Anti-oproer oorlog. Amerikaanse bases en troepen in Peru – deel 2

02jan 2023 by ian 
Bron: Stella Calloni
REDH-Cuba 30 december 2022 ~~~

Op 19 april 2022 kondigde de minister van Defensie José Luis Gavidia in het openbaar en in de aanwezigheid van Pedro Castillo.de verbazingwekkende sluiting aan van 40 militaire bases in de VRAEM (waarvan melding in de Peruaanse media). De minister zei dat deze doelstelling in 2026 moet zijn bereikt. En natuurlijk verzekeren de deskundigen dat deze maatregel de illegale groei van de cocaplantage en de drugshandel in dat gebied zal doen toenemen, met Amerikaanse troepen in dat gebied die, zoals in Colombia, het beheren.

Lees ook, het eerste deel: 
Anti-oproer oorlog. Amerikaanse bases en troepen in Peru deel-1. 
Door Stella Calloni

Volgens zeggen zou de VRAEM, de vallei van de rivieren Apurimac, Ene en Mantaro, een van de meest gewelddadige gebieden van het land zijn door de aanwezigheid van terroristische overblijfselen en drugshandel, alsmede de geringe aanwezigheid van de staat.

Deze vermeende overblijfselen van het terrorisme zijn in feite mensen die in opstand komen, niets meer en niets minder, zoals de afgelopen dagen het geval was.

Toen bekend werd dat veertig militaire bases zouden worden omgevormd, om legale economische activiteiten in het gebied te bevorderen, wekte dit nieuws niet alleen enorme bezorgdheid in Peru, maar ook bij deskundigen op militair gebied, die verbaasd waren omdat in dit gebied de meeste militaire oefeningen van Peruaanse troepen met de “speciale” strijdkrachten van de Verenigde Staten zijn uitgevoerd en nog steeds worden uitgevoerd.

De regering-Castillo had zich ten doel gesteld dat de VRAEM-valleien in 2026 “niet langer een noodgebied zouden zijn, en we werken er hard aan om van de veertig contrasubversieve bases die we daar hebben veertig productiecentra te maken”, zei Gavidia in april van dit jaar. Hij verzekerde ook dat het betrokken probleemgebied (VRAEM) zich in een consolidatiefase bevindt, een fase waarin het doel is de restanten van terroristen en subversieven te vernietigen. “Alles wat in de VRAEM en de grensgebieden gebeurt, wordt gecontroleerd met de steun van de Verenigde Staten, en alles wat daar gebeurt heeft de toestemming en de diplomatieke, militaire en ideologische steun van de Verenigde Staten,” waarschuwde Soberón ook.

“Wat de oorlog tegen drugs betreft, die heeft weinig te maken met het terugdringen van het drugsgebruik in de Verenigde Staten en heeft er ook geen effect op. Het bestaat in feite uit een chemische oorlog tegen de boeren van de VRAEM die hun gewassen vernietigt (we hebben dit al gezien in de Monzon-vallei) en hen van hun land verdrijft naar de buitenwijken van de steden van de vallei, wat leidt tot mensenhandel, prostitutie en andere misdaden. Ik heb getuigenissen verzameld van de boeren en inboorlingen van de VRAEM,” zegt hij.

“De regering heeft hun leven verwoest door hun land te vernietigen met chemische middelen, hen te dwingen te verhuizen, veel van hun kinderen zitten in de gevangenissen van Ayacucho, Andahuaylas, Cusco en Lima. Volgens de penitentiaire telling zijn de meeste jonge gevangenen van de betrokken gevangenissen jonge, arme, ” rondtrekkenden of cargachos ” uit het hele gebied rond de VRAEM.

“De cocaroute kent veel dode jongeren. Zoals een interview in de krant La República (Arrieros de la Cocaina) aangeeft; in tegenstelling tot de verdwijningen van de binnenlandse oorlog, maken de inwoners van de VRAEM en de omliggende gebieden geen aanspraak op de verdwijningen uit cocagebieden” terwijl “als het de bedoeling was om het drugsgebruik in de Verenigde Staten te verminderen, het veel efficiënter zou zijn om een beroep te doen op preventie en behandeling”.

