM) onder leiding van de VS manipuleerden de mondiale perceptie voorafgaand aan de speciale operatie van Rusland door angstzaaierij over de militaire opbouw van Moskou, die het Kremlin uit diplomatieke discretie bleef ontkennen. Door pas na het begin van de speciale operatie details bekend te maken over hoe de clandestiene uitbreiding van de NAVO in Oekraïne hun nationale veiligheidsbelangen bedreigde, kregen velen de valse indruk dat het Rusland was en niet het Westen dat de diplomatie als dekmantel gebruikte.

  1. De operationele veiligheid ging ten koste van het verlies van 300 miljard dollar aan buitenlandse reserves door Rusland.

Hoe begrijpelijk de bovengenoemde diplomatieke discretie destijds ook was, de operationele veiligheid bij het besluit om de campagne te beginnen ging uiteindelijk ten koste van de bevriezing van 300 miljard dollar aan buitenlandse reserves. Rusland bevond zich echter ontegenzeggelijk in een dilemma, omdat het Westen door deze middelen vroegtijdig naar huis te halen, getipt zou zijn over de militaire bedoelingen van Moskou, waardoor de plannen voor een derde Donbass-offensief zouden zijn bespoedigd.

  1. Rusland verwachtte niet dat het Westen zijn media zou censureren of hun functioneren onmogelijk zou maken.

Het lijdt geen twijfel dat Rusland volledig verrast was toen het Westen zijn media censureerde en andere omstandigheden creëerde die het hen onmogelijk maakten om te opereren. Het dacht blijkbaar dat zijn tegenstanders hun zelfverklaarde “democratische” soft power niet in diskrediet zouden brengen, maar dat is precies wat er gebeurde. Moskou had dit moeten voorspellen, zijn onevenredige afhankelijkheid van vlaggenschepen als RT en Spoetnik met creatieve middelen preventief moeten diversifiëren en zo zijn soft power in het Westen moeten behouden.

  1. Ongecoördineerde militaire doelstellingen onder commandanten bemoeilijkten de operatie

Bij het begin van de speciale operatie trokken de Russische strijdkrachten Oekraïne vanuit verschillende richtingen binnen, hoewel achteraf blijkt dat dit veel minder gecoördineerd was dan velen aanvankelijk dachten. In plaats van deel uit te maken van een masterplan om de vijand te omsingelen, lijkt het nu het resultaat te zijn geweest van ongecoördineerde militaire doelstellingen die werden nagestreefd door min of meer grotendeels autonome commandanten, die elk hun eigen doelen ter plaatse wilden nastreven zonder nauw samen te werken met hun collega’s.

  1. De politiek gestuurde spelregels belemmerden de militaire doeltreffendheid van de campagne.

Rusland beperkte maandenlang de regels voor de operatie om de beoogde politieke doelstellingen te bereiken. Dit leidde ertoe dat zijn strijdkrachten spreekwoordelijk met één hand op de rug vochten om het aantal burgerslachtoffers te beperken en tegelijkertijd de mogelijkheid open te laten voor een diplomatieke oplossing van het conflict, die in het voorjaar op aandringen van de VS door het Verenigd Koninkrijk werd gesaboteerd. Achteraf gezien hebben deze goedbedoelde inspanningen geen strategisch resultaat opgeleverd en het conflict onbedoeld verlengd.

  1. De Russische inlichtingendienst lijkt de sociaal-politieke weerbaarheid van Oekraïne verkeerd te hebben ingeschat

Gezien het bovenstaande inzicht is de enige logische verklaring voor het gebrek aan coördinatie tussen de commandanten dat de Russische inlichtingendienst de sociaal-politieke (zachte veiligheid) weerbaarheid van het door de VS gesteunde neonaziregime verkeerd heeft ingeschat. Hadden zij iets anders verwacht dan een snelle ineenstorting aan het begin van de speciale operatie, vooral achter de frontlinies, dan lijdt het weinig twijfel dat de hele campagne in conventionele militaire zin veel beter gecoördineerd zou zijn geweest.

  1. De Russische inlichtingendienst lijkt ook de Amerikaanse betrokkenheid bij Kiev onjuist te hebben ingeschat.

Evenzo lijkt het erop dat de Russische inlichtingendienst ook niet goed heeft ingeschat hoezeer Amerika betrokken was bij zijn proxies in Kiev. Moskou had niet verwacht dat de massale westerse militaire hulp Oekraïne zou binnenstromen op de schaal, in de omvang en in het tempo waarin dat tot nu toe is gebeurd, laat staan dat het zo lang zou duren. Deze ontwikkeling neutraliseerde de strategische impact van de volledige vernietiging door Rusland van het militair-industrieel complex van zijn tegenstander tegen eind maart, waardoor het conflict tot op de dag van vandaag voortduurt.

