Bron: Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk Parijs 15 november 2025 ~~~
De Franse autoriteiten hebben de aanslagen van 13 november 2015 herdacht, maar president François Hollande en zijn vrienden doen er alles aan om de waarheid voor hun volk verborgen te houden. Hierdoor zijn ze er weliswaar in geslaagd hun fouten te verdoezelen, maar door hun medeburgers de waarheid te onthouden, hebben ze hen ook de mogelijkheid ontnomen om zich te herstellen.
Herdenkingsceremonies in de herdenkingstuin op het Square Saint-Gervais.
Frankrijk is een heel merkwaardig land. Om de bevolking in slaap te sussen, viert men graag haar ongeluk. Op 13 november 2025 vierde Frankrijk de tiende verjaardag van de aanslagen van 13 november 2015, toen terroristen bij zes aanslagen in het Stade de France (Saint-Denis), op terrasjes in Parijs en in de Bataclan 133 mensen vermoordden en 413 anderen verwondden.
In zijn toespraak stelde president Emmanuel Macron de prangende vraag: “Waarom? We zouden graag betekenis vinden in wat er is gebeurd (…) Nee, er is geen betekenis, geen rechtvaardiging voor uw pijn. Die zal er ook nooit komen. “
Het is een vreselijke leugen die iedereen die deze aanslagen aan den lijve heeft ondervonden, verhindert om vrede te vinden: ja, deze aanslagen hadden een betekenis, maar onze leiders hebben ervoor gekozen om dat voor ons verborgen te houden om hun fouten niet te hoeven erkennen.
Om te begrijpen wat er die dag gebeurde, moeten we eerst de context van de gebeurtenissen bekijken. In februari 2011 wilde het Frankrijk van president Nicolas Sarkozy Turkije betrekken bij de westerse oorlog tegen Libië, hoewel dit land hun op één na grootste handelspartner is. Frankrijk is erin geslaagd Ankara ertoe te bewegen de Libische stam Misrata, erfgenamen van het Ottomaanse leger, te mobiliseren tegen Muammar al-Gaddafi. In ruil daarvoor beloofde het de Turkse kwestie van de Koerdische minderheid aan te pakken. Er werd een geheim verdrag ondertekend tussen de twee ministers van Buitenlandse Zaken, Alain Juppé en Ahmet Davutoğlu. Daarin werd bepaald dat er een Koerdische staat zou worden opgericht buiten Turkije, in Syrië, waar veel Turkse Koerden in de jaren tachtig hun toevlucht hadden gezocht. Dit plan was en is onbekend in Frankrijk, maar werd destijds door de Algerijnse pers gepubliceerd onder de codenaam “Plan bleu”.
Terwijl president Sarkozy Frankrijk had meegesleept in de westerse operatie tegen Libië en vervolgens tegen Syrië, kwam hij in februari 2012 op zijn besluit terug toen hij besefte hoeveel bloedvergieten hij daarmee veroorzaakte. Zijn “Amerikaanse vrienden” zorgden er vervolgens voor dat hij niet herkozen werd en vervingen hem door François Hollande. Deze hervatte onmiddellijk de oorlog en riep op 6 juli 2012 samen met Hillary Clinton in Parijs de derde bijeenkomst van de “Groep van vrienden van het Syrische volk” bijeen.
Het Élysée heeft de video’s van deze bijeenkomst verwijderd toen ik opmerkte dat president François Hollande daarin zijn vriendschap betuigde aan de jihadist Abou Saleh, die voorzitter was geweest van het sharia-tribunaal van het Islamitische Emiraat Baba Amr (Homs). Op deze officiële foto zien we echter rechts op het podium, na de drie adviseurs van het Élysée, de jonge man staan. De heer Hollande wist hoeveel mensen deze slachter had laten onthoofden.
Op 31 oktober 2014 organiseerde president François Hollande tijdens het officiële bezoek van Recep Tayyip Erdoğan, toenmalig premier van Turkije, aan Parijs een geheime ontmoeting in het Elysée met de covoorzitter van de Koerden in Syrië, Salih Muslim. De twee mannen kwamen overeen om het plan Juppé-Davutoğlu uit te voeren ten nadele van de Syriërs.
De Verenigde Staten steunden echter de PKK (in Syrië omgedoopt tot YPG) tijdens de slag om Kobane. Trouw aan zijn “Amerikaanse vrienden” ontving president Hollande op 8 februari 2015 in het Élysée Asya Abdullah, de co-president van de Syrische Koerden (die trouw bleef aan PKK-leider Abdullah Öcalan), en commandant Nesrin Abdullah in een luipaarduniform. Salih Muslim, de andere covoorzitter van de Koerden in Syrië en de enige Koerdische leider die voorstander is van de overdracht van de Koerdische staat in Syrië, was niet uitgenodigd.