“Hetzelfde zou gelden als het de bedoeling was het terrorisme uit te roeien. Maar dat is het niet. Politie en militaire maatregelen zijn veel duurder en minder effectief. En nog duurder en minder effectief zijn de militaire operaties buiten het land in strijd met de soevereiniteit, EN onder noodtoestand het vernietigen van gewassen, wat chemische en psychologische oorlogsvoering betekent. “De “gringo” militairen komen niet om te leren van Peruaanse soldaten, noch om het drugsgebruik terug te dringen of de restanten van het terrorisme te bestrijden”, aldus Soberón.

Het niet op de voet volgen van de gebeurtenissen die Peru al jaren meemaakt, verbergt de werkelijke militaire bezetting van dit land, strategisch gelegen aan de Stille Oceaan (Zee van Grau) en met landgrenzen met Ecuador en Colombia in het noorden, Brazilië in het oosten, Bolivia en Chili in het zuiden, alsmede zeegrenzen met Chili.

Volgens Soa Watch publiceerde het Amerikaanse Southern Command in maart 2018 “informatie over zijn strategie voor onze regio in de komende tien jaar, waarin het waarschuwt voor de belangrijkste ‘gevaren’ of ‘bedreigingen’ die zijn geïdentificeerd en hoe ze moeten worden aangepakt.”

In 2017 werd Peru een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse militaire inzet in de regio met de installatie van nieuwe bases in de Peruaanse jungle en de Regionale Centra voor Noodoperaties (COER).
Raúl Capote Fernández Cubaans analist:

“Deze bases zijn niet alleen militair, maar niet minder essentieel. Er zijn bases die functioneren als centra voor mediaoorlog en cyberoorlog. Vanuit dit oogpunt “moeten de strijdkrachten van elk land worden omgeschoold om met deze heterogene kwesties, die in meerdere opzichten complexe sociaal-economische verschijnselen zijn, om te gaan”.

Peru is tegenwoordig, samen met Colombia, het land met het grootste aantal militaire bases. Ook de belangrijkste Peruaanse havens (Callao, Salaverry, Paita, Chimbote en Ilo), van waaruit de olie, het gas en de mineralen die het land exporteert worden verscheept, en heeft ook regio’s met veel sociale conflicten en verzet, zoals de valleien van de Apurímac, de Ene, en de andere valleien die bekend staan als de VRAEM.

Jarenlang heeft de Amerikaanse vloot de Peruaanse havens gebruikt als operationeel centrum aan de Pacifische kust van Zuid-Amerika om haar schepen te bevoorraden en haar troepen te laten uitrusten.

Naast de strategische beslissing om de Monroe-doctrine opnieuw in te voeren, is er nog een andere uitdaging: “wat de commerciële aanwezigheid van China en Rusland betekent voor onze ‘democratische’ waarden in de regio”, alhoewel deze machten nooit interesse hadden in koloniale overheersing waar ook ter wereld, maar die investeringen en handelsbetrekkingen op respectvolle voorwaarden aanbieden, waarbij zij “de voorwaarden van de overeenkomsten door de landen zelf laten bepalen”.

Een niet-koloniale relatie die de VS duidelijk voor eens en altijd wil uitroeien. Zij moet haar hegemoniale belangen in het halfrond veiligstellen en haar heerschappij over de immense economische rijkdommen van Latijns-Amerika en het Caribisch gebied bestendigen.

Naast militaire bases en Speciale Operatiecentra (COER) om (zogenaamd) “humanitaire” problemen op te lossen met de aanwezigheid van duizenden Amerikaanse soldaten en officieren, controleren zij al jaren het Amazonegebied met bases als “Iquito en Santa Lucia”.

Op 28 december 2021 heeft het Congres van de Republiek toestemming gegeven voor de komst van Amerikaanse militaire troepen naar verschillende regio’s van Peru voor een periode van één jaar. Het verrassende van het initiatief is dat het ’s nachts zeer snel werd goedgekeurd en gepubliceerd. De plenaire vergadering van het Congres keurde wetgevingsresolutie nr. 31102 goed op 29 december en op 30 december werd deze gepubliceerd in de krant El Peruano, dat wil zeggen in minder dan twee dagen.

De resolutie voorziet in de toegang tot het Peruaanse grondgebied van militairen met oorlogswapens (tientallen of honderden M4-geweren, kleine kanonnen, pistolen, machinegeweren, granaatwerpers, mortieren, hoge precisiegeweren en jachtgeweren) en andere troepen die reeds van 1 januari tot en met 31 december 2021 waren aangekomen.

