De EU en de illusie van democratie

04dec 2024 by ian 
Bron: Hans Vogel 
arktos journal 21 november 2024,  
The Unz Review 21 november 2024 ~~~

Hans Vogel ontmantelt de schijn van democratie van de Europese Unie en veroordeelt de bureaucratische incompetentie, het economische verval en de autoritaire greep van de delusionaire elite, die de ineenstorting van de EU versnelt en dissidenten het zwijgen oplegt.

De Europese Unie heeft zevenentwintig lidstaten, 450 miljoen inwoners en een bruto nationaal product van meer dan achttien biljoen dollar. Op de een of andere manier koestert de heersende elite van de EU zich in de overtuiging dat wat zij graag “Europa” noemen een democratie is. Dit geeft hen voldoende reden om zich superieur te voelen.

Puur op papier lijken die EU-statistieken behoorlijk indrukwekkend. Alleen de VS hebben een groter BBP, terwijl dat van China (met een bevolking die drie keer zo groot is als die van de EU) ongeveer even groot is als dat van de EU. De EU lijkt dus zowel economisch indrukwekkend als rijk. Dat zou wel eens de reden kunnen zijn waarom zoveel “Eurocraten” zo tevreden lijken met alles wat Europees is, wat in hun ogen hetzelfde is als de EU. Het is altijd nuttig om in gedachten te houden dat Europa veel groter is dan de EU. Het omvat de Russische Federatie ten westen van de Oeral, Oekraïne, Wit-Rusland, Servië, Engeland, Schotland en Wales, Noorwegen en in feite ook Turkije. Bijna 300 miljoen Europeanen blijven dus buiten de EU.

Terwijl EU-lidstaten als Duitsland, Italië en Frankrijk drie decennia geleden nog werden beschouwd als economische grootmachten, gebaseerd op een solide landbouw en een uitmuntende verwerkende industrie, zijn deze landen nu volledig ingestort. Spanje en Polen zijn toegetreden tot de rangen van belangrijke industrielanden, maar nergens behalve in Duitsland (31%) is de industrie goed voor meer dan ongeveer een kwart van het BBP. Dit betekent dat de BBP’s van de EU in werkelijkheid een stuk kleiner zijn, omdat veel is bijverzonnen door statistische manipulatie. De meeste individuele BBP’s van de EU-staten lijken indrukwekkend door parasitaire “inkomsten” (belastingen en andere vormen van afpersing) en uitgaven van de overheid. Alle besluitvorming op dit gebied wordt gedaan door de mensen die de EU en haar lidstaten besturen en die erop uit lijken te zijn om een totale economische, sociale en culturele zelfmoord te bewerkstelligen. Het is “de planeet” die deze mensen willen redden, in plaats van de bevolkingen waarover ze regeren.

Dat regime een “democratie” noemen is eigenlijk een belediging. Democratie veronderstelt onder andere een rechtsstaat, onpartijdige handhaving van de openbare orde, eerlijke verkiezingen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van economisch handelen en vrijheid van verkeer. Een democratie is niet het soort “open society” (open samenleving) waar alleen oplichters zoals George Soros kunnen doen wat ze willen zonder ooit verantwoording af te moeten leggen voor hun daden. De onaangename frequentie en misselijkmakende vasthoudendheid waarmee Europese politici verwijzen naar “onze “Democratie” is niet meer dan een illusie.

De vraag hoe de EU politiek gedefinieerd moet worden, kan het best beantwoord worden met een analogie. De beste analogie lijkt de vooroorlogse USSR te zijn, toen de regering bestond uit volkscommissarissen. Ondanks wat het bijvoeglijk naamwoord wil suggereren, werden deze commissarissen benoemd, niet verkozen. De leden van de EU-regering (de EU-Commissie) worden commissarissen genoemd. Het enige echte politieke verschil tussen de USSR en de EuSSR is dat de laatste geen almachtige partijleider heeft zoals Stalin in de Sovjet-Unie.

Wat opvalt als je kijkt naar de beroepskwalificaties van de EU-commissarissen is hun volslagen onwetendheid. De meesten hebben een universitair diploma, maar wat ze hebben gestudeerd wekt geen vertrouwen en is op geen enkele manier bruikbaar voor het omgaan met de politieke kwesties van vandaag, die vaak een gedegen kennis van STEM (Science, Technology, Engineering, Mathematics)-vakken vereisen. Integendeel, de meeste commissarissen zijn afgestudeerd in rechten, bestuurskunde, journalistiek of politicologie. Deze vakken vereisen geen bijzondere intelligentie, inzicht of andere intellectuele basiskwaliteiten. Er is bijna niemand die een van de bèta/technische vakken heeft gestudeerd. Toegegeven, er is af en toe een arts, maar de Grote Covid Show heeft aangetoond dat de meeste artsen geen verstand hebben van menselijke gezondheid en weinig verstand hebben van geneeskunde. Wat voor de EU-Commissie geldt, geldt voor alle regeringen in de lidstaten: de kabinetten zijn meestal gevuld met advocaten, journalisten, politicologen en afgestudeerden in openbaar bestuur.

Is het verrassend dat al die onwetende commissarissen en ministers schadelijke beslissingen nemen? “Nauwelijks,” zou het voor de hand liggende antwoord moeten zijn. Ze missen immers de kennis, opleiding, intelligentie en het gezond verstand om vraagtekens te zetten bij de inhoud van al die papieren en documenten die ze zo plichtsgetrouw op hun bureau ondertekenen. Evenmin zijn ze intellectueel toegerust om de geldigheid van programma’s als Agenda 2030 of de zogenaamde SDG’s (Sustainable Development Goals) in twijfel te trekken. Commissarissen en kabinetsministers zijn daarom niet meer dan domme knechten of mensen die door hun onverzadigbare honger naar erkenning en geld gewoon alles doen.