  1. Een andere tekortkoming van de inlichtingendienst betrof de werkelijke strategische autonomie van de EU.

De Russische inlichtingendienst schijnt ervan overtuigd te zijn geweest dat de door Duitsland geleide EU in strategisch opzicht veel autonomer zou zijn dan zij in werkelijkheid was, en had dus goede hoop dat zij de militaire hulp van Washington aan Kiev zou belemmeren en tegelijkertijd zou bemiddelen bij een snelle oplossing van het conflict. De op energie gerichte relatie van complexe onderlinge afhankelijkheid tussen Brussel/Berlijn en Moskou werd door de eerste onverwacht ten koste van hun objectieve belangen opgegeven (en vernietigd) door zware Amerikaanse druk.

  1. Foutieve inlichtingen en wishful thinking veroorzaakten een kettingreactie van complicaties voor Rusland.

Als Rusland de strategische situatie in Oekraïne en meer in het algemeen in het Westen nauwkeurig had ingeschat voordat het met zijn speciale operatie begon, had het de kettingreactie van complicaties die daarop volgde, kunnen voorkomen. Alles had mogelijk veel beter gecoördineerd kunnen worden in diplomatieke en militaire zin, het eerste (diplomatiek) met betrekking tot het vooraf informeren van de wereld waarom uiteindelijk naar militaire middelen zou worden gegrepen, terwijl het tweede (militair) de vorm van “shock and awe” had kunnen aannemen.

  1. Gebaren van goede wil konden Kiev er niet van overtuigen tastbare vooruitgang in het vredesproces te boeken.

De terugtrekking van Rusland uit Kiev, de overeenkomstige terugtrekking uit Slangeneiland en de graanovereenkomst waren allemaal gebaren van goede wil die werden gemaakt in de goedbedoelde verwachting dat zij Kiev zouden overtuigen tastbare vooruitgang te boeken in het vredesproces, maar dat resultaat is nooit bereikt. Het lijdt geen twijfel dat elk van deze gebaren de valse beweringen van de MSM over Moskou als zijnde geobsedeerd door “oorlog, verovering en hongersnood” heeft tegengegaan, maar dat is onvoldoende compensatie voor het niet bereiken van het hoofddoel.

  1. Zwaar bevochten overwinningen op de grond werden voor lief genomen en dus onjuist verdedigd.

De tegenslagen in de regio’s Charkov en Cherson hadden vermeden kunnen worden als die fronten naar behoren waren verdedigd, maar dat is niet gebeurd omdat deze zwaar bevochten overwinningen ter plaatse (betwistbaar) als vanzelfsprekend werden beschouwd om redenen die buiten het bestek van dit stuk vallen. Het blijft momenteel onduidelijk welke andere overwinningen eveneens als vanzelfsprekend werden beschouwd en dus moeilijk te verdedigen blijven zonder onaanvaardbare verliezen, maar nu lijken de bevoegde autoriteiten deze uitdagingen tenminste eindelijk te hebben erkend.

  1. Gedeeltelijke mobilisatie en krijgswet hadden iets eerder kunnen worden afgekondigd

In reactie op het bovenstaande werd te laat besloten tot de gedeeltelijke mobilisatie van ervaren reservisten en de afkondiging van de staat van beleg in de nu herenigde regio Novorossiya. Deze stappen werden waarschijnlijk uitgesteld om de indruk te vermijden dat de speciale operatie moeite had om haar doelstellingen te bereiken, hetgeen erop wijst dat aan die zorg onevenredig veel aandacht werd besteed.

  1. Het publiek was niet voorbereid op de ontwikkeling van het conflict naar een defensief conflict.

De aanhoudende beschieting door Kiev van nederzettingen binnen de Russische grenzen van vóór 2014, de zelfmoordaanslag op de Krimbrug en de herovering van de rechteroever van de pas herenigde regio Kherson bevestigen dat het conflict voor Moskou van offensief naar defensief is verschoven. Noch het binnenlandse noch het internationale publiek was er door de opinieleiders van dat land op voorbereid dit te verwachten, wat bijdroeg tot verwarring, teleurstelling en zelfs verontwaardiging.

  1. Vage perceptiebeheersingsoverwegingen kregen voorrang op concrete militaire doelstellingen

De overkoepelende trend tot voor kort is dat vage zorgen over de beeldvorming van de speciale operatie bij het nationale en internationale publiek voorrang kregen boven het bereiken van concrete militaire doelen. Dit verklaart de zelf opgelegde beperkingen van de inzetregels, de stortvloed van gebaren van goede wil, het consequent voorrang geven aan een diplomatieke oplossing, de tegenslagen in Charkov en Cherson, en het nalaten om iedereen voor te bereiden op de evolutie van het conflict naar een defensief conflict.

  1. Het militaire eindspel blijft ongrijpbaar en Rusland heeft steeds meer moeite om de gebeurtenissen vorm te geven.

De onverwachte evolutie van het conflict van een offensief naar een defensief conflict voor Rusland heeft ertoe geleid dat het steeds meer moeite heeft om de militaire gebeurtenissen vorm te geven, waardoor zijn tegenstanders het strategische momentum hebben gestolen en zich daardoor in een zekerder positie bevinden om het eindspel te dicteren. Het beste wat Rusland nu kan doen, behalve een totale oorlog voeren om zijn verliezen te herwinnen, is de bestandslijn versterken, het conflict bevriezen, zijn terreinwinst tot een voldongen feit maken en zich zo een negatieve beeldvorming besparen te midden van een de-escalatie.

Ter herinnering: deze 20 constructieve kritieken op de speciale operatie van Rusland impliceren niet dat alles anders had kunnen aflopen, gezien de beperkingen van wat destijds werd gedacht en de mentaliteit die de inspanningen van de Russische leiders om hun veiligheidsdilemma met de NAVO op te lossen, heeft beïnvloed. Dit gezegd zijnde, valt ook niet te ontkennen dat de prioriteiten op het gebied van diplomatiek en perceptiebeheer in combinatie met ernstige tekortkomingen van de inlichtingendiensten onbedoeld de militaire doeltreffendheid van deze campagne hebben belemmerd.

Hoe het ook zij, het zou voorbarig zijn voor de aanhangers van Rusland in binnen- en buitenland om zich over te geven aan doemdenkende voorspellingen over de speciale operatie. De ironie is dat, terwijl deze multipolaire leider blijft worstelen om zijn politieke, militaire en strategische doelstellingen in het Oekraïense conflict te bereiken, hij er ongewild in is geslaagd krachtige processen te ontketenen die de huidige bi-multipolaire tussenfase van de mondiale systeemovergang hebben gedwongen zijn evolutie naar complexe multipolariteit te versnellen.

Het speculatieve supermachttraject van China werd tenietgedaan (zo niet ontspoord) doordat deze laatste fase van het Oekraïense conflict de globaliseringsprocessen waarvan zijn Grand Strategy afhankelijk was, lamlegde. India speelde een belangrijke rol in dat resultaat door op meesterlijke wijze gebruik te maken van de gebeurtenissen en zich op te werpen als Kingmaker in de Nieuwe Koude Oorlog door zijn perfecte evenwichtsoefening tussen de door de VS geleide Gouden Miljard van het Westen en het gezamenlijk door BRICS en SCO geleide Mondiale Zuiden waarvan het deel uitmaakt.

Haar pragmatisch beleid van principiële neutraliteit vormde de basis voor de heropleving van de eerder ter ziele gegane Niet-Gebonden Beweging in een nieuwe vorm (“Neo-NAM”), die de collectieve opkomst van het Zuiden als derde invloedspool naast Amerika en China zal vergemakkelijken. Voorts houdt de opkomende trilaterale invloedspool tussen Rusland, India en Iran een enorme belofte in voor een revolutie in de geostrategische aangelegenheden van Eurazië in deze grotere context, die ook de opkomst van Saudi-Arabië en Turkije versnelt.

Deze ontwikkelingen die wereldwijd de spelregels veranderen, gaan perfect samen met het feitelijke leiderschap van Rusland in de wereldwijde revolutionaire beweging, wat doet vermoeden dat Moskou de Nieuwe Koude Oorlog aan het winnen is. Nu president Poetin generaal Surovikin heeft benoemd tot commandant van de hele speciale operatie, is er geloofwaardige hoop dat de militaire situatie zich langs de demarcatielijn zal stabiliseren, zal resulteren in een voor Moskou strategisch gunstige patstelling en aldus de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit zal voltooien.

Verwante berichten in dit archiefVerwante berichten in dit archief

(opm: deze lijst is nogal lang en gaat ver terug. Dat is niet zonder reden: de evaluatie van Andrew betreft met name beslissingen die ver terug genomen zijn).