De uitvoerende macht werd ook gemachtigd de toepassing van de militaire activiteiten te wijzigen “in geval van onvoorziene omstandigheden”. De komst van Amerikaanse militairen is bedoeld om opleidingsactiviteiten te ontwikkelen met de Peruaanse strijdkrachten en de nationale politie (in Lima, Callao, Loreto, San Martín, Santa Lucía, Huánuco, Ucayali, Paseo, Junín, Huancavelica, Cusco, Ayacucho, Iquitos, Pucusana en Apurímac).

“Elk jaar, bij minstens drie gelegenheden, betreden militaire troepen Peruaans grondgebied. Het is gemotiveerd dat het protocol bedoeld is voor training en gecombineerde operaties, overdag en ’s nachts, die bijdragen tot de interoperabiliteit van de speciale strijdkrachten met de systemen en doctrine van de NAVO, met inbegrip van terrorisme en verdediging tegen mogelijke aanvallen op energiebronnen”, aldus de analyses. Volgens Peruviaanse specialisten gebruiken de Verenigde Staten de havens van het land al jaren als operationeel centrum aan de Pacifische kust om hun schepen te bevoorraden en hun troepen uit te rusten (Soa Watch).

Zoals Soa Watch meldt, zijn tussen 2003 en 2010 in totaal 87.516 Amerikaanse militairen het Peruaanse grondgebied binnengekomen; tussen 2011 en 2018 zijn 23.122 Amerikaanse militairen binnengekomen om militaire trainingsoefeningen uit te voeren op zee, te land en in rivieren; anti-subversieve en inlichtingentraining in samenwerking met de strijdkrachten en de politie.

” Alsof het de bedoeling was het terrorisme uit te roeien. Maar dat is het niet. Politie en militaire maatregelen zijn veel duurder en minder effectief. En nog duurder en minder effectief zijn militaire operaties buiten het land die de soevereiniteit schenden, EN onder een noodtoestand gewassen vernietigen, wat chemische en psychologische oorlogsvoering betekent. “De “gringo” militairen komen niet om te leren van Peruaanse soldaten, noch om het drugsgebruik te verminderen of de restanten van het terrorisme te bestrijden,” schrijft Soberón.

 Kortom, Peru betaalt miljoenen dollars aan de speciale troepen van de VS, die enerzijds trainen om op te treden tegen terrorisme en subversie en anderzijds om coca en andere semi-drugsgewassen te verminderen, waarmee het speciale project, bestaande uit ambtenaren van de uitvoerende macht, maar vooral uit gecombineerde speciale krachten (Peru-VS) voor strategieën en operaties ter “bestrijding van drugs en terrorisme”, gedurende 10 opeenvolgende jaren jaarlijks ongeveer S/232 miljoen dollar heeft geïnvesteerd.

In 2021 werden de Amerikaanse militairen, die met oorlogswapens binnenkwamen, gesubsidieerd door de Peruaanse staat en zullen zij het volledige militaire apparaat (helikopters, voertuigen, infrastructuur, enz., inclusief brandstof en andere uitgaven) gebruiken ten laste van de begroting van de Peruaanse staat. Dit en nog veel meer ligt ten grondslag aan de gebeurtenissen in Peru en de prijs die wij betalen is niets meer en niets minder dan de onafhankelijkheid, de soevereiniteit en de vrijheid. Het aantal doden, gewonden en vermisten is momenteel niet te overzien. De ware geschiedenis van Peru wordt ook geschreven in de collectieve graven die nog steeds in de donkere stilte van de straffeloosheid liggen.

PS. Het onderzoek naar deze onderwerpen is zeer lang, en vereist werkelijk een boek. Mijn dank gaat uit naar onderzoekers als Raúl Capote Fernández, Cubaans analist, essayist, onderzoeker en redacteur. Ricardo Soberón, Peruaanse advocaat, specialist in drugsbeleid en internationale politiek. Telma Luzzani, Argentijns journalist, schrijver en onderzoeker, auteur van onder meer het boek “Territorios Vigilados”, over de militaire bases van de VS, Carlos Fazio, Uruguayaans-Mexicaans journalist, schrijver en analist van de internationale politiek.