Bovendien zijn commissarissen en ministers afhankelijk van massa’s secretaresses, adviseurs en ambtenaren. De Europese Unie heeft er zo’n 40.000 in dienst, die jaarlijks zo’n acht miljard euro kosten en gestationeerd zijn in Brussel, Luxemburg en Straatsburg. Zoals te zien is in de ongeëvenaarde Engelse sitcom Yes Minister en haar vervolg Yes Prime Minister (1980-1988), zijn kabinetsministers volledig afhankelijk van hun assistenten.

Maar terwijl deze assistenten vroeger op zijn minst een gedegen kennis hadden van belangrijke onderwerpen, zeker met betrekking tot de gebieden waar hun ministeries zich mee bezig moesten houden, zijn deze assistenten tegenwoordig van hetzelfde intellectuele kaliber als hun ministeriële meesters. In overeenstemming met de algemene Europese statistieken heeft de overweldigende meerderheid geen flauw benul van bèta/technische onderwerpen. Het is ook niet waarschijnlijk dat deze situatie binnenkort drastisch zal veranderen.

In de meeste EU-landen vormen bèta/technische studenten een kleine minderheid, behalve in Duitsland, Frankrijk, Italië en Griekenland. Wereldwijd komen alleen Duitsland en Frankrijk ook maar in de buurt van de percentages van koplopers op dit gebied zoals China, Rusland en India. Aan de andere kant variëren de gemiddelde percentages van mensen met een echt afgeronde academische opleiding (MA en PhD) in de leeftijdsgroep van 25 tot 64 jaar ruwweg tussen 15% en iets meer dan 20%. De overgrote meerderheid daarvan in andere dan bèta/technische vakken, behalve in Duitsland en Frankrijk. Statistisch gezien beschouwen de meeste van deze universitair opgeleide mensen zichzelf als “progressief” en behoren ze tot de meest enthousiaste aanhangers van het linkse autoritarisme dat belichaamd wordt in de SDG’s en Agenda 2030.

We hebben hier misschien een plausibele verklaring voor de pure idiotie van regeringsdecreten en -besluiten in de hele EU. De meeste politici, journalisten, ‘experts’ en publieke figuren hebben geen flauw benul en slikken gretig alle onzin over antropogene klimaatverandering en woke en transgender waanzin.

Misschien is deze populariteit onder een deel van de snel vergrijzende “progressieve” stedelijke elites een stimulans geweest voor de eurocraten om hun eigen salarissen in slechts twee jaar tijd (2022-2024) met 15% te verhogen. Commissievoorzitter Ursula von der Leyen harkt jaarlijks ongeveer een half miljoen euro binnen. Andere commissarissen ontvangen gemiddeld zo’n 1.500 euro per dag “werk”.

Het wordt steeds duidelijker dat steeds meer EU-burgers zich verraden en in het nauw gedreven voelen door het regime. Ondanks massale manipulatie van de stemmen haalt de Duitse AfD-partij routinematig minstens een derde van de stemmen bij regionale verkiezingen, de Oostenrijkse FPÖ werd onlangs de grootste partij en in Frankrijk (Rassemblement National) en Nederland (Forum voor Democratie) zijn vergelijkbare fenomenen te zien. In Italië zitten de rechtse nationalisten onder leiding van Giorgia Meloni in de regering, terwijl in Spanje (VOX), Portugal (Chega), Griekenland en elders het verzet tegen de politiek correcte EU-autoritaristen al lang groot is. Het is vooral onder de kansarme stedelijke midden- en lagere klassen en de boeren (de huidige koelakken) dat deze bewegingen veel aanhangers vinden. Maar ook onder een groeiend aantal jonge hoogopgeleiden die hun toekomst vernietigd zien worden door de EuSSR.

In een poging om de groei van al die gematigd rechtse bewegingen in te dammen, wordt de censuur met de dag strenger. Tegelijkertijd wordt er in Duitsland, Oostenrijk, Nederland, Frankrijk en Italië een grootschalige juridische strijd gevoerd tegen populaire rechtse politici.

Hoe meer de duimschroeven van de repressie worden aangedraaid, hoe luider de eurocraten van de EUSSR en de corrupte legacy media, met de steun van liberale en sociaal-democratische “elites”, beweren dat ze de “democratie” en “democratische waarden” verdedigen. Ik ben bang dat de meeste van deze eurocraten oprecht geloven dat ze aan het roer staan van een democratisch systeem en dat hun beslissingen politiek en moreel onberispelijk zijn.

Wat ze niet begrijpen is dat de EU als een stervende reus is. Net als Gulliver die door de Lilliputters aan de grond wordt gebonden, is de EU, als overblijfsel van wat eens een formidabel continent was zonder welke de moderne beschaving ondenkbaar zou zijn, geïmmobiliseerd door de noodlottige beslissingen van haar heersers. Talloze moderne Lilliputters, de meesten afkomstig uit Afrika en het Midden-Oosten, doen zich tegoed aan wat nog geen lijk is. Tegelijkertijd bouwt men windmolens en zonneparken op de buik en benen van de reus. Ze hebben ook zijn boekenkast geplunderd, maar ze kunnen niet ontcijferen wat er in de boeken staat.

Deze halfdode reus wordt “democratie” genoemd door alle eurocraten en hun trawanten en volgelingen. Deze mensen zijn zo ver verwijderd van de realiteit dat ze nu een oorlog tegen Rusland willen beginnen. Nou, dit zal de uiteindelijke ondergang van de EU, die hoe dan ook onvermijdelijk lijkt, alleen maar versnellen.

Gerelateerd (berichten in dit archief):