François Hollande ontvangt de leiders van de YPG (Syrische tak van de PKK) in het Élysée. Opvallend is dat commandant Nesrin Abdullah, in strijd met alle protocollen, in gevechtsuniform verschijnt.
Op 20 juli reageert Recep Tayyip Erdoğan: hij laat zijn mannen van Daesh (IS) een aanslag plegen op Koerden tijdens een manifestatie in Suruç, Anatolië.
Op 13 november geeft Recep Tayyip Erdoğan het bevel om Frankrijk aan te vallen.
Het is belangrijk om te begrijpen dat Frankrijk een eerste keer een fout had gemaakt door toe te zeggen Koerdistan naar Syrië te verplaatsen en een tweede keer door zijn belofte niet na te komen. Turkije reageerde, trouw aan zijn traditie, door eerst een aanval te organiseren tegen de Turkse Koerden (34 doden en 104 gewonden) en vervolgens tegen de Fransen (113 doden en 413 gewonden)
Daarmee is het verhaal nog niet ten einde.
De Franse politie slaagde erin enkele van de “terroristen” te identificeren en te lokaliseren, die ze in Saint-Denis arresteerden. Ze voorkwamen een aanslag in La Défense. Maar het team kwam weer bij elkaar en Recep Tayyip Erdoğan gaf opdracht tot een tweede reeks aanslagen in Brussel.
Deze keer maakte hij daar geen geheim van. Tijdens de herdenking van de Slag om de Dardanellen op 18 maart bedreigde hij de Europese Commissie, die de aan Abdullah Öcalan loyale tak van de Koerden had verwelkomd, met de woorden: “Ik doe een beroep op de staten die hen [de PKK] met open armen ontvangen en die direct of indirect terroristische organisaties steunen. Jullie voeden een slang in jullie bed. En die slang die jullie voeden, kan jullie elk moment bijten.” Vier dagen later, op 22 maart, pleegde hetzelfde team als in Saint-Denis en Parijs de aanslagen in Zaventem en Brussel (35 doden en 340 gewonden).
Mohamed Abrini nam deel aan de aanslagen in Frankrijk en België. Hij werd berecht in Parijs, maar niemand vroeg hem naar zijn banden met de Britse MI6, de westerse geheime dienst die toezicht hield op de jihadisten.
U moet weten dat een van de terroristen die betrokken was bij de aanslagen in Frankrijk en België, Mohammed Abrini, ook wel bekend als “de man met de hoed”, een informant was van MI6 [1]. Hij waarschuwde Londen (dat uit principe Türkiye steunde), maar niet Parijs of Brussel.
Er kwam geen derde golf van aanslagen omdat, toen “Rojava” (het Syrische gebied dat door Koerdische huurlingen was ingenomen) door Frankrijk in Syrië was gecreëerd, de Verenigde Staten tussenbeide kwamen en eisten dat het geen onafhankelijke staat zou worden, maar een “autonome regio”. De Turken waren tevreden dat ze de Koerden van de PKK niet meer in hun land hadden en de Fransen konden beweren dat ze hun belofte min of meer waren nagekomen.
In 2021-2022 vond in Parijs een gigantisch proces plaats dat tien maanden duurde. François Hollande kwam daar getuigen zonder ook maar één woord te zeggen over zijn politieke verantwoordelijkheid in deze tragedies. Geen van de rechters stelde hem vragen over dit onderwerp.
Onze leiders nemen geen verantwoordelijkheid ten opzichte van de natie.
Er komt een museum in Parijs dat gewijd zal zijn aan terrorisme. Het is gedoemd te mislukken. Volgens het manifest is het namelijk bedoeld om “zin te geven aan het leed van de slachtoffers door inzicht te bieden in een geschiedenis die nog steeds voortduurt”. Dat is precies waar onze onverantwoordelijke politici zich tegen verzetten.
Terrorisme, of het nu door individuele personen, groepen of staten wordt gepleegd, is overigens geen feit op zich, maar een strijdmiddel dat door alle militaire organisaties zonder uitzondering kan worden toegepast, met inbegrip van reguliere legers.
In 2001, na de aanslagen in New York en op het Pentagon, verklaarde George W. Bush, president van de Verenigde Staten, de “oorlog tegen het terrorisme”. Daartoe veranderde het grootste leger ter wereld in een bende criminelen die op grote schaal martelingen toepasten.
Telkens wanneer we het woord ‘terrorisme’ gebruiken, lopen we het risico emotioneel te reageren en niet te begrijpen wat er op het spel staat.
====
Al deze gebeurtenissen worden uitvoerig behandeld in Sous nos yeux uitgegeven door Demi-Lune (2017).
====
[1] “First Isis supergrass helps UK terror police”, Tom Harper, The Times, June 26th, 2016. « Terror suspect dubbed ’the man in the hat’ after Paris and Brussels attacks becomes British police’s first ISIS Supergrass », Anthony Joseph, Daily Mail, June 26th, 